Lekkerrrr

 

Je (creatieve) weg vinden

 Als je verhuist naar een andere plaats, dan moet je er op rekenen, dat inburgeren een paar jaar kost.

Zeker als je niet werkt, niet kerkelijk bent en geen kinderen hebt.

Al woon ik hier al bijna zeven jaar, ik begin nu pas het gevoel te krijgen dat ik ingeburgerd raak.

Daar zit natuurlijk ook de pandemie en mijn ziekte en daaropvolgende  vele maanden van immobiliteit tussen.

Dus eigenlijk ben ik voor mijn gevoel pas 2½ jaar bezig.

In het begin struin je alles af, en daarvan valt een heleboel weer af.

Maar dan langzaamaan beginnen de plekken waar je je wel thuis voelt te groeien.

Het koor, de Uitbus, Fysifit, die waren er al een tijdje.

En af en toe een leuke workshop elders met Girly.

En natuurlijk spelletjesbuurvrouw.

Daarbij kwam in januari een maandelijkse haak en breiclub, waar ik eindelijk weer eens aan de slag ben met m'n granny sprei.

Ik zocht ook naarstig om weer eens wat te kunnen doen met artquilten/mixed media en dergelijke.

Maar kon dicht bij huis maar niets vinden.

Dus wilde ik zelf iets gaan opzetten.

Tijdens het haken zei iemand: "oh dat is wat voor Z", maar Z zei dat dat nix voor haar was.

"Maar het is vast wat voor Y".

Z en Y ken ik beide van de fysifit.

Dus sprak ik haar daar de volgende keer aan.

"Nee": zei ze heel stellig.

En er volgde een stilte.

"Maar ik heb wel wat voor jou".

Blijkt ze al 25 jaar zo'n groep te hebben.

Nou dan ga ik natuurlijk niet verder zoeken.

Vanmiddag was het dan zo ver.

Y en anderen hadden vanalles mee genomen om te laten zien en ik had ook wat dingen mee.

Er was gelijk een klik.

Zo leuk om eindelijk mensen te spreken die van dit soort dingen houden.

Door alle bezichtigingen en de ideeën die daaruit voort kwamen kwam er niet veel uit onze handen. 

Ik kwam één cirkeltje verder met m'n Sue Spargo projectje.

Maar het borrelt sinds tijden eindelijk weer van ideeën.

Nu ben ik nog op zoek naar een zanglera(a)r(es) om mijn techniek weer wat op te krikken.

Z en Y zijn overigens willekeurige letters.

Het vertelt gewoon wat handiger.

Jarig zijn blijft lastig

En dat heeft alles met mijn jeugd te maken.

Ik kom uit een hele grote familie en verjaardagen waren de huiskamers tot de nok toe gevuld met mensen.

In een grote kring, met geleende tuinstoelen zat iedereen dicht op elkaar.

Voor het kind in mij is dat nog steeds hoe een verjaarsdag zou moeten zijn.

Als kind was ik verlegen en werd op school gepest.

In tegenstelling tot mijn kleine zusje die mateloos populair was.

Dat had alles te maken met de rollen die we thuis opgelegd kregen.

Ik was het nutteloze domme kind en mijn zusje moest het wonderkindje zijn.

Ik weet inmiddels wel dat ik niet dom ben en ik vermoed dat zij inmiddels ook wel zal weten dat ze geen wonderkindje is.

Op verjaardagen mocht mijn zusje 11 kindjes uitnodigen en ik maar 5.

"Want"; zo zei mijn moeder dan: "voor jou kan ik niet meer kinderen verzinnen om uit te nodigen".

Na de lagere school werd er helemaal niemand meer uitgenodigd.

En eenmaal de deur uit werd mijn verjaardag elk jaar een gedoe.

Al in januari begon m'n oudste zus te klagen dat mijn verjaardag niet uit kwam met de ploegendienst van haar man.

Eiste de jongste dat ik het op een andere dag zou vieren en zo ging het maar door.

Mijn verjaardagen waren dramatisch.

Zo moest ik op een gegeven moment zelfs zelf mijn cadeautjes kopen.

Dan pakte mijn moeder ze in en moest ik op mijn verjaardag net doen alsof ik blij en stomverbaasd was over wat er in zat.

Niet vieren was geen optie, want dan was de familie zwaar beledigd.

Wat verlangde ik naar een pretentieloze kamer vol gezellige mensen.

Een verjaardag zonder byzar gedrag van m'n familie.

Na de breuk met mijn familie vierde ik jaren mijn verjaardag niet of met een enkeling.

In mijn Brabantse periode ging ik lekker in m'n eentje naar de Efteling.

En eerlijk is eerlijk, daar genoot ik van.

Zes jaar geleden had ik in mijn nieuwe woonplaats opeens de kamer wel vol met dicht op elkaar zittende mensen op geleende tuinstoelen.

Een verjaardag net als andere mensen.

Een verjaardag waar mijn innerlijk kind al die jaren zo naar verlangd had.

Eenmalig, want toen kwamen de lockdowns, ging mijn relatie uit en ook nog dood en had ik opnieuw geen familie meer.

 Ik ben echt blij met de dingen die er wel zijn.

Die keer dat ik verrast werd met een mooie rondrit.

De mensen die altijd met een kaartje aan me denken.

De postbode die met een doos chocolade uit totaal onverwachte richting op m'n stoep staat.

Spelletjesbuurvrouw die gebak komt eten en goed is in het verzinnen van cadeautjes.

Ik heb het idee van groots verjaardag vieren maar los gelaten, maar mijn innerlijke kind droomt nog steeds van volle huiskamers, slingers en tafels vol lekkernijen.

De volgende dag staat m'n hhhulp met een grote bos tulpen op de stoep.

Lief he!

En dan vergat ik nog bijna het 1,5 uur telefoongesprek met een verweggistan vriend.

Verkoop voor Stichting Parkinsonfonds

Vroeger maakte ik tassen, daar kun je nog wel iets over vinden op dit blog, als je op tassen onderaan dit bericht klikt.

Ik doe dat al jaren niet meer, op een enkele keer na, en in de afgelopen jaren heb ik al veel materialen en tassen verkocht en weggegeven aan goede doelen.

Vorige week hoorde ik bij de fysifit een vrouw vertellen dat ze tassen maakte voor een goed doel.

"Oh"; sprong ik tussen het gesprek: "dan heb ik nog wel wat voor je".

Dus ging ik thuis op zoek en stelde een leuk pakket samen uit de kratten met materialen die ik al eens uitgezocht had en die nog lagen te wachten op een nuttige bestemming.

Ook had ik nog een paar zelfgemaakte tassen liggen.

Annette maakt met een groepje vrouwen onder andere tassen en kussens om te verkopen ten bate van Stichting Parkinsonfonds.

Hier kun je haar verhaal lezen en fotos bekijken.

Op 2, 3 en 4 mei staan ze op de Lentefair op Havezate den Alerdinck bij Heino.

Op 7,8 en 9 mei op de Pinksterfair op het Laer in Ommen.

En op 8 juli op de Bissingh in het centrum van Ommen.

Box Secret: New Zealand Farm

 Terug naar de blikjes:

Ik kocht dit blikje op marktplaats.

Op marktplaats zo'n bouwpakketje kopen heeft altijd een klein risico, dat het bv niet compleet is.

Maar deze verkoopster meldde  duidelijk bij al haar koopwaar wat er eventueel mee aan de hand was, dus had ik er wel vertrouwen in.

Bij dit blikje is het bedje al gemaakt.

Zo keurig, dat ik er niets over te klagen heb.

Eerst plakte ik de achtergrondjes en de bodem er in.

Het is je bij mijn andere blikjes misschien wel opgevallen dat er linksonder een gaatje zit.

De blikjes hebben ook de mogenlijkheid tot verlichting.

Ik heb dat bij allen weggelaten omdat het voor mij weinig toegevoegde waarde heeft en je veel celbatterijtjes nodig hebt.

Daarnaast zie je de bedrading lelijk zitten.

Dat vind ik zonde.

Dus verzin ik altijd iets dat ik over het gat kan plakken.

Bij één blikje zaten heel veel extra tekstjes die daarvoor goed te gebruiken zijn.

Hoewel het boekje begint met het maken van alle piepkleine onderdeeltjes vind ik het altijd handiger om eerst de grote dingen in elkaar te zetten.

In dit geval het huisje.

Dat kan ook fout gaan.

Ik had het plafond van de huiskamer er te laag ingeplakt, dus paste de trap en de nog te plaatsen kast niet.

Gelukkig kon ik het nog zonder erge beschadiging los krijgen.

Zo maak je van een kraal, een papieren cirkeltje, een rafelig lapje, een lintje en een kloddertje lijm een miniatuur strohoedje.

Dat was zo'n gepriegel, dat het wel weer genoeg voor die dag was.

De volgende dag plaatste ik eerst de deur en het afdakje en daarna begon ik aan de inrichting van de slaapkamer.

Het is soms zo klein dat het gewoon niet meer helemaal scherp te fotograferen is.

Op het nachtkastje ligt naast het lampje ook nog een ongelofelijk klein tijdschriftje.

In de kast opgevouwen beddengoed.

Vergat ik nog bijna dat ik ook nog de kozijnen en het tuinhek geplaatst heb.

Dat was natuurlijk een werkje van niets vergeleken bij de slaapkamer.

Dan is ook de huiskamer al weer klaar.

In de tuin is de eerste struik geplant en een stenen opstapje naar onbekende verten geplaatst.

Bij dit blikje zitten geen bewoners helaas.

 

En dan komt het einde alweer in zicht.

Nog wat laatste details toevoegen.

En nog meer weg laten.

Bij die blikjes zit altijd voldoende beplanting voor een compleet oerwoud.

Helaas zit er bij dit pakketje geen standaardje.

Het staat ook niet in het boekje.

Dus ik zal iets anders moeten verzinnen om hem neer te kunnen zetten.

Een klein beetje paassfeer in huis

 

Dream Bottle: Magic House

Als ik dan toch een uitstapje maak, dan doen we er nog maar eens wat anders bij.

Kleiner dan een Book Nook, groter dan een blikje is dit glazen bakje.

Maar net als bij een Book Nook begint het weer met boekjes.

De volgende dag freubel ik een koffertje met een deel van de inhoud in elkaar.

En daarna heb ik alweer vierkante oogjes.

Omdat het deksel een beetje schuin op de koffer moet staan, zit ik een eeuwigheid met de deeltjes in mijn handen tot de lijm enigszins droog is.

Ach ja, een mens moet wat te doen hebben.

Het koffertje wordt gevuld met documenten en flesjes die opgebouwd zijn uit iniminie kraaltjes.

Stel je voor:

 In elke hand een pincet met een kraaltje.

Tussen de kraaltjes een druppeltje lijm.

Zo zit je minuten lang doodstil tot ze vast zitten.

En zo komt er elke keer dat ik er voor ga zitten weer wat  bij.

Documentjes.

Een hoedje.

Twee uilen.

Drie ingelijste toverstafjes.

En een grotere staf op een sokkeltje.

Deze magier is geslaagd voor het eindexamen.

Door de spanning om het huis, bleef het een paar weken liggen.

Maar op een middag zette ik de kast in elkaar.

De kast is gevuld met heel veel priegelige dingen en je kunt hem straks in het stolpje van alle kanten bekijken, dus erg smokkelen is er niet bij.

Opnieuw duurde het een paar weken voordat ik weer een stapje verder kwam.

Mijn hoofd zit te vol en dan is het moeilijk concentreren op dat minigepuzzel.

Deze keer maakte en vulde ik het bureautje.

Een flesje viel tijdens het vastlijmen om en bleef omvallen, maar ach, als je mijn bureau ziet dan ligt er ook vanalles kriskras.

Het gaat al aardig opschieten nu.

De kandelaar kan niet los staan, maar een pincet geeft uitkomst voor de foto.

Rechts van de stoel een brandertje met een glazen bol gevuld met "geen idee".

Langzaam komt het einde in zicht.

Bijna alle losse onderdeeltjes zijn klaar.

Dan kan ik het tafereeltje gaan opbouwen.

De eerste meubeltjes staan op hun plek.

Het deksel is ook bijna klaar.

En dan eindelijk, na m'n vakantie, de laatste loodjes.

Onder de versiering op het deksel zit een schakelaar verborgen.

Staat de cirkel in het midden, dan brand er een lichtje in de stolp.

Staat ie opzij, dan is het lichtje uit.

En dit is het eindresultaat.

In het glas moeilijk te zien.

Daarom ook nog even fotos zonder glas.

Tip:

Zo ziet de bovenkant van mijn hand eruit na een half uurtje freubelen.

Waarom?

Ik veeg de lijm van m'n vingers en het te veel aan lijm van de onderdeeltjes er aan af.

Zo houd ik schone vingers en schoon materiaal.

Daarnaast druppel ik er ook kloddertjes lijm op, waar ik met een pincet de kleine onderdeeltjes in doop.

Opgedroogd trek je het er zo af.

Geen geklieder.

 

Vakantie deel 8 van 8

En toen was het al weer tijd om naar huis te gaan.

De chauffeur reed om half tien voor.

Om tien uur was ik thuis en om half elf stond mn hhhulp op de stoep.

Ik wil hier graag nog vaker heen, want ik heb nog lang niet alles gezien.

Terug naar deel 7 van 8

Naar deel 1 van 8

Vakantie deel 7 van 8

 Zondag sliep ik uit.

Althans dat was de bedoeling, maar ik was alweer om half zes wakker.

Lang leve de zomertijd.

Manieheus 😵‍💫.

Ik ging niet zwemmen, want ik had me opgegeven voor een huifkartocht.

Het eerste gedeelte van de tocht was nogal saai en even had ik spijt dat ik meegegaan was.

Mede omdat er uit een box byzarre ritmische bonken klonken die zeer deden aan m'n oren

Niemand snapte wat de bedoeling daarvan was.

Het eerste stuk ging langs een snelweg, maar toen we eenmaal bos en heide reden werd het toch wel erg mooi.

Fotos maken was bijna niet te doen, er is maar een enkeling gelukt.

We stopten bij de schaapskooi waar horen en zien je verging van het luidkeelse geblaat.

Hierboven zie je wat er mis gaat als je niets op je schermpje kunt zien.😂😂😂

Maar gelukkig heb ik ook nog een paar goed gelukte fotos.

Op de terugweg was op mijn verzoek de boemboemboem herrie uitgezet.

En was het nog meer genieten van de natuur en het geklikklak van de hoeven.

Oh, de foto linksonder verdient echt een grotere afbeelding.

Twee prachtige dieren die duidelijk gewend waren aan hun werk en heel lief en geduldig met de kindertjes omgingen.

'smiddags was er bingo.

Er was geen inschrijving en het was midden op de middag.

Een handvol mensen kwam en wachtte af in de hoop dat er minimaal 15 deelnemers zouden komen.

Die kwamen er, natuurlijk vanwege het mooie weer, niet.

Ik had geen puf meer om nog ergens heen te gaan, dus zette ik de terrasdeur open, ontdooide de laatste slagroomsoesjes, dronk de laatste melk op en was de rest van de middag lui.

Terug naar deel 6 van 8

Naar deel 8 van 8

Vakantie deel 6 van 8

Zaterdag 5 april:

Ik had wat aarzeling om te gaan zwemmen.

Het park is aardig volgestroomd.

Maar zo vroeg was het nog goed te doen

Er zat weer wat meer beweging in m'n been gelukkig.

Bij de glijbaan staat een duidelijk bord dat kinderen onder de zes jaar er niet op mogen.

Toch zijn er ouders die zich daar niets van aan trekken.

Dat ging vanmorgen bijna goed mis.

De vader ging zitten, wilde een ukkie van hooguit 1,5 op zijn schoot zetten, maar gleed al weg.

Het kleintje schrok en zou zo richting de open trap lopen.

Gelukkig stond opa er achter.

Die greep het kind, maar ging toen met kleine en al onderuit, de glijbaan op.

Mijn hart stond twee keer stil.

Ook stond er dat je niet onderaan de glijbaan moest blijven hangen, maar zo snel mogelijk onder de afzetting door moest gaan.

Maar nee hoor, de hele familie ging lekker chillen daar.

Ben ik nou dom als ik daar geen snars van begrijp?

Ik moest nog even bij de receptie zijn en mocht weer een lekker rijp banaantje meenemen.

's Middags fietste ik naar Twente Decadente.

Ik wilde nog een cadeautje kopen voor die vriendelijke man die me maandag weer komt ophalen.

Ik ben hem zooooo dankbaar.

Had niet door hoe hard ik hier aan toe was.

En dankzij de fiets kon ik nieuwe dingen doen en voelde ik me weer even echt vrij.

Ik fietste via een achteruitgang van het park de weg op.

Het eerste stuk ging prima.

Vervolgens wilde de Googledame me een smal uitgesleten karrenspoor op sturen.

Dat zag ik niet zo zitten dus koos ik ervoor om nog een stukje verder te rijden.

Dat leverde me een smalle lange geasfalteerde weg op.

Ik moest af en toe wel even de kant in om een auto te ontwijken.

En oooh wat was de wind over het open terrein koud zeg.

Daarna moest ik een stukje over een mooi breed stevig zandpad.

En het laatste stukje was een puinpad waarbij m'n splinternieuwe vulling er zowat weer uitrammelde.

Bij Twente decadente kocht ik zakjes paaschocolade voor m'n onvolprezen chauffeur en voor mijzelf.

En op een bankje in het zonnetje dronk ik een glas witte chocolademelk, voor ik de terugweg aanvaardde.

Terug moest ik het eerste stuk weer over de puinweg (links) en vervolgens stuurde de Googlemevrouw  me een ander pad op (midden) dan waar ik heen over gekomen was.

Na honderd meter ben ik met moeite weer omgekeerd.

Het pad zat vol enorme kuilen en opstekende boomwortels.

Zelfs voor een ATBer niet te doen.

Laat staan voor mij.

Toen ik het fijne pad op draaide (rechts) begon de Googledame te mekkeren: "ga terug, ga terug".

Dat hield ze bijna het hele stuk vol.

Ook op de daarop volgende asfaltweg bleef ze bij elk zanderig zijpaadje opperen dat ik af moest slaan.

Nou echt niet hoor.

Navigeren met m'n nieuwe telefoon is nog best lastig.

Ik heb nog geen bevestiging voor aan het stuur.

Kan haar ook bijna niet verstaan.

Vrijdag fietste ik met het ding in één hand, aan m'n oor, wel gezekerd aan m'n  keycord, voor het geval ik hem los moest laten.

Maar echt handig was dat niet.

Dus verzon ik ter plekke een tijdelijke oplossing met behulp van m'n keycord en een haar elastiekje.

Zo dicht bij m'n hals, dat ik er niet op kon kijken, maar haar wel goed kon horen.

Terug naar deel 5 van 8

Naar deel 7 van 8

Vakantie deel 5 van 8

Vrijdag 4 april:

Ook deze ochtend begon weer met een bezoekje aan het zwembad.

Het is duidelijk drukker op het park nu het weekend nadert.

Ik heb aan twee kanten buren bijgekregen.

Gelukkig was het nog goed zwemmen op de vroege ochtend.

Bij thuiskomst vlogen er twee vinken weg.

Ook kreeg ik visite van een eekhoorntje.

Zie je hem zitten op de tot vogelhuisje getransformeerde boomstronk?

Na de lunch moest ik nog even bij de receptie zijn.

Daar stond een kistje met fruit met een bordje erbij: "pak mij"

Ik nam een heerlijke overrijpe banaan mee voor onderweg. 

Daarna vertrok ik, door het bos, op de fiets richting de Dorcas kringloop in Nijverdal.

Ik koos voor de vlakste route, maar die bleek afgezet, dus moest ik toch een stevige bult op.

Wat ben ik dan blij met m'n ondersteuning, al vreet het stroom.

Dat compenseerde zich weer op de terugweg, toen ik weer een groot stuk helemaal niet hoefde te trappen.

Het was ook voor het eerst dat ik in een drukke stad fietste.

Dat was soms best even spannend.

Verkeerslichten die erg kort groen waren.

Fietspadbochten erg smal en kort.

En van alle kanten verkeer.

Terug ging het via een iets andere route opnieuw door het bos.

Wat ruikt dat toch lekker!

Onderweg nuttigde ik, op een bankje, de gekregen banaan en een drankje met een opvallende kleur, maar weinig smaak

De prijzen zijn bij Dorcas nog leuk.

Ik kocht er oa wat paaseieren om in m'n accubakken te stoppen.

Met kerst zitten er altijd kerstballen in, voor pasen heb ik nog niet genoeg eieren.

Bij het uitpakken ontdekte ik dat er ook wat kunstfruit tussen zat.

Nou ja, dat geef ik wel weer door.

Mijn been voelde nog steeds aan alsof ie in een te krappe steunkous zit, dat zal nog wel even zo blijven.

Met fietsen merkte ik wel een beetje dat ie stijf is, maar echt pijn doet ie dan niet.

Maar wat bof ik toch met het weer.

Heerlijk zonder jas gefietst.

Terug naar deel 4 van 8

Naar deel 6 van 8