Vandaag zou mijn vader 92 geworden zijn.
Hij stierf dertig jaar eerder.
Ik realiseerde me vanmorgen opeens dat ik over een paar maanden al net zo oud ben als hij geworden is.
Mijn vader had 15 jaar lang terugkerende Non Hodgkin.
Hij zei altijd gekscherend dat hij dus geen kanker had, want Non betekent niet.
Ik was 18 toen het ontdekt werd en in het begin geloofde ik hem.
Maar toen het terug bleef komen, wisten we wel beter.
Realiseer je immers, er was geen internet, je kon niet makkelijk, zoals nu, informatie vinden.
En over "K" werd nauwelijks gepraat.
Laat staan dat er met ons kinderen over gesproken werd.
We kregen alleen mededelingen: het is er, het is weer terug, het is weer weg, het is er weer.
Overigens werd er bij ons nooit over K gesproken, zoals in die tijd gewoon was.
Het monster werd gewoon bij zijn naam genoemd: kanker.
Daar werden we toen wel eens scheef op aan gekeken.
Verbazingwekkend genoeg stierf hij niet aan Non Hodgkin, dat toen al vrij goed te behandelen was, al bleef het terug komen.
Maar er zat de laatste ronde een andere veel agressievere vorm achter.
In de collage (gemaakt voor een andere gelegenheid):
mijn opa, mijn vader en 2x ik.
Op de laatste foto kijk ik bewust even net zoals hij.
Ik hoef denk ik niet uit te leggen op wie ik lijk.
Nee, het is duidelijk dat je een kind van je vader bent! En mooi ook dat je 'm op een dag als vandaag voor 't voetlicht haalt; vier zijn geboortedag! Er zit natuurlijk ook altijd een zwart randje aan, want 62 jaar is niet oud en zou normaliter slechts een 'opstap' naar ouderdom hoeven zijn... Maar ja, het K-monster /Kankermonster was ook toen al een grote strijdrivaal... Dus ook sterkte vandaag, en ook Proost op je vader! 🥂🍀💚
BeantwoordenVerwijderenJe lijkt inderdaad op hem. Ik herken het wel, je wist niets van zo'n ziekte, behalve wat de artsen vertelden. Verdrietig om je vader te verliezen terwijl hij nog zo jong was.
BeantwoordenVerwijderenJe lijkt zeker op hem!
BeantwoordenVerwijderenMaar heel naar dat je hem zo vroeg al moest missen..