zaterdag 28 september 2024

Kleinkoor Excelsior zingt


Op  4 en 5 oktober a.s. is er weer de jaarlijkse Muziekestafette in de Nicolaaskerk in Heino.
Kleinkoor Excelsior uit Ommen treedt er vrijdagmiddag op.
Wij brengen 6 liederen uit ons repertoire ten gehore.
Dirigent: Henk Linker.


Noteer ook vast zondagmiddag 27 oktober 15.00 uur in de agenda.
Dan geven we, voor het eerst na de pandemie, weer ons jaarlijkse concert in de RK Sint Brigittakerk in Ommen.
We brengen dan, naast enkele oude bekenden, veel nieuw repertoire ten gehore.


Er is momenteel plaats voor enkele nieuwe leden.
Wij repeteren op dinsdagavond in het Kindplein West in Ommen.
Lijkt het je leuk om mee te zingen?
Kom dan vrijblijvend een keer mee repeteren bij ons gezellige koor..

donderdag 26 september 2024

Serviesgoed te koop



In het kader van als er wat in komt moet er ook wat uit:

Ivoor kleur met zwarte teksten
Alles is heel en deels niet gebruikt

Verschillende merken.

SF:
2 ontbijtbordjes
3 gebaksschotels
4 kleine kommen

Ter Steege:
2 kommen

En een ovale schaal uit de Oekraïne


Wordt niet verstuurd, kan alleen opgehaald worden.

Bieden kan via marktplaats.
Daar zie je ook grotere fotos.

woensdag 25 september 2024

Post chaos

Ik bestelde zondag  drie dingen bij bolcom, bij drie verschillende bedrijven.
Van pakje 1 krijg ik zondag bericht dat het maandag zou komen.
Van pakje 2 dat het  (vandaag) woensdag komt.
Van pakje 3 ook woensdag.

Afijn.
Pakje 3 arriveert maandag al.
Van pakje 1 kreeg ik bericht dat het dinsdag komt.
En pakje 2 zou volgens postnl woensdag in 19 zendingen komen.
😂😂😂😂😂

In de loop van maandag verdwijnt pakje 1 van de radar, maar komt het uiteindelijk toch gewoon dinsdag.
Bezorgt door de aardige, maar duidelijk aan zijn tax zijnde bezorger.
Goh wat zag die man er uitgeput uit.

Eind van de middag, besluit ik toch maar eens te informeren hoe het nou zit met al die pakjes.
Nou dat heb ik geweten.
Ik had al gehoord dat het er raar aan toe ging in de postnl chat.
Eerst moest ik tien minuten vragen beantwoorden van een botje.
Vervolgens werd ik in de wachtrij gezet.
Met 59 wachtende voor mij.
Omdat ik nieuwsgierig geworden was naar het verdere verloop bleef ik hangen.
Affijn na  nog eens 15 minuten kreeg ikeen dame in de chat die zich voorstelde als Shareena.
Ze vroeg me naar de barcode van m'n pakketje.
Ik zei: "k heb er wel 20, ik weet niet welke echt bij mijn pakketje hoort".
"Ik moet de barcode hebben"
"Ik zeg toch dat ik dat niet weet, ik heb er 20".
"Dat moet u aan de leverancier vragen".
Voor ik mijn reactie hierop kan geven zegt ze: U reageert niet meer, dus ik sluit u nu af".
Ik was notabene nog aan het typen.
Ik kan me nu levendig voorstellen hoe frustrerend dit is als je echt zwaar met een probleem zit.

Ondertussen krijg ik bericht dat 9 pakketjes op woensdag komen.
En van 11 pakketjes is onbekend wanneer ze komen.
Let wel: ik verwacht maar 1 pakketje.
De rest zijn spookpakketjes.

Dan als ik naar bed ga dan toch het bericht dat postnl mijn pakketje heeft ontvangen.
Dat hadden ze volgens de leverancier maandag al.
Maar goed.

Vandaag (woensdag) slaat de postnl app op hol.
Pakjes verdwijnen en verschijnen en het worden er steeds meer.
En dan opeens een popupmelding met een tijd.
Ha, dan komt ie dus echt.

Ondertussen staat het aantal pakketjes al op 33 en ook zijn de 2 allang bezorgde pakketjes weer verschenen.

De app geeft nu aan dat ze door een fout niet meer kunnen laten zien waar mijn pakketje uithangt.
En tot mijn verbazing krijg ik de vraag of ik de app zou aanbevelen aan mijn vrienden.
Of ik een cijfer tussen 0 en 10 wil geven.

En hoera daar is dan toch die aardige bezorger.
Ik pak het pakje aan en geef hem een mooie rooie appel voor onderweg.
De man begint helemaal te glimmen.
En weg rent ie al weer terwijl hij de appel oppoetst aan z'n shirt.




Ik heb m'n pakketje!


dinsdag 24 september 2024

Haar wens is mijn bevel

Lolo stond vanmiddag bij de achterdeur te mekkeren.
Als ik ga kijken is de deur gewoon open.
Dus ik vraag: "wat is het probleem?”
Springt ze op het tafeltje en gaat naar haar stoel zitten staren.
"Oh, wil je je kussen?"
Dus ik leg een kussen op haar stoel.
Maar ze gaat er niet op zitten.
Met een verontwaardigde blik kijkt ze naar mijn stoel.
Dus ook maar kussen voor mij gehaald.
En ja hoor toen ik ging zitten dook ze op haar eigen stoel.
Toen ze sliep ben ik heel zachtjes weer naar binnen gegaan.


vrijdag 20 september 2024

Tiny tiny house afronden


En toen bleef het staan.

En vervolgens ging het mis:
zo'n dag

En nu ondernam ik deze week toch maar weer eens poging:




Voor de bank zat er grijze stof bij, maar ik heb toch liever wat meer kleur, anders wordt het zo saai.
Het vloerkleedje heb ik weg gelaten.
En de tafel in licht hout vind ik mooier dan het zwarte papier dat ik erop moest plakken.
Ik naaide er nog twee vrolijke kussentjes bij.

En toen moest ik de plastic plaatjes van de kap erop lijmen.
Dat ging best lastig.
De achtermuur bleek krom en daardoor paste het allemaal niet goed.
Ook had ik ruzie met de lijm op de smalle randjes.
Maar als je niet te dichtbij kijkt, dan ziet het er best goed uit.


De foto op de doos is van een twee keer zo groot huisje.
Ook de beschrijving was daar op gebaseerd.
Sommige dingen waren gewoon onmogelijk.
En eerlijk gezegd stoort het me helemaal niet dat er geen schemerlamp is.
Het huisje is zo al vol genoeg.


Even een afstandfoto om te laten zien hoe klein ie echt is.


Gelukkig is ie toch nog goed geslaagd.

donderdag 19 september 2024

Even uit mijn comfortzone

 Mijn onvolprezen hhhulp zei laatst tegen me: " jij hebt in één klap de regie over je leven uit handen moeten geven, dat is heel wat hoor".
En daar had ze gelijk in.
Opeens een vreemde over de vloer, die de regie over een grootdeel van m'n huishouden overneemt".
Een vreemde in mijn tuin, die heel andere ideeën over tuinieren heeft dan ik.
Om buiten Ommen te komen ben ik ook totaal afhankelijk van derden, zoals Automaatje, Uitbus en af en toe Girly.
Natuurlijk ben ik blij dat ze er zijn.
Maar zelfstandigheid, waar het wel kan is ook superbelangrijk.
Dus ben ik nu aan het onderzoeken waar ik wel weer regie over kan krijgen.

Zo besloot ik op zoek te gaan naar een workshop waar ik zelfstandig kan komen.
En ik liep tegen iets aan dat heel erg buiten m'n comfortzone lag.
Iets met collage en ecoline.
Collage heb ik altijd al lastig gevonden.
En waterverf geeft weinig houvast.
Maar het thema "hoedjes" sprak me wel aan.


Eerst maakten we met z'n allen doorgeeftekeningen.
Ik vond dat vroeger helemaal nix, maar nu werd het elk rondje leuker.
Deze tekening gebruikten we als proefje om te oefenen met ecoline.


Daarna konden we kiezen of we een tekening wilde maken en die bewerken, of een collage op basis van een foto van jezelf.
Ik koos bewust voor het laatste omdat me dat meer uitdaging bood.
En ik collage dus best een beetje eng vind.
Ik kon er nooit zo mee uit de weg.
Dus knipte ik m'n meegenomen zwartwit fotokopie uit.
Plakte die op papier.
Bewerkte het met rode acrylverf, zwarte marker en blauwe ecoline.
Knipte dat opnieuw (iets te ruim) uit en plakte het op zwart karton.
Op een tweede vel papier ging ik met ecoline aan de slag.
En toen wist ik daar even niet zo goed raad mee.
Ik wist wat ik ermee wilde doen, maar niet hoe.
Uiteindelijk tekende ik er met potlood druppels op en knipte ze uit.

Ik vind het eindresultaat zooooo leuk.
Ben er gewoon helemaal blij mee.
Dit is zo echt "op z'n Marliens" en dat mistte ik al zo lang.

Deze workshop volgde ik bij Geke de Lange en dat ga ik vast nog vaker doen.

woensdag 18 september 2024

Lolo update


De pijnstiller doet z'n werk.
In een paar dagen tijd heb ik Lolo enorm op zien knappen.
Ze verzorgt haar vacht weer beter.
Loopt over me heen te darren als ik uit wil slapen.
Gisteravond kroop ze opeens weer op haar kant van het bed.
Daar lag ze nog (of weer) toen ik vanmorgen wakker werd.
En nu  zit ze dan gelukkig ook weer op schoot.
Wat heb ik dat gemist.
Quality time again.

maandag 16 september 2024

Ik zocht een schoen

Eén van mijn sportschoenen is stuk.
Dus ik ging op zoek naar een paar anderen, die ik ooit gekocht had, maar die voor buiten niet genoeg steun bleken te geven.
Ik vond er eentje in de kast onder de trap.
De ander was van de plank gevallen en lag buiten bereik.
Dus ik moest de halve kast leeg slepen.

Mooi moment om eens kritisch naar de inhoud te kijken.
Ik vond 69 rollen WC papier en 8 keukenrollen dus daar hoef ik me voorlopig geen zorgen over te maken.

In één krat bewaar ik al jaren alle bubbeltjes enveloppen die ik krijg.
Zo handig als je wat moet versturen.
Maar hij puilde uit.
En zoveel verstuur ik niet meer.


Ik vond zelfs enveloppen die ik al 5 verhuizingen meegesleept heb.
Van veel enveloppen waren de bubbeltjes inmiddels plat.
Ik ben twee uur bezig geweest om een eindeloze hoeveelheid enveloppen te splitsen.
Dat leverde een doos vol papier en een flinke lading plastic op.
Een klein stapeltje bewaar ik, omdat het toch wel handig is om er een aantal te hebben. 
Onderin de doos vond ik ook nog een stapel nieuwe enveloppen in diverse maten.

De doosjes van de laatste foto zijn van alle Book Nooks.
Zo handig, maar ze gaan nu toch weg.
Op de weggeefhoek wilde niemand ze hebben dus gaan ze toch maar bij het oud papier.


In één van de oudste enveloppen vond ik een briefje.
Aan Lienie, van Wimmie.
Het duurde even tot het kwartje viel.
Ik word nooit Lienie genoemd en wie was Wimmie?
Maar verder lezend las ik dat ie me een demo stuurde van z'n band "Yoghurt".
En toen wist ik het weer.

Heeeeeeeeel lang geleden, toen ik zo midden 20 was, werkte ik op de tekenkamer van een groot internationaal ingenieursbureau, met een hele club jonge knullen.
Wimmie, Robbie, en nog een stel waarvan ik de (bij)namen niet meer weet.
Lienie noemde ze mij.
We hadden veel lol samen.
Stiekum vond ik Wimmie wel erg leuk.
Op een dag kregen we voor de zomer een vakantiekracht om m'n chef  en  mij  te assisteren.
Een leuk blond meisje, Vonnie.
En Wimmie werd verliefd.
Op haar.
Ze stuurden elkaar briefjes en gebruikte mij als postbode.
Nooit hebben ze geweten hoe ik me toen voelde.

Ik ga de dozen platstampen.
En het briefje krijgt een beter plekje bij het andere jeugdsentiment.



zondag 15 september 2024

Ommermars


Wat doe je op zo'n kruidige najaarsdag?



Gewoon even genieten

(Geluid aan)



zaterdag 14 september 2024

Domed Loft

En weer wordt een nieuw bericht een week terug geplaatst.
Daarom maar weer een extra link naar mijn nieuwste creatie.

Ik weet nu wel hoe het komt.
Ik heb het  per ongeluk een keer geplaatst, ipv in concept gelaten, toen ik er weer wat bij gezet had.
En dan blijft ie dus daar staan.
Volgende keer dus nog beter opletten.



vrijdag 13 september 2024

Uit het leven van een dikzak

Ze gaat naast haar zitten.
Met zuur samengetrokken lipjes bekijkt ze haar van top tot teen.
"Ben jij altijd ZO geweest?"; zegt ze op afkeurende toon.

"Ik weet wat voor jou"; zegt de man vanuit het niet: " elke dag ontbijten met een kop zwarte koffie en een peer. Daar val je me toch van af".

"Zou je niet eens wat aan je gewicht doen?; zegt de weekend dokter die haar niet kent en waarbij ze  voor iets totaal anders komt.

Haar trike heeft een euvel en de monteur die komt kijken wijt het gelijk aan haar gewicht.
Hij vind dat hij het niet hoeft op te lossen en dat ze het maar heeft te accepteren, als ze niets aan haar gewicht wil doen.
Een graatmagere man die hetzelfde euvel met z'n trike had geeft haar een eenvoudige oplossing en het probleem is nooit meer teruggekomen.

Er is iemand jarig en er word getrakteerd: " ach ja voor jou maakt het toch niets meer uit", zegt de slanke vrouw terwijl ze een grote hap uit haar gebakje neemt.
"Zou je het nou wel doen?"; zegt een ander: "je bent al dik genoeg".

In de supermarkt pak ze wat lekkers voor het weekend.
"Heb je nog niet genoeg gevreten?" ; zegt de onbekende naast haar  terwijl ze zelf haar karretje vol stouwt met chips.

De overbuurvrouw biedt aan dat ze mee mag rijden als het regent.
Maar als ze haar bij de volgende regenbui appt dan krijgt ze te horen dat het niet door gaat.
 "ik heb een leaseauto, ik durf het niet aan".
En als ze dan nat op de gezamelijke bestemming aankom: "het viel wel mee met de regen he! Fijn dat je het snapt!".

Ze is nieuw bij de sportrevalidatie om te werken aan  de schade die ze opgelopen heeft door wondroos: "jaaaa zegt"; een vrouw: " jij komt hier om af te vallen, wij komen hier voor onderhoud".

"Wát!!!! sport jij drie keer in de week?"; zegt de man verbijsterd terwijl hij haar vol afkeer bekijkt.

",Moet je dat zien"; brult het pubermeisje naar haar vriendin: "dat is toch niet normaal, zooo dik".

"Had je maar een vent"; zegt de huisarts, als haar lijf ondanks streng lijnen na 35kg gewichtsverlies weigert om nog meer los te laten: "Dan werd je vanzelf wel dun".

In de trein houd een vrouw haar met een grote smile een Herbalife tas voor de neus.

Een "vriend", ziet haar nooit staan in het openbaar.
Achteraf verontschuldigd ie zich telkens weer, dat ie haar te laat zag.
Van anderen krijgt ze te horen dat ie rondverteld niet met zo'n vetzak gezien te willen worden.

Zomaar een handjevol opmerkingen van de duizenden opmerkingen die ik het grootste deel van mijn leven al aan moet horen overal waar ik kom. 
Al deze mensen kennen mijn achtergrond niet.
Ze kennen mijn ziektebeeld niet.
Ze kennen mij helemaal niet.
Ze weten niets van het jaren lange gevecht dat ik geleverd heb  om er uit  te zien, zoals zij vinden dat ik er uit moet zien.
En wat een verdriet ik gehad heb toen ik moest accepteren dat dat nooit meer zou gebeuren.
En hoe opgelucht ik was toen die strijd voorbij was.

Ik weet dat ik me niet hoef te schamen voor mezelf.
Dat ik trots op mezelf mag zijn.
Ik laat me niet weerhouden om de dingen die ik wil doen te doen, zoals zwemmen of een knalroze cupcakejurkje aantrekken.
Ik verdom het om me nog langer te verdedigen tegen al die mensen die me, zonder enige voorkennis, veroordelen.
Ik ben niemand een verklaring schuldig.
Maar ik zou zo graag eens ergens gewoon binnen willen komen zonder afkeurende blikken en kritiek op mijn lijf.
Er zijn zoveel leukere onderwerpen waar je het met mij over kunt hebben.

Aan die mensen die altijd kritiek hebben op dikke mensen, wil ik vragen om je eens voor te stellen hoe jij het zou vinden als je dag in dag zo behandeld zou worden
Misschien kun je de volgende keer eens tot tien tellen voor je wat zegt?



Ps: ooit vroeg een leerling me, tijdens een schoolkamp, of ik met hem van de glijbaan wilde in het zwembad.
Natuurlijk deed ik dat.
Hij ging eerst en beneden aangekomen stond ie me met een grote grijns op te wachten.
"Juf, ik wilde zoooo graag zien hoe hoog het water opspatte".
Ik moet nog steeds lachen als ik aan die guit denk.
Dat is acceptatie.
Van hem.
En van mij.
Nou jij.

Vrieskast ontdooien

 Een paar jaar geleden schreef ik dit op mijn huishoudblog.
Aangezien ik met dat blog gestopt ben, red ik af en toe hier een bericht dat ik de moeite waard vind.
Ditmaal een tip voor de maandelijkse uitdaging van Buzzy Bessy.



 Nou gewoon omdat ik altijd een
 koelvriescombinatie gehad heb.
Dan kun je dit niet toepassen.

Het werd nodig tijd dat ik de vriezer weer eens ontdooide.
Dan zit je altijd met je bevroren spullen.
Zeker in de zomer wil dat wel gauw ontdooien gaan.
Kranten erom, of handdoeken, alles naar de koelste 
plek in huis sjouwen, het blijft onhandig.
Vanmorgen kreeg ik opeens het idee, om alles in de
 koelkast te stoppen.
En dat blijkt geweldig goed te werken.
Alleen het brood, dat in de groentela lag, was ietsje
 ontdooid.
Je bespaart er ook nog stroomverbruik van je 
koelkast mee.

Daarnaast vulde ik de bakken van de vriezer met een laagje heet water, dat ik nog een keer verving toen 
het afgekoeld was.
De vriezer was veel sneller ontdooid dan anders en
 er zat toch best een laag ijs bovenin.


donderdag 12 september 2024

Ouwe taaie



Lolo was boos vanmorgen.
Haar reismandje kwam tevoorschijn.
Dus ze zag de bui al hangen en ze dook achter een kastje.
Verkeerd gegokt, want toen zat ze in een fuik en kon ik haar zo bij haar nekvel pakken.
Automaatje reed voor en ze brulde nog even verontwaardigd voor de show.
Maar onderweg bleef ze rustig.

In de wachtkamer zat een jong dwergtekkeltje hevig bibberend op de arm van z'n baasje.
Van de weeromstuit begon mijn maatje mee te bibberen.

Lolo is gelukkig weer op gezond gewicht.
Haar gezichtsvermogen gaat verder achteruit, maar ze red zich nog prima in mijn chaotische huishouding.
Ik vermoed ook al een tijdje dat ze ook wat minder hoort.
De laatste tijd ligt ze het liefst op een harde ondergrond en mijn vermoeden werd bevestigd, dat de artrose nu toch ook heeft toegeslagen, dus daar krijgt ze nu pijnstillers voor.
Hopelijk voelt ze zich dan gauw weer wat beter.
Bloedafname en de prik vond ze niet zo leuk.
Maar de snoepjes die ze daarna van de DA kreeg gingen er vlot in.
Vanmiddag nog even de uitslag van het bloedonderzoek afwachten.
Al met al doet ze het nog erg goed voor een 18+er.
Ik kreeg weer een complimentje voor mijn goede observatie van veranderingen.
Katten zijn moeilijk te peilen, dus elk detail dat ik zie helpt.
En ik ben weer bijna 200€ armer.
Maar dat heb ik absoluut over voor mijn vriendinnetje.


 

maandag 9 september 2024

Gewoon even genieten


 






Mysterious World Domed Loft


 Terwijl ik bezig was met de Chocolate Factory, kwam dit pakket langs op marktplaats.
Ik heb nog een verlanglijstje bij Buildiy, maar die zijn allemaal tijdelijk uitverkocht.
Dus liet ik me, voor een klein prijsje, verleiden.
Een mens moet toch wat te doen hebben.
En dit ziet er wel vrolijk uit.

Tot mijn schrik moet er in dit pakket veel geverfd en erg dun papier geplakt worden.

Vol goede moed begin ik.
Dit pakket werkt duidelijk anders dan de andere pakketten.
Het doet me denken aan de Action pakketjes.
De onderdelen zijn niet genummerd en de uitleg hapert nogal.
Het triplex is heel erg dun.


Het eerste zet ik het trappetje in elkaar.
Dat is een makkie.

Het gele kastje was helaas al in elkaar gezet.
Het onderst laatje hoort open te kunnen, maar dat kan het niet.

Als ik de onderdelen van de koepel losgehaald heb en heel voorzichtig schuur, breekt de middelste ring in stukken.
Daar komt de balsalijm goed van pas.
Alle onderdeeltjes moeten in de verf gezet worden.
De verf is slecht dekkend en lang niet zo fris groen als op de fotos van het pakket.


Afijn, toen ik de hele middag iedere keer weer een laagje verf had opgebracht en weer had laten drogen, brak de ring weer en ook een tweede ring begaf het.
Ze waren ook zo extreem dun en van waaibomenhout.
Ik ga dus een ander dak verzinnen.
(Ik zal wel moeten 🤪)


De volgende middag voel ik de wanhoop toe slaan.
Ik kan geen enkele logica ontdekken in de volgorde van werken in de handleiding.
Uiteindelijk besluit ik gewoon te beginnen met wat ik op het eerste gezicht wel herken.

De vloeren moeten op triplex geplakt.
Ook hier weer onlogica.
Ik heb twee vellen met papieren onderdelen.
In het ene vel zijn ze keurig gestanst.
Het tweede vel moet je zelf uitknippen.

Dan zet ik de toegang in elkaar.
Ook hier weer onduidelijkheid.
Op de ene foto is alles geel en wit.
Op de andere foto is geel opeens groen en wit is blauw.
De groene deur had ik de vorige dag al geverfd.
En ik besluit de ramen gewoon blank hout te laten.
Ook heb ik op de deur het fantasiebeslag weggelaten, dat is zo niet "op z'n Marliens".
Wel moet ik  op zoek naar een deurknop.

Vervolgens zet ik nog even het bedje in elkaar.
Ik heb geen puf meer voor het beddengoed.
Is ook niet zo verstandig met handen vol lijmresten.


Dag drie pak ik vol goede moed de draad weer op.
Op de bijlage ontdek ik alsnog de nummers en de verfhandleiding
Ik heb al besloten die laatste niet volledig te volgen.
Zo vind ik bv houten plafonds mooier.
Ook kloppen de opgegeven kleuren niet.
De rode verf is toch echt bruin.
De zwarte verf op de trap is zowaar vrijwel in één keer dekkend.
Ondertussen heb ik ontdekt dat verven op een oude krant niet handig is.
Dat plakt vast 🥴.
Maar een Milka wikkel werkt prima.
Ik vind het geklieder met verf echt tien keer nix.


Als ik even een proefopstelling maak, dan wordt ik daar toch wel weer iets vrolijker van.
Daarbij moet ik wel de handleiding achteruit volgen 🤭.


Dag vijf neem ik het besluit om onderaan te beginnen en naar boven toe te gaan werken.
Dat wordt wel een heel gezoek door de handleiding, maar dat werkt voor mij logischer.
Als ik wat vergeet kom ik het (hopelijk) vanzelf weer tegen.

De verf die erbij zit is veel te weinig om de basis te schilderen, dus diep ik een hele oude fles acrylverf uit mijn kunstschildersperiode uit de kast.
En dat pakt gelukkig goed.


De koker zit nu nog in beschermfolie.
Maar zo kan ik de toch wel kwetsbare opbouw veiliger laten staan.


Dag zes leg ik de elektra aan.
Drie lampjes, hoe moeilijk kan het zijn?
De lamp in de slaapkamer maak ik een stuk lager ivm het verlaagde plafond.
3 frusterende uren, met veel ingehouden lelijke woorden, later zit alles eindelijk op z'n plek.
De bedrading is ongelofelijk dun en zwak.
En de manier waarop je de draadjes aan de ledjes moet maken is ronduit provisorisch.
Ik heb de boel versterkt met tapejes die ik nog over heb van de electra van de Book Nooks.
Ook vind ik de bedrading monsterlijk zichtbaar overal.
Gespannen druk ik de schakelaar opzij.
En ........... er gebeurt helemaal niets.
.
Omdat ik inmiddels erg licht in mijn hoofd ben van het voorover zitten, de tinnitus hevig opspeelt en mijn ogen tranen besluit ik om er een nachtje over ga slapen of ik al die draden er maar weer uit vis.
Dan maar geen licht en wel netjes.


Dag zeven bedenk ik om het met andere batterijen te proberen.
De meegeleverde knoopcellen hebben een datum van januari 2021.
Maar als ook dat geen oplossing biedt, gaat alles er rigoreus weer uit.
Wel check ik tijdens het ontmantelen of ik nog ergens een foutje kan ontdekken, maar alles is toch echt  juist aangesloten.

De plafonnière op de eerste verdieping lijm ik tegen het plafond.
Van de staande lamp op zolder maak ik een tafellamp.

Dan schilder ik nog even het kelderdeurtje blauw en lijm het op z'n plek.
En ook de flagstones plak ik op hun plaats.

Dag 8 neem ik pauze.


Dag 9 geef ik het kelderluikje een knop.
Ik zet de bank, het nachtkastje (voor zover mogelijk), het zolderluik en nog een luik, waarvan ik nog niet ontdekt heb waar het hoort, in elkaar.
Dat laat ik eerst goed drogen, voordat het geverfd zal worden.

De stuiver heb ik erbij gelegd om te laten zien hoe verschrikkelijk priegelig dit is.


Later die dag krijg ik het lumineuze idee om eens in mijn voorraad dekseltjes te duiken.
Daarin vind ik er twee die ongeveer passen.
Een zwarte die echt heel erg fout de sfeer doodslaat.
En deze rode, die net iets te ruim is, maar dat is op te lossen.

Dag 10 ben ik een dagje uit.

Dag 11 slaap ik een gat in de dag.
Zelfs Lolo 😽 maakt me niet wakker.

Dag 12 maak ik een bijzettafeltje, schilder het, plus de bank en het bovenblad van het nachtkastje.
De rest van het nachtkastje en het luikje bleken niet helemaal goed verlijmd, dus die moesten opnieuw.

Dag 13 geniet ik van het mooie weer.


Dag 14 priegel ik weer verder.
Ik verhoog het deksel, zodat het bed iets meer ruimte krijgt en breng een eenvoudige versiering aan van onderdelen die het overleefd hebben.
Zo vormt het m.i. meer een eenheid.
Het luikje en nachtkastje zijn ook af.
Voor de vaas staat een piepklein plantje in pot.
Dat gepriegel is echt zenuwslopend, blaadjes van 3mm plakken op steeltjes van ijzerdraad..
Ik heb ander draad gebruikt dan voorgeschreven, dit was van zichzelf al groen.
In de grote vaas heb ik ook eea dat over was van de Actionkastjes gelijmd.
Dat maakte het een stuk eenvoudiger.

Het kruipt echt vooruit voor mijn gevoel.


Dag 15 plaats ik het luikje dat nergens naar toe gaat.
De trapleuning blijkt niet te passen dus pas ik hem aan en zet de gele kast iets meer op zij zodat ik hem daar aan vast kan lijmen.
Het bankje krijgt een dekentje voor het op z'n plek gelijmd wordt.
De bloemvaas op het tafeltje zet ik wat meer op zij vast.
Op zolder zet ik het plantje op het nachtkastje, waarbij prompt weer een pootje los komt.
De zwarte trap naar zolder lijm ik op z'n plek.
De leuning van de andere trap wordt bedekt met bloemen.
En dan is er ook nog dat witte konijn, waar ik nix van snap, maar die toch maar een gaatje op vult.


Zou dan toch het einde in zicht komen?
Ik heb nog zoveel onderdelen over, waarvan ik sommige nog steeds niet heb kunnen terugvinden in de beschrijving.
De fotos zijn klein en overvol.


Dag 16 naai ik het beddengoed in en aan elkaar.
Volgens de beschrijving moet je het lijmen, maar dat is mijn handwerkers eer te na.
Ik gebruik alleen wat lijm om het in het bed te plakken.



Dag 17 plak ik iniminiboekjes en maak een krukje en geef ze een plekje.




En dan, op dag 18, is toch eindelijk de grote dag aangebroken.
De tuin wordt aangekleed.
Ik zie het gepriegel met 3mm grote bloemetjes echt niet meer zitten, dus zoek ik ook nog het eea uit m'n restantendoos om de tuin aan te vullen.


18 uur aan gewerkt.
En dan is het toch echt klaar.
Wie het hele relaas gelezen heeft begrijpt wel, dat ik nu tot de conclusie gekomen ben dat dit echt niet mijn ding is.
Toch ben ik uiteindelijk best te vreden met het "op z'n Marliens"e eindresultaat.

zondag 8 september 2024

Je negatieve gevoelens erkennen is niet negatief

In mijn familie komen heel veel spierproblemen voor.
Hoog rugpijn, lage rugpijn, spierschedeontstekingen,  fibromyalgie,om er  maar  een paar te noemen.
Ik heb intuitief altijd geweten dat daar meer achter zat.
Maar het heeft me een lange weg gekost om erachter te komen.
Want het was niet bespreekbaar.
"Opgewekt en vrolijk"; was het devies.
In ons gezin was elk gevoel, elke emotie verboden.
De naoorlogse generatie was zo.

In mijn zoektocht ben ik heel wat behandelaren tegengekomen.
Psychologen die me klaar wilden stomen voor de toekomst, terwijl ik m'n verleden nog niet verwerkt had.
Fysiotherapeuten die m'n rug electricuteerde zodat m'n lage rugpijn tijdelijk verdween.
Ik werd in beugels geklemd om mijn armen te ontlasten
Op keiharde steunzolen gezet vanwege hielspoor.
Etc etc etc.
En steeds had ik het gevoel dat het niet klopte, dat er alleen symptomen bestreden werden.

Lichaam en geest staan niet los van elkaar.
In de holistische leer weet men dit al lang.
Gelukkig begint het in de reguliere behandelmethodes ook door te sijpelen.

Iedereen heeft negatieve gevoelens.
Als je die niet had zou je ook geen positieve gevoelens kunnen hebben.
Als je altijd maar positief wilt zijn, dan druk je je negatieve ervaringen weg.
Die gaan niet weg als je ze niet verwerkt.
Het slaat zich op in je lichaam en zorgt voor pijn.
Als je dat maar lang genoeg volhoud wordt de pijn chronisch.

Ik heb met lichaamsgerichte therapieën een stuk beter leren luisteren naar wat mijn lichaam mij verteld.
Ik hoef van mijzelf niet altijd alleen maar positief meer te zijn.
Want verplicht positief is helemaal niet positief.
Soms duurt het wel een tijdje tot het kwartje valt.
Dat maakt somber en dat mag er ook zijn.

Als ik hier af en toe mijn sombere kant uit krijg ik altijd dezelfde reacties.
Of het moet gelijk opgelost worden, of ik moet mijn glas halfvol denken.
Nee het hoeft niet stantepede opgelost te worden.
Ook dat is een manier om jezelf te ontkennen namelijk.
Ik denk ook niet in halfvolle en halflege glazen.
Ze zijn er allebei en ze mogen er zijn.
Dat kunnen toegeven scheelt heel veel pijn en brengt je dichter bij de oplossing.
Maar dat moet je wel onder ogen durven zien.
En daar is lef voor nodig.

Mijn vorige huisarts zei altijd dat 80% van haar cliënten psychische problemen had, maar ze bleven komen met lichamelijke kwalen.
Ze kon ze niet helpen, omdat ze er niet voor open stonden.
"Jij weet tenminste hoe jij in elkaar zit en kunt daarmee omgaan", verzuchtte ze dan.




Je moet de bodem raken
om weer op te kunnen veren
De één blijft het hele leven watertrappelen
De ander gaat onder en veert weer op




Interressant om te lezen:


Ik heb zelf veel aan de boeken van Christiane Beerlandt:
de sleutel tot zelfbevrijding
en
de hoorn des overvloed.




zaterdag 7 september 2024

Wat doe je met je leven als je niet kunt werken?

Als ik het weer eens niet meer zie zitten, google ik weleens op dit onderwerp.
Gek genoeg krijg je dan alleen maar sites te zien met regels voor arbeidsongeschiktheid en het aanvragen van WIA.

Nou ben ik toch echt een kei in Google steekwoorden.
Maar ik kom nog steeds niet verder.
Op het moment dat je lot bezegeld is met zwart op wit 100% afgekeurd, dan houdt het gewoon op.
Dan is er geen enkele instantie waar je aan kunt kloppen met de vraag: "hoe vul ik nu mijn leven verder in?
Pas als je daar finaal op onderuit gaat komt er als je mazzel hebt hulp, maar vaak is dat ook een eindeloos van het kastje naar de muur gedoe.



Dagbesteding is zo'n woord waarbij mij de griebels van over de grabbels lopen.
Hartstikke goed voor wie dat wel een passende oplossing is.
Maar ooit draaide dat bij mij uit op 2 ochtenden per week kaartspelletjes doen, stroopwafels eten, urenlang smartlappen aanhoren en gesprekken voeren over wie god uitgevonden had en over mensen die karkassen eten.
Lieve mensen hoor, maar ik was er gewoon niet op m'n plek.

Ik kom maar zelden mensen tegen die ook 100% afgekeurd zijn, maar als ik eens iemand spreek, dan herkennen ze allemaal die dringende behoefte aan nuttige bezigheden.
Want 100% arbeidsongeschikt betekent in veel gevallen niet dat je niets meer kunt, het betekent alleen dat het niet meer in een betaald arbeidzaam leven kan.

Mensen die mij echt kennen zullen een patroon herkennen.
Als ik niet lekker in m'n vel zit dan komt er altijd een nieuwe hobby.
En niet gewoon een beetje, maar heel erg fanatiek afleiding zoeken.
Kijk je hier op m'n blog, dan zie je in het verleden oa, inchies, ATC, Kals en Cals en (valt er al een kwartje?) Book Nooks.

Het gaat dus al een tijdje niet lekker.
Is natuurlijk niet zo gek na zo'n driedubbel rouwproces om het verlies en dood van vriend en van opnieuw een groot stuk gezondheid met beperking in mobiliteit.
Veel energie gaat zitten in revalideren, wat mij veel te traag gaat, en waarvan ik steeds meer het gevoel heb dat het niet meer goed komt.
Ik mag me gelukkig prijzen dat ik nu toevallig wel de financiele middelen heb om tig keer per jaar met de Uitbus mee te gaan en een kapitaal uit kan geven aan bouwpakketten.

Maar zo kan dat niet eindeloos doorgaan natuurlijk.
Ik ben nu echt toe aan een zinvolle invulling.
Zinvol voor mij!
En nee dat is niet koffie schenken of eenzame bejaarden opzoeken.
Daar wordt ik gewoon niet happy van.
Ik word blij van nieuwe dingen leren en doen.
Ik wordt blij van diepgaande gesprekken met mensen die snappen wat ik zeg.
Maar als je zelfstandige actieradius 6,5km is, dan zijn de mogelijkheden wel heel erg beperkt.
En ik heb echt geen zin om weer finaal onderuit te gaan.


Even if life sucks


 Nature never does.


(In mijn achtertuintje)

donderdag 5 september 2024

De tuinen van A Vogel


Vandaag reed de Uitbus naar 't Harde, om de tuinen van A Vogel te bezichtigen.
We hadden zo ongeveer de warmste dag van het jaar uitgekozen.


Daar aangekomen dronken we eerst een kopje thee, waarvoor we zelf de kruiden mochten plukken.
Ik koos voor dropplant met citroenmelisse, wat verrassend goed smaakte.


Nadat we een introductiefilmpje bekeken hadden gingen we de tuinen in.


Ik vond vooral de stukken waar alles door elkaar stond prachtig.


Het was echt bloedheet en ik had nog last van een verse blessure.
Dus na een klein rondje koos ik voor een bankje in de schaduw, waar ik helemaal mindfull heb zitten genieten van de dartelende vlinders boven de prachtige kleurrijke veldjes met bloemen.

Op de terugweg aten we met z'n zeven nog even  bij Ekkelenkamp een  lekker softijsje.
Twee hadden bij de tuinen al ijs gegeten.
Ze verlieten de groep en gingen lopend naar huis.
De rest werd naderhand weer keurig thuis afgezet.

Al met al, ondanks de hitte toch weer een geslaagd Uitje van Uitbus Vechtdal.


*****************


Nb voor wie het niet weet: de woorden die een andere kleur hebben kun je aanklikken, dan kom je op de genoemde site.

Daarnaast is het helaas zo dat deze site er op sommige telefoons heel anders uit ziet.
Dit blog heeft een witte achtergrond met groene randen en donkergroene en oranje tekst.
Maar bij sommige telefoons is het antracietgrijs of zelfs gifgroen.
Wat niet echt fijn is.
Heb je daar last van bekijk het blog dan op een ander toestel zoals tablet of laptop.