Heel langzaam merk ik, dat ik een ietsjepietje meer conditie krijg.
Al voelde dat de afgelopen weken, met alle spierpijn, die ik natuurlijk, door het weer opstarten, bij de fysiosport kreeg, wel even anders.
Ik was gewaarschuwd, ik zou eerst achteruit gaan.
Dus hees ik mezelf, de dagen na dat half uurtje bewegen, manmoedig 's avonds de trap op, rolde 's ochtends zo stijf als een plank m'n bed weer uit, en plande m'n fietstochtjes en ommetjes met m'n wandelmaatje zo dat niet alles vlak achter elkaar kwam.
En dan na weken is er opeens een stapje vooruit.
De rare grote stappen die ik moest leren maken om meer balans te krijgen beginnen aan te slaan.
Ik heb nu momenten dat ik niet meer als Pinokkio loop.
Dat het gewoon af en toe eventjes vanzelf gaat.
Elke stap bewust moeten zetten is mega vermoeiend.
Minpuntje van bewust worden van je vooruitgang is dat je je ook stevig bewust wordt van wat er (nog) niet goed is.
Zo speelt mijn linkerbeen, die ik op m'n 22ste al verdraaide, en waar een jaar of 7 geleden een tweede blessure bij kwam, hevig op.
Hij wil niet recht, dan weer niet krom, en doet verrekte zeer.
En ik maak me daar best wel zorgen over.
Want op een geven moment is zo'n been ook een keertje op.
Wandelmaatje heeft vorige week alle klein weegbree uit m'n voortuin getrokken.
Dat vind ik megalief van haar.
Vorig jaar had ik een enorme invasie van weegbree.
Gelukkig was het nu nog flink wat minder, maar voorkomen is beter dan overwoekeren.
Gelukkig komt er steeds meer leuks tevoorschijn en doen de meeste krijgertjes en aanwaaiertjes het ook goed en breiden zich uit.
Het begint steeds meer een "op z'n Marliens" voortuin te worden.
En ik ben dapper het gevecht met een grote woekeraar in het grote vak in de achtertuin aangegaan.
Geen idee wat het was, twee jaar geleden stond er een fraai bosje met lange gele bloemen.
Vorig jaar was dat verzesvoudigd en ben ik al hevig aan het wegtrekken geweest voor zover dat lukte toen.
En nu stond werkelijk het hele perk vol.
Niet leuk meer.
Zie de linker twee fotos.
Ik kon het eerst niet wegtrekken omdat de stengels nog te zwak waren.
Aangezien ik niet ver genoeg kan bukken kreeg ik dan de wortels niet mee.
Maar een week later waren ze sterk genoeg.
Dus trok ik elke dag een beetje weg.
En zie je rechts het eindresultaat.
Ben best wel trots dat ik dat weer kan.
Het is nog niet de tuin die ik wil, maar wel weer een kliko vol eruit.
De man sprak 3 woorden Nederlands en had bij kennismaking een tolk mee.
En met het wonder dat google translate heet konden we ook vandaag goed communiceren.
Vandaag heeft ie echt keihard gewerkt.
En hij heeft enorm goed begrepen wat ik wilde.
Zo mag van mij het mos blijven, en sommige mooie aanwaaiers langs de kant, maar gras en frambozenstruiken en dergelijke horen niet midden op het terras.
Het kleine perkje bij de schuur ben ik echt echt echt helemaal blij mee.
Die is al echt "op z'n Marliens".
Niks meer aan doen.
(Foto is genomen voordat de tuinman kwam, dus nog met onkruid tussen de tegels)
De kliko zit boordevol en er staan nog vier manden met groenafval.
Gelukkig wordt ie maandag geleegd, dan kan ik hem gelijk weer vullen.
En het ziet er heel gezellig uit, wat fijn dat de helper begrijpt wat je wilt met je tuin.
BeantwoordenVerwijderenNog fijner is dat je wat beweging ook merkt dat je stukje bij beetje vooruit gaat, dat geeft moed hè.
En ja ik snap dat je je zorgen maakt over dat been.
heb je dat ook aangekaart bij fysio?
Die man heeft precies aangevoeld hoe ik het wilde.
VerwijderenSommige dingen, die welliswaar tussen de stenen uitgroeiden, heeft ie laten staan, zoals ik dat ook gedaan zou hebben. Soms mag iets blijven, gewoon omdat ik het mooi vind.
En ja been al aangekaard.
Ff afwachten.
Wat vind ik je moedig! Je doet het toch allemaal maar en start weer met fietsen na een moeilijke tijd waarin het echt niet kon. Petje af!
BeantwoordenVerwijderenGroetjes, Franca.
Dank je wel.
VerwijderenOm duistere redenen kwam je bericht niet door de spamfilter, waarvan ik pas sinds kort weet dat ie bestaat.
Ontedekte je net pas.