Leverworst

Wij willen leverworst.
We hebben de bodem uit de zak met voer gescheurd vannacht.
En we hebben stinkpoep.
En het vrouwtje is heel erg moe.
Dus krijgen we leverworst.

als je communicatiemiddel weigert

De vorige keren dat ik verhuisde begaf mijn telefoon het beide malen.
Mega onhandig.
Vandaag begaf mijn modem het, hij was al een tijdje traag, maar ik dacht dat het mijn tablet was.
Er komt een nieuwe aan met tante pos.
Gelukkig heeft mijn computer nog wel internet, want niet draadloos.
Maar ik ben al mijn paswoorden vergeten en heb mijn mailadressen nog niet aan mijn computer gehangen omdat ik die toch bijna nooit meer gebruik.
Dus komt er nu geen enkele mail meer aan, of af en toe als de boel weer aanknippert op mijn tablet.

En nu maar hopen dat die modem er net zo snel is als laatst mijn digitale kastje.
Die was er binnen één nacht.

En ondertussen ga ik maar gewoon weer door met pakken.
Heb de afgelopen dagen veel hulp gehad uit onverwachte hoeken.
Een deel van mijn spullen staat zelfs al verspreid in het Vechtdal opgeslagen.
Maar er is nog erg veel te doen.

oh ja het enige maildadres dat wel werkt op de computer is DEZE .
Dus als je me nog mailen wilt Christine of wie dan ook.
Daar ligt nu de enige kans.
🙋🙋🙋

Maar vanmorgen ff qualitytime gehad met mijn Piepelotje.
Na het wegen, nog in het weegtasje, samen gevloerd op de bank

We hebben het niet geweten

Als ik voor de laatste keer het zwembad in stap en vertel dat ik weg ga, krijg ik de vraag: "waarom dan?".
En voor ik het weet zeg ik in tranen dat ik hier meer dan tien rotjaren achter de rug heb, met vooroordelen en scheldpartijen en bedreigingen.
En een vrouw zegt verschrikt: "Dat zijn dan geen echte puntjepuntje geweest, want echte puntjepuntje doen zoiets niet, dat is import" en ze vind het heel erg voor me.
Ik kan het niet opbrengen om te zeggen dat het toch meestal echt echte puntjepuntjes waren die het me zo moeilijk maakten.
Ze zijn ontdaan omdat ze het niet geweten hebben.

Mijn oude grijze zwemmaatje, ook import, met wie ik altijd pret heb, feliciteerd me uitbundig.
En langzaam schuift het verhaal door de hele groep.

Aan het einde van de les stapt één vrouw op me af en omhelst me stevig.
Mijn eerste knuffel sinds ik hier woon.
Het raakt me, had ik die maar veel eerder gehad.

En eenmaal op de kant krijst een vrouw, daar ben je zelluf bij hoor of zo iets.
En ik loop weg met de woorden dat ik daar geen energie meer in ga steken.

In het bubbelbad heb ik een goed gesprek, met een vrouw die van elders komt, over mijn nieuwe huisje.

En met gemengde gevoelens ga ik naar huis.
Blij met de knuffel en het goede gesprek.
En toch ook een kater.
Als je tien jaar elke week samen komt.
Hoe kan het dan dat ze het niet hebben geweten.
Hoe kon ik zo onzichtbaar zijn.
Terwijl ik er voor mijn gevoel eerder te veel dan te weinig over gesproken heb.

Het kan ook anders

Als ik het huuropzeggingsformulier inlever bij de receptioniste krijg ik te horen dat ik een hele maand extra moet voorschieten omdat ik per 2 juli opzeg.
Dat krijg ik dan pas een maand later terug.
Als ik vriendelijk vraag of dat niet anders kan, omdat ik in het weekend hulp krijg om de woning opleverklaar te maken en dat even 580€ voorschieten met mijn inkomen niet eenvoudig is, snibt ze dat ik dan maar moet vragen of ze snipperdagen op nemen.
Ze kijkt me niet eens aan als ze bekt dat het mijn keus is.
Voor het weekend opzeggen of na het weekend.
Grauw snauw, grauw snauw.
Het gaat maar door.
Daar hebben zij nix mee te maken, zo werkt het nou eenmaal etc etc.
Geen seconde begrip.

Als ik huilend thuis komt ligt er een mailtje van de woonconsulent van mijn nieuwe huis.
Gisteren kreeg ik een uitnodiging om op 1 juni de sleutel op te halen op vrijdagochtend om 10 uur.
Vanwege de reisafstand en gezondheidsredenen ( een paar uur in de ochtendspits hangen) was dat voor mij niet haalbaar.
En toen ik het waarom uit legde kreeg ik een lieve begrijpende mail terug, dat ik dan op de 5de smiddags mag komen.

De tranen liggen hoog vandaag.
Zeker als ik lees dat ik ook nog eens de eerste vier dagen niet hoef te betalen.
Dat hadden ze niet hoeven doen.
Maar ze doen het gewoon.

Ik vraag het gewoon

Verhuizen is iets verschrikkelijks, zelfs als het eindstation leuk is.
Ik krijg al hulp van een paar mensen.
Van sommigen zelfs veel.
Maar het blijven kamikaze weken.
Zeker met een beperkte gezondheid.

Is het gek als ik om hulp vraag van trouwe of minder trouwe lezers?
Je kunt mijn hulpvragen vinden op  www.wehelpen.nl
Of me mailen
Al kun je maar een paar uurtjes.

Verder moet ik helaas afscheid nemen van mijn mooie lundiameubel.
Met z'n 2,4m is ie te hoog voor mijn nieuwe huis.
Alle info kun je vinden via mijn marktplaats in de rechterkolom.

Piep had er vandaag even helemaal genoeg van.

Ze klom veilig op de muur

Tranen

(vanmorgen)

Langzaam biggelen ze over mijn wangen.
Hooikoorts mompel ik geluidloos tegen de studenten, die in de overvolle trein hun blik niet van hun mobieltje heffen.
En ze blijven biggelen, de hele lange weg, naar mijn nieuwe toekomst.

Hoe anders was het tienenhalf jaar geleden, toen ik intens gelukkig in een andere trein een andere kant op reed.
Hunkerend naar een nieuw begin op een plek die beroemd is om z'n spreekwoordelijke gastvrijheid.
Wat was ik toen gelukkig.

Even.

Wat viel het tegen.
Ik had geen extreem hoge verwachtingen.
Was realistisch.
Wilde alleen maar een eerlijke kans.

Hoe kon ik weten dat chauvinisme op sommige plekken staat voor klinkklare haat  en ziekelijke vooroordelen die helemaal niets met jou als persoon te maken hebben, maar met iets wat al generaties lang zo diep geworteld zit , dat men niet eens meer beseft waar het nog over gaat, laat staan wat ze anderen er mee aan doen.
Hoe kon ik weten dat die gastvrijheid alleen maar een oppervlakkig vernisje is?

En nu ik nog een keer de grote sprong ga wagen, kan ik geen vreugde voelen, alleen nog maar verdriet.
Om meer dan tien verloren jaren.
Om al dat zinloos investeren in mensen die het zo weinig kan schelen.
Om al dat geven wat niet aangenomen werd.

En om die enkeling die ik heel erg ga missen.

(vanmiddag)

De voortuin staat vol met vrolijke kleine viooltjes.

Een vriendelijk oud echtpaar laat ons binnen.

Het huisje is piekfijn onderhouden.

Trots laten ze ons elke ruimte in huis zien.

We krijgen alle tijd om alles in ons op te nemen.

Hij wijst, wil je dit, wil je dat?

En dat ook?

Het uitzicht is zo leuk, en ik heb altijd al een zijraampje willen hebben.

En als we bij een kopje thee de details bespreken en de overnamekosten op tellen kijken we elkaar aan en knikken enthousiast ja.

Ik maak kennis met de vriendelijke buurman, die me verteld dat niemand er problemen heeft met katten.

En als ik weer op de bank zit bij M2A en R2A, klik ik op het "ja, ik wil het" knopje op de website.

Het voelt nog steeds niet echt, maar ik heb toch echt ja gezegd.

Echt, echt, ja.

We praten over dozen en vrachtbusjes en langzaam begint het te dagen.

Ik heb ja gezegd.

(vanavond)

Een beetje wezenloos hang ik in de trein en zit de lange reis naar huis uit
Ik heb de afgelopen nacht maar twee uurtjes geslapen.

En heel langzaam siepelt er een beetje blijdschap naar binnen.
En ze biggelen weer over mijn wangen

Ik ga verhuizen.

Wandelen in het buitenland

Nu woon ik al een dikke tien jaar in het zuiden, maar van de grens oversteken is het nog nooit gekomen.
Vandaag ging ik met Debby en haar zoon en hond naar
Beekdal het Merkske.
Een prachtig gebied zo'n tien km links van Baarle Hertog/Nassau.
Ook al deels in Nederland deels in Belgie.

Hondje genoot, jongetje genoot, dames genoten.

De Merkske zelf hebben we niet gezien, maar wel een prachtig weids landschap, met meertjes en bos en opvallend veel vogels.

Maar het was zo weids dat het eigenlijk niet te fotograferen valt.
Je moet het gewoon zelf gaan zien.