Onderwijsmuseum

Afgelopen donderdag kwam ik er niet, maar vandaag in de herkansing lukte het gelukkig wel.
Het was even schrikken toen de dag alweer met treinvertragingen begon.
Gelukkig reed ie weer op tijd toen ik op het station arriveerde.

Het Onderwijsmuseum is sinds vorig jaar gevestigd in een prachtig gerestaureerd pand in Dordrecht op een kleine tien minuten lopen van het station.
Toen ik naar binnen liep stond ik letterlijk even ademloos aan de grond genageld.
Het gebouw is misschien wel het mooiste dat ik ooit gezien heb.

Op de begane grond is een permanente tentoonstelling van schoolmaterialen.
Veel oude schoolplaten, fotos, boeken en allemogelijke lesmaterialen.
Af en toe een feest van herkenning.

Dit rekenmachientje was een wereldwondertje in mijn jeugd.
Althans voor mij.
Met een pennetje schoof je iets naar beneden en dan kreeg je de juiste uitkomst van je som.
Ik snapte er toen weinig van, maar het werkte wel.
Op school mocht ik het trouwens niet gebruiken.

"Waar mensen wonen" en "de Geo geordend" werden bij mij op school gebruikt.
Toen nieuwe moderne lesmethodes, zonder topografie en jaartallen.
Maar op de middelbare school bleek dat het totaal niet aansloot op de lesmethodes in het voortgezet onderwijs.
En daar heb ik behoorlijk last van gehad.

Via een imposante ronde lift zonder plafond ging ik naar de voormalige directiekamer.
Wist je dat je ook omgekeerd hoogtevrees kunt hebben?
Die lift ging in een grote koker omhoog en ik scheet bagger.

Ook hier weer die prachtige architectuur.

Daarna daalde ik af naar de kelder voor de tentoonstelling:
"Het naadje van de kous".
Daar kwam ik eigenlijk voor.
Zo leuk om te zien hoe het handwerkonderwijs in de loop der tijd veranderde.
Zo triest dat er niets meer van over is.

Zoveel vrijwel vergeten technieken.
Zoveel kennis en vaardigheid die verloren dreigt te gaan.

In het midden staat een enorme tafel, met laatjes waar garens en naalden in liggen.
Wie wil kan er gaan zitten breien, haken of borduren.
Ik raak hier aan de praat met een vrijwilligster en kan het natuurlijk niet laten om een stukje mee te breien.
Als ik hier om de hoek woonde had ik er vast heel wat uurtjes komen handwerken.
Mensen komen kijken wat je doet en er ontstaan leuke gesprekken.

Na mijn museumbezoek loop ik nog een stukje door naar de plaatselijke supermarkt om te fourageren voor een late lunch.
Ik zoek een plekje om dit te nuttigen en kom op vermoedelijk het lelijkste plekje van Dordrecht terecht.

Maar zelfs op lelijke plekjes kun je op verrassingen stuiten.

Op de terugweg kan ik nog een fraaier stukje Dordrecht kieken.

En ik eindig mijn dagje uit in een gezellige quiltwinkel: Quilt - Bee
Waar ik niets kocht en toch met een lief lapje naar huis ging.

Hier vind je alle fotos
(Met toestemming van het Onderwijsmuseum)