Ik realiseerde het me vorige maand opeens, toen ik, voor het eerst in jaren, eventjes boven de Moerdijk was.
Wat mis ik hier toch die droge hollandse humor, de directheid en zonder omwegen praten.
Even had ik het gevoel dat ik geen chinees meer sprak, zoals me hier in het zuiden vaak overkomt.
We gebruiken dezelfde woorden en toch spreken we een andere taal.
Ik ben en blijf er eentje van boven de Moerdijk.
Als je als Fries een beetje heimwee hebt, kun je overal ter wereld terecht bij het fries gezelschap.
Zou er voor (Noord) Hollanders ook zoiets zijn?
Om af en toe even eigen te kunnen zijn, even geen verbaasde blikken omdat jouw woorden opeens een andere betekenis blijken te hebben, even gewoon vertrouwd zonder omwegen op z'n hollands thuis voelen?
Dat je elkaars grapjes zonder uitleg snapt en niemand gek op kijkt als je het over een schip zure appelen hebt.
Dat je gewoon mag zeggen: "ik vind die en die een tuthola" ipv dat je moet zeggen: "nouuuuuu, jij weet ook wel hoe die is toch".
Waar het niet erg is dat je niets van Carnaval snapt en Sint Maarten viert ipv drie koningen.
En iedereen zonder meer begrijpt dat je af en toe die zilte lucht en golvende grijze blik tot aan de horizon nodig hebt.
