Een zakje sentiment

 Op zoek naar iets heel anders vond ik dit zakje met schatten in een la.

Niet dat ze zo zeer geld waard zijn, maar het is een stukje familie geschiedenis.

Dit portemonneetje van een verre voorvader stamt naar men zei  uit de 19de eeuw.

Van wie het was weet ik niet, maar het was belangrijk genoeg om te bewaren.

Mijn opa ging voor de oorlog elke zomer twee weken in zijn eentje naar het buitenland en bracht dan een souveniertje voor mijn oma mee, die achter bleef met 12 kinderen.

Mijn omas fruitmesje, haar zakmes, en een haakje waarmee de dames vroeger de knoopjes van hun schoenen dicht maakten.

Die komt niet uit de familie, maar uit een doosje met handwerkspulletjes van de rommelmarkt.

Mijn oma heeft er toen ze jong was vast ook eentje gehad.

Een doosje van schildpadschild en een houten "horen, zien en zwijgen" beeldje, beiden meegenomen uit indonesie door een overgrootvader die op de grote vaart zat.

In het doosje nog scheermesjes van mijn vader, die hij gebruikte om verf af te krabben.

En een kettinkje dat mijn moeder altijd droeg toen ik kind was.

In hars gegoten echt zeepaardje, mini mosseltje  en plantje.

Dat zou nu niet meer mogen.

Als kind fascineerde het me.

Het armbandje kreeg ik op mijn eerste verjaardag, van de vroegere hospita, waar mijn vader als tiener in huis kwam.

Tegenwoordig zou je dat denk ik pleegouders genoemd hebben.

De emaile broche heeft een handgeschilderde afbeelding van het huis Duin en Kruidberg uit het dorp waar ik opgegroeid ben.

En de speld rechtsonder werd uitgereikt nav de opening van de Velsertunnel in 1975.

Ook die vond ik eens in een doos met handwerkspulletjes van de rommelmarkt. 

Van die dingen die in een laatje verdwijnen, maar eigenlijk een beter plekje verdienen.