Op z'n Lets

Drie weken van de latvian sampler ingehaald.
Leuk om te zien hoe de sfeer veranderd als je een andere achtergrondkleur neemt.
Na zwart en verschillende tinten donkerrood, nu een stuk grijs.

Onderwijsmuseum

Afgelopen donderdag kwam ik er niet, maar vandaag in de herkansing lukte het gelukkig wel.
Het was even schrikken toen de dag alweer met treinvertragingen begon.
Gelukkig reed ie weer op tijd toen ik op het station arriveerde.

Het Onderwijsmuseum is sinds vorig jaar gevestigd in een prachtig gerestaureerd pand in Dordrecht op een kleine tien minuten lopen van het station.
Toen ik naar binnen liep stond ik letterlijk even ademloos aan de grond genageld.
Het gebouw is misschien wel het mooiste dat ik ooit gezien heb.

Op de begane grond is een permanente tentoonstelling van schoolmaterialen.
Veel oude schoolplaten, fotos, boeken en allemogelijke lesmaterialen.
Af en toe een feest van herkenning.

Dit rekenmachientje was een wereldwondertje in mijn jeugd.
Althans voor mij.
Met een pennetje schoof je iets naar beneden en dan kreeg je de juiste uitkomst van je som.
Ik snapte er toen weinig van, maar het werkte wel.
Op school mocht ik het trouwens niet gebruiken.

"Waar mensen wonen" en "de Geo geordend" werden bij mij op school gebruikt.
Toen nieuwe moderne lesmethodes, zonder topografie en jaartallen.
Maar op de middelbare school bleek dat het totaal niet aansloot op de lesmethodes in het voortgezet onderwijs.
En daar heb ik behoorlijk last van gehad.

Via een imposante ronde lift zonder plafond ging ik naar de voormalige directiekamer.
Wist je dat je ook omgekeerd hoogtevrees kunt hebben?
Die lift ging in een grote koker omhoog en ik scheet bagger.

Ook hier weer die prachtige architectuur.

Daarna daalde ik af naar de kelder voor de tentoonstelling:
"Het naadje van de kous".
Daar kwam ik eigenlijk voor.
Zo leuk om te zien hoe het handwerkonderwijs in de loop der tijd veranderde.
Zo triest dat er niets meer van over is.

Zoveel vrijwel vergeten technieken.
Zoveel kennis en vaardigheid die verloren dreigt te gaan.

In het midden staat een enorme tafel, met laatjes waar garens en naalden in liggen.
Wie wil kan er gaan zitten breien, haken of borduren.
Ik raak hier aan de praat met een vrijwilligster en kan het natuurlijk niet laten om een stukje mee te breien.
Als ik hier om de hoek woonde had ik er vast heel wat uurtjes komen handwerken.
Mensen komen kijken wat je doet en er ontstaan leuke gesprekken.

Na mijn museumbezoek loop ik nog een stukje door naar de plaatselijke supermarkt om te fourageren voor een late lunch.
Ik zoek een plekje om dit te nuttigen en kom op vermoedelijk het lelijkste plekje van Dordrecht terecht.

Maar zelfs op lelijke plekjes kun je op verrassingen stuiten.

Op de terugweg kan ik nog een fraaier stukje Dordrecht kieken.

En ik eindig mijn dagje uit in een gezellige quiltwinkel: Quilt - Bee
Waar ik niets kocht en toch met een lief lapje naar huis ging.

Hier vind je alle fotos
(Met toestemming van het Onderwijsmuseum)

Vanalleswatjetoe en nog veel meer

Gisteravond had ik een bijeenkomst voor de vrijwilligers die op 17 september a.s. meehelpen om de "Motortoertocht voor het goede doel" tot een geslaagde dag te maken.
Dit jaar is de opbrengst voor Stichting Hartedroom.

En gelijk is er weer die goede sfeer van mensen die samen iets moois willen neerzetten.

Geen scheve argwanende gezichten vanwege mijn Noord Hollandse accent.
Geen gezeur over mijn cv met een gat van 18 jaar.
Geen gezanik over wat ik niet kan.
Of dat ik eerst maar eens 30 kilo af moet vallen voordat ik mee mag doen.

Maar gewoon bij binnenkomst enthousiaste zoenen omdat je er weer bij bent en blijheid omdat je mee doet.
Een verademend positieve groep tussen alle negatieve ervaringen van de afgelopen jaren.
Lol om het T-shirt wat elke vrijwilliger krijgt, maar waar ik natuurlijk met geen mogenlijkheid in pas.
En om het misverstand van vorig jaar waardoor er iemand naar het station gestuurd werd om deze Noord Hollandse van de trein te halen, terwijl ik tot grote verbazing op mijn fietsje aan kwam rijden.

-----

Tot mijn vreugde hebben we met ingang van vandaag weer een kringloop in het dorp.
Twee keer zo groot als de vorige.
Met goede spullen en betaalbare prijzen.
Tot mijn verdriet (nog) geen handwerkspulletjes en in de kledinghoek was de grootste maat 42.
Maar ik zal er vast weer af en toe binnen lopen om te snuffelen of wat overbodige spulletjes  af te geven.

Ik vond er wel twee deegrollen, die ik ga gebruiken om stof te bedrukken.
En een puzzel waar ik me vast een tijdje mee zal vermaken voor het naar de volgende rommelmarkt verdwijnt.

-----

Sinds een paar weken heb ik er een wandelmaatje bij, waar ik één a twee avonden per week mijn  nieuwe Meindl's mee in loop.
Maar in mijn sokkenlades bleken voornamelijk korte damessokken te zitten.
Met als gevolg dat ik geen blaren op mijn tenen kreeg maar op mijn schenen.
Dus heb ik bij de heropening van de verbouwde Kruidvat alhier, maar gelijk de hele voorraad afgeprijsde lange vrolijk gekleurde sokken opgekocht.

-----

En eindelijk, eindelijk kan ik weer voorzichtig een klein beetje in de tuin aan de slag.
De spier in mijn bovenarm is nog niet helemaal genezen, maar ik heb gelukkig niet meer van die super pijnlijke krampaanvallen.
Het zal nog maanden duren voordat ik de wildernis, die de afgelopen tien maanden in mijn tuin ontstaan is, weer in het gareel heb.
Maar er is weer een beetje beweging in gelukkig.

Volgende stap is weer eens achter de naaimachine kunnen kruipen, maar die beweging wil nog niet.

--------
Ik loop een klein beetje achter met de latvian sampler en het vakje per week, maar ik heb toch weer twee steken aan mij tunische rol toegevoegd.
Beide bleek ik achteraf verkeerd te hebben gedaan, maar het resultaat is wel leuk, dus ze mogen blijven.
Maar dit is denk ik het saaiste grauwste onzinnige werkstuk dat ik ooit gemaakt heb.
En alleen mijn koppigheid maakt dat ik nog door ga.

----------

En last but not least heb ik weer een paar dingen verkocht deze week.
Vorige maand had ik alle borduurwerken op marktplaats geplaatst.
Maar het eerste bod dat ik kreeg, was 75 cent per stuk voor de fijnste met twee draadjes geborduurde werkstukjes.
Dat vond ik zo erg dat ik ze er maar weer af wilde halen.

En toen kwam er iemand die op vier werkstukken 50€ bood.
Ik dacht eerst dat het een geintje was, maar het was serieus.
Ze was een stoel met borduurwerken aan het stofferen en kwam nog wat te kort.
Het voelt goed dat ze nu gebruikt worden voor zo'n mooi project.

En de zak leer is vandaag ook verkocht.
Dus ik kan weer een paar keer een dagje uit plannen deze zomer.

------

Dit is denk ik de langste blogpagina die ik ooit geproduceerd heb.
Ik hoop dat ie niet te saai geworden is.

Met de trein

Vandaag zou ik een dagje uit.
Ik vertrok op tijd naar het station, waar ik te horen kreeg dat er al vanaf kwart over acht geen treinen reden.
Nu maak ik me al lang niet meer druk over vertragingen en uitvallende treinen.
Dat is hier vrijwel dagelijks.
En een defecte trein op het spoor zorgt nou eenmaal voor stremmingen.
Bussen komen er ook deze keer niet, want vanwege de vele schoolreisjes is er niets beschikbaar.

Tot onze vreugde stopt er vlak na mijn aankomst toch één trein.
De sneltrein naar Roosendaal, die hier normaal nooit stopt.
De vele jonge gezonde mensen op het perron vliegen naar de dichtstbijzijnde deuren en proppen zich naar binnen.
Maar een jongen op krukken en ondergetekende, die ook niet zo snel is, moeten zich helemaal naar het andere einde van de trein haasten om nog een ingang te vinden.
Tot mijn stomme verbazing sluiten de deuren voor onze neus en rijdt de trein zonder ons weg.

Van de stationsgastheer hoor ik dat de conducteur niet op ons wilde wachten, omdat ie niet kon zien of wij mee wilden.
Eh, twee mensen haasten zich langs een overvolle trein op een doodlopend perron?
Waar naar toe dacht ie dat wij naar op weg waren?

Omdat de eerstvolgende trein pas op zijn vroegst 1,5 uur later werd verwacht, heb ik maar weer uitgelogd en ben naar huis gegaan.
Mijn dagje uit kan ook nog wel een andere keer.

Voor de jongeman was het een stuk erger.
Hij moest examen doen.
Daarom was hij  expres heel vroeg van huis gegaan.
Rekening houdend met vertragingen, en omdat ie niet zo snel kan lopen, was ie zo verstandig geweest een extra ruime marge te nemen.
Maar die bleek nu ook niet genoeg.

Terug naar de Abdij

Lang geleden zong ik in een groot landelijk koor (Lutherse werkweek voor kerkmuziek) , dat elke zomer een week lang oude kerkmuziek instudeerde in het abdijhuis van de Abdij van Berne in Heeswijk-Dinther.

Met zo'n 120 man concentreerden we ons 8 dagen lang 8 uur per dag op soms wel 12 stemmige stukken, om aan het einde van de week 2 concerten te kunnen geven.
Tien zomers zong ik mee.
En het waren uitputtende maar zo verschrikkelijk byzondere weken.
Toen werd ik ziek en van mijn medekoorleden heb ik nooit meer iets vernomen.

Vanaf dat ik naar Brabant verhuisde, zat het al in mijn hoofd om een keer terug te gaan.
En stiekem in een donker hoekje van de abdijkerk het koor te beluisteren.
Maar het koor bleek daar allang niet meer te komen en het plan bleef ergens achter in mijn wensenlaatje hangen.
Tot het vorige week weer eens tevoorschijn kwam en ik besloot om nu echt weer een keer terug te gaan.
Zonder koor, maar wel naar de plek waar zoveel byzondere herinneringen liggen.

En toen werd het heet.
Heel erg heet.
Ik woon in de warmste plaats van Nederland en zes dagen lang bleef de temperatuur boven de 30°.
En omdat ik bang was dat uitstel afstel zou worden stapte ik de eerste de beste koelere dag op de trein naar Den Bosch, waar ik natuurlijk de aansluitende bus naar Heeswijk-Dinther miste.
Maar het was heerlijk fris op het busplein.

Al die jaren dat ik in Heeswijk-Dinther kwam heb ik nooit veel van het dorp gezien, dus reed ik de vertrouwde halte voorbij, naar het kleine winkelcentrum waar vrijdag ook markt was.
Ik kocht er krentebollen en kersen en bij het kruidvat een pak (afgeprijsde) zakjes drinken.
En liep prompt de verkeerde kant op.
Zo kwam ik bij toeval bij de kinderboerderij terecht, waar ik op een bankje kersen at, mijn dorst laafde en de dieren fotografeerde.

Op de gok liep ik verder en stond volkomen onverwacht oog in oog met het gebouw waar ik zoveel byzondere herinneringen aan heb.
Ik had niet verwacht dat het me zo zou ontroeren en zachtjes biggelde er een paar tranen over mijn wangen.

In één seconde overbrugde ik 18 jaar en het overweldigde me.
Ik raakte aan de praat met een vrijwilligster van het abdijbierrestaurantje die mijn ontroering zag en me een glaasje water bracht.
Ze wees me op de tuin die vrij toegankelijk is en vertelde dat ik die middag aan kon sluiten bij de rondleiding als ik dat wilde.
En ik vertelde haar over de zomerweken die ik er zo lang geleden doorgebracht heb.

Ik bezocht eerst de prachtige natuurlijke tuin, die er in mijn tijd nog niet was.
En at mijn krentenbollen, in stilte, mijmerend op een bankje.

Daarna besloot ik dat ik toch meewilde met de rondleiding.
De kans om nog een stukje van de Abdij te bekijken was me wel een tientje waard.

De rondleiding begon met een lezing over de geschiedenis, die ik al vaker gehoord had en een filmpje over het bier.
Daarna gingen we de tuin in en mochten we ook een stukje van de abdij zien.

Opeens stond ik weer in de gang waar wij vroeger gespannen stonden te wachten, muziekmap onder de arm.
En ik voelde even weer de gespannen verwachting en ook het diep weggestopte verdriet omdat ik dit al zo lang niet meer kan.

In de kerk stond ik op de plek waar vroeger mijn, zo beroerd zittende, klapstoeltje stond, net voor de witte streep, met de baritons achter me.

Het abdijhuis, waar wij beneden repeteerden en boven sliepen, konden wij helaas niet bekijken.

Het is nu in in gebruik door het gymnasium aan de overkant.
Op het grasveld ervoor deden wij ochtend gymnastiek.
En ik ben er een keer in slaap gevallen, met een slapende baby op mijn buik.
De ouders lieten hun hummel spontaan bij me achter.

Wat was het goed om even terug te zijn.

Alle fotos van deze byzondere dag

En dan begint het toch weer te kriebelen en zo

Op zolder stond een kratje met handvaten en sluitingen.

Dat wist ik wel.

Maar ik was vergeten hoeveel moois er in zat.

Mijn eerste impuls was om de hele bubs op marktplaats te gooien.
Ik maak immers al lang geen tassen meer.

Maar ik kan het niet.
Zo zonde om hier niets mee te doen.

Er staat er nog die grote zak met leer.
Ik heb er een stapeltje uit gehaald.
Handig voor reparaties en zo.
Maar de rest staat nu te koop op mp. (VERKOCHT)
Ik sleep het al meer dan 20 jaar ongebruikt heen en weer.

Ook vond ik deze wat mysterieuze ufo:

Ik weet nog wel vaag hoe die lang geleden ontstaan is.
Maar wat doe je er verder mee?
Het gaat over omdenken.
Het eerste woord is flink.
Dat is een grote stevige meid.
Zoals ik.
Maar ook sterk en dapper en moedig.
In heel veel talen vertaald.
En ook nog eens letterlijk op zijn kop gezet.

Het latvian randje van deze week is super simpel.

En last but not least:
Ik was al een paar jaar op zoek naar een andere betaalbare badjas.
En dat is best moeilijk in een grote maat.
Zeker als je dat ding ook nog graag een paar maatjes groter wilt, omdat het zo lekker is om er helemaal in te kruipen.
In grote maten zie je nog steeds veel van die omajassen met een gewatteerd halfrond pasje.
Maar maandag zag ik deze op mp en mijn bod van een tientje werd zowaar geaccepteerd.
Dinsdag trok ik nog even mijn ouwe aan en die hing opeens in repen om mijn lijf.
Wat een timing 😂😂😂
Nu nog een zomerse variant vinden, want deze nieuwe is heerlijk warm.

Het kon nog moeilijker

Dacht ik dat vorige week moeilijk was.
Deze week spande de kroon.
Maar op internet vond ik een programmatje dat afbeeldingen in negatief kan zetten.
En dat is echt een hele verbetering.

Het vakje van deze week is een stoppatroontje.
Voor de Aida gebruikers was er een kruissteekpatroontje.
Maar ik wil geen kruissteekjes op mijn Aida en ik vond het patroontje niet geschikt voor mijn kussen.
Dus heb ik de vorm wel behouden en het naar blackwork omgezet.