Zelfstandig op vakantie, deel 5 van 5

De laatste ochtend  deed ik in alle vroegte de afwas.

Het was lang geleden dat ik voor het laatst met de hand afgewassen had.

Ook moest er nog wat schoongemaakt worden.

Dat zit hier niet bij de prijs in begrepen.

Wat je niet vies maakt hoef je ook niet schoon te maken.

Daar let ik gewoon goed op.

Dat scheelt veel werk dat ik niet kan.

En toen moest alles weer op de fiets geladen worden.

Ik besloot ook om nog even naar de Haarplas te gaan. 

Daar kwam ik op de terugweg  toch al zowat  langs.

Kon ik nog even genieten en uitrusten.

Dat liep even anders.

Opnieuw snapte de navigatie er niets van en werd ik naar onbegaanbare spoortjes gestuurd.

Toen ik uiteindelijk met hulp van diverse mensen toch bij het Zwanenmeer aan kwam bleek ik er helemaal niet bij te kunnen komen.

Ik had naar het bruggetje gewild, maar daarvoor moest ik nog een stukkie door rul zand.

En ik wilde mijn benen sparen omdat ik nog een rit voor de boeg had.

Afijn, toen moest ik de weg naar huis weer zien te vinden.

En opnieuw ging het mis.

Met vragen en navigatie kwam ik uiteindelijk op een verhard fietspad terecht.

Maar dat bleek een toeristische route die zich door het bos slingerde.

Vast prachtig als je daar voor komt.

En ik hoop het nog eens een keertje in alle rust over te doen.

Maar bij mij begon de paniek toch wel een beetje toe te slaan toen het tweede stipje van mijn ondersteuning al uit ging.

Na vele kilometers kwam ik dan toch bij het fietstunneltje uit.

En ik wist dat ik van daar nog 10 km te gaan had.

Halfverwege begonnen mijn benen te verzuren.

M'n stuitspieren vonden het ook niet fijn meer.

En m'n  voeten waren zo pijnlijk dat ik wel kon huilen.

Nu ik dit typ zit ik 3,5 km van huis op een bankje bij te komen met een fles water en een proteine reep.

Langzaam begint het gevoel in m'n voeten weer wat normaler te worden.

Thuisgekomen ontdekte ik dat mijn lunch aldaar nog in de koelkast lag.

Met twee koelkastdoosjes en m'n reiskaasraspje.

Ik heb het even naar het park doorgemaild.

Zonde om te laten bederven.

Ze boden aan om het op te sturen, maar de waarde weegt niet op tegen de kosten.

En ik betwijfel of een halve komkommer nog eetbaar is dan. 

Dus vroeg ik of ze er iemand blij mee wilde maken en dat zou ze doen.

Zeker meer dan 20km op de trappers.

En ooh wat was ik moe.