Slalommen

Buienradar beloofde een droge middag, dus ik kon eindelijk mijn drang om mijn hoofd leegte maken bij het stuw, vervullen.

Natuurlijk ging het de heenweg toch regenen, maar tegen de tijd dat ik mijn regencape, die niet erg praktisch is voor dt model fiets, om had was het natuurlijk al weer droog.

Er was een straffe wind, maar de temperatuur was heerlijk.

Het water stond hoger dan de vorige keer.

Anne zou blij geweest zijn met het donderend geraas.

En ik was het ook.

Je hoofd wordt er zo heerlijk stil van.

En dan heb ik het niet alleen over de tinnitus.

Na 1,5 uur in het zonnetje gezeten te hebben werd de lucht snel donkerder, dus werd het tijd om naar huis te gaan.

Ik stopte nog even op de brug over een oude arm van de Vecht omdat ik heel dichtbij heel duidelijk een ijsvogeltje zag.

Die natuurlijk te snel weg was om te fotograferen.

Wat woon ik toch in een prachtige omgeving he!

De laatste kilometers was het weer slalommen op het smalle fietspad.

Een paar jaar geleden is dit pad zeer fantasierijk in beton gegoten.

In de laatste bocht ben ik november 2021 lopend ten val gekomen, waardoor ik indirect nu nog steeds beperkt ben.