Ik liep er al een tijdje mee rond.
Het verlangen om volledig zelfstandig ergens naar toe te gaan.
Terwijl ik dit schreef realiseerde ik me opeens dat ik al zeven jaar niet meer zelfstandig gereisd heb.
Dat is byzar lang.
Waar is de tijd dat ik sochtends wakker werd en gewoon dacht: ik wil weg.
Dan appte ik de onvolprezen Sien of ze op de dametjes wilde passen.
En als ze ja zei zat ik drie dagen later in de trein.
Ik heb hier geen onvolprezen Sien en ook geen spinnende dametjes meer in huis.
Maar ja die trein, dat gaat ook niet.
Op de trike is voor mij de enige mogelijkheid.
Dus bekeek ik de vele parken binnen 15km afstand.
Uiteindelijk had ik de keuze gereduceerd tot 3.
En toen moest ik echt even moed verzamelen om te boeken.
Dat deed ik tweede pinksterdag, nadat ik het weekend gebruikte om nog 2 parken af te strepen.
De ene had geen zwembad of winkeltje en je bleek het ontbijt alleen maar voor een heel gezin te kunnen bestellen.
De andere zat tussen twee Cap Fun parken ingeklemd en on-line werd er flink geklaagd over geluidsoverlast van die buurparken.
Zo kwam ik dus uit op de Kleine Belties.
Een park op 13km afstand, waar de prijzen nog heel schappelijk zijn.
Er is een goed toegankelijk zwembad, dat sochtends een uurtje alleen voor volwassenen open is om baantjes te trekken.
De rest van de dag kan iedereen erin.
En niet alleen is er een snackbar, restaurant en winkeltje op het park, ook is er vlakbij een Spar.
Tel daarbij op de mooie omgeving en je hebt een goede plek om er wat van te maken.
Omdat ik op de trike niet veel mee kan nemen koos ik voor een midweek.
Maar dan nog was het een heel gepas en gemeet.
De eerste tweederde van de rit waren vertrouwd.
Ik ben er met Anne vele keren overheen gereden.
Al reed ik nu natuurlijk op de parallelweg en niet op de doorgaande verkeersweg.
De laatste kilometers gingen door bos en veld.
Daar was ik nog nooit geweest.
Hoe verder ik reed, hoe meer vakantiegevoel ik kreeg.
Ook voelde ik weer die emotie die vrijheid geeft.
De laatste kilometers begon ik wel wat spieren te voelen, maar toen kwam het park al in zicht.
En kon ik al gauw het stacaravannetje betreden.
Hoewel de caravans hier erg dicht op elkaar staan, heb je achter door het fijne beschutte terras toch veel privacy.
En onder de overkapping kon ik mooi mijn fiets stallen.
Het is een poppenhuisje, met een 1,5 persoons bankje, een piepklein tafeltje met drie stoelen en een bescheiden maar keurige keuken.
Geen vaatwasser, wel een magnetron/oven.
En oh jammer, geen vriesvakje dus ik kon geen ijs mee nemen.
Twee slaapkamers, waarvan één met een verhoogde twijfelaar en één met een kinderformaat stapelbed.
Voor mij alleen voldoende, maar met 4 wel erg krap.
Ik had eea meegenomen voor het avondeten, omdat de faciliteiten dicht waren.
Alleen het winkeltje was twee uurtjes open.
Best wel goed gesorteerd, maar knap prijzig.
Veel in pot of diepvries.
Wel kleine verpakkingen tot mijn verbazing.
Dat is handig.
Ik had oa het laatste pakje krentewegge voor het ontbijt en het enige verse fruit was een net mandarijnen.
Dit park is op reformatorische grondslag, maar op de website staat nadrukkelijk dat iedereen welkom is.
In het vrolijke welkomstasje zat naast de parkuitleg dan ook het eea aan christelijke folders.
Aaaaah wat geweldig. Top van je. Je hebt t toch maar ff gedaan he.
BeantwoordenVerwijderenEr weer op uit, genoten van de vrijheid en t vakantiegevoel.
T is je ook enorm gegund. 💪🫶
Knap gedaan hoor! even erop uit..
BeantwoordenVerwijderen