Beduust Boeddhisme

Vanmiddag ging ik naar een lezing over het Tibetaans boek van leven en sterven.
Wat dus niet hetzelfde is als het Tibetaans dodenboek, leerde ik.
Het is een uitleg erover, speciaal geschreven voor westerlingen.
Het Tibetaans dodenboek heeft jaren bij me in de kast gestaan, maar het is er nooit van gekomen om het te lezen.

Ik kan me eigenlijk niet heugen wanneer ik naar een lezing geweest ben.
Mijn concentratie is niet daverend en in het begin dwaalde mijn gedachtes dan ook alle kanten op.
Maar ik hoorde steeds meer dingen die ik herkende.
Het was alsof veel van mijn eigen manier van denken opeens verwoord werd door een wild vreemde.
In het verleden is me ook wel eens gezegd dat ik een boedistische denkwijze heb, maar ik heb er nooit verder onderzoek naar gedaan.
Had zoiets van "het zal wel".
En dan zit daar een mij onbekende man opeens dingen te zeggen die ik al jaren denk, die ik als tiener al wel eens uitsprak, maar die in mijn calvinistische omgeving niet geaccepteerd werden.
Dingen waar ik als volwassene om uitgekafferd ben, niet om begrepen wordt.
Dingen die voor mij vanzelfsprekend waren, maar voor de mensen om me heen niet.
En die ik hier dus ook niet ga verkondigen.
Ik kijk wel uit.

Lekker vaag stukje?
Nou jammer dan.
Ik moest het even kwijt.