Je kunt ze beiden horen tijdens het concert van Kleinkoor Excelsior op 9 november as. Onder leiding van Henk Linker is er weer een mooi gevarieerd programma ingestudeerd met verder oa muziek van Edward Elgar, Dmitry Bortniansky, Eric Clapton en Leonard Cohen.
Intermezzos worden verzorgd door Ria Westerhuis die voordraagt uit eigen werk.
Het concert vindt plaats in de Sint Brigittakerk, Nering Bögelstraat 1a, Ommen Aanvang 15.00 uur Entree: €7,50 inclusief consumptie
Excelsior is op weg naar het ivoren jubileum. In 2027 bestaat het koor 100 jaar. Natuurlijk wordt dit eeuwfeest iets bijzonders. We zijn daarom op zoek naar uitbreiding van zowel sopranen, alten als tenoren m/v. Wij repeteren op dinsdagavond van 19.45 tot 21.45 in Kindplein West, Patrijsstraat 4, 7731 ZL Ommen.
Ooit ontstaan uit cursisten van diverse quiltgroepen uit de wijde regio.
Nu wordt er vanalles gedaan.
We beginnen altijd met het bewonderen van elkaars werk.
De een was bezig met leuke kippenpannenlappen haken, de ander breide aan een trui, de derde liet kleine tasjes gemaakt van een rits zien, er waren meerdere quiltwerkjes te bewonderen en ik had mijn laatste doekje voor m'n project 75 bij me.
Laatst zag ik dit lapje op Facebook en ik vond het zo leuk dat ik het wel moest kopen.
Ik wil er een kubus mee maken.
De kartonnetjes die ik ooit voor een vergeten projectje kocht, zijn een slag groter dan de vierkantjes.
Dus moet er nog een randje omheen komen.
Daarna een laagje fiberfil eronder.
En ik kreeg de tip om gedeeltes door te stikken, dan krijg je wat relief.
Vanmiddag knipte ik de lapjes, maar ik moet thuis nog op zoek naar stofjes voor de randjes, want de stroken van Kaffe Fasett die ik meegenomen had deden het er niet bij.
Toen ik vanmiddag voor controle bij de huisarts binnen stapte viel haar mond open.
Waar drie tot zes maanden voor staat is bij mij dus binnen zeer korte tijd hersteld.
Hoera!
Nu nog afwachten of de prednison schade heeft aangericht.
Oa wordt de kans op suikerziekte erdoor vergroot.
Dus binnenkort wordt nog even m'n bloed getest op het eea.
En wat heb ik een leuke huisarts.
Zo verfrissend die jonge generatie.
Ze nam alle tijd om alle bijverschijnselen die ik gehad had te noteren, mijn vragen te beantwoorden en nog wat dingen die hier niets mee te maken hadden ook gelijk maar even te bespreken, nu ik er toch was.
Ze nam mijn inzicht en ervaring serieus.
En tussendoor hadden we ook nog ruimte voor humor.
50 minuten later stond ik pas buiten.
Ps de tekening is geen hondje, maar ondergetekende die laat zien dat ze haar wang weer op kan blazen en haar oog weer dicht kan doen.
Ik had laatst beloofd dat ik een tweede zou maken.
Ik kon nergens meer het oorspronkelijke ontwerp vinden, dus maakte ik een nieuwe.
Ik had een leuk rood ondergrondlapje uitgekozen, maar toen ik de gaten in het vilt geknipt had, bleek dat totaal niet te werken.
Ik spitte mijn hele quiltlapjeskratje door, maar alles wat ik er achter legde gaf gewoon niet het effect waar ik op hoopte.
Bloemetjes, stipjes, het deed het allemaal niet.
Een groen gestreept lapje had ik al een paar keer in handen gehad, maar ik vond die strepen totaal niet bij het idee wat ik van microcosmos had passen.
Tot ik het er toch maar eens achter legde.
En bingo het bleek het juist wel goed te doen tegen het blauw en rood.
Bijna zonder dat ik het kon zien, met m'n blurry oog, naaide ik telkens een klein stukje vast.
En ik ben dik tevreden met het resultaat.
Ook hier vraag ik jullie weer, welke van de vier spreekt je het meeste aan?
Bij de pillen zat een enorm groot vel met een eindeloze lijst met mogelijke bijverschijnselen.
Met mijn blurry oog kon ik de kriebellettertjes niet lezen, zelfs niet onder m'n louplamp.
En dat was misschien maar goed ook.
Ik kan slecht tegen medicijnen, heb altijd allemogelijke bijverschijnselen.
Maar soms moet je.
Terugkijkend op de afgelopen tweeënhalve week, heb ik er aardig wat gehad.
- Slecht zien
- Raar horen: ik kon de medeklinkers rondom de O niet meer verstaan.
- Een hele nare pijn in mijn achterhoofd die tien minuten aanhield en daarna spoorloos verdween.
- Heftige pijnaanvallen in de nieren
- Misselijk
- vol gevoel
- verstopping
- en het tegenovergestelde.
- veel plassen
- slecht slapen
- weinig eetlust
- gewichtsverlies
- somberheid
- concentratieproblemen
- moeite met het vormen van zinnen (had ook grote morite om dit stukkie te schrijven)
- creativiteit liep vast omdat ik niet meer kon overzien hoe iets moest.
- extreem aanhoudende uitputting.
- kkkkkoud
- trillende handen
- oorpijn
En dan ook een positieve:
Alle pijn waar ik al maanden mee liep verdween uit m'n lijf.
Tijdelijk, volgens de fysiotherapeuten.
Maar ondanks alle narigheid genoot ik van het pijnvrij zijn.
Vlak voordat dit gebeurde had ik verzucht dat ik nou wel eens een weekje pijnvrij zou willen zijn.
Gewoon eventjes.
Dit is natuurlijk niet de manier, maar is wel even fijn.
Raarste gewaarwording was dat ik tijdens de prednisonkuur opeens zo verschrikkelijk veel zin in sla had.
Onbegrijpelijk.
Ik eet wel sla, maar een exorbitant verlangen ernaar was wel bizar.
Dus ging ik eens op internet zoeken of er een verband te vinden was.
En tot mijn verbazing is die er.
Sla is ontstekingsremmend.
Dat zette me wel aan het denken.
Ik had al een tijdje voor dit gebeurde ergens het gevoel dat er iets in mijn voeding ontbrak en of verkeerd was.
Dus zocht ik verder naar het voorkomen van ontstekingen.
Want dit wil ik nooit meer meemaken als het even kan.
Dat leidde tot de conclusie dat er inderdaad wat aanpassingen in mijn voeding nodig zijn.
Een lastige stap, met mijn eetstoornissen achtergrond triggert dat heftig.
Maar toch heb ik nu vette vis, noten en broccoli toegevoegd aan m'n menu
Moet ik nog uitzoeken hoe ik meer met kool kan doen.
Schrap ik instant aardappelpuree uit m'n menu.
Ongemerkt was ik steeds meer verzand in rookworst en smac en dergelijke
Daar moet dus echt iets gezonders voor in de plaats komen.
En de moeilijkste voor een junk als ik: suikergebruik verlagen.
Dat is al een fractie van wat ik vroeger kon verstouwen, maar toch zal ik ergens meer discipline vandaan moeten zien te halen.
En verder eerst maar weer kracht opbouwen.
Want dat is echt schrikken.
Afgelopen week ben ik vier keer heel dapper naar de Fysifit gefietst.
In alle rust op een laag pitje wat oefeningen gedaan.
Waarna ik de rest van de dag compleet gevloerd was.
Wat was ik blij met m'n driewieler waarmee ik in de hoogste ondersteuning weer veilig thuis kwam.
Mijn mond is een stuk sterker.
Bij het opblazen van mijn wangen is er nog maar een heel klein stukje dat lucht doorlaat en als ik hard m'n best doe lukt het zelfs om dat dicht te klemmen.
Mijn oog heeft snachts nog hulp van dichtplakzalf nodig.
Die blijft als ik slaap nog niet uit zichzelf dicht en dan raakt ie geïrriteerd.
Buiten is ie nog niet tegen de wind opgewassen.
Maar ik kan nu met links net zo goed knipogen als met rechts.
En dat heb ik nooit gekund.
En dan is er nog dat liedje dat al twee weken in mijn hoofd blijft zingen:
En dan is de tiendaagse Prednisonkuur weer voorbij.
En eigenlijk viel het best wel mee.
De eerste dagen was ik misselijk, wilde de stoelgang niet zo en had ik bij tijd en wijle behoorlijk last van m'n nieren.
In de tweede fase plaste ik me suf.
En ik was en ben vooral heel erg extreem moe.
Na de toch wel wanhoop van de eerste dagen, met eten en drinken dat over m'n kleren spoot, kwam al gauw de ommekeer.
Eerst leerde ik beter eten en drinken.
(Wat zijn die flesjes met rietje toch handig).
En ik klemde met mijn hand m'n lippen op elkaar om te voorkomen dat na het tandenpoetsen bij het spoelen het water alle kanten opspoot.
Ik oefende mijn spieren regelmatig.
Oog dicht knijpen, mond op blazen, masseren.
En uiteindelijk kon ik mijn oog heel behoorlijk dichtknijpen, had ik nog maar één vinger nodig om m'n mond te spoelen.
Mijn lijf had me wat te vertellen
en het kwartje is gevallen.
Ik ga/kan het niet uitleggen.
Nu nog uitvinden hoe ik daar verder mee kan.
Maar alles doet het weer aardig.
Nu alleen die moeheid nog kwijt raken.
En m'n dieet wat aanpassen om hopelijk te voorkomen dat dit nog eens gebeurd.
Opvallend is dat ik weinig trek had en afgevallen ben, terwel toch de verwachting is dat een van de bijwerkingen gewichtstoename is.
Ik heb natuurlijk ook geen idee wat er gebeurt als de Prednison uitgewerkt is, want er staat toch echt 3 tot 6 maanden voor herstel, maar misschien heb ik gewoon een keertje mazzel.
Het advies van de politie was: "zeg de volgende keer als belt tegen hem dat ie niet meer moet bellen".
Ja duh, ik koos een andere methode.
Niet opnemen, niet wegdrukken en niet de telefoon mee naar bed.
De tijd tussen zijn telefoontjes werd een stuk groter.
Tot ie na tweeënhalve week stilte opeens weer drie nachten gebeld bleek te hebben.
De provider kon nix doen, omdat ze niet kunnen zien wie er gebeld heeft als ik niet drie keer binnen drie dagen opgenomen heb.
Maar na die laatste drie nachten is het nu dus al een maand stil.
De tuin:
Ik vond een tiener die wel tuinwerk wilde doen.
Hij werkte twee keer keihard, ik blij.
Maar het werd een ramp om tot op afspraken te komen met hem.
Hij dacht na één keer al dat ik hem wel geld zou lenen, hem op zou vangen als ie ruzie thuis had.
En bedolf me onder de belletjes.
Ik heb hem even on hold gezet vanwege m'n ziekte.
En moet maar eens bedenken hoe ik verder wil.
Een huis:
Tja ik sta hoog, maar er komt al maanden niets passends en nauwelijks iets niet passends vrij.
De tandarts:
Ik heb twee afspraken lopen voor de dringendste renovatie.
De rest gaat naar januari.
Maar bij elkaar zijn ze al zeven keer verzet.
Oa: ziekte in de praktijk, een dubbele afspraak van mij, een foutje van de receptioniste, onverwacht familieomstandigheden van de tandarts en nu moest ik ze beide verzetten vanwege Bell's Palsy en de Prednison.
Mijn gezicht:
Ik kan m'n oog weer redelijk dichtknijpen.
Nog niet over de hele breedte.
Hij traant nog wel bij tijd en wijle.
Ik kan de P en de B weer zeggen.
En al even m'n wang opgeblazen houden.
De pijn in m'n lijf van alle blessures:
Ik verzuchtte kort geleden dat ik nu wel eens een poosje zonder pijn wilde zijn.
En zelfs mijn oudste blessure die al veertig jaar pijn doet houdt zich stil.
Prednison is geen pijnstiller, maar hoe het dan wel zit weet ik niet.
Toen ik naar de auto liep merkte ik dat ik behoorlijk last had van m'n evenwicht.
Weer een bijverschijnsel.
Ik heb echt een vette terugslag van de Prednison.
Gelukkig ben ik nu over de helft.
Tijdens de rit kon ik lekker blijven zitten en genieten van het uitzicht.
Vanuit de auto maakte ik fotos terwijl Girly de catches zocht.
Zo mooi, overal kwamen we velden vol afrikaantjes tegen.
Ik heb wat met afrikaantjes.
Mijn oma woonde in de jaren zestig in een schitterend park in een seniorenwoninkje bij een verzorgingshuis.
Elk jaar zette de tuinman van het bejaardenhuis bij alle huisjes in het park een rijtje afrikaantjes langs het terrasje.
Nog steeds denk ik aan mijn oma als ik afrikaantjes ruik of zie
We reden ook nog even door Rheeze, want Girly wilde de Brink graag zien, zo kwamen we ook langs de Kleine Belties waar ik zo fijn vakantie gevierd heb.
Doodmoe, maar blij dat ik er even uit kon, werd ik weer thuis afgezet.
Ik ben nu halfverwege de kuur en ik draai een stevige dip in.
Ik weet dat het een bijverschijnsel is van de Prednison, maar zo voelt het natuurlijk niet.
Het lastige van een ziekte die zelf geen pijn doet is dat je ook nix voelt, waardoor je het steeds vergeet.
Ik zie blurrie, hoor niet goed, mijn nieren doen regelmatig flink au en ik ben moe, hondsmoe.
Kan bijna niet hobbyen, want ik zie het niet.
Maar toch probeer ik af en toe wat te doen, anders wordt ik helemaal zot.
En als dan de karnemelk spontaan over m'n kleren spuit, omdat ik even vergeet dat ik iniminislokjes moet nemen en met mijn andere hand m'n lippen tegen elkaar moet klemmen, dan spuiten de tranen uit m'n ogen mee en heb ik het even helemaal gehad.
Het voelt zoooo oneerlijk.
Een week geleden realiseerde ik me dat ik dit jaar heel weinig ziek geweest ben voor mijn doen en een dag later stort de boel compleet in.
Nee ik hoef geen goeie raad.
Ik voel me gewoon even heel kl**** hier in m'n eentje hangen op een stoel.
En dat mag er zijn.
Wie daar niet mee om kan gaan, die leest het maar heel gewoon heel even niet.
Koe was vier jaar toen ze zo'n 25 jaar geleden bij me kwam.
Ze was jaren voor de kop geslagen en getrapt en uiteindelijk door de Dierenbescherming weggehaald bij die hufter.
Koe liep achteruit toen ze bij me kwam.
Zo kon ze me in de gaten houden.
En ze mauwde niet, ze loeide.
Koe was een moeilijke kat en ik kreeg nogal eens te horen dat men niet snapte waarom ik haar hield.
Maar ik vond dat ze recht had op een veilig plekje.
Ze zat graag bij me op de bank, maar niet op schoot.
Altijd zo ver weg mogelijk, maar wel met één pootje uitgestrekt tegen m'n been.
Ze sliep op het voeteneind van m'n bed en als ik wakker werd sloeg ze haar klauwen in mijn tenen, dwars door het beddengoed, dat vol winkelhaken zat.
Toen Koe tien was, stond op een dag haar oog heel raar.
Ze kreeg medicijnen en knapte weer even op, maar al gauw kreeg ze andere neurologische verschijnselen en de conclusie was dat ze waarschijnlijk een hersentumor had.
Kwam het door al die klappen en trappen die ze gehad had?
We zullen het nooit weten.
Op een dag vond ik haar met compleet kaalgelikte voorpoten.
Door druk op de hersenen was ze niet meer gestopt met likken.
Met Prednoral knapte ze weer op.
Een poosje later ging ze rondjes naar links lopen, ze kon niet meer rechtuit.
En ik vroeg aan de dierenarts of we niet moesten stoppen, maar hij zei: "kijk eens goed. Ze heeft zoveel wilskracht. Ze wil nog niet stoppen. Als het zover is geeft ze het zelf wel aan."
Doordat ze scheef liep kon ze niet meer op de bank springen.
Maar waar een wil is is een weg.
Binnen de kortste keren had ze een nieuwe manier gevonden om toch op de bank te komen.
Als ze sprong gooide ze haar kont naar rechts.
Een tijdje later viel ze om als ze zich probeerde te wassen, maar al gauw vond ze daar ook een oplossing voor.
Ze slingerde zich op de bank en ging in het hoekje zitten.
Zo had ze aan twee kanten steun en viel ze niet om tijdens het wassen.
In haar laatste dagen kroop ze eindelijk bij me op schoot.
En we beleefden uren quality time.
Op een dag kon ik haar niet meer vinden.
Na lang zoeken vond ik haar onder het bed.
Ik moest het bed afbreken om haar te kunnen pakken.
Ze gaf aan dat het tijd was, dus die middag mocht ze inslapen.
Ze mocht maar tien jaar worden.
De wilskracht en de slimme manier waarop ze dingen oploste zijn mij altijd bij gebleven.
En ze steunen me nu ik zelf tijdelijk met een scheef oog en een hangmond zit.
Na langdurig gedoe met blogs maken heb ik dan eindelijk de oplossing gevonden.
Ik liep steeds vast omdat ik hele stukken van het blog in wording niet meer kon zien.
Of omdat de kop met opties spontaan verdween.
Dus switchte ik al maanden heen en weer tussen tablet en mobieltje.
Heel frustrerend.
Op een gegeven moment ontdekte ik dat de bewerkingsbalk bovenin weer zichtbaar werd als ik twee keer het toetsenbord weg klikte en weer opende.
Dat loste al het eea op.
Gisteren ontdekte ik dat je via de drie puntjes rechtsbovenin, vervolgens bijna onderaan Desktopsite kan aanklikken, dan krijg je dezelfde indeling als op je laptop en kun je je hele pagina weer zien en bewerken.
Wel als je klaar bent de desktopsite weer uitzetten, want de navigatie op de site is anders bijna niet te lezen.
Is te genezen, maar ik ben wel 3 tot 6 maanden zoet.
Daarna had ik een afspraak bij de fysio in het pand ernaast, om een nieuw trainingsplan te bespreken en over m'n onzekere lopen te praten.
Heb hem en passant nog een nieuw woord geleerd: kuitenflikker = een rare smak oftewel een lelijke val.
Daar had ie nog nooit van gehoord
Vervolgens ging ik nog een deur verder naar de apotheek om zalf, druppels en een megazware prednisonkuur te halen.
Daarna moest ik eigenlijk naar de tandarts, die naast de huisarts zit, maar die had gelukkig afgebeld gisteren.
Vervolgens naar huis.
Huisarts gebeld voor een afspraak over drie weken.
Want ik had m'n agenda natuurlijk vergeten in alle consternatie.
Tandarts gebeld om te melden dat ik een pretnisonkuur heb.
Maar die hadden lunchpauze.
Ergotherapeute gebeld om een afspraak te maken voor de aanschaf van een goede rollator en het kunnen aanvragen voor een rollatorophanging voor aan m'n trike.
