Wat doe je met je leven als je niet kunt werken?

Als ik het weer eens niet meer zie zitten, google ik weleens op dit onderwerp.
Gek genoeg krijg je dan alleen maar sites te zien met regels voor arbeidsongeschiktheid en het aanvragen van WIA.

Nou ben ik toch echt een kei in Google steekwoorden.

Maar ik kom nog steeds niet verder.

Op het moment dat je lot bezegeld is met zwart op wit 100% afgekeurd, dan houdt het gewoon op.

Dan is er geen enkele instantie waar je aan kunt kloppen met de vraag: "hoe vul ik nu mijn leven verder in?

Pas als je daar finaal op onderuit gaat komt er als je mazzel hebt hulp, maar vaak is dat ook een eindeloos van het kastje naar de muur gedoe.

Dagbesteding is zo'n woord waarbij mij de griebels van over de grabbels lopen.

Hartstikke goed voor wie dat wel een passende oplossing is.

Maar ooit draaide dat bij mij uit op 2 ochtenden per week kaartspelletjes doen, stroopwafels eten, urenlang smartlappen aanhoren en gesprekken voeren over wie god uitgevonden had en over mensen die karkassen eten.

Lieve mensen hoor, maar ik was er gewoon niet op m'n plek.

Ik kom maar zelden mensen tegen die ook 100% afgekeurd zijn, maar als ik eens iemand spreek, dan herkennen ze allemaal die dringende behoefte aan nuttige bezigheden.

Want 100% arbeidsongeschikt betekent in veel gevallen niet dat je niets meer kunt, het betekent alleen dat het niet meer in een betaald arbeidzaam leven kan.

Mensen die mij echt kennen zullen een patroon herkennen.

Als ik niet lekker in m'n vel zit dan komt er altijd een nieuwe hobby.

En niet gewoon een beetje, maar heel erg fanatiek afleiding zoeken.

Kijk je hier op m'n blog, dan zie je in het verleden oa, inchies, ATC, Kals en Cals en (valt er al een kwartje?) Book Nooks.

Het gaat dus al een tijdje niet lekker.

Is natuurlijk niet zo gek na zo'n driedubbel rouwproces om het verlies en dood van vriend en van opnieuw een groot stuk gezondheid met beperking in mobiliteit.

Veel energie gaat zitten in revalideren, wat mij veel te traag gaat, en waarvan ik steeds meer het gevoel heb dat het niet meer goed komt.

Ik mag me gelukkig prijzen dat ik nu toevallig wel de financiele middelen heb om tig keer per jaar met de Uitbus mee te gaan en een kapitaal uit kan geven aan bouwpakketten.

Maar zo kan dat niet eindeloos doorgaan natuurlijk.

Ik ben nu echt toe aan een zinvolle invulling.

Zinvol voor mij!

En nee dat is niet koffie schenken of eenzame bejaarden opzoeken.

Daar wordt ik gewoon niet happy van.

Ik word blij van nieuwe dingen leren en doen.

Ik wordt blij van diepgaande gesprekken met mensen die snappen wat ik zeg.

Maar als je zelfstandige actieradius 6,5km is, dan zijn de mogelijkheden wel heel erg beperkt.

En ik heb echt geen zin om weer finaal onderuit te gaan.