Alles doet het weer

 

En dan is de tiendaagse Prednisonkuur weer voorbij.

En eigenlijk viel het best wel mee.

De eerste dagen was ik misselijk, wilde de stoelgang niet zo en had ik bij tijd en wijle behoorlijk last van m'n nieren.

In de tweede fase plaste ik me suf.

En ik was en ben vooral heel erg extreem moe.

Na de toch wel wanhoop van de eerste dagen, met eten en drinken dat over m'n kleren spoot, kwam al gauw de ommekeer.

Eerst leerde ik beter eten en drinken.

(Wat zijn die flesjes met rietje toch handig).

En ik klemde met mijn hand m'n lippen op elkaar om te voorkomen dat na het tandenpoetsen bij het spoelen het water alle kanten opspoot.

Ik oefende mijn spieren regelmatig.

Oog dicht knijpen, mond op blazen, masseren.

En uiteindelijk kon ik mijn oog heel behoorlijk dichtknijpen, had ik nog maar één vinger nodig om m'n mond te spoelen.

Mijn lijf had me wat te vertellen

 en het kwartje is gevallen.

Ik ga/kan het niet uitleggen.

Nu nog uitvinden hoe ik daar verder mee kan.

Maar alles doet het weer aardig.

Nu alleen die moeheid nog kwijt raken.

En m'n dieet wat aanpassen om hopelijk te voorkomen dat dit nog eens gebeurd.

Opvallend is dat ik weinig trek had en afgevallen ben, terwel toch de verwachting is dat een van de bijwerkingen gewichtstoename is.

Ik heb natuurlijk ook geen idee wat er gebeurt als de Prednison uitgewerkt is, want er staat toch echt 3 tot 6 maanden voor herstel, maar misschien heb ik gewoon een keertje mazzel.