Unheimlich, Wunderbar

Om de één of andere reden wilde bij mij het kwartje niet vallen.
En dat terwijl ik toch echt tot een risicogroep behoor.
Al jaren pak ik elk virus(je) dat er rondwaard.
Ik heb even terug geteld en in 2019 waren het er zeker zeven.
En toch zat de schrik er niet in.
Het kwam gewoon niet binnen, dat dit virus zo'n impact verdiende.

Vanavond liep ik nog even de supermarkt in en zag vier verschrikte kippen voor me uitrennen.
Toen ik door het doodstille pand liep greep het me toch naar de keel.
Niet omdat er schappen leeg waren, dat is wel vaker zo na zeven uur 's avonds, maar de verschrikte kippen waren al weer heel gauw verdwenen en opeens liep ik geheel alleen door de lege ruimte.
Een enkel personeelslid verstopt achter een volle trolley zegt stilletjes gedag en bij de enige open kassa glimlacht de jongeman als ie mijn wisselgeld op de balie legt.
We hebben het nog even over de stilte en of een muziekje in de zaak de boel niet een beetje zou kunnen opvrolijken.

Als ik in het pikkedonker over het smalle voetpad naar huis loop, moet ik een paar keer uitwijken in het gras om me aan de anderhalve meter te houden.
Mensen zeggen zacht of een beetje giechelig gedag, om dan de pas er nog wat steviger in te zetten.

Thuis zet ik de tv aan en zie nog net een stukje journaal.
De bloemenveiling deelt de onverkoopbare bloemen samen met enkele transporteurs uit aan verzorgingstehuizen, mensen in heel Nederland klappen met elkaar voor hardwerkende zorgverleners, studenten delen flyers uit met hun telefoonnummer om waar nodig hulp te bieden.
En de zon gaat morgen schijnen.

Thuis kijk ik naar het fijne ligbed dat ik vandaag van iemand op de weggeefhoek kreeg.
Een ander bood aan om het even bij me langs te brengen en bleef, op gepaste afstand, nog 1,5 uur gezellig aan de deur kletsen.

Zaterdag mocht ik al een tas vol pakken mūsli bij iemand ophalen, van dure merken die ik zelf nooit koop.
En  's avonds, net toen ik echt geen zin had om te koken, had iemand bij mij om de hoek een zak patat te veel mee gekregen bij de snackbar.

Ja de wereld is ziek, maar er gebeuren ook hele mooie dingen.
En die wil ik blijven zien.