Union

 Van de week werd op een weggeefhoek op Facebook een boek aangeboden over het honderd jarig bestaan van de bekende Rijwielfabriek Union.

 Ik wist dat mijn vriend toen ik hem de eerste keer kende (lang geleden) daar werkte.

Dus ik lootte mee, maar won niet.

Een paar dagen later werd het echter opnieuw aangeboden om eoa reden.

Wat ik niet wist was dat hem indertijd gevraagd was om ook fotos te maken voor dit boek.

Helaas ging de fabriek failliet terwijl men nog met het boek bezig was.

En heeft hij nooit een exemplaar gekregen.

Dat hoorde ik nog net voor sluitingstijd van de verloting, dus zette ik dat er gauw nog even bij.

En prompt mocht hij 20 jaar na dato het boek alsnog ophalen bij een kleindochter van de fabrikant en kon hij zijn fotos eindelijk terug zien.

Union heeft ook een plek gekregen in de canon van Nederland.

Daar kun je ook in het kort de geschiedenis van deze fabriek lezen.

En twee filmpjes zien.

Dit gebeurt er ook

En in al die ellende gebeuren er ook mooie dingen.

De harde kern van Willem II supporters die hun stadion en andere plekken in hun stad beschermen tegen vernielzucht.

Met navolging in andere steden.

Boeren die aanbieden met hun trekkers de toegangswegen tot de stad Zwolle af te sluiten zodat het tuig er niet in kan.

Vrijwilligers van een moskee in Rotterdam die spontaan helpen met puin ruimen.

Zo ook vrijwilligers in diverse andere plaatsen.

De vrouw die haar winkel totaal vernield en geplunderd zag en binnen een paar uur via crowdfunding al ruim 100.000€ kreeg.

Ouders die in de Bijlmer de straat op gaan om kinderen naar huis te halen.

Docenten die  op straat uitkijken naar hun leerlingen en ze naar huis sturen.

Laten we dát ook vooral blijven zien.

Verlangen naar Zee

 

Als voormalig zeebewoner kan ik af en toe intens verlangen naar de zilte zeelucht, de wind, het gekrijs van de meeuwen en het gebeuk van de golven op de kust.

Ik moet gewoon af en toe terug.

Maar dat is nu al heel lang niet te realiseren.

En het verlangen blijft.

Dus ging ik op zoek naar een alternatief.

CD met waddengeluiden heb ik nog wel.

Maar mijn stereo stond nog steeds op zolder omdat ik er beneden geen plek voor had.

Net als een nogal kaal kastje dat ik bij mijn verhuizing van iemand kreeg, tesamen met een buffetkast, maar dat ik nooit gebruikte.

Daar bleek mijn stereo precies in te passen.

Dus zette ik het kastje in de olie, zette de knoppen weer vast en boorde een gat in de rug voor de bedrading.

Nu alleen het snoer nog terug vinden en de boxen aangesloten krijgen.

Op internet kocht ik een brandertje met smeltchips met de geur van de oceaan.

Maar die vallen een beetje tegen.

Het ruikt wel licht zoutig, maar niet overweldigend en ook een beetje vettig. 

Dus mocht iemand nog iets weten dat echt goed naar zee ruikt, dan hoor ik dat graag.

Het blijft surrogaat natuurlijk, maar met mijn ogen dicht, kan ik toch wel een beetje doen alsof.

Internet voor katten

 

Omdat Lolo nu alleen is en er geen nieuwe kat meer bij komt, ging ik op zoek naar dingen die haar leventje op haar oude dag zo aangenaam mogelijk kunnen maken.

Via een kattenforum kreeg ik alle mogelijke tips, waaronder filmpjes voor katten kijken.

https://youtu.be/e240ThbZU4o

Lolo vind het geweldig.

Elke dag kijkt ze een minuut of tien gebiologeerd naar zwemmende goudvissen of door de kaas rennende muizen.

Een gat in de dag

 Het tijdstip waarop ik wakker word verschuift steeds verder.

Want ja, waarom zou je een wekker zetten als je toch niets te doen hebt?

Vandaag was het zelfs al 11 uur voor mijn ogen open gingen.

Lolo lag geduldig naast me te wachten.

Er zitten voordelen aan lang slapen:

-De dag duurt niet zo lang.

-Het is al licht als ik wakker wordt, dat maakt de start van de dag vrolijker.

- ik eet minder.

- mijn broeken zakken van mijn kont omdat ik minder eet.

- het scheelt een paar uur bankhangen.

- bespaart stroom, want tv en tablet blijven langer uit

- bespaart gas, want de verwarming gaat later aan.

Voor wie het ontgaat: 

Denk hier een licht satirisch ondertoontje bij.

Eten bij de burgemeester

 In mijn woonplaats was het eerder de gewoonte dat nieuwe inwoners uitgenodigd werden bij de burgemeester voor een boerenkoolmaaltijd.

Een aantal jaren geleden is dat door omstandigheden een beetje in elkaar gezakt.

Vorig jaar wilde men de draad weer op pakken.

En toen kwam corona.

De burgemeester verzon dit jaar noodgedwongen iets anders.

Nieuwe inwoners mochten deze week een doehetzelf stamppot pakket ophalen, bij een plaatselijk ophaalrestaurant.

En ik was een bofbibs dat ik ook nog een uitnodiging kreeg.

We kozen voor een hutsspotmaal.

En kregen een mooi pakket mee met recept.

Met voorgesneden groenten.

Aardappels die we nog even moesten schillen.

En worst en spek van een plaatselijke slager.

Waar Lolo ook een klein hapje van mocht proeven.

Dat smaakt toch wel anders dan uit de supermarkt.

Ook vond ik voor mijn voordeur een energiebesparingstas met praktische inhoud.

Wat kun je in deze uitzichtloze tijd even blij worden van dit soort dingen.

Frisse neus halen

 Dat dacht iedereen gisteren.

De wegen door de bossen stonden vol geparkeerde autos.

Terwijl we verder reden klonk uit de radio dat de overheid in Brabant de mensen verzocht om thuis te blijven omdat de Loonse en Drunense Duinen en andere mooie plekjes overvol waren.

Nou dat hadden ze hier ook wel mogen omroepen.

Bij het stuw van Junne was het ook drukker dan we gewend waren.

De meeste mensen verdwenen richting bos en weide.

Wij besloten in de buurt van het stuw te blijven.

Het water was heerlijk ruw, zo had ik het nog niet gezien.

Veel regen in Duitsland gevallen waarschijnlijk.

De kleppen stonden ook een stuk lager dan normaal, om het water door te laten.

Heerlijk om je hoofd even leeg te maken in het kabaal.

Er stond ook een nieuw bord, waar we wel om moesten lachen.

Achter dit hek mag je sowieso niet komen.

En nu moet je er 1,5m afstand van mensen en 75m van vissen houden.

Vissen zijn veel besmettelijker.

( Met een vette knipoog)

Werk in uitvoering

 Na ons bezoek aan de Expositie van Eef Diteweg kreeg hij plotseling een golf van inspiratie:

En nee ik ben niet zijn nieuwe muze 😂😂😂

Het ging om mijn sjaal.

Ook Anne werd op z'n Eefs vereeuwigd.

 

Zoals dat bij Eef gaat hangen we nu aan de wand te wachten op de finishing touch.

Je kunt hem volgen op: 

https://www.facebook.com/hedendaagsekunst/

Ochtendritueel

 

Bij het ontwaken 

schreeuwt het donker me aan.

Mijn hart klopt als een bezetene.

De zoveelste vergeten  nachtmerrie.

Ik trek de dekens over mijn hoofd.

Het lukt niet om op te staan.

Na een eeuwigheid tikt de kat op mijn gezicht.

Dan moet ik wel gaan.

Met een houten kop naar de leegte.

De laatste happen van mijn ontbijt 

wurg ik naar binnen om een uur of drie.

Ik speel maar weer een spelletje on line.

Dat werkt enigszins verdovend.

En even is dat fijn.

Maar de leegte blijft maar staren.

Er is niet veel te doen.

Het is weer somber buiten.

En ik kan nergens heen.

Schuitje varen

 

We zitten allemaal in het zelfde schuitje zeggen ze.

Toch heb ik steeds meer  het gevoel dat we allemaal in ons eigen schuitje zitten.

En dat die schuitjes steeds verder uit elkaar drijven.