Met pijn in het hart heb ik deze week moeten besluiten dat ik stop met mijn vrijwilligerswerk.
Ik heb hier altijd de leuke kant laten zien.
De workshopjes, die ik gegeven heb.
De groep was heel fijn om mee te werken.
Ik ben van ze gaan houden.
Dat maakte ook dat ik het nog lang heb volgehouden.
Waardering kreeg ik genoeg.
Van bewoners, deelnemers, ander personeel, en zelfs van bezoekers van bewoners.
En het aantal deelneemsters van de workshops groeide gestaag.
Men vroeg al weken van te voren: "wat gaan we doen, wat gaan we doen".
Maar vanuit de zorgorganisatie was de communicatie aanhoudend ronduit slordig.
Afspraken werden niet nagekomen.
Ik was altijd de laatste die hoorde als er iets veranderde.
Vaak hoorde ik pas een paar uur te voren dat ik niet hoefde te komen omdat er wat anders georganiseerd was.
Als ik zei dat ik dat toch wel graag wat eerder zou willen weten, kreeg ik te horen dat ik daar maar niet op moest rekenen, want zo zat ze niet in elkaar.
Ze kon geen rekening houden met personen.
In december zou er overlegd worden over de invulling van de workshops, maar daar werd ik niet voor uitgenodigd.
De afspraak was dat ik elke maand een workshopje zou geven, maar in januari kreeg ik een briefje in mijn hand geduwd met 5 data in plaats van 12.
Er werd niets uitgelegd en ook niet gevraagd of die data mij uitkwamen.
Ik moest vragen naar uitleg en kreeg een snauwerig antwoord dat het organisatorisch niet anders kon.
Een week later kwam ik er bij toeval achter dat er 3 van 7 eerste middagen dit jaar al uit vielen.
Bewoners kwamen bij mij met vragen die ik niet kon beantwoorden.
Die snapte er ook niets meer van dat hun vaste middagje steeds vaker niet doorging.
Uiteindelijk heb ik toch maar netjes een schriftelijke klacht ingediend en kreeg als antwoord dat er geen rekening gehouden kon worden met het individu.
Met andere woorden: het is normaal dat ik 52 middagen per jaar in mijn agenda vrij moet houden, maar dat ik niet tijdig hoor wat er uit valt.
Een gesprek hierover met de regionale vrijwilligerscoordinator verliep ook teleurstellend.
Het was een heel gezellig gesprek maar het hele gesprek was doorspekt met hints dat ik maar beter weg kon gaan.
Over de gebrekkige communicatie kreeg ik volmondig gelijk.
Dat was al 20 jaar zo en daar was niets aan te doen.
Daar valt je mond toch van open.
Waardering is fijn, maar zonder respect kun je niet werken.
En ik heb het gevoel dat ik een jaar blind over drijfzand heb gelopen.
Maar ik vind het wel erg dat ik een lieve groep mensen in de steek moet laten vanwege de manier waarop hun zorgorganisatie met vrijwilligers omspringt.
Wat ik het afgelopen jaar geleerd heb is dat ik in staat ben om workshopjes te verzinnen en uit te werken en dat ik ze kan geven.
En de goede herinneringen kan niemand me af nemen.
De stralende blik van mevrouw A, als ik binnen kwam en haar vriendelijke stem die zei:"wat fijn dat je er bent", waarna ze me om de vijf minuten dezelfde vraag bleef stellen omdat ze steeds het antwoord vergat:
"wanneer is het weer?"
Mevrouw B, aan wie ik elke week opnieuw kon vertellen dat ik een vriendje heb, waarop ze telkens bij het bekijken van zijn foto riep:
"Oooooh, wat een knappe man".
Meneer C die zo blij was als ik hem fotos van mijn tuintje liet zien.
De breiende en hakende dames uit de aanleunwoningen die het allemaal zelf nog wel konden.
En al die anderen die vaak even aanschoven voor een bakkie en een praatje.
