Werk in uitvoering

Ben aan vanalles bezig, maar nog niets af.

Daarom vandaag maar eens wat fototjes van eea in wording.

Ik heb me weer laten verleiden door een Book Nook.

Twee zelfs.

Ben er al een hele tijd mee bezig, maar mijn creatieve brein vraagt steeds meer om andere activiteiten.

Er liggen ook nog een paar andere bouwpakketjes, maar ik heb het gevoel dat die nog wel een tijdje blijven liggen.

 

's Avonds bij de tv brei ik regelmatig wat pennen aan mijn oranje vest.

Ik vind het resultaat met het verloopgaren erbij erg geslaagd.

Vorige week is de maandelijkse Bee weer begonnen.

Ik ben met een Mola voor m'n Project 75 bezig.

Binnenkort begint ook de brei en haakclub weer.

M'n grannysprei heeft deze zomer stil gelegen.

Ik ben op bijna driekwart met aan elkaar haken. 

Daarna moet er nog een rand om.

Archemerberg

Ik wilde zo graag weer eens de heide zien, maar ik dacht dat dat geheel buiten mijn bereik was.

Spelletjesbuurvrouw wees me op een fietspad naar de Archemerberg.

Die is niet zo steil.

Dus trok ik vanmorgen de stoute schoenen maar weer eens aan.

Het eerste gedeelte van de rit was me al bekend, maar voorbij Nieuwebrug kwam ik in voor mij nieuw gebied.

En inderdaad een goed geasfalteerd, maar wel smal fietspad liep dwars door de paarse velden.

Het werd echt een prachtige rit.

Het uitkijkpunt op de Archemerberg was voor mij niet te bereiken.

Zelfs lopend was het, volgens passanten, erg zwaar, maar ik was al blij met alles wat ik wel kon zien.

Iemand wees me erop dat het fietspad nog een paar km doorliep tot onderaan de Lemelerberg en omdat ik nog genoeg puf had fietste ik dat stuk nog door. 

Daar kreeg ik geen spijt van, want het was er nog mooier.

Aan het eind stond een bankje op een kruispunt.

Niet echt een plekje om te gaan zitten handwerken, maar ik had zoals altijd m'n Zoom Loom bij me en verkoos dit boven weer op internet hangen.

Twee lapjes zijn 30 minuten, zo houdt ik goed pauze.

Toen ik er een poosje zat gebeurde er iets leuks.

Ik had al heel wat fietspeletons en motorrijders zien langs komen, maar opeens werd het kruispunt afgezet en kwamen er heel veel verschillende oude brommers langs.

Ik heb nog even getwijfeld of ik niet toch de Lemelerberg op zou gaan, maar m'n gezonde verstand zei dat de extra kilometers en de forse klim nog te veel van het goede zouden zijn.

Dus keerde ik om en nam dezelfde prachtige weg weer terug.

Bij Nieuwebrug (dat al best wel oud is) genoot ik ook nog even van het uitzicht over de Regge.

En op mijn favoriete bank op de brug over de Vecht genoot ik ook nog een poosje van de mooie luchten.

Alles bij elkaar heb ik vandaag ruim 19  prachtige kilometers op de pedalen.

En dan vind ik thuisgekomen tussen de fotos deze spookfoto op m'n telefoon.

Per ongeluk gemaakt.

Toen ik inzoemde werd het wel heel vreemd.

De man lijkt twee gezichten te hebben. 😂😲 

Wat ging ik ook weer doen?

 Ik wilde vanmiddag even naar de kringloop.

Er moest ook nog wat op de post.

Dus ging ik op zoek naar m'n weegschaal.

Die niet meer op de vertrouwde plek lag.

Ik zocht alles af en vond hem tenslotte in een kastje onder de vuilniszakken?

Ik schreef het adres op de envelop, zocht er twee postzegels bij.

Gooide m'n tas om m'n schouder, helm op, vestje aan.

Liep naar buiten, met de loodzware accu, hees alles inclusief mezelf op de trike.

Bij de brievenbus aangekomen lag de brief nog op de tafel.

Dus fietste ik door naar de kringloop.

Alles is hier al weken opgebroken vanwege de aanleg van een fietstunnel met breed fietspad.

Het is dus zoeken om je weg te vinden.

De tijdelijke oversteek is smal en bochtig.

Te smal voor mijn grote lange trike, dus het is passen en meten.

Bij de kringloop aangekomen zet ik de trike vast en bedenk ik me dat ik erheen ging om de stapel overbodige pannenkoekenborden weg te brengen, die dus nog in de keuken staan.

Binnen is het ondanks de zomeruitverkoop niet druk.

Bij het servies vind ik 1 schaaltje van mijn gading.

Ik zag nog wel meer, maar ook nu viel het me weer op dat je echt goed moet kijken, want er zit nogal wat beschadigd bij.

Dit schaaltje is nieuw, de sticker zit er nog onderop.

De hobbyhoek is verhuist naar naast het servies.

Ik neem een zakje met wat leuk garen mee.

Haakkatoen mag altijd mee van mezelf.

Het kleine bolletje wol is geschikt om mee te weven op de Zoom Loom.

En dat wil ik ook eens proberen met het fluffy garen.

Na een verder tevergeefs rondje door de zaak reken ik €1,30 af en vlucht naar buiten.

Het is daar zomer en winter zo benauwd, dat het zweet me altijd binnen de kortste keren van m'n voorhoofd en elders klotst.

Ik heb geen energie om ook nog even door te fietsen naar de andere kringloop, dus ga ik weer naar huis, waar borden en brief nog keurig op me liggen te wachten.

Grenzen bewaken

Zou ik het dan eindelijk leren?

Vandaag had ik  dan, na alle eerdere perikelen, eindelijk weer een tandartsafspraak.

Bij binnenkomt jubelt de assistente: "we gaan er vandaag vier vullen en u moet het contract nog tekenen".

Ik voel de paniek opborrelen.

Meestal sla ik dan finaal dicht.

Maar vandaag hoorde ik mezelf zeggen: "Daar weet ik niets van, we zouden het eerst bespreken".

Tandarts komt erbij en ik zeg: "ik ben nooit bang voor de tandarts geweest en nu ben ik 63 en nu ben ik het wel".

"Dat is echt niet nodig zegt ie".

En hij bekijkt m'n gebit en de fotos van z'n collega.

Legt helder uit wat waar aan de hand is.

En in goed overleg maken we een plan voor wat dringend nodig is, wat kan wachten en oh, wat ik zelf al dacht, wat helemaal nog niet hoeft (kies vervangen door brug).

Als ik opsta vraagt ie of het vertrouwen nu terug is.

Ik lach en zeg: "dat moet weer groeien".

Als ik bij de balie sta wil de receptioniste een afspraak maken voor willekeurig welke tandarts.

"Nee"; zeg ik stoer: " de afspraak is: alleen deze".

Ze sputtert nog wat dat hij ad interim is en maar beperkt aanwezig, maar ik hou mijn poot stijf.

Als ik op m'n  fiets stap ben ik afgepeigerd, maar voldaan.

Langs de Vaort

Ik had een grote tocht uitgezet voor vandaag.

Maar het sombere motterige benauwde weer maakte het niet aanlokkelijk.

En mijn lijf deed ook al niet mee.

Dus toen ik toch nog moed vond om op de fiets te stappen koos ik voor een kortere afstand, maar wel een route waar ik op de fiets nog nooit geweest was.

Ik reed aan de westkant de stad uit en sloeg al gauw af richting het Ommerkanaal, oftewel de Vaort zoals het hier in de volksmond genoemd wordt.

Een lange smalle weg langs het water, waar ondanks dat een deel al fietsvriendelijk gemaakt is, nog steeds veel te hard gereden wordt.

Dat doe ik denk ik niet zo gauw weer.

Vooral het stuk na de fly-over was eng.

Dat was nog niet opgeknapt en daar voelde ik me ook erg onzichtbaar.

Het regende niet, maar het was ook niet droog zoals je ziet.

Na een korte pauze op een picknickbankje bij een bruggetje, besloot ik nog een stukje verder te rijden naar de volgende brug.

Daar stak ik over en reed via een smaller pad weer terug naar de brug.

Dat leek me veiliger dan met de fiets aan de kant van het kanaal te fietsen.

Maar dat viel tegen.

Als me op een smal stukje een auto tegemoet komt wijk ik even uit in de berm.

Toen de auto er al bijna was kwam er achter me op hoge snelheid een auto aanschieten.

Hij slalomt al toeterend tussen mij en de aankomende auto door en sjoeft weer keihard door alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

Dan staat je hart wel even stil.

Weer terug bij de eerste brug steek ik over en ga verder door het Arrierveld.

Ik steek de volgende fly-over over en geniet boven nog even van het uitzicht.

Daarna vervolg ik mijn weg door het Ommerbos en dan ben ik al gauw weer thuis.

Dit keer maar een kleine 14km.

Klein geluk

 Toen ik dik zeven jaar geleden de sleutels van mijn huis kreeg, was ze m'n eerste visite.

Nog heel jong was ze toen.

Ze zou zo de trap opschieten.

Ik zag haar vaak bij de overburen onder de overkapping zitten, of twee huizen verderop op het grind naar de binnenkatten van de buren gluren.

Soms liep ze over m'n schutting.

En in de laatste jaren betrapte ik haar een enkel keertje spelend met Lolo in de tuin.

Boksen onder de tuindeur door bv.

Ze was heel schuw en moest niets van me hebben al verzekerde ik haar dat ze welkom was..

Ik weet zeker dat ze hier in de straat een thuis heeft, maar heb nog steeds niet kunnen ontdekken bij wie.

Sinds dit voorjaar zit ze opvallend vaak in mijn voortuin.

Als ik langs fiets dan kijkt ze me aan alsof ze iets zoekt.

Ik maak dan een praatje tegen haar.

vraag haar of ze Lolo ook zo mist.

En langzaam kwam ze uit haar schulp, steekt haar koppie uit als ze me ziet.

Loopt zelfs een klein stukje mijn richting uit, maar bleef altijd buiten bereik.

Vandaag deed ik het voorraam open.

En tot mijn stomme verbazing stak ze haar koppie in het open raam.

Mijn vingertop kreeg een neusje en ze begon zomaar met m'n vingers te spelen.

Zachte tikjes op mijn wiebelende vingers en ik mocht zowaar dezelfde tikjes terug geven.

Zo ontroerend lief na al die jaren.

Terschelling blikje

 

Na de eerste kreeg ik de smaak te pakken en ging tussen m'n materialen op zoek naar kleine prulletjes die ik zou kunnen gebruiken.

Zo vond ik oa de Brandaris, ooit een sleutelhanger geweest.

Uit een oud kaartenalbum viste ik een ansichtkaart van Terschelling.

En tussen m'n boeken stond nog een toeristische fiets en wandelroute die ik toch nooit meer zal gebruiken.

En natuurlijk pakte ik er mijn restantendoos bij.

Daar heb ik nu echt lol van.

De ansichtkaart bleek helaas niet te passen.

Ik heb er nog wel even over gedacht om hem aan de buitenkant te gebruiken, maar dit blikje heeft een relief, dan wordt het niet mooi.

Maar uit het routeboekje haalde ik de plattegrond, het achtergrondje en de meeuwen

De Brandaris staat in het echt natuurlijk in het dorp, maar ik heb hem in het gras op het duin geplaatst.

Creatieve vrijheid he.

Boompje erbij.

En de laatste foto moet een takje met cranberries voorstellen, maar het lijkt meer een kersttak😆. 

Ach het gaat om het idee.

Dit is het blikje dat ik ervoor gebruikt heb.

Ik heb er nog een paar van.

Het is een leuk maatje.

Heb ook nog een paar half zo groot, maar dat is wel erg klein.

Tils lunchplank

Voor de verandering stapte ik vanmorgen maar weer eens in de Uitbus om te gaan lunchen bij De Brummel.

Een fraaie Boerderijlocatie in het buitengebied van Hellendoorn, waar we allerhartelijkst ontvangen werden.

Onder de walnootboom stond de vrolijk gedekte tafel al klaar.

Ze vertelde dat ze doorgemaild gekregen had

dat er iemand graag tomaat at.

Oeps, daar was wat misgegaan.

Het had natuurlijk geen tomaat moeten zijn.

Maar dat werd snel opgelost met een kopje cupasoup.

En we hebben er hartelijk om gelachen.

Al gauw kwamen er bloempotten gevuld met brood en draaiplanken met allerlei lekkernijen op tafel.

Ik werd verliefd op het vrolijke servies.

Ze bleek al net zo'n servies bij elkaar sprokkelaar te zijn als ik.

Het was allemaal verschillend, maar het paste heel leuk bij elkaar

En toen werd het al weer tijd om te vertrekken.

Natuurlijk weer via een mooie route oa over de Lemelerberg waar de hei al paars begint te worden.

Wat zou ik dat graag weer eens in volle bloei willen zien.

Toen we al een paar mensen thuis gebracht hadden riep er iemand achter me opeens: "ijsje!".

Dus werd er nog even een korte stop gemaakt.

En nu wordt het even stil op dit front.

Maar wellicht komt er nog een last minute op m'n pad.

Je weet maar nooit.

************

Voor wie minder bekend is met bloggen:

Als je op de andersgekleurde woorden klikt dan kom je op de betreffende pagina of website.

Kampen bij nacht

Na het intens verdrietige bericht van gistermorgen, had ik eigenlijk helemaal geen zin in het uitbusuitje van gisteravond.

Maar thuisblijven had ook geen zin natuurlijk.

Dus zette ik de knop om en stapte om kwart voor zes in de bus.

We reden met twee bussen deze keer.

In Kampen aangekomen stapten we op de Veerman van Kampen.

Onderweg kregen we nog een paar lekkere hapjes.

Ik vergat te fotograferen.

Dat begon met een grote bitterbal op een miniatuur boterhammetje.

Daarna dit verrukkelijke mini ijsje, die helaas gemakkelijk sneuvelde.

Ik kon de mijne nog net op tijd op vangen, maar mijn overbuurman lukte dat niet.

Daarna iets sushi achtigs denk ik.

En tot slot een chocoladespek, die aangeprezen werd als iets bijzonders, dus ik vermoedde lokale makelij.

Hij was ook erg lekker.

Ik ben even gaan zoeken en vond op Facebook deze foto van de Swaen en die lijken er verdacht veel op.

Ik had eigenlijk maar één minpuntje, dat ik toch maar eens een keer te berde wil brengen.

Natuurlijk was er weer iemand die over mijn gewicht moest beginnen.

Het zou zo fijn zijn als het zou kunnen zonder die eeuwige kwetsende opmerkingen over mijn lijf.

**********

Voor wie minder bekend is met bloggen:

Als je op de andersgekleurde woorden klikt dan kom je op de betreffende pagina of website.

Als de wereld opeens stil staat

Zo'n bericht op facebook.
Eén van de vele.
Met fotos, veel gruwelijke fotos en filmpjes, van een enorme Pick-up met een verfrommelde fiets ervoor op de kruising van twee smalle landweggetjes.
Vrouw van 24 jaar overlijdt ter plekke.
En je denkt: "alweer" en: "zo jong".
En het leven gaat weer verder.

Maar dan hoor je dat het H is.
Lieve aardige enthousiaste positieve sprankelende H.
Eén van de fysiotherapeuten waar ik bij train.
En dan staat de wereld opeens stil.

Mijn gedachten gaan uit naar haar familie en vrienden.

En naar al haar collegas/sporters/cliënten van de fysiopraktijk.