Morgenstond ......

Dit jaar heb ik nog weinig fietstochtjes in het weekend gemaakt.

Het was of te koud, of te nat, of te heet, of ik was ziek.

Nu ik vorige week ontdekte dat ik meer dan 20 km ook wel overleef, besloot ik een wens die er al heel lang ligt te gaan vervullen.

Maar toen werd de verwachting heet en nog heter.

Dus besloot ik vanmorgen in alle vroegte op pad te gaan.

Ik zat dus om kwart voor acht al op de fiets.

De heenweg koos ik voor een route met aan de ene kant de nog bijna lege snelweg en aan de andere kant wijds uitzicht.

Het laatste stuk reed ik over een heuvelend paadje door een bosstrook.

En toen was ik opeens al bij het stuw van Vilsteren.

De vorige keren dat ik er was liep ik, met de ogen strak op Annes rug gericht over de smalle brug.

Nu moest ik in m'n eentje m'n  hoogtevrees overwinnen.

Ik zette de ondersteuning op z'n hoogst, richtte mijn ogen op een punt aan de overkant, en karde, zonder opzij of naar beneden te kijken, zo rap mogelijk de brug over.

Op de mooie troon gezeten deed het bruisende water mijn altijd drukke hoofd langzaam kalmeren.

Na een tijdje stak ik ook de brug over de sluis over, om aan de andere kant nog even van het uitzicht daar te genieten.

Dat bruggetje was nog smaller en had een behoorlijk stijle oprit.

Het paste allemaal net.

Na een praatje met de sluiswachter fietste ik richting Vilsteren, pakte nog even m'n derde brug over een oude bocht van de Vecht.

Deze was een stuk breder.

En toen ging het op Vilsteren aan.

Dit pitoreske dorpje blijft een genot om doorheen te komen.

Bij Ekkelenkamp aangekomen was de kiosk nog dicht, maar het terras, met uitgebreid ijsloket aan de overkant was wel al open.

Het was nog niet druk gelukkig, meest bezwete racefietsers.

Dus kon ik in alle rust genieten van een veel te groot hazelnootsoftijsje.

Volgens mij schoot het meisje een beetje uit. 😉

Het laatste stukje naar huis was het al knap warm geworden.

Om 11 uur was ik weer thuis, met bijna 18 km  in de beentjes.

UFO met verhaal

Ik ben nog niet door de stapel UFO's heen, maar ik kwam er nog eentje op zolder tegen.

Een jaar of 20 geleden, schat ik, waren grote leefkussens in de mode.

Ik wilde er 2 maken.

Tegen de tijd dat ik naar Brabant verhuisde waren 2,5 van de 4 lappen af.

Met de hand door de dikke lagen Italiaanse meubelstof naaien was het een hele klus.

Ze bleven na de verhuizing liggen omdat ik eigenlijk gewoon  niet soepel genoeg meer was om op kussens op de grond te hangen en er ook geen plaats voor was.

Maar na nog een verhuizing gebruikte ik de eerste twee om nieuwe zittingen op mijn stoelen te maken.

Waar die gebleven zijn weet ik niet.

Ik weet wel dat ik ze er later, toen de stoelen op waren weer afgehaald heb.

Maar afgelopen weekend vond ik dus deze lap, met een tas vol stofstalen en een bol donkerrood Perle garen.

Zin om verder te gaan had ik echt niet.

Dus knipte ik hem af en maakte er een kussentje van.

(Ik heb ook nog helemaaal geen kussens 😃)

De vulling is afkomstig uit versleten knuffels.

Ooit kreeg ik een zak vol vulling van iemand die overleden knuffels sloopte voor hergebruik.

Ze waste ze eerst en haalde ze dan uit elkaar.

De veiligheidsoogjes, neusjes en eventuele snorharen gingen naar iemand die knuffels voor een goed doel maakte.

En de vulling gebruikte ze zelf of gaf ze weg.

 

Vooruitgang

Gisteren weer onderhoud aan m'n trike gehad.

Hopelijk voorlopig de laatste.

Achterremmen en remschijven zijn vervangen.

Weer een nieuwe koplamp.

En hoera, mijn ondersteuning is omgezet naar een lichtere stand.

Er zijn vier ondersteuningsopties die dan elk ook nog 3 instellingen kennen.

De ondersteuning was ingesteld op hele slechte benen.

En dat had ik eerst echt nodig.

Maar al gauw reed ik alleen nog in z'n 1.

3 Gebruikte ik alleen als ik ff lekker wilde crossen (of tegen de Hellendoornseberg op moest).

En de laatste maanden ging ik steeds meer freewheelen.

Dat betekent dat de weerstand bij het trappen wegvalt doordat de ondersteuning te veel overneemt.

Dan schieten je benen steeds door.

Maar je gaat niet harder.

Dat is niet goed voor je spieren.

Nu de ondersteuning verzet is voelde het gisteravond alsof ik veel harder ging.

Weet niet of dat echt zo is, dat zal ik wel merken als ik weer eens een toertje ga maken.

Maar in elk geval weer een stapje vooruit.

Ook heb kan ik nu eindelijk de van Raam app gebruiken.

Die geeft oa aan hoeveel kilometer je gereden hebt.

En allerlei gegevens over je fiets en accu

En er is nu een RSR app met noodfunctie.

Dan kunnen ze je met één klik traceren en naar je toe komen en hoef je niet meer uitgebreide telefoongesprekken te voeren.

Is toch wel een veilig idee, voor als ik weer eens verdwaal.

Niet bang voor de tandarts?

Een paar weken geleden had ik een afspraak voor contrôle.

Ik heb alwéér een andere tandarts.

Een man met een niet uit te spreken naam.

In de wachtkamer hoorde ik gemopper over die nieuwe "rasta".

Als ik de jongeman wil vertellen wat mijn klachten zijn, snoert ie me de mond, want dat kan ie zelf wel zien.

Er volgt een chaotische toestand, waarbij tandarts  aan één stuk door praat en assistente  daar dwars doorheen vragen aan me stelt.

Over elke tand of kies heeft ie wel iets negatiefs te melden 

Al gauw ben ik volledig de kluts kwijt.

Er worden fotos gemaakt.

En vanuit een andere ruimte blijkt de man tegen me te praten, wat ik niet hoor.

Met zijn rug naar me toe blijft ie doorpraten.

Terwijl bekend is dat ik lastig hoor.

En ik dat ook nog eens zeg.

Er zijn afspraken over duidelijk praten en rust in de behandelkamer gemaakt.

Ik kan de helft niet volgen, maar als ie over kiezen trekken en een brug plaatsen begint ga ik steigeren en raak vervolgens nog verder op slot.

Op een gegeven moment hoor ik hem nog zeggen: "je kunt weer lopen dus nu kunnen wij aan de slag".

Ik ben totaal verbijsterd.

Met de verzekering dat we "het" stapje voor stapje zullen doen  en de vraag of ik wil nadenken over een brug verlaat ik compleet leeggezogen de praktijk.

Freepik.com

Een week later ligt er een mail in de bus.

Of ik de bijlage ondertekend terug wil sturen.

Als ik hem open ben ik totaal verbijsterd.

Het blijkt een contract te zijn.

Een lange waslijst met steeds hoger oplopende bedragen tot een totaal van  1660€

Ik raak in straal paniek.

De volgende dag stuur ik een nette mail terug, dat dit niet de afspraak is.

Dat dit zo niet kan en dat ik dit niet onderteken.

Ik ben een minima en geen melkkoe.

Ik besluit om tijdens mijn vakantie geen mails te lezen.

Maar eenmaal weer thuis moet ik dat toch wel weer doen.

Een mail van een secretaresse, dat meneer zegt dat ie alles met mij  zo afgesproken heeft.

Ik laat nogmaals weten  dat dat niet zo afgesproken is, en dat ik dit niet onderteken.

(Ik heb sowieso nog nooit een contract van een tandarts gehad.)

Ook leg ik nog maar weer eens uit dat ik in het verleden een paar hele nare ervaringen met tandartsen gehad heb en dat me hier in deze praktijk een veilige omgeving beloofd is.

(Die er bij de eerste tandarts ook was.

De opvolger heb ik nooit te zien gekregen)

Ik wil me bij een tandarts op m'n gemak kunnen voelen.

En dat voel ik me bij deze jongen dus niet.

**********

Wat de bewuste kies betreft:

In het verleden heb ik daar veel problemen mee gehad.

 45 Jaar geleden is er een wortelkanaalbehandeling gedaan.

30 Jaar geleden is er een wortel uitgebrand.

Er is ooit een stukje afgehaald omdat ie wrikte met de kies erboven.

En de vulling is 5 jaar geleden vervangen 

Maar sindsdien heb ik er totaal geen last meer van.

Hij functioneert gewoon goed.

Er zit op de fotos al jaren een plekje onder een wortel.

Maar elke tandarts heeft daar een andere mening over.

Deze tandarts zei dat dat plekje niet gegroeid is.

(Dat doet het dus al vele jaren niet.)

Toch wil ie hem trekken en een brug plaatsen.

Z'n voorganger wilde het plekje door een kaakchirurg laten wegschrapen.

Die daarvoor wilde er een kroon op zetten.

Die daarvoor zei dat er niets aan de hand was, dat het een littekentje was.

Die daarvoor wilde trekken.

Kun je voorstellen dat ik de weg kwijt ben met al die verschillende meningen?

 

Zelfstandig op vakantie, deel 5 van 5

De laatste ochtend  deed ik in alle vroegte de afwas.

Het was lang geleden dat ik voor het laatst met de hand afgewassen had.

Ook moest er nog wat schoongemaakt worden.

Dat zit hier niet bij de prijs in begrepen.

Wat je niet vies maakt hoef je ook niet schoon te maken.

Daar let ik gewoon goed op.

Dat scheelt veel werk dat ik niet kan.

En toen moest alles weer op de fiets geladen worden.

Ik besloot ook om nog even naar de Haarplas te gaan. 

Daar kwam ik op de terugweg  toch al zowat  langs.

Kon ik nog even genieten en uitrusten.

Dat liep even anders.

Opnieuw snapte de navigatie er niets van en werd ik naar onbegaanbare spoortjes gestuurd.

Toen ik uiteindelijk met hulp van diverse mensen toch bij het Zwanenmeer aan kwam bleek ik er helemaal niet bij te kunnen komen.

Ik had naar het bruggetje gewild, maar daarvoor moest ik nog een stukkie door rul zand.

En ik wilde mijn benen sparen omdat ik nog een rit voor de boeg had.

Afijn, toen moest ik de weg naar huis weer zien te vinden.

En opnieuw ging het mis.

Met vragen en navigatie kwam ik uiteindelijk op een verhard fietspad terecht.

Maar dat bleek een toeristische route die zich door het bos slingerde.

Vast prachtig als je daar voor komt.

En ik hoop het nog eens een keertje in alle rust over te doen.

Maar bij mij begon de paniek toch wel een beetje toe te slaan toen het tweede stipje van mijn ondersteuning al uit ging.

Na vele kilometers kwam ik dan toch bij het fietstunneltje uit.

En ik wist dat ik van daar nog 10 km te gaan had.

Halfverwege begonnen mijn benen te verzuren.

M'n stuitspieren vonden het ook niet fijn meer.

En m'n  voeten waren zo pijnlijk dat ik wel kon huilen.

Nu ik dit typ zit ik 3,5 km van huis op een bankje bij te komen met een fles water en een proteine reep.

Langzaam begint het gevoel in m'n voeten weer wat normaler te worden.

Thuisgekomen ontdekte ik dat mijn lunch aldaar nog in de koelkast lag.

Met twee koelkastdoosjes en m'n reiskaasraspje.

Ik heb het even naar het park doorgemaild.

Zonde om te laten bederven.

Ze boden aan om het op te sturen, maar de waarde weegt niet op tegen de kosten.

En ik betwijfel of een halve komkommer nog eetbaar is dan. 

Dus vroeg ik of ze er iemand blij mee wilde maken en dat zou ze doen.

Zeker meer dan 20km op de trappers.

En ooh wat was ik moe.

Zelfstandig op vakantie deel 4 van 5

 En dan was het opeens al weer donderdag en ging ik voor de laatste keer zwemmen.

Ik nam er afscheid van de vriendelijke vaste bezoekers.

Het weer was gelukkig wat milder dan de hitte van de eerste dagen.

In zo'n stacaravannetje wordt het al snel knap heet.

's Middags fietste ik naar de Oldemeyer plas.

Daar was ik in het begin van de Pandemie al eens met Anne.

En ik wilde het graag nog eens terug zien.

Vanuit Ommen is het nog te ver voor me om even op en neer te gaan.

Het was heerlijk weer voor een fietstochtje en al gauw reed ik onder de bomen van  Boswachterij Hardenberg.

Bij de plas aangekomen moest ik twee van deze bruggen over.

De balken waren bij de bouten behoorlijk uitgesleten, dus het maakte flink kabaal.

Brrrr niet fijn.

Het waren ook nog hoge smalle bruggen en daar ben ik nooit zo'n held mee.

Er is een smal betonnen pad in het zand rondom de plas.

Voor wandelaars, maar aangezien mijn fiets onder de regels voor scootmobielen valt mag ik daar ook op.

Er waren niet veel mensen, maar een constant gedreun dat van vlakbij leek te komen maakte dat ik het toch al gauw voor gezien hield.

Echt jammer, want het is er zo mooi.

 

Google navigatie raakte ook van slag en ik bleef maar rondjes rijden om vervolgens weer bij de plas te eindigen.

Uiteindelijk stuurde hij me via een langere route toch nog terug naar huis.

Een paar kilometer verderop kwam ik langs een serie vakantieparken.

Eén daarvan stond vorige week nog in m'n top drie.

Een klein familiepark, waarvan de buurparken opgeslokt zijn door Cap Fun.

Ik had al op internet gelezen dat Cap Fun veel herrie maakt.

Daarom schrapte ik dit park van mijn lijstje. 

En inderdaad, daar kwam nu ook het gedreun vandaan.

Horen en zien verging je toen ik er langs fietste.

Je zal er maar naast wonen.

Gelukkig kwam toen toch nog de Kleine Belties in het zicht en kon ik mijn vermoeide pootjes weer lui uitstrekken.

Mijn avondeten bestond uit gezonde en minder gezonde restjes.

In de loop van de avond pakte ik ook al het meeste weer in.

Naar schatting zeker 10km op de teller, die ik niet heb.

Zelfstandig op vakantie deel 3 van 5

 Ook deze dag begon weer met baantjes zwemmen en vierkantjes weven.

Ik probeer wat af te kikken van internet.

Want dat achter m'n schermpje hangen begint de spuigaten uit te lopen.

Het lukt nog niet erg.

Maar het weven helpt me wel een beetje.

Het is volkomen Zen.

De restjes die ik bij de kringloop mee nam waren al gauw weer op.

Dat hele kleine restje werd al een kunstwerkje op zich.

Daar ga ik iets mee doen in het kader van  Project 75

(Zie voor meer: klik)

Er begon zich eindelijk ook weer een idee te vormen over wat ik met mijn voorraad zou kunnen doen.

Maar dat moet ook al wachten tot er een huis gevonden is.

Het moet daar dan maar net kunnen.

Dus ik zeg er nog niets over.

Ik had wat plannen voor de middag, maar het was erg warm, ik had ook wat last van een oude blessure en ik besloot om lekker thuis te blijven.

Althans dat was de bedoeling.

Ik kwam er te laat achter dat het kampwinkeltje alleen 's ochtends open was.

Dus stapte ik toch maar weer op de fiets richting de Spar.

Waar ik me rot schrok van de prijzen.

2 plakken kaas voor €1,99.

Dat is toch niet normaal meer.

En dat deed ik dus niet.

Tweede huisje rechts zat ik

Later die middag maakte ik nog een rondje over het park.

Ik heb werkelijk nog nooit een park gezien dat zo vol gebouwd was.

Het is een grote mengeling van diverse generaties.

Op zich heeft dat ook wel weer wat.

Op de parken van de grote ketens is het allemaal eenheidsworst.

Maar ooh, je kunt hier in het hoogseizoen vast over de hoofden lopen.

3km op de teller 😁

Zelfstandig op vakantie deel 2 van 5

De volgende ochtend bleek dat het bed zo hoog was dat mijn voeten wel 20cm boven de grond bleven hangen.

Het lukte me om de deurpost te grijpen en me zo uit bed te trekken.

Na het ontbijt met de heerlijke krentenwegge van de regionaal beroemde Bakkerij Slatman, vertrok ik al vroeg richting zwembad.

Het eerste uur is het bad alleen voor volwassenen.

Daarna mogen kinderen er ook in.

Goed gedaan, al is het buiten de schoolvakanties niet erg nodig.

Je krijgt er toegang met gezichtsherkenning.

En zoals zo vaak is het tourniquet niet gebouwd op mijn weelderige vormen.

Dus schuif ik, tas en armen boven het hoofd en buik in, overdwars door het smalle doorgangetje.

De kleedhokjes zijn zelfs voor gewone mensen erg krap vertelde een vaste bewoonster, maar er is een schapenhok.

Zonder slot.

Daar kan ik me goed verkleden.

Tas voor de deur en goed opletten of er wat aankomt.

Eh tja, als je het grootste gedeelte van je leven al kritiek krijgt op je uiterlijk, dan geef je je niet graag onverwacht bloot.

Het zwembad is erg mooi, zo te zien nog erg nieuw.

Er is een vriendelijke trap, met handgrepen langs de muur.

Tussen de baantjes door raakte ik er oa in gesprek met een man die vertelde dat ie, na jaren afhankelijk te zijn geweest van een scootmobiel, opeens besloten had om weer op de fiets te stappen.

En het was hem gelukt.

Op een gewone fiets notabene.

Nu was ie voor de derde keer weer aan het zwemmen.

We hadden het over de blijdschap van dingen weer zelf kunnen en de vrijheid die je dan ervaart.

Over de ontroering.

Het was even een feestje van herkenning.

De rest van de ochtend ging ik maar weer eens aan de slag met de zoomloom.

Links weer een stapeltje angora wat ergens in de toekomst vervilt gaat worden.

Rechts ook angora, maar heel dun, dat geeft een kantachtig effect.

Ik had willen lunchen bij de McDonalds, maar daar had ik op het moment supreme helemaal geen zin in, dus at ik gewoon wat thuis.

Daarna fietste ik richting Kringloop Red een Kind.

Een grote overzichtelijke kringloop met veel goede spullen.

Het was er verschrikkelijk warm en het liep in straaltjes van me af.

Maar ik vond er toch nog een vrolijk zomersjaaltje en wat restjes garen voor de Zoom Loom.

De meubels boven en de kleding sloeg ik over.

Dat kon ik toch niet meenemen.

Vervolgens fietste ik door lelijke en mooie straatjes richting de Spar, voor de nodige fourage en een ijsje.

Hardenberg heeft inmiddels al heel wat omliggende dorpjes opgeslokt, daardoor krijg je die wat vervreemdende twee werelden door elkaar.

Het ene moment stads, vol, druk en lelijk.

Het volgende heel pittoresk.

Al met al maar zo'n 6,5 km op de teller, maar het laatste stuk speelde een paar spieren die ik de vorige vakantie blesseerde opeens weer hevig op.

Zelfstandig op vakantie deel 1 van 5

 Ik liep er al een tijdje mee rond.

Het verlangen om volledig zelfstandig ergens naar toe te gaan.

Terwijl ik dit schreef realiseerde ik me opeens dat ik al zeven jaar niet meer zelfstandig gereisd heb.

Dat is byzar lang.

Waar is de tijd dat ik sochtends wakker werd en gewoon dacht: ik wil weg.

Dan appte ik de onvolprezen Sien of ze op de dametjes wilde passen.

En als ze ja zei zat ik drie dagen later in de trein.

Ik heb hier geen onvolprezen Sien en ook geen spinnende dametjes meer in huis.

Maar ja die trein, dat gaat ook niet.

Op de trike is voor mij de enige mogelijkheid.

Dus bekeek ik de vele parken binnen 15km afstand.

Uiteindelijk had ik de keuze gereduceerd tot 3.

En toen moest ik echt even moed verzamelen om te boeken.

Dat deed ik tweede pinksterdag, nadat ik het weekend gebruikte om nog 2 parken af te strepen.

De ene had geen zwembad of winkeltje en je bleek het ontbijt alleen maar voor een heel gezin te kunnen bestellen.

De andere zat tussen twee Cap Fun parken ingeklemd en on-line werd er flink geklaagd over geluidsoverlast van die buurparken.

Zo kwam ik dus uit op de Kleine Belties.

Een park op 13km afstand, waar de prijzen nog heel schappelijk zijn.

Er is een goed toegankelijk zwembad, dat sochtends een uurtje alleen voor volwassenen open is om baantjes te trekken.

De rest van de dag kan iedereen erin.

En niet alleen is er een snackbar, restaurant en winkeltje op het park, ook is er vlakbij een Spar.

Tel daarbij op de mooie omgeving en je hebt een goede plek om er wat van te maken.

Omdat ik op de trike niet veel mee kan nemen koos ik voor een midweek.

Maar dan nog was het een heel gepas en gemeet.

De eerste tweederde van de rit waren vertrouwd.

Ik ben er met Anne vele keren overheen gereden.

Al reed ik nu natuurlijk op de parallelweg en niet op de doorgaande verkeersweg.

De laatste kilometers gingen door bos en veld.

Daar was ik nog nooit geweest.

Hoe verder ik reed, hoe meer vakantiegevoel ik kreeg.

Ook voelde ik weer die emotie die vrijheid geeft.

De laatste kilometers begon ik wel wat spieren te voelen, maar toen kwam het park al in zicht.

En kon ik al gauw het stacaravannetje betreden.

Hoewel de caravans hier erg dicht op elkaar staan, heb je achter door het fijne beschutte terras toch veel privacy.

En onder de overkapping kon ik mooi mijn fiets stallen.

Het is een poppenhuisje, met een 1,5 persoons bankje, een piepklein tafeltje met drie stoelen en een bescheiden maar keurige keuken. 

Geen vaatwasser, wel een magnetron/oven.

En oh jammer, geen vriesvakje dus ik kon geen ijs mee nemen.

Twee slaapkamers, waarvan één met een verhoogde twijfelaar en één met een kinderformaat stapelbed.

Voor mij alleen voldoende, maar met 4 wel erg krap.

Ik had eea meegenomen voor het avondeten, omdat de faciliteiten dicht waren.

Alleen het winkeltje was twee uurtjes open.

Best wel goed gesorteerd, maar knap prijzig.

Veel in pot of diepvries.

Wel kleine verpakkingen tot mijn verbazing.

Dat is handig.

Ik had oa het laatste pakje krentewegge voor het ontbijt en het enige verse fruit was een net mandarijnen.

Dit park is op reformatorische grondslag, maar op de website staat nadrukkelijk dat iedereen welkom is.

In het vrolijke welkomstasje zat naast de parkuitleg dan ook het eea aan christelijke folders.

Blogger problemen

 Al zeker een week heb ik op mijn tablet problemen met het schrijven van mijn blogjes.

Ik kan er niet scrollen, dus kom, als ik verder wil schrijven niet bij de onderste regels.

Op mobieltje lukt het wel, maar dat werkt niet fijn met hele lappen tekst.

Zo priegelig.

Ook bewerk ik m'n fotos liever op tablet.

Je ziet het dan toch wat beter.

Dus het is nu lekker onhandig.

Ik fotografeer op mobieltje.

Stuur ze dan door naar tablet.

Zet de composities op het blog.

Schrijf dan weer op mobieltje.

Morgen wordt het beter

 

Morgen sta ik weer op

Morgen sta ik weer op

Of overmorgen

Maar vandaag even niet

Ik sluit de gordijnen

Trek het laken over m'n hoofd

Het is even te veel

Het wil even niet 

Morgen sta ik weer op

Uiterlijk overmorgen

Ik voel me overweldigd

Het wil nu even niet 

Te veel zorgen

Te veel oud verdriet

Morgen sta ik weer op

Nu lukt het even niet

WIP: Omgekeerd naadloos breien

Meer dan veertig jaar geleden breide ik een Ierse trui die traditioneel aan één stuk gebreid worden  vanaf de hals.

Je begint met de hals, dan de schouderpassen.

Vervolgens neem je steken op langs de passen en brei je voor en achterpand tot onderaan de oksel.

Dan zet je steken onder de oksels erbij op en brei je rond tot onderaan .

Ook de mouwen zet je rondom het mouwgat steken op en brei je naar beneden toe.

Het was een enorme klus met wel tien verschillende kabels.

Ik heb er helaas geen foto van.

Die maakte je indertijd niet zo veel.

In de kast vond ik een katoenen spencer en omslagdoek die ik ooit gemaakt heb, maar kan me niet heugen wanneer ik ze voor het laatst droeg.

Dus heb ik ze uitgehaald, om een langer mouwloosvest te breien voor op één van m'n nieuwe jurken.

Omdat ik geen idee heb hoever ik met het garen kom gebruikte ik die ierse methode.

In dit geval breide ik eerst de rugpas tot aan de oksels en ging daarna verder aan de andere kant met de schouders.

En vervolgens meerderde ik eerst na tien pennen, dan na negen, na acht, etc tm 1 pen naar een V-hals.

Toen de voorpanden even lang waren als het achterpand kwam ik tot de conclusie dat ze nog niet lang genoeg waren.

Dus breide ik ze gezamelijk verder.

Om vervolgens steken bij te zetten onder de oksels.

En vanaf dat moment verder te gaan met 1 draad over de hele omvang.

Dat werd een hele volle pen.

Onder de borst meerderde ik nog 1 op 4 steken.

Ik heb veel buik en zo valt het onopvallend veel mooier.

En dan kwam er een lange spannende periode van recht toe recht aan breien.

Spannend omdat je tussentijds niet passen kunt en je pas als de onderboord afgehecht is kunt zien of je alles goed ingeschat hebt.

Gelukkig was dat wel het geval, dus kon ik aan de enorme klus van het opzetten van de boord beginnen.

Die keurig slaagt.

Nu neem ik even pauze om te bedenken of ik alleen een boordje aan de armsgaten zal breien of toch halve of hele mouwen.

Ondertussen pak ik een andere UFO op.

Jaja, ik zal eerst ook nog even de laatste draadjes wegwerken 😉, dat was ik voor de foto nog even vergeten.

Hier vind je het eindresultaat.

Dream Bottle: Magic Light

Terwijl mijn brein borrelt van de textielideeën gaat het bouwen gewoon nog even door.

Want op zoveel ideeën loop ik zoals altijd finaal vast.

Na de eerste Dream Bottle kreeg ik de smaak te pakken.

Toen ik hem uitpakte dacht ik dat het een makkie zou worden.

Er leek zo weinig in te zitten.

Maar daar verkeek ik me op.

Veel onderdeeltjes, maar piep en piep klein.

Soms vraag ik me af waarom ik het niet laten kan, al dat gepriegel, vierkante oogjes, overal lijm, maar het resultaat is elke keer zo leuk.

En in kleine stapjes, blijft het nog steeds leuk.

In het landschapje komt ook een bierwagen langs.

Butterbeer, het zegt me niets, maar het blijkt uit de Harry Potter boeken te komen.

Daar zal deze sneeuwuil dan ook wel vandaan komen.

Het rotsblok is gemaakt van een verfrommeld stukje papier, dat om een piepklein stukje plasticfoam geplakt is.

En dan is de ondergrond aan de beurt.

Een heel gedoe met stukjes schuimplastic, die in moeilijke stukjes moet worden gesneden en vervolgens ingewikkeld aan elkaar geplakt en beplakt met een soort sterk crêpepapier.

Waar je nu lichtjes ziet staan straks de huisjes.

En zo leuk ook ondergronds brand licht.

Dat had ik tijdens het knutselen niet eens door.

En toen kregen de huisjes hun plekje.

Het was nog een hele kunst om de lampjes in de huisjes te krijgen.

Ze verraden ook elk kiertje 😆🤭.

Dan is de achtergrond aan de beurt, tot mijn verbazing veranderd het licht van kleur.

Het geeft de illusie van het Noorderlicht.

En dan opeens is ie dan toch alweer klaar.

Nou ja, eh, de laatste loodjes waren erg plakkerig en het was een heel gedoe voor alles goed op z'n plek bleef zitten.

Maar wat is ie leuk.

Godspenning

Wie u vervolgt vervolgt mij.

Heer wat wilt U dat ik doen zal

God redt ons uit de noode

Geef vrede aan de wereld

Heer blijf bij mij

Het wordt nacht

Mijn moeder gaf me ooit deze penning, waar ik verder niets van wist.

Hij lag al jaren thuis in een la.

En verdween bij mij in een bakje met een allegaartje aan munten.

Laat ik nu vanmiddag puur bij toeval op Google tegen het verhaal erachter aan lopen.

Penning Koude Oorlog 1958.

 In het katholieke zuiden werd in 1958 een gedenkpenning uitgebracht om geld in te zamelen voor de organisatie “Oost priesterhulp”.

Deze organisatie bood hulp aan priesters in het Oosten van Europa.

Mijn moeder was van Gereformeerde Huize, later Nederlands Hervormd, omdat haar beide echtgenoten dat waren.

Ze had bij mijn weten geen enkele connectie met het roomse zuiden.

Maar wellicht kwamen die paters ook in Schoonhoven, waar ze toen woonde boven het militair tehuis.

Hier kun je meer lezen over deze penning:

https://www.collectiegelderland.nl/vrijheidsmuseum/object/05e71940-98f5-f2dc-75c5-d8ff3b987c66

https://www.wierookwijwaterenworstenbrood.nl/ontdekken/verhalen/de-godspenning

https://www.bhic.nl/ontdekken/verhalen/de-koude-oorlog