Elke keer als ik de supermarkt binnen loop zie ik hem weer.
Die ene bol.
Heel langzaam zakt ie in prijs.
Meerdere keren heb ik ermee in m'n handen gestaan en toch maar weer teruggelegd.
Vandaag was ie er nog steeds, met alweer een lager prijskaartje.
Je kunt er een vrolijk kussen van breien.
En dit keer kon ik de verleiding niet meer weerstaan.
Voor 2€ kan ik me geen buil vallen.
Thuisgekomen ontdek ik dat er ook nog een rondbreinaald bij zit.
Die dingen zijn funest voor m'n polsen.
Maar met af en toe een toertje breien zal het vast wel gaan.
Hoe kun je vertellen hoe het voelt om op een podium te zingen voor een volle zaal, met een compleet orkest achter je?
Ik weet niet eens waar ik moet beginnen.
200 mensen, die zich voor, achter en op het podium ten volle in gezet hebben om er zaterdag een feestje van te maken.
En een feestje was het.
Ik hou het maar bij de foto's en artikelen die ik verzameld heb en daar zal nog wel eea bij komen.
Anne zei gisteren dat ie een verrassing voor me had.
Hij deed er erg geheimzinnig over.
Had het over muziek en over dingen die ik vast goed kon gebruiken.
Maar echt wijs kon ik er niet uit.
Vandaag om 12 uur stond ie op de stoep.
Even later kwam er een colone wagens van Radio Continu de straat in rijden en stopt voor de deur.
Ik zie mannen uitstappen met van alles en nog wat bij zich.
Ik zie dozen, ik zie een man met een gitaar, ik zie microfoons.
Uit de laatste auto komt zelfs een kerstman.
Er staan overal buren te kijken.
En voor ik het weet lopen ze naar mijn voordeur, waar we stijf omarmd al in de deuropening staan.
We zitten in een life uitzending en voor de show wordt er nog even heel hard op de bel gedrukt.
Presentator Stefan Leur duwt een microfoon onder mijn neus en vraagt naar het verhaal van Anne en mij.
Ik verander ter plekke in een stamelende giegelende, blozende puber.
Er komt geen zinnig woord meer uit.
Ook Anne brengt er niet veel meer van terecht.
Blijkbaar zien wij er zo stralend uit, dat alle mannen voor mijn deur mee gaan stralen.
Ik krijg nog net piepend uit mijn keel dat ik nog maar net in Ommen woon en dat ik er alleen maar leuke dingen mee maak.
Een gelegenheidsduo, gevormd door Rene Karst en één van de Dikdakkers zingt " 't het nog nooit zo donker west" van Ede Staal, dat Anne speciaal voor me aangevraagd heeft.
En eindigt spontaan met : "da geft allemaol niks want wie holt van mekaar".
Daarna krijg ik een doos in mijn handen gedrukt die zo zwaar is dat ik hem bijna laat vallen.
En Santa zet er nog een doos gebak bovenop.
Dan verdwijnen de mannen weer met een stralende glimlach op hun gezicht.
En die lach krijgen we de hele middag niet meer van ons gezicht.
Hoe romantisch is dit?
Het is al weer zo'n 34 jaar geleden dat ik hem leerde kennen: Anne.
We hadden gelijk een klik.
Hij ging net samenwonen met z'n vriendin.
We schreven lange brieven.
En reisden af en toe naar elkaar toe.
Ze verhuisden naar Ommen.
Ik was eregast op hun huwelijk.
Er kwamen kinderen.
Ze kwamen logeren.
En, zoals dat wel vaker met penvriendjes gaat, we verloren elkaar uit het oog.
De site Vechtdaltips plaatste afgelopen voorjaar één van mijn fotos, met naamsvermelding op hun site.
En tot mijn verbazing kreeg ik kort daarna via facebook een berichtje van: Anne.
"Ben jij DE Marlien die lang geleden in Santpoort woonde?"
Eerlijk gezegd aarzelde ik wel even om de draad weer op te pakken.
Er waren immers alweer zo'n 26 jaar verstreken.
Maar natuurlijk raakten we toch aan de praat.
En de klik was er nog.
Een maand later kreeg ik een huis toegewezen in Ommen.
Wat moet Anne verbaast zijn geweest toen ik hem dat schreef.
Zelf woonde hij daar al lang niet meer en was inmiddels gescheiden.
En hoewel hij zelf midden in een verhuizing zat hielp hij tussendoor ook nog met de mijne.
En de klik was er nog.
(Dit is zo ongeveer de vreselijkste foto die ik heb van Anne en mij nogal uitgeput tijdens de verhuizing.)
Deze zomer liet hij mij de regio zien, we sprokkelde spullen voor elkaars huizen bij elkaar, gingen dagjes uit en praten en praten en praten en praten en praten.
En de klik is er nog.
Vorige week zei Anne: "We moeten nu echt eens praten over ons".
En ik zei: "dat is goed.'
En nu heb ik een hele echte adembenemende diepe klik.
Met Anne.
Als je alleenstaand bent gaat Sinterklaas meestal je huisje voorbij.
Maar aangezien alles dit jaar anders is dan anders, kwam ie nu wel langs.
Bij het eetcafé kregen alle bezoekers gisteren naast warme chocolademelk met slagroom en heel veel kruidnoten ook een cadeautje.
Ik kreeg een grappig lampje met LED-sterretjes.
En vandaag bracht de post een boek vol verhalen over en foto's van de (Overijsselse) Vecht.
In Nederland en Duitsland was een verhalenwedstrijd uitgeschreven.
Deze fictieve verhalen moesten zich afspelen rond de Vecht.
Daarnaast was er een fotowedstrijd.
De beste tien Nederlandse en tien Duitse verhalen zijn samen met de mooiste fotos gebundeld in dit boek.
Ik won het op facebook.
Via de plaatselijke weggeefhoek, mocht ik dit leuke kannetje ophalen.
Ik moest er wel 7,5km voor fietsen.
Maar dat deed ik binnen een uur.
Voor de meeste mensen zal dat een peulenschilletje zijn.
Voor mij was het weer een kleine mijlpaal.
En de dag werd besloten met een etentje bij nieuwe kennissen.
Een heerlijke bamischotel met ijs met warm fruit toe.
Toen AO van de week vroeg of ik zin had om mee te gaan naar de open atelier dag van Maarten't Hart, was ik enigszins verbaast.
"DE Maarten t' Hart?, vroeg ik nog.
"Jaha, DE".
Ik ken Maarten 't Hart alleen als schrijver.
Nou ja kennen?
Ik heb nog nooit wat van hem gelezen, want ik ben niet zo van de literatuur.
Maar dat ie ook schilderde had ik nog niet eerder gehoord.
Dus ging ik toch maar even op onderzoek uit.
DE Maarten 't Hart uit Groot Oever is de kunstschilder en dus niet de schrijver.
Groot Oever is een buurtschap dat uit één straat met diverse zijpaadjes met dezelfde naam bestaat.
Er zijn zelfs meerdere huizen met hetzelfde huisnummer.
De TomTom was het spoor bijster en we verdwaalden dan ook compleet.
Er was nergens een mens te zien en toen AO bij een manege de weg vroeg kenden ze de schilder wel, ze zagen hem altijd langs fietsen, maar waar ie nou woonde?
Geen idee.
En daar wij beiden nog in het bezit zijn van een bejaard gsm konden we er ook niet op googlen.
Dus toen we op het zoveelste buitenpaadje strandde belde AO maar naar z'n dochter of die op internet wilde kijken.
Ondertussen kon ik dit prachtige plaatje schieten.
Maarten 't Hart de kunstschilder woont op een prachtig plekje in the middle of nowhere.
Hij maakt adembenemende realistische schilderijen en pentekeningen waarin je je terug in de tijd waant.
Ongelofelijk fijn en gedetailleerd.
Hoe kan het nou toch dat ik nog nooit van hem gehoord had?
Ik ben eigenlijk niet zo van de kerstmarkten, veel te druk en te duur.
Maar de kerstmarkt van de dagbesteding alhier maakte ik vanmorgen met liefde een uitzondering voor.
Ook hier was het megadruk.
Alle afdelingen uit de regio waren vertegenwoordigd.
Er was veel moois te zien en veel te eten (hebben we maar niet gedaan).
Op dit leuke plantenrekje werd ik op slag verliefd.
Ook de potjes zijn met de hand gekleid.
Hij staat hier op de vensterbank van mijn zijraampje, maar ik denk er over om hem op te hangen.
Als ik tenminste iemand kan vinden die wat boorwerk wil doen.
Mijn schilderijen hangen ook nog steeds niet en ook de extra steunen langs de trap liggen te wachten op beter tijden.
Zelf mag ik absoluut geen boormachine meer hanteren helaas.
Weer een inhaalslag gemaakt.
Ik begin morgen aan week 43.
Zaterdag krijgen we de laatste randjes van week 48.
Dus ik ben nog wel even bezig.
Daarna heb ik naar verwachting nog een halve meter over.
Zonde om af te knippen, dus ik ga gewoon verder tot de rol vol is.
Afgelopen dinsdag kreeg ik een berichtje van de Uitbus (voorheen de Boodschappenbus) dat er door ziekte voor een aantal uitjes een paar plaatsen weer beschikbaar waren.
Dus gaf ik me op voor een tocht door Salland.
Een mooie gelegenheid om weer een stuk van de regio te verkennen.
Ik werd gistermorgen keurig thuis opgehaald.
We reden via Vilsteren
naar Dalfsen.
Waar we tot mijn stomme verbazing door een onbekende sponsor getrakteerd werden op koffie met gebak op een plek die mij zeer vertrouwd was.
Waar nu op het landgoed Gerner het sfeervolle hotel-restaurant de Barones huist, zat vroeger het LTC (Leefstijltrainingscentrum).
Hier heb ik heel lang geleden 3 meerdaagse workshops gevolgd die mijn leven totaal veranderden.
Wat was het leuk om hier weer even terug te zijn!
Daarna volgde een tocht langs landhuizen.
(Wat zijn er veel fraai bewaard gebleven in Overijssel)
Langs de IJssel.
En veel plaatsjes waarvan ik de naam vergeten ben.
In Lettele stopten we voor de lunch in het gezellig restaurant de Koerkamp.
Waarna de de terugtocht via de Holterberg ging.
Als kind ben ik hier eens geweest, maar ik kon me er weinig meer van herinneren dan dat het imposant was.
En dat is het.
Het weidse uitzicht is niet te vangen vanuit een rijdend busje.
Wat zou ik hier graag nog eens terugkomen om in alle stilte van dit prachtige uitzicht te genieten.
Ik was veruit de jongste deelnemer, maar het was erg gezellig.
Vandaag heb ik m'n laatste mutsjes in elkaar gezet.
Er speelt een oude blessure op, dus het is even gedaan met breien.
Maar ik kan er toch 49 inleveren.
Plus de eerste 3 die ik op de breidag maakte.
Toch een mooi resultaat in een maandje.
Af en toe heb ik zo'n periode dat het ene na het andere kledingstuk de geest geeft.
Zo heb ik dit jaar oa al meerdere spijkerbroeken, en een flinke lading sokken weg kunnen gooien.
Mijn favoriete zomerjas zat al een tijdje geen kleur meer op, maar toen ik hem na een wasbeurt ophing was ie op zithoogte zo dun dat ik er dwars doorheen kon kijken.
En toen ik mijn comfortabele boven nul* winterjas uit de kast haalde, moest ik na 12 winters toegeven dat ook hij zijn einde met rasse schreden nadert.
Ik ben dan wel een aalmoesrentenier, maar ik hoef er niet als schobberdebonk bij te lopen.
Gelukkig vond ik op marktplaats al snel een leuke jas voor een bescheiden prijsje.
Hij past perfect.
Of ie ook leuk staat weet ik nog niet.
Want ik moet m'n spiegels nog ophangen, hahaha.
Maar hij is in elk geval vrolijk.
* En voor wie zich nu afvraagt wat ik met boven nul bedoel:
Ik heb een loeiwarm winterjack dat ik alleen kan dragen als het echt vriest.
En een jas voor als het nog zo tussen de nul en tien graden is.
In vroegertijden brachten de boeren op de eerste maandag na Sint Maarten de Ganzen naar de markt in Coevorden.
Tegenwoordig worden er geen ganzen meer verhandeld, maar jaarlijks is er een wedstrijd ganzenhoeden voor kinderen in klederdracht.
Eerder alleen meisjes, maar tegenwoordig ook jongens.
Dat wilde ik wel eens zien.
Dus stapte ik vanmorgen op mijn te kleine gammele stationsfiets om door de regen de 3,5km naar het station te fietsen.
Het was de eerste keer sinds mijn verhuizing dat ik weer eens in de trein zat.
In Coevorden werd ik opgewacht door AO.
Maar het ging steeds harder regenen, dus besloten we eerst maar eens een kringloop te bezoeken.
Toen het wat droger werd liepen we alsnog over de markt.
Het ganzenhoeden was al voorbij, maar op een podium werden de kinderen ondervraagd voor de miss en mister ganzenhoeden verkiezing.
Zo kregen we toch nog wat van de plaatselijke klederdracht en de ganzen te zien.
Na een beker warme chocolademelk in een posh restaurant op het marktplein hielden we het voor gezien.
Het bleef vies weer, dus doken we onder in een tweede kringloop.
Puf om naar de tweede ronde ganzehoeden te gaan hadden we daarna niet meer.
Dus liet AO me nog wat meer van de omgeving zien en eindigde we ons uitje bij Rian tegenover station Hardenberg, die echt de allerlekkerste boerenpatat heeft.
Gevoed en gelaafd stapte ik daarna weer op de trein.
