Het stuw

 Ik had het afgelopen jaar een wens.

En dat was dat ik zelfstandig het stuw zou kunnen bereiken.

Annes plekje, al zolang als hij uit Drenthe weg was.

Zo vaak dat ie nog even afsloeg op weg naar huis.

Zelfs midden in de nacht.

En teleurgesteld als het water weer eens niet kolkte.

Na mijn geslaagde rit naar Vilsteren, wist ik dat ik nu in staat ben om de 2x6,5 km afstand te overbruggen.

Dus pakte ik me vandaag goed in en ging op pad.

De wind was bere koud, maar het zonnetje won.

En wat bofte ik, het water stond hoog en kolkte over het stuw. 

Ik heb meer dan een uur op het bankje in het zonnetje gezeten, mijn hoofd werd leeg en rustig van het geluid van het kolkende water.

Op de laatste foto staat een hoopje as.

Ik heb eind vorig jaar een paar gesprekken gehad met een rouwbegeleidster omdat je als ex toch wel in een eenzame situatie zit.

Toen Anne stierf zat ik net in de fase dat ik eindelijk mijn boosheid toe kon laten.

Dat maakte alles heel dubbel.

Zij adviseerde me alles op te schrijven en bij het stuw te verbranden.

Dat schrijven lag er dus al een paar maanden.

Het waaide stevig en ik heb heel wat lucifers verspild voor het me lukte om de vlam in de volgeschreven vellen te krijgen.

Ik had mijn twijfels over het effect, maar toen de vlammen het papier steeds sneller verteerden raakte het me toch wel diep. 

Annes plekje is nu mijn plekje.