Mijn tweede kat was Koetje (Boe).
Koe was vier jaar toen ze zo'n 25 jaar geleden bij me kwam.
Ze was jaren voor de kop geslagen en getrapt en uiteindelijk door de Dierenbescherming weggehaald bij die hufter.
Koe liep achteruit toen ze bij me kwam.
Zo kon ze me in de gaten houden.
En ze mauwde niet, ze loeide.
Koe was een moeilijke kat en ik kreeg nogal eens te horen dat men niet snapte waarom ik haar hield.
Maar ik vond dat ze recht had op een veilig plekje.
Ze zat graag bij me op de bank, maar niet op schoot.
Altijd zo ver weg mogelijk, maar wel met één pootje uitgestrekt tegen m'n been.
Ze sliep op het voeteneind van m'n bed en als ik wakker werd sloeg ze haar klauwen in mijn tenen, dwars door het beddengoed, dat vol winkelhaken zat.
Toen Koe tien was, stond op een dag haar oog heel raar.
Ze kreeg medicijnen en knapte weer even op, maar al gauw kreeg ze andere neurologische verschijnselen en de conclusie was dat ze waarschijnlijk een hersentumor had.
Kwam het door al die klappen en trappen die ze gehad had?
We zullen het nooit weten.
Op een dag vond ik haar met compleet kaalgelikte voorpoten.
Door druk op de hersenen was ze niet meer gestopt met likken.
Met Prednoral knapte ze weer op.
Een poosje later ging ze rondjes naar links lopen, ze kon niet meer rechtuit.
En ik vroeg aan de dierenarts of we niet moesten stoppen, maar hij zei: "kijk eens goed. Ze heeft zoveel wilskracht. Ze wil nog niet stoppen. Als het zover is geeft ze het zelf wel aan."
Doordat ze scheef liep kon ze niet meer op de bank springen.
Maar waar een wil is is een weg.
Binnen de kortste keren had ze een nieuwe manier gevonden om toch op de bank te komen.
Als ze sprong gooide ze haar kont naar rechts.
Een tijdje later viel ze om als ze zich probeerde te wassen, maar al gauw vond ze daar ook een oplossing voor.
Ze slingerde zich op de bank en ging in het hoekje zitten.
Zo had ze aan twee kanten steun en viel ze niet om tijdens het wassen.
In haar laatste dagen kroop ze eindelijk bij me op schoot.
En we beleefden uren quality time.
Op een dag kon ik haar niet meer vinden.
Na lang zoeken vond ik haar onder het bed.
Ik moest het bed afbreken om haar te kunnen pakken.
Ze gaf aan dat het tijd was, dus die middag mocht ze inslapen.
Ze mocht maar tien jaar worden.
De wilskracht en de slimme manier waarop ze dingen oploste zijn mij altijd bij gebleven.
En ze steunen me nu ik zelf tijdelijk met een scheef oog en een hangmond zit.
Wat een mooi liefdevol verhaal over Koe. Die was op je pad gekomen omdat ze wist dat ze het goed zou hebben.
BeantwoordenVerwijderenWe hebben een hond gehad die waarschijnlijk mishandeld was en al jaar in asiel zat, ze was zo teruggetrokken zeiden de asielmedewerkers toen we kwamen kijken omdat man dat ras wilde. We gingen buiten op een bankje zitten en ze werd gehaald en holde meteen naar man toe en ging zitten tussen ons in. De bedoeling was dat je dan even een stukje wandelde, maar ze ging bij onze auto zitten terwijl ze die natuurlijk nog niet ken de, ze had op ons zitten wachten denk ik dan.
Ze was zo dankbaar voor alles, alleen een hand boven haar kop kon ze niet tegen dan kromp ze ineen.