De kogel die niet door de kerk ging

Toen ik dit blogje een paar weken geleden begon had het de naam: de kogel door de kerk.

Ik was "is" vergeten.

En misschien was dat wel een teken voor hoe het verliep.

Sinds ik wondroos heb gehad en nog steeds met de gevolgen daarvan te doen heb, ben ik al op zoek naar een ander huis.

Een moeilijke maar noodzakelijke beslissing.

Het huis verlaten waar ik zo gelukkig ben geweest doet pijn.

Maar ik kan de tuin niet meer bijhouden en zit overal net even te ver vandaan in deze buitenwijk.

De spoeling is ook hier erg dun en er kwam maar een heel enkele keer iets geschikts voorbij.

Ik stond dan ook nog meestal zo tussen zevende en de veertiende plek.

Op woensdag 12 februari kwam er opeens een huis online, waarbij tot mijn verbazing de eerste gedachte was: "daar ga ik wonen".

Geen aarzeling, geen verlangen, gewoon heel zeker weten.

Drie dagen lang stond ik op nr 1.

Op zaterdag zakte ik naar nr 3.

En maandags drie kwartier voor sluitingstijd zakte ik naar 4, om vervolgens een kwartier later toch weer naar 3 te stijgen.

Afijn, het huis werd aangeboden aan nummer 1 en een paar dagen later het bericht dat die het niet nam.

Vervolgens aan nummer 2.

Die er lang over deed, maar ook die deed het niet.

Op donderdag 27 februari kwam dan toch de mail dat ik aan de beurt was.

Maar toen ging er vanalles mis.

Het telefoonnummer dat ik kreeg was van een vriendelijke oude dame die naar een zorgwoning in een andere plaats verhuist was en dus echt geen sleutel meer had.

Maar wel hele enthousiaste verhalen had over het huis.

En zo kwam ik ook te weten dat er niets over te nemen was.

Ze hadden volledig kaal op moeten leveren.

Dus belde ik de wbv, waar men doodleuk beweerde dat zij de sleutels niet hadden.

Uiteindelijk kwam men er achter wie ze had.

Maar die man was afwezig.

Hij belde me pas om kwart over vijf terug en vertelde dat ie vrijdag vrij had en dat ik dus pas maandag kon kijken.

Maar mijn deadline voor ja zeggen stond op dinsdagmorgen 11 uur.

Hij begreep wel dat dat wel heel erg kort was en liet die verzetten naar woensdag.

Dus nog weer drie dagen stressen in het vooruitzicht.

Mijn grootste zorg was dat er geen goede plek was voor m'n trike.

De gezamelijke fietsenbergingen staan er in een afgesloten binnentuin dus zomaar even kijken is er niet bij.

Maar vrijdag bij de fysifit wist iemand dat één van de andere fysifitters daar ook woonde.

Maar niemand wist hoe hij precies heette.

Dus togen we met zijn tweeën naar het complex en ja hoor hij was thuis.

Twee bergingen kon ik zonder veel moeite bereiken en er was genoeg ruimte voor m'n trike.

Inmiddels was de deadline ook een dag verzet.

Ik ging met een veel geruster gevoel het weekend in.

Ik was een paar jaar geleden al eens daar bij iemand binnen geweest, dus ik wist hoe deze huizen zijn.

Ruim genoeg voor mij en mijn hobbies.

Een lift naar de galerij.

Een fijne goed begaanbare trap naar boven.

En levensloop bestendig.

Er is eigenlijk maar één minpuntje en dat is het rare dakterras zonder uitzicht.

Je kunt alleen staand over de rand kijken.

Als je buiten zit wil je toch liever wat zien.

Dat vond ik toendertijd een te groot contrast met mijn huisje met tuin rondom.

Nu liggen de zaken helaas heel anders.

En dat ene minpuntje weegt niet op tegen alle pluspunten.

De locatie is top.

Vlakbij het centrum, maar er niet in.

Vlakbij de Vecht en bij mijn favoriete bank op de brug.

Vlakbij de lekkerste softijsjes van de wereld

Maar zondag zat ik er toch even helemaal doorheen.

Een goed gesprek met spelletjesbuurvrouw, een mindfullness oefening over stress en een huilbui die twee uur duurde hielpen me weer op de been.

Maandagochtend zat ik bij de fysifit weer in volkomen contramine.

Alles wat ik in de afgelopen zeseneenhalf jaar meegemaakt heb denderde door me heen.

Ik kreeg erg begripvolle reacties en schouderklopjes.

Maandagmiddag was het dan eindelijk zover dat ik kon gaan kijken samen met Girly.

Sprak een paar vriendelijke mannen die er wonen.

En voelde me gelijk al welkom.

Het is een hardstikke leuk huis.

Dat gekke dakterras viel eigenlijk best wel mee.

Het is behoorlijk ruim en wit geschilderd.

En als je staat heb je een mooi uitzicht.

Je kunt er makkelijk nog een flinke plantenbak op kwijt.

Maar er moest zo gruwelijk veel aan het huis gebeuren.

Behangen, schilderen, sauzen, vloeren leggen.

Wat ik allemaal niet kan.

En op zo onvoorstelbaar korte termijn dat het onmogelijk leek om te realiseren.

Dus ik was ter plekke in straal paniek.

Ik kreeg nog een extra dag om na te denken.

Had contact met een klusbedrijf die al een half jaar vol zat.

En gek genoeg werd ik steeds rustiger.

Alle stress verdween als sneeuw voor de zon.

Het is een perfect huis op een perfecte plaats, maar dit keer niet voor mij.

Ik voel me sterk in dit besluit.

Er komt wel weer wat anders voorbij.

Met een betere timing.

Of nog wel gestoffeerd.

Vanmorgen heb ik een goed telefoongesprek met de WBV gehad over het waarom.

En nu ga ik ff uitjanken en mezelf weer overeind hijsen .

En ondertussen ga ik me daar beter op voorbereiden.

Eens rondkijken naar vloerbedekking en verfkleuren bijvoorbeeld.

En lekker door met ruimen.