Vorig weekend kwam ik er bij toeval achter dat iemand, met wie ik heel erg lang een intensief mailcontact had, een paar maanden geleden is overleden.
De hele week heb ik lopen dubben of ik er iets over zou schrijven.
Onze vriendschap eindigde niet leuk en dat maakt een in memoriam schrijven lastig.
En toch vind ik dat ik het moet proberen.
Jaren lang schreven we vele honderden, misschien wel duizende mails naar elkaar.
Ze was iemand die altijd een hartelijk woord voor anderen had, mensen die het moeilijk hadden een hart onder de riem stak, maar veel moeite had om mensen te vertrouwen en in haar leven toe te laten.
Het duurde tien jaar voor ik wist hoe ze er uit zag, doordat ik online een krantenfoto tegenkwam.
Een jaar later daagde ik haar uit om elkaar eens te ontmoeten.
En zowaar ze zei ja en het werd een leuke middag.
En dat hebben we daarna nog een paar keer gedaan.
Maar altijd weer gingen de luikjes dicht.
Om dan ineens weer even open te gaan en weer heel snel dicht.
Mijn leven veranderde, maar daarin wilde ik absoluut plaats voor haar houden, maar ze duwde me verder weg.
Om dan opeens toch op een keer opeens te besluiten om me thuis te bezoeken.
Luikjes open, luikjes dicht.
De pandemie kwam en daar keken we zo verschillend tegen aan en gingen we zo verschillend mee om, dat we steeds verder van elkaar verwijderd raakten.
In ons beider leven gebeurden een paar ernstige dingen en dan kom je er op een dag achter dat het niet meer werkt.
En nu is ze dan, veel te jong, overleden.
Ze was haar hele leven eenzaam, en ik hoop oprecht dat ze niet eenzaam gestorven is.
Dat er iemand bij haar was die haar hand vast hield.
 |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten