En dat heeft alles met mijn jeugd te maken.
Ik kom uit een hele grote familie en verjaardagen waren de huiskamers tot de nok toe gevuld met mensen.
In een grote kring, met geleende tuinstoelen zat iedereen dicht op elkaar.
Voor het kind in mij is dat nog steeds hoe een verjaarsdag zou moeten zijn.
Als kind was ik verlegen en werd op school gepest.
In tegenstelling tot mijn kleine zusje die mateloos populair was.
Dat had alles te maken met de rollen die we thuis opgelegd kregen.
Ik was het nutteloze domme kind en mijn zusje moest het wonderkindje zijn.
Ik weet inmiddels wel dat ik niet dom ben en ik vermoed dat zij inmiddels ook wel zal weten dat ze geen wonderkindje is.
Op verjaardagen mocht mijn zusje 11 kindjes uitnodigen en ik maar 5.
"Want"; zo zei mijn moeder dan: "voor jou kan ik niet meer kinderen verzinnen om uit te nodigen".
Na de lagere school werd er helemaal niemand meer uitgenodigd.
En eenmaal de deur uit werd mijn verjaardag elk jaar een gedoe.
Al in januari begon m'n oudste zus te klagen dat mijn verjaardag niet uit kwam met de ploegendienst van haar man.
Eiste de jongste dat ik het op een andere dag zou vieren en zo ging het maar door.
Mijn verjaardagen waren dramatisch.
Zo moest ik op een gegeven moment zelfs zelf mijn cadeautjes kopen.
Dan pakte mijn moeder ze in en moest ik op mijn verjaardag net doen alsof ik blij en stomverbaasd was over wat er in zat.
Niet vieren was geen optie, want dan was de familie zwaar beledigd.
Wat verlangde ik naar een pretentieloze kamer vol gezellige mensen.
Een verjaardag zonder byzar gedrag van m'n familie.
Na de breuk met mijn familie vierde ik jaren mijn verjaardag niet of met een enkeling.
In mijn Brabantse periode ging ik lekker in m'n eentje naar de Efteling.
En eerlijk is eerlijk, daar genoot ik van.
Zes jaar geleden had ik in mijn nieuwe woonplaats opeens de kamer wel vol met dicht op elkaar zittende mensen op geleende tuinstoelen.
Een verjaardag net als andere mensen.
Een verjaardag waar mijn innerlijk kind al die jaren zo naar verlangd had.
Eenmalig, want toen kwamen de lockdowns, ging mijn relatie uit en ook nog dood en had ik opnieuw geen familie meer.
Ik ben echt blij met de dingen die er wel zijn.
Die keer dat ik verrast werd met een mooie rondrit.
De mensen die altijd met een kaartje aan me denken.
De postbode die met een doos chocolade uit totaal onverwachte richting op m'n stoep staat.
Spelletjesbuurvrouw die gebak komt eten en goed is in het verzinnen van cadeautjes.
Ik heb het idee van groots verjaardag vieren maar los gelaten, maar mijn innerlijke kind droomt nog steeds van volle huiskamers, slingers en tafels vol lekkernijen.
De volgende dag staat m'n hhhulp met een grote bos tulpen op de stoep.
Lief he!
En dan vergat ik nog bijna het 1,5 uur telefoongesprek met een verweggistan vriend.
Ach Marlien, wat een in - en intriest verhaal!
BeantwoordenVerwijderenIk zou ter plekke een kamer vol met lieve mensen voor je willen organiseren en stapels cadeautjes etc...
Natuurlijk nog van harte gefeliciteerd en wat ik nou mooi vind is dat je schrijft over je innerlijke kind; dat die nog steeds aanwezig is.. verlies dat nooit!
Jeetje Marlien, ik ben er even stil van. Van harte gefeliciteerd natuurlijk en net als Elizabeth wens ik jou een kamer vol lieverds op geleende tuinstoelen om jouw verjaardag met jou te vieren. Ik heb wel heel fijne herinneringen aan mijn verjaardag als kind en puber. Inmiddels vind ik het niet meer zo belangrijk hoe ik het vier, maar ik schenk er wel altijd aandacht aan. Heel simpel meestal, met een lekker gebakje en als het kan eet ik dat met mijn man, mijn vader en zijn vriendin. En anders met collega's tijdens de ochtendpauze. En als ik alleen zou zijn dan zou ik dat gebakje ook eten, zeker weten!
BeantwoordenVerwijderenEen moeilijke tijd voor je. Ja vroeger werden verjaardagen zo anders gevierd. Ik vraag me echt af in hoeveel families het nog wel zo in de kring wordt gevierd, of mannen in de voorkamer en vrouwen in de achterkamer vlakbij de keuken.
BeantwoordenVerwijderenMijn jeugdherinnering is dat ik door mijn vader uit bed werd behaald en gedragen naar hun bed. Of dat altijd en tot hoe oud ik was weet ik niet, maar de herinnering blijft..
Fijn dat je wel een spelletjesbuurvrouw hebt
Gefeliciteerd met je verjaardag Marlien! Ik vind het ontzettend verdrietig om te lezen dat jij als kind en ook later niet gezien bent door je familie en dat dit nog steeds een grote stempel op je drukt. Zeker als je jarig bent.
BeantwoordenVerwijderenToch een felicitatie van mij, ik wens je toch. Een mooie dag!
BeantwoordenVerwijderenVan harte gefeliciteerd met je verjaardag.
BeantwoordenVerwijderenWat een lieve mensen heb je in spelletjesbuurvrouw en je hulp (en de post-dingen) maar wat een pijn doen mensen en juist familie elkaar steeds aan.
Daardoor blijven verjaardagen lastig/moeilijk.
ik kies er juist zelf voor om geen kamervol visite te hebben en ben nooit thuis (ik neem vakantie) met mijn verjaardag
BeantwoordenVerwijderenfijn dat je kunt kiezen.
VerwijderenNog gefeliciteerd. O, wat een verdrietige verjaardagen voor jou. Kan je nu met plezier aan deze verjaardag denken?
BeantwoordenVerwijderenMarlien, van harte proficiat met je 63e verjaardag! (Het is net een paar minuutjes na twaalf uur maar ik lees je blog nu pas.) Ik hoop dat je je nu wel heel jarig voelt. Groeten, Elisa
BeantwoordenVerwijderen