Toen ging opeens de telefoon

 Dinsdagavond viel er hier, rond vertrektijd naar m'n koor,  eindelijk een flinke bui, gepaard met aanhoudend onweer.

Aangezien ik nog steeds geen goede regenkleding voor op de trike gevonden heb, besloot ik me af te melden.

Fietsen met onweer vind ik sowieso eng.

En toen ging opeens de telefoon.

De Uitbus.

Of ik de woensdag mee wilde naar Haaksbergen voor een vaartochtje.

Er was op het laatste moment iemand uitgevallen.

Natuurlijk zei ik ja.

Er zat nog genoeg in m'n uitjespotje.

En de trapkast die ik uit had willen ruimen kon nog wel even wachten.

Was ik naar de repetitie geweest, dan had ik dit telefoontje misgelopen.

Dus stond woensdagmorgen om kwart over negen de bus weer voor de deur.

We hadden de heenweg wat tegenslag.

Twee dames woonde op bijna niet te vinden adressen in het buitengebied, de navigatie lag dwars en er waren diverse wegopbrekingen en omleidingen.

Onze chauffeur had er een hele klus aan.

Maar aangezien heel Overijssel mooi is, genoten we toch wel van het uitzicht onderweg.

We waren op tijd voor de lunch bij de Watermölle, een idyllisch plekje, waar we heerlijk beschut buiten konden eten.

Ik koos voor maisbrood met kroketten en appelsap.

Alle producten worden in de regio geteeld, gemaakt en bereid.

Het smaakte allemaal even lekker.

Daarna reden we naar de opstapplaats van de Buurser Pot, waar echter niemand te zien was.

Gelukkig had ik de avond tevoren gelezen dat het bootje bij de ene afvaart vanaf het boothuis  vertrok en niet ver daarvandaan eindigde op een andere plek en dat de andere afvaart van dat punt weer terug ging naar het boothuis.

Er was dus al een afvaart voor ons geweest.

Zo vonden we met behulp van google al gauw de juiste plek.

Ik was weer ver en veruit de jongste deelnemer en de dames vonden het best spannend om op het kleine wiebelende bootje te stappen.

Ik ook wel hoor, tjonge wat wiebelde dat.

Maar met wat hulp van alle kanten lukte het zelfs de meest moeilijk ter been zijnde stoere dames om in te stappen.

En zo voeren we de Buurserbeek op.

Een prachtig stukje natuur.

We zagen onderweg veel libellen en waterjuffers.

En  jonge eendjes en waterhoentjes, die razendsnel in het riet verdwenen als ze ons zagen.

En ook een reuze kikker die ons met z'n verrekijker begluurde.

De bovenste brug op de foto hieronder hangt alleen nog op de stalen balken, de restanten vande houten steunbalken hangen er nog onder, maar zijn op waterhoogte volledig verdwenen.

Je mag er begrijpelijkerwijs, niet meer overheen. 

Na een rondje over de Buurserbeek gingen we onder een nieuwe brug door.

Deze zijarm daalt/stijgt sterk en daarom zijn er een rij eenvoudige maar zeer doeltreffende sluisjes in gemaakt.

Je vaart erin, dan wordt de sluisdeur achter je, met behulp van een boormachine, naar beneden gedraaid.

Vervolgens wordt met een haak een luikje in de tweede deur geopend en zakt het waterpijl tot de juiste hoogte.

Daarna wordt met de boormachine de deur omhoog gedraaid en kun je verder naar het volgende sluisje.

Foto rechtsboven: een beverval.

Foto rechtsonder: het boothuis.

Onze chauffeur trakteerde ons op de terugweg nog op een mooie route, door Twente en Salland, waarbij we tot mijn verrassing ook door Markelo reden.

Daar ben ik als kind een paar keer op vakantie geweest en ik had al lang de wens om het weer eens terug te zien.

Ik herkende niets meer, veel winkels bijgekomen in de afgelopen 50 jaar.

In mijn herinnering was het een heel klein dorpje waar we over een zandpad naar toe liepen.

Maar toen we het dorp weer uit reden herkende ik de omgeving wel.

Toch leuk om het even terug gezien te hebben.

Lolo stond me alweer mopperend achter de kamerdeur op te wachten.

Ik was wel zo moe dat ik zonder eten naar bed ben gegaan.

Al met al een geslaagd onverwacht uitje.