In één klap leeg.
Daar sta je dan in het donker en het was flink koud ook.
Zo kon ik voor het eerst ervaren hoe de noodservice is.
Ik belde de alarmcentrale, vroeg ondertussen aan een paar jongens hoe de straat heette, want daar kon ik niet op komen.
Kreeg een vriendelijke centralist aan de telefoon die me de hemd van het lijf vroeg.
De straat draagt de moeilijke frans aandoende naam van een twee eeuwen geleden al overleden burgemeester.
Spel dat maar eens uit je hoofd.
Maar goed ik zei erbij dat ik voor de bibliotheek stond.
Dat werd er keurig bij gezet.
Binnen 20 minuten zou er al een monteur komen.
Gelukkig had ik me goed op de kou gekleed.
Na een half uur ging mijn nieuwe telefoon.
Maar ik had dus geen idee hoe ik hem op moest nemen. 🤪
Ik bleef maar drukken op het hoorntje en er gebeurde nix.
Het was een privenummer en ik vermoedde dat het dus wel de monteur zou zijn.
Dus belde ik weer naar de centrale en daar hadden ze hem ook al aan de lijn.
Hij was perongeluk naar mijn huisadres gestuurd 2km verderop.
Al gauw kwam hij aanrijden, de band werd in een mum verwisseld.
Ondertussen vertelde hij dat hij al in bed had gelegen en uit een andere stad in de buurt moest komen.
Knap dat hij er zo snel was.
Drie kwartier later dan normaal kwam ik thuis.
Dat is toch vlot geregeld.
Fijn om te weten dat je je geen zorgen hoeft te maken als je strandt.
Pas twee dagen later leerde ik hoe je de telefoon op moet nemen.
Niet drukken maar swipen.
Ach ja al doende leert men.
