Een gegeven paard

Vanmorgen was er bij een van de kerken hier een rommelmarkt.
Het voelde vertrouwd.
Ik ben opgegroeid in een gezin dat zich ten volle inzette bij de voorbereiding en uitvoering van de jaarlijkse kerkbazars.
Als kind al vulde ik kraampjes met spullen en verkocht plankjes voor het rad van avontuur.
Toen ik ouder werd mocht ik de kinderen die de plankjes verkochten leiden.
In het katholieke zuiden is het fenomeen kerkbazar niet erg algemeen.
Althans niet in de streek waar ik woonde.
En ik heb het wel een beetje gemist.

Al gelijk zag ik dit boxje, in de jaren 60, kreeg je ze bij een wasmiddel.
Een paar jaar geleden kreeg ik er al eens twee.
Het is een handig maatje om een brei of haakwerk met alle bollen in op te bergen.
Maar het ding zat vol met meuk die ik niet nodig heb.

Een vriendelijke oude man stapt op me af en zegt: "je mag hem zo mee nemen, maar dan moet je de inhoud ook meenemen” en hij geeft het ding in mijn handen en duwt me verder met de woorden: "niet verklappen hoor!"
Als ik mijn rondje gemaakt heb zegt ie nogmaals dat ik het niet mag zeggen, maar aan de gezichten om hem heen zie ik dat ze het allemaal wel weten.
”Anders komt het toch maar in de kraakwagen terecht".
Wat ik er niet van gebruiken kan geef ik wel weer door

Ik koop er nog een stapel  patatbakjes en een bankleuningdienblaadjeding.
Hoe noem je dat?
Je kunt hem om de leuning van de bank klemmen en er je drinken op zetten.
Het past gelukkig allemaal in één van m'n grote fietstassen.

Op weg naar huis vul ik mijn andere fietstas met boodschappen.

Als ik op huis aan ga heb ik een zo sterk gevoel dat ik nog even de kringloop vlak bij huis binnen moet stappen, dat ik er maar gehoor aan geef.
En ja hoor er staat een mooie witte wasmand, waar precies de vuilniszak voor restafval in past.
Tot nu toe zat die zak in een bananendoos met erover een dienblad om te voorkomen dat mijn harige monstertjes er vanalles uit trokken.
Maar zeg nu zelf: dit staat toch veel netter?

Weer wat van mijn lijstje afgestreept.
En weer maakte ik een kamikazetocht naar huis met een wasmand op mijn stuur.
Maar dit keer was er niemand die me een drukkert wilde geven.