De was hangt eindelijk weer eens buiten.
En als ik de tuinstoelkussens wil pakken om van het lentezonnetje te genieten schiet ik opeens helemaal vol.
Ik hoef er immers nog maar eentje te pakken.
De eerste keer weer buiten zitten zonder mijn heerlijke eigenwijze oude vrouwtje.
Ik kan het vandaag zomaar nog even niet.
En terwijl de tranen over m'n wangen biggelen, moet ik denken aan één van de laatste keren dat ze nog buiten was.
Zo heerlijk eigenwijs.
Zo typisch echt Lolo.
Ja dat kan ik me zo goed voorstellen, het verlies went wel maar soms zijn er van die dingen die je onverwachts raken.
BeantwoordenVerwijderenAgossie. Van die kleine "gewone" dagelijkse dingen, die ineens niet meer gewoon zijn he. 🫂🫂
BeantwoordenVerwijderenAch, ja onverwachts kan het verdriet ineens weer opkomen en Lolo was ook zo'n lief maatje!
BeantwoordenVerwijderenIk kan het me goed voorstellen. ,Heel plotseling komt dat , Je had er een fijn gezelschap aan!
BeantwoordenVerwijderenAch Marlien, ik kan het zo met je meevoelen... jullie waren ook zo close en voor zo lange tijd! En dan kan 1 flintertje al triggeren naar zo'n geluksmomentje van toen... op zich natuurlijk heel mooi, maar tegelijkertijd pijnlijk vanwege het gemis... Het laat wel ook zien hoe sterk jullie verbintenis blijft... Lolo heeft ongetwijfeld een kopje aan terug gegeven! 🫂🙏🏾💚🐱
BeantwoordenVerwijderenLolo was niet zo goed in kopjes geven.
VerwijderenZe gaf kopstoten zoals een geitje.
Ja, zo gaat dat met rouwen om verlies... opeens springt het duveltje weer naar boven. Maar je mag gerust een traantje laten hoor, ik zou het ook doen ...
BeantwoordenVerwijderen