De dag dat ik besloot dat
het huis het niet werd, had ik iets nodig om me op af te reageren.
De stoel die ik een paar jaar geleden kreeg was inmiddels zo aftands dat ie eigenlijk al een tijdje weg had gemoeten.
Maar omdat ik verhuisplannen had vond ik het niet zinvol om voor hier nog op zoek te gaan naar iets anders.
Dus bleef ik er op zitten.
Er kwamen scheuren in het leer en regelmatig kon ik niet meer normaal opstaan omdat het mechaniek in ligstand bleef vastzitten.
Het begin ging lekker.
Lekker scheuren en rukken.
Onder het leer en skai vond ik zakken gevuld met brandschoon fiberfil.
Daar ging mijn creatieve hart sneller van kloppen: gratis vulling!
Met beleid deed ik elke dag een stukje.
Een mens moet ook om dr lijf denken he.
Maar stapje voor stapje kom je er in een paar weken ook wel.
Althans dat hoopte ik.
Maar na twee weken komt er dan toch het punt dat het boven mijn macht blijkt.
Een dolgedraaide schroef en een paar enorme bouten waar ik geen gereedschap voor heb doen het project stranden.
Wat is nou de reden dat ik hem sloop?
Nou ten eerste is dat ding zo groot dat ie niet hanteerbaar is.
In de gemiddelde auto past ie niet.
Op laten halen door de Rova is hardstikke duur.
En die komen hem niet uit je huis halen.
Hij moet naar buiten.
Dat lukt me niet.
En koppige stier die ik ben wil ik dan toch altijd eerst proberen het zelf op te lossen.
Ten tweede is gescheiden inleveren milieubewuster en een stuk goedkoper.
Zo heb ik nu 3 vuilniszakken prachtige vulling.
En ik had het ijzer naar de ijzercontainer van het kamp hier vlakbij willen brengen.
De gesloopte niet herbruikbare stoffering gaat bij het restafval.
En de rest moest ik nog een oplossing voor verzinnen om het een keer bij de stort te krijgen.
Maar het kon in elk geval in voor mij tilbare porties naar buiten gebonjourd, dacht ik.
Nou dat valt dus vies tegen.
De rugleuning is eraf.
Maar het onderstel krijg ik nog steeds niet getild en dus ook niet verder gesloopt.
Dit wordt weer een item op mijn lange lijst met onopgeloste zaken.
😵💫😵💫😵💫
