Vandaag ging ik met Debby en haar zoon wandelen in de Biesbosch.
Natuurlijk ging het stuiterballetje ook weer mee.
Bij het bezoekerscentrum bij Dordrecht staken we met een pontje over naar een eilandje.
Vandaar begon een tocht over diverse eilandjes.
Debby had me al gewaarschuwd dat we een paar bruggetjes over moesten.
Maar niet hoe die bruggetjes er uit zagen.
Bij het eerste "bruggetje" ging het dus al mis.
Open roosters over een diep gat.
En het lukte me niet om er over te komen in m'n eentje.
Dus dribbelde ik bibberend vlak achter Debby aan naar de overkant.
De tweede brug was angstaanjagend.
Want daar moest ik ook nog eens steil omhoog en weer steil naar beneden.
En hij wiebelde.
Maar manmoedig nam ik deze, in mijn eentje, stapje voor stapje.
Het moeilijkste punt was dat ik me bovenop moest omdraaien, omdat ik er vanwege mijn wiebelknie achteruit weer af moest.
Maar wat was ik trots op mezelf toen ik weer beneden stond.
En daarna lukte me elke enge oversteek.
De Biesbosch is niet te fotograferen.
Alles is groen en groeit dicht op en om en over en door elkaar.
Je loopt er over een smal paadje en af en toe zie je het water, maar de meeste tijd is alles groen.
Maar het is een prachtige wandeling.