Toeristisch rondje Ommen

Vandaag fietste ik een vooraf uitgedachte heel andere route.

Mijn eerste stop was de Sahara.

Ik heb daar ooit gewandeld met Anne.

En dat was onvoorstelbaar zwaar.

Dus ik heb me er dit keer niet op gewaagd.

Er kwamen twee tekkeltjes langs en die vermaakten zich er prima.

Daarna ging de tocht verder door het Meiersbos. 

Ik had Gemini ("hé Google") van te voren gevraagd of die weg verhard is.

Veel wegen in dat bos zijn zandpaden en met de regen van de laatste dagen kunnen die al snel onbegaanbaar worden.

En ik kreeg zowaar keurig antwoord.

Ik kwam zowaar spontaan aan Willems bankje voorbij.

Daar zaten we ook al eens op, toen het leven nog lachte.

Ik weet zeker dat ik hier al eens over Willems bankje schreef, maar ik kan het niet meer terug vinden.

Toendertijd heb ik nog geprobeerd erachter te komen wie die Willem was.

Maar ik heb het niet kunnen achterhalen.

Al heel wat keren kwam ik met auto en uitbus langs kasteel Eerde.

Maar ik was nog nooit het terrein op geweest.

Dus sloeg ik af, de oprijlaan op om het huis van wat dichterbij te bekijken.

Op een bankje ruste ik  even uit en at en dronk wat.

Het bankje stond met de rug naar dit fraaie tafereel en keek uit op een plattegrond en een electriciteitskastje.😆

Vervolgens reed ik richting de Steile Oever.

Ook al zo'n mooi plekje waar we jaren geleden al eens wandelde.

Ik moest een stijle afdaling met hindernissen nemen om de overkant te bereiken.

Maar het lukte.

Helaas durf ik nu daar geen wandeling meer te maken, het was toen al heel zwaar.

Dus ik moest het hebben van een paar glimpen.

Ook hier weer een bankje met de rug naar wat moois en uitzicht op de weg.

Wat dat toch is dat men bankjes op die manier neerzet?

En verder ging het weer.

Nog even genieten van het uitzicht op de brug.

Helaas heeft de gemeente pal voor de bank een grote vuilnisbak aan de brugleuning geketend, die je bijna niet niet op de foto kunt krijgen.

Waarom dat ding niet naast de bank aan een lantarenpaal kan snap ik echt niet.

Op de onderste foto, de nieuwbouw pal langs de drukste kruising van ons stadje.

Ik moet zeggen dat het wel leuk geworden is.

Al zou ik niet blij worden van  de constante files voor je balkonnetje.

Deze keer maar 15 km in de benen, maar wel 15 pittige kilometers, want het was een aardig heuvelige route.

Dat merkte ik ook aan m'n ondersteuning.

Hoewel ik in de laagste stand fietste was ik toch drie stipjes kwijt.