Ik heb geaarzeld om hier over te schrijven, omdat ik zoveel goede herinneringen heb opgebouwd met de Uitbus.
De sfeer is vrijwel altijd goed.
Er zit weleens een zeurkous tussen, maar dat laat je dan van je afglijden, want iedereen wil gewoon een leuke dag.
Maar ik kan vandaag geen blij genieten verhaal vertellen.
En dat heeft absoluut niets te maken met dit geweldige initiatief of met de super aardige chauffeur of met het uitje van vandaag.
Maar ik ben altijd eerlijk in mijn verslagjes en dit heeft ook een plekje nodig.
Van wege mijn pijnlijke knie kan ik niet op alle plaatsen in de bus zitten, en dat is nooit een probleem geweest tot nu toe.
Er zijn een paar plaatsen waar ik het been goed kan strekken en niemand doet daar moeilijk over.
Vandaag was ik de eerste die opgehaald werd.
Ik had al gehoord dat er iemand mee ging die heel graag voorin wilde zitten, dus ik wilde wel op een andere plek gaan zitten.
Ik hoef echt niet altijd voorin.
Maar de chauffeur zei: "kom maar voorin zitten, dan wisselen we bij de stop wel van plaats".
Afijn, zo gezegd zo gedaan.
Al gauw werd de bus voller.
En toen begon er achterin iemand met zeer luide stem te klagen.
Deze dame heeft altijd luidkeels kritiek, maar meestal glijd dat wel langs me af.
Maar deze keer bleek ik het middelpunt.
Dat het altijd dezelfde zijn die voorin zitten en dat een ander ook wel eens wil.
Ze bleef er de hele weg over doorzeuren, met een stem als een scheepsbel.
We dronken wat in Klazinaveen en na een sanitaire stop zeg ik vriendelijk tegen die vrouw: "u mag nu voorin zitten hoor".
En ik krijg me toch een gesnauw over me heen.
Bij de bus blijf ik netjes wachten tot iedereen ingestapt is.
Afwachtend hoe het opgelost zal worden.
En terwijl ik buiten sta te praten met de enige mannelijke passagier horen we toch een kabaal in die bus.
Was die vrouw de hele bus tegen me aan het opstoken.
En dat bleef onderweg maar doorgaan.
Tot ik na een tijdje keurig luid en duidelijk te verstaan gaf dat ze nu eens op moest houden.
Dat ik helemaal niet altijd het beste plekje hoefde en ook echt lang niet altijd daar zat.
Dat al voor ze instapte afgesproken was dat haar vriendin het volgende stuk voorin zou zitten.
Toen hield ze eindelijk haar mond.
Maar voor mij was de dag volkomen verpest.
Ik zat te trillen op m'n stoel.
En bracht de rest van de weg in shock door.
Aangekomen bij Gasterij Natuurlijk Smeerling bij Onstwedde in Groningen, wachte ik gelaten af tot de dame in kwestie ging zitten en koos verstandig een stoel aan het andere eind van de tafel.
Er werd ons een heerlijke ouderwetse maaltijd van streekproducten aangeboden, maar mijn arm bleef zo trillen dat ik niet eens in staat was om zelf op te scheppen.
Gelukkig bleek al gauw dat niet iedereen zich had laten opjutten en zo werd het langzaam weer wat rustiger in mijn lijf en hoofd en kon ik toch nog een beetje van het heerlijke eten genieten.
Op de terugweg werden we getrakteerd op een mooie rondrit door Drenthe.
Bij het uitstappen wenste ze me met een stralende glimlach wel thuis.😲