Afgeschreven

Wie de moeite wil nemen om dit te lezen, zal misschien, heel misschien een heel heel heel klein beetje begrijpen hoe ik me voel:

Wat-als-je-niet-meer-kunt-meedoen?

Bij mij werd indertijd botweg gezegd dat ik goed moest begrijpen dat ik een last voor de maatschappij was, zoals ik was.
Alsof je expres ziek wordt?

Ze zetten je op de bank, afgedankt, zonder restwaarde en niemand die je vertelt wat je met de rest van je leven aan moet.
100% afgekeurd en alleen maar dichte deuren.
En scheve ogen van de buitenwereld, want er is niets aan je te zien.

Van het UWV krijg ik al jaren van die krantjes met popiejopieverhalen van geslaagde afgekeurden (wrijf het er maar weer in), maar waar nooit een eerlijk verhaal staat over de keerzijde van de medaille.
Dit verhaal geeft de rauwe werkelijkheid weer.

Ik zou de titel van het artikel liever hebben genoemd:
"Wat als je niet meer mee mag doen?"
Want ieder mens heeft waarde.
En het verlies van je gezondheid zou je niet waardeloos moeten maken.

Tunische basissteek achter

Het werd een plankje deze steek van week 5.
Eigen schuld, omdat ik de hele rol met dezelfde naalddikte doe.
Maar zo kun je wel goed zien wat een steek voor invloed heeft op de maat.
Ik betwijfel of ik na dit avontuur nog ooit een tunische haaknaald aan zal raken, maar mocht het zo zijn, dan zal ik zeker voor een glad niet harend garen kiezen.

Ruimen, griep en halffabrikaten

Het nadeel van een kwakkelgriepje is dat je niet ziek genoeg bent om onder de wol te kruipen en te ziek om wat te gaan doen.
Het  bankhangenben ik na 2,5 week knap zat, dus probeer ik stapje voor stapje m'n atelier uit te ruimen.
Dat zijn steeds kwartiertjes, maar er zit beweging in.

In een hoek van de kamer zit onder de trap een kast, waar ik zelden in kijk omdat er vanalles voor staat.
De laatste jaren heb ik er nogal eens een doos of tas vol nog op te ruimen spullen ingeschoven als ik het voor het zicht netjes wilde hebben.
Die kast heb ik de afgelopen dagen leeggehaald.
En nu maak ik stapeltjes.
Er staan twee vuilniszakken naast me en een rijtje mandjes op de salontafel.
De mandjes vertegenwoordigen elk een deel van het huis: berging, keuken, boven, huiskamer en atelier.
De ene zak is voor afval, de andere vul ik voor een dorpsschooltje van een naburig dorpje.
En op mijn grote rode stoel verzamel ik spullen die ik wil verkopen.
Door de "griep" gaat het niet snel, dus zit ik nu omringd door een gigantische bende.

Ik kom ook verrassingen tegen, zoals een tas vol ritsen, en nog een tas vol zelfgemaakte tasjes, een zak vol houten eieren met een gaatje, mijn meer dan dertig jaar oude rotringpennen die vast niet meer te ontstoppen zijn en een bowlingpion of hoe zo'n ding ook heten mag.

En halffabrikaten.
Soms heb ik nog wel een idee van wat ik er ooit mee van plan was.
Zoals met deze gehaakte wollen worstjes.
Ik had heel lang geleden het plan om er een wandversiering mee te maken, maar ik had niet genoeg garen.

En dan deze raadselachtige lapjes.
Vierkantjes in verschillende maten, waar op ik ijverig de er al opgedrukte figuurtjes nageborduurd heb.
Waarom?
Ik heb echt geen idee.
Wat doe ik ermee?

Heel veel yoyohartjes die ik binnen vijf minuten al verkocht had.
En op marktplaats staan een grote zak pomponnetjes en een nog grotere zak gehaakte bloemen.
Nu is het tijd om weer even een uurtje te gaan bankhangen.

Breien

Week 17 van de latvian-sampler:

Tunische weefsteek en een doosje uit het verleden

Week vier alweer van het Tunisian adventure.
Ik snapte weinig van de beschrijving dus moest ik er uit komen met de fotos.
Die ik, omdat ik links haak, dan ook nog moest spiegelen in mijn hoofd.
In het begin trok het helemaal scheef.
Doordat het garen harig is zag  ik het eerste lusje waar ik in moest steken over het hoofd.
Dit keer geen last van kramp of dooie vingers gehad dus het begint te wennen.

Op zolder liep ik tegen een doosje geborduurde halffabriekaten aan.
Nog stammend uit de tijd dat ik hoopte van tassen maken mijn beroep te maken.
Ik borduurde klepjes voor gsm hoesjes.
En in die tijd deed ik het meteen goed.
Restjes aftelbare stof en verloopsplitzijde gingen mee op vakantie en ik borduurde door tot alles op was.
En toen verdween mijn droom en kreeg je IPads en zo.
En de hoesjes werden nooit gemaakt.
Het doosje vol geborduurde vierkantjes verdween naar zolder.

Een paar jaar geleden maakte ik er al eens een biscornu van.
De rest raakte weer in de vergetelheid.
Gisteravond kwam ik het weer tegen.
Er moet toch iets leuks mee te verzinnen zijn!

Breien en broddelen

Latvian-sampler week hoeveel ook al weer inmiddels?
Leuk patroontje, maar ik maakte in het begin een loei van een fout, die ik natuurlijk pas ontdekte toen ik bijna klaar was.
Te groot om te laten zitten.
Dus heb ik hem twee keer gebreid.
Het zal wel door het "griepje" komen dat maar niet wil wijken.

En in het kader van lelijk mag:
"The dog that went to heaven".
De figuurtjes kwamen vanzelf tevoorschijn uit de print.

Ik snap er geen moer van

Onze gemeente bestaat uit vier kernen.
Een gehucht, een klein dorpje en twee grotere dorpen.
Tussen die twee laatste hangt "iets", waar ik niets van begrijp.
Een soort verongelukte rivaliteit in minder zijn.
Het gaat altijd over te kort komen.

Zo is er in beide dorpen een zwembad.
Dat is best luxe vind ik.
In mijn vorige woonplaats moest ik daarvoor naar een nabijgelegen stad.
Maar daar denken ze hier heel anders over.
Het oudste zwembad in het grootste dorp wordt nu vervangen door een nieuwe.
En daar wordt in het andere dorp met afgunst naar gekeken.
"Alles gaat altijd naar hen", is een gevleugelde kreet.
Als ik verbaast zeg:"maar jullie hebben toch een mooi zwembad?", slaat de vlam in de pan.
"Wij hebben helemaal geen zwembad!!!!. Dat is van van der Valk".

Ik snap er helemaal niets van.
Ja het is van het hotel, maar wordt gebruikt door iedereen.
Er wordt zwemles gegeven, je kunt er baantjes trekken en vrij zwemmen.
En de prijzen zijn hetzelfde.
Het is een prima modern zwembad.
Heel anders dan het sterk verouderde en in verval rakende zwembad in  het grootste dorp.

Als ik het er later nog eens met iemand over praat krijg ik een verbaasde reactie.
Want het is toch logisch?
Het zwembad in het eerste dorp is van de gemeente en dus "van ons"   het andere zwembad is van het hotel, dus "niet van ons".

Ik snap er geen moer van.

Tunische dichte steek

Week 3 van het Tunisian adventure.
Deze steek is een stuk losser dan die van vorige week.
Voor mijn sampler-rol heb ik het zo gelaten, mede omdat ik maar één  tunische haaknaald heb, maar ook omdat je zo goed kunt zien wat de verschillende steken voor effect hebben.
Ik heb ontdekt dat het haken minder krampachtig gaat als ik de naald aan het achtereind vast houd ipv dicht bij de kop.
Het is wel even wennen.

Yes toch een hygge maken

Opeens kwam ik hem overal tegen.
Bij Marjan, bij een vriendin op facebook, waar ik ook kwam, berichten over de Hygge.
Borduren op haakwerk, dat wilde ik ook wel eens uitproberen.
Maar na het bij moeten kopen voor mijn sprei en mijn latvian-sampler is er echt even geen budget voor nog een project.
Voor het borduurwerk heb ik genoeg Catania over van de sprei.
Maar 10 dezelfde bollen voor de achtergrond had ik niet meer liggen.
Dacht ik.
Ik deed van de week zelfs mee met een wedstrijd om het pakket te kunnen winnen.
Uiteindelijk bleek mij kruikje van Sarafat op zolder toch weer oplossing te bieden.

11 Bolletjes grijsblauw.
De looplengte is 10m korter dan het scheepjesgaren, maar met een bol extra moet het gaan lukken.

Ik was altijd wars van clubjes waar iedereen hetzelfde deed en had nooit kunnen dromen dat ik dit leuk zou gaan vinden.
Maar het helpt me uit de lethargie van het niets doen en ik ben geloof ik verslaafd aan het raken.
Het is heerlijk zen.
En ik geef er toch altijd mijn eigen draai aan.

Jammer dat we nog ruim een maand moeten wachten op de hygge.

Omdat ik niet het originele garen gebruik mag ik geen vragenstellen op de facebookgroep of daar mijn werk laten zien.

Op herhaling

Ik vond dat ik het laatste randje van de latvian-sampler niet erg mooi had gedaan.
En had toch een beetje spijt dat ik twee weken overgeslagen heb.
Ook heb ik gelukkig passend wit garen op de kop getikt.
Ander merk en ietsje stugger, maar wie het niet weet, zal het zeker niet zien.
Dus ik ben blij!
En met een paar kleine wijzigingen in de randjes vind ik ze nu wel mooi

Latvian-sampler week 15

Inmiddels is de sjaal al 1,75m terwijl er nog 28 weken te gaan zijn.
Het is dus maar goed dat ik af en toe een rand oversla.

Een eenvoudig motiefje deze week.
Ik heb voor de verandering voor een lichtblauwe achtergrond gekozen.
Ik heb nog een halve bol wit.
En het patroon gaf hier ook de optie voor een andere kleur.
Ik vond nog een paar bolletjes, waaronder een halve bol grijs.

Tunische rechte steek

Week 2 van het Tunisian adventure.

Afgelopen week heb ik lopen peinzen wat ik met de vierkantjes zou kunnen doen.
Boekjes - niet handig want tunisch haakwerk krult erg.
De hocker in mijn slaapkamer stofferen - valt af omdat de kleuren totaal niet in mijn vrolijke inrichting passen.
Idem voor kussens.
Even dacht ik aan kubussen - maar wat doe je er dan mee?
En toen ik vanmiddag aan week twee begon wist ik het opeens.
Ik maak er een sampler-rol van.
Zo houdt ik alles in volgorde bij elkaar.
En kan ik gewoon doorhaken.

Ik vind tunisch haken erg zwaar.
Net als vorige week kreeg ik kramp in mijn schouder en dooie vingers.
Dat werd op het eind wel minder, maar de juiste werkhouding heb ik duidelijk nog niet gevonden.

Mooi loslaten

"Laat het idee dat het mooi moet zijn los", zei een docente heel lang geleden eens tegen me.
En ik weet niet meer of het één van mijn schilderjuffen was of die van Crejat.
Maar lelijk vind ik moeilijk.

Vanmiddag vond ik wat lapjes terug, waar ik een paar jaar geleden een reliefafdruk van een oude boekenkaft op probeerde te maken.
Dat lukte voor geen meter.
Maar toen ik er vandaag naar zat te kijken zag ik op één lapje opeens een lelijk beest.
En dat was het moment om lelijk uit te gaan proberen.
En terwijl ik het monster borduurde zag ik bloemetjes en bomen verschijnen.
En het lapje werd steeds mooier van lelijkheid.

Aanvulling:

Dit printje kwam toendertijd het dichtst bij de bedoeling.

Tunisch haken basissteek

Wieke, van de latvian-sampler heeft weer iets nieuws bedacht.
Tunisian adventure: 52 weken, 52 verschillende tunische steken leren.
Ik wist niet eens dat er meer dan één bestond.
Misschien al 30 jaar ben ik in het bezit van een tunische haaknaald.
Ooit van van iemand geërfd, maar nog nooit gebruikt.
Het patroon van Wieke is voor een dekentje en ik heb net een mooie gehaakt.
Daarbij is er ook even geen budget om garen te kopen.
Dus ik bleef aarzelen om mee te gaan doen.
Tot ik vandaag Marjans blog las.
En zij gaat ook geen deken maken, maar wil, net als ik wel graag tunische steken leren.
Dus koos ze voor vierkantjes.
En ik aap haar hier in na.
Wat ik met die vierkantjes ga doen heb ik nog niet besloten.

Met de naald nummer 4 kan ik helaas niet de restanten katoen van mijn sprei gebruiken.
Ik vond laatst enkele vergeten kratten met wol op zolder, die al twee verhuizingen  meegegaan zijn en die ik allang vergeten was.
Ik heb ze notabene deze week ter verkoop op facebook gezet.
Daar zaten ook twee zakken dikke tweedwol bij, geschikt voor pen 4.
Dus die heb ik maar gauw weer verwijderd.

Eigenlijk zou ik nu ook latvian-sampler week 14 moeten doen, maar ik vind het een lelijk patroontje, dus ik sla een randje over.

Dromen mag

De laatste jaren koop ik een half oudejaarslot.
Niet dat ik verwacht iets te winnen, maar het fantaseren over wat ik er mee zou kunnen doen geeft afleiding van de leegte eind december.

De eerste keer dagdroomde ik over een miljoen.
Wat gaat dat snel op zeg!
Een appartementje met uitzicht op zee, een huisje in het binnenland, een auto om me tussen die twee heen en weer te bewegen.
Ik snuffelde de hele avond rond op internet en "kocht" uiteindelijk een compleet vakantieparkje ergens in Drenthe.
Ik won die nacht ook nog.
5€ om precies te zijn.

Vorige week heb ik veel tijd gestoken in dromen.
Over vijftienmiljoen dit keer.
Dat is een bedrag dat niet voor te stellen is.

Uiteindelijk viel ik voor een bescheiden bungalow op een bosrijke 1,5 hectare grond.
Jaren 60 schat ik en nog grootdeels in oorspronkelijke staat.
Ik investeerde in gedachte in  een nieuwe keuken, dubbel glas, spouwmuurisolatie, verwarming en zonnepanelen.
Natuurlijk ook een klein overdekt zwembad naast het huis, om de dagelijkse baantjes in te trekken.
Een Vespacar en een goeie naaimachine.

Maar al met al kwam ik niet verder dan een miljoen.
Wat moet je dan met nog veertien andere doen?

Dus "kocht" ik een rijtje vakantiehuisjes in een park waar ik graag kom.
Één huisje voor privégebruik, de rest als investering.
Voor het privé huisje liet ik vast leggen dat er meerdere keren per jaar een weekje werd geschonken aan inwoners van mijn nieuwe woonplaats, die door omstandigheden al jaren niet op vakantie waren geweest.
Daarbij zoekend naar mensen die overal buiten de boot vallen als het om een extratje gaat.
Alleenstaande mobiele arbeidsongeschikten bv.
Daarvoor reserveerde ik een weekje in voor- en najaar.
Gezinnen die net boven het minimum zaten en daardoor net niet voor allerlei subsidies in aanmerking komen kregen een weekje in de zomer.
En met de kerst voor een echtpaar zonder familie.

Ik stelde, in gedachten, een rechterhand aan, die mijn huis en tuin onderhield, zo nodig chauffeur speelde, voor mijn levende haven zorgde als ik er niet was etc etc.

Maar nog had ik miljoenen over.

En toen was het twaalf uur en had ik niets gewonnen.