Jaaa daar zijn ze (en het water is gezakt)

 Sneeuwklokjes in de tuin.

De Vecht is weer gezakt en heeft een dikke laag vruchtbaar Bentheimer kalkzand achter gelaten.

Het wandelpad is inmiddels weer schoon geveegd, maar het zand ligt nog in manshoge hopen langs de kant.

Dat gaat vast ergens zinvol gebruikt worden.

Hier kun je terugkijken hoe hoog het water een maand geleden stond.

Uit eten

 

Het werd weer eens tijd voor een Uitbus uitje.

Dus togen we gisteren met een volle bus via een mooie route naar Almelo.

De horeca opleiding van het ROC Twente heeft daar een eigen restaurant, waar de leerlingen hun vaardigheden oefenen.

Bij aankomst troffen we een prachtig ingerichte ruimte met tafels die tot in de puntjes gedekt waren.

Een zwerm keurig in het zwart geklede jongedames voorzag de gasten van meerdere gangen met lekkernijen.

Dat begon met een aperitiefje (in mijn geval alcoholvrij).

Een schijfje toast met zalm.

Stokbrood met boter.

Salade.

Biefstuk, aardappels en witlof ham kaas.

En iets verrukkelijks toe.

Alles was even goed verzorgd en vooral erg smakelijk.

Melig

 

Als het goed met me gaat

 Vele jaren geleden zei een therapeute bij het afscheid:

"Het pad waar je op loopt is nog maar heel smal.

 Je bent aan je laatste ronde bezig.

 De rek is eruit.

 Als je nog één keer zo onderuit gehaald wordt, dan houdt het op."

Achteraf een ronduit bizarre opmerking om aan iemand mee te geven.

Ik heb daar echt jaren mee rond gesleept.

Bij elke zware gebeurtenis was daar die angst "dat het nu over was".

Maar hoe zwaar het ook werd, het was nooit over.

En het werd zwaar, bij tijden heel zwaar.

Zo zwaar dat ik op een dag (ook al weer lang geleden) de trein naar Vlissingen nam, met het plan om me daar in de Schelde te laten zakken en naar zee af te laten drijven.

Maar bij Souburg besefte ik dat mijn katten de honger dood zouden sterven als ik dat deed.

Dus zat ik de rest van de dag op een bankje op de dijk bij Breskens en liet mijn hoofd leeg blazen.

Toen kwam er toch nog een moment in m'n leven, dat alles veranderde, een nieuw leven op een nieuwe plek, liefde, geluk, het leek niet op te kunnen.

Sprookjes lopen soms niet goed af.

En mijn sprookje eindigde dramatisch.

Sprookje uit, vriendje dood, gezondheid foetsie.

Maar ik ging niet onderuit.

En naarmate de tijd verstreek verwonderde ik me steeds meer over het feit dat ik niet finaal onderuit ging.

Dat unheimliche gevoel, dat dat nou toch echt wel een keer moest gebeuren.

Ja tuurlijk was en is er verdriet.

En heb ik soms een paar flinke baal of dip dagen.

Dan wil ik meer kunnen dan ik nu kan.

Maar ik voel me zo sterk.

Ik voel een kracht in me, die ik nog nooit eerder ervaren heb.

Wat ik zo raar vind is dat er dan toch mensen zijn, die blijven volhouden dat het niet goed met me gaat.

Alsof het niet mag.

Zo'n ijkpuntje

 Een week of twee geleden liep ik naar de brievenbus en besefte daardoor opeens hoeveel beter het lopen gaat.

Meestal neem ik post mee als ik toch met de fiets op pad moet.

Maar deze kaart kon niet wachten.

Dus stapte ik, tussen twee plensbuien door, naar buiten, om gauw even de 240m te overbruggen.

Gauw, ja dat lukte dus verbazingwekkend goed.

Het was echt zo'n aha momentje dat je af en toe nodig hebt om weer even te beseffen hoever je alweer gekomen bent.

Februari 2022 liep ik er voor het eerst weer naar toe.

Met rollator, na 60 meter al volkomen uitgeput.

Er volgde maanden van stapje voor stapje een weg vooruit vechten.

Steeds een stukje verder lopen.

Steeds een ietsje pietsje conditie opbouwen.

En toen de overstap naar stok.

Want ik kreeg zo genoeg van die rollator.

Eerst weer een flinke stap terug qua afstand, want als je van houding veranderd, moet je weer opnieuw balans vinden, gebruik je je spieren weer anders en kost het weer meer energie.

Toen ik in april 2023 actief met fysifit begon, leerde ik als eerste een andere manier van lopen aan.

Olifantenpassen, waardoor ik meer balans heb en zonder stok kan lopen.

Het duurde nog maanden voor ik niet meer elke stap bewust hoefde te maken en steeds vaker weer vanzelf liep.

Rechtuit gaat het nu verbazingwekkend goed.

Oké een sprinter zal ik nooit worden.

Maar laten we eerlijk zijn.

Dat ben ik ook nooit geweest.

Ik krijg er nu oa balansoefeningen bij en hopelijk kan ik over een poosje slalomoefeningen gaan doen.

Ook merkte ik zelf laatst op de loopband dat mijn rechtervoet ietsje sleept.

In dat been zijn door de wondroos veel zenuwen beschadigd, dus zou best kunnen dat het daardoor er in geslopen is.

Als ik daar niets aan doe verhoogt het risico op vallen.

Door bewust te werken aan m'n voet iets hoger op tillen, hoop ik m'n been zo te trainen dat dat op den duur weer vanzelf gaat.

Mijn eerstvolgende doel: 

Ook weer eens met Uitbusuitjes mee kunnen waar meer beweging aan te pas komt.

En ondertussen blijf ik genieten van alles wat wel kan.

Soms weet je niet wat je in huis hebt

Mijn eerste echte baan, eind jaren 70  was bij Dijkstra Verlichting in Heemstede. 

Ik werkte er oa als boekhoudmachiniste en daar was ik niet erg goed in.

Pas 15 jaar later zou duidelijk worden dat ik cijferblind was.

Dan is de hele dag bedragen intypen zo ongeveer de meest verkeerde baan die je hebben kunt.

Ik deed er ook de post en bracht de koffie rond.

Het liefst kwam ik op de tekenkamer of bij de hoofdontwerper die een eigen atelier achter de toonzaal had.

Ik heb nog ergens de tekening van een lamp die één van de ontwerpers  voor mij maakte.

De hoofdontwerper zat in een voor mij magisch vertrek, met allemaal onderdelen en halffabrikaten van lampen om hem heen.

Daar stond ook dit kapje tussen.

Ik vond het prachtig en tot mijn blijdschap gaf hij het me cadeau.

Thuis zette ik het neer met een waxinelichtje erin.

Het kapje raakte in de loop der tijd een beetje in de vergetelheid, maar verhuisde wel altijd mee.

Tot vanmiddag wist ik niets van de achtergrond van dit kapje, maar nu zag ik bij toeval op marktplaats voor een flinke prijs een lampje dat er wel heel erg op leek.

En Marlien zal Marlien niet zijn, als ze dan niet verder op zoek gaat.

Begin jaren 60 ontwierp Wictor Brendt een collectie lampen en vazen voor de glasfabriek Flygsfors in het dorpje Flygsfors in Zweden.

De glazen kappen werden in vorm geblazen in ringen van gepatineerd koper waarin uitsparingen waren gemaakt, waar het glas doorheen bolde.

Deze techniek was afgekeken van glasblazers in het oude Venetië.

Wictor studeerde bij Kallstroms in Zweden en bij het bekende Murano in Italië.

In 1955 kwam hij bij Flygsfors werken waar hij vanaf 1956 tot 1974 hoofdontwerper was.

Victor was de op één na bekendste ontwerper van dit bedrijf dat in 1888 opende en 1979 haar deuren  voorgoed sloot.