De stalkende tuinman:
Hij heeft al een maand niet meer gebeld.
Het advies van de politie was: "zeg de volgende keer als belt tegen hem dat ie niet meer moet bellen".
Ja duh, ik koos een andere methode.
Niet opnemen, niet wegdrukken en niet de telefoon mee naar bed.
De tijd tussen zijn telefoontjes werd een stuk groter.
Tot ie na tweeënhalve week stilte opeens weer drie nachten gebeld bleek te hebben.
De provider kon nix doen, omdat ze niet kunnen zien wie er gebeld heeft als ik niet drie keer binnen drie dagen opgenomen heb.
Maar na die laatste drie nachten is het nu dus al een maand stil.
De tuin:
Ik vond een tiener die wel tuinwerk wilde doen.
Hij werkte twee keer keihard, ik blij.
Maar het werd een ramp om tot op afspraken te komen met hem.
Hij dacht na één keer al dat ik hem wel geld zou lenen, hem op zou vangen als ie ruzie thuis had.
En bedolf me onder de belletjes.
Ik heb hem even on hold gezet vanwege m'n ziekte.
En moet maar eens bedenken hoe ik verder wil.
Een huis:
Tja ik sta hoog, maar er komt al maanden niets passends en nauwelijks iets niet passends vrij.
De tandarts:
Ik heb twee afspraken lopen voor de dringendste renovatie.
De rest gaat naar januari.
Maar bij elkaar zijn ze al zeven keer verzet.
Oa: ziekte in de praktijk, een dubbele afspraak van mij, een foutje van de receptioniste, onverwacht familieomstandigheden van de tandarts en nu moest ik ze beide verzetten vanwege Bell's Palsy en de Prednison.
Mijn gezicht:
Ik kan m'n oog weer redelijk dichtknijpen.
Nog niet over de hele breedte.
Hij traant nog wel bij tijd en wijle.
Ik kan de P en de B weer zeggen.
En al even m'n wang opgeblazen houden.
De pijn in m'n lijf van alle blessures:
Ik verzuchtte kort geleden dat ik nu wel eens een poosje zonder pijn wilde zijn.
En zelfs mijn oudste blessure die al veertig jaar pijn doet houdt zich stil.
Prednison is geen pijnstiller, maar hoe het dan wel zit weet ik niet.
Maar wat is dat even lekker zeg.
Mij:
Ik ben volkomen uitgeput.
Dip is voorbij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten