Morgenstond ......

Dit jaar heb ik nog weinig fietstochtjes in het weekend gemaakt.

Het was of te koud, of te nat, of te heet, of ik was ziek.

Nu ik vorige week ontdekte dat ik meer dan 20 km ook wel overleef, besloot ik een wens die er al heel lang ligt te gaan vervullen.

Maar toen werd de verwachting heet en nog heter.

Dus besloot ik vanmorgen in alle vroegte op pad te gaan.

Ik zat dus om kwart voor acht al op de fiets.

De heenweg koos ik voor een route met aan de ene kant de nog bijna lege snelweg en aan de andere kant wijds uitzicht.

Het laatste stuk reed ik over een heuvelend paadje door een bosstrook.

En toen was ik opeens al bij het stuw van Vilsteren.

De vorige keren dat ik er was liep ik, met de ogen strak op Annes rug gericht over de smalle brug.

Nu moest ik in m'n eentje m'n  hoogtevrees overwinnen.

Ik zette de ondersteuning op z'n hoogst, richtte mijn ogen op een punt aan de overkant, en karde, zonder opzij of naar beneden te kijken, zo rap mogelijk de brug over.

Op de mooie troon gezeten deed het bruisende water mijn altijd drukke hoofd langzaam kalmeren.

Na een tijdje stak ik ook de brug over de sluis over, om aan de andere kant nog even van het uitzicht daar te genieten.

Dat bruggetje was nog smaller en had een behoorlijk stijle oprit.

Het paste allemaal net.

Na een praatje met de sluiswachter fietste ik richting Vilsteren, pakte nog even m'n derde brug over een oude bocht van de Vecht.

Deze was een stuk breder.

En toen ging het op Vilsteren aan.

Dit pitoreske dorpje blijft een genot om doorheen te komen.

Bij Ekkelenkamp aangekomen was de kiosk nog dicht, maar het terras, met uitgebreid ijsloket aan de overkant was wel al open.

Het was nog niet druk gelukkig, meest bezwete racefietsers.

Dus kon ik in alle rust genieten van een veel te groot hazelnootsoftijsje.

Volgens mij schoot het meisje een beetje uit. 😉

Het laatste stukje naar huis was het al knap warm geworden.

Om 11 uur was ik weer thuis, met bijna 18 km  in de beentjes.

UFO met verhaal

Ik ben nog niet door de stapel UFO's heen, maar ik kwam er nog eentje op zolder tegen.

Een jaar of 20 geleden, schat ik, waren grote leefkussens in de mode.

Ik wilde er 2 maken.

Tegen de tijd dat ik naar Brabant verhuisde waren 2,5 van de 4 lappen af.

Met de hand door de dikke lagen Italiaanse meubelstof naaien was het een hele klus.

Ze bleven na de verhuizing liggen omdat ik eigenlijk gewoon  niet soepel genoeg meer was om op kussens op de grond te hangen en er ook geen plaats voor was.

Maar na nog een verhuizing gebruikte ik de eerste twee om nieuwe zittingen op mijn stoelen te maken.

Waar die gebleven zijn weet ik niet.

Ik weet wel dat ik ze er later, toen de stoelen op waren weer afgehaald heb.

Maar afgelopen weekend vond ik dus deze lap, met een tas vol stofstalen en een bol donkerrood Perle garen.

Zin om verder te gaan had ik echt niet.

Dus knipte ik hem af en maakte er een kussentje van.

(Ik heb ook nog helemaaal geen kussens 😃)

De vulling is afkomstig uit versleten knuffels.

Ooit kreeg ik een zak vol vulling van iemand die overleden knuffels sloopte voor hergebruik.

Ze waste ze eerst en haalde ze dan uit elkaar.

De veiligheidsoogjes, neusjes en eventuele snorharen gingen naar iemand die knuffels voor een goed doel maakte.

En de vulling gebruikte ze zelf of gaf ze weg.

 

Vooruitgang

Gisteren weer onderhoud aan m'n trike gehad.

Hopelijk voorlopig de laatste.

Achterremmen en remschijven zijn vervangen.

Weer een nieuwe koplamp.

En hoera, mijn ondersteuning is omgezet naar een lichtere stand.

Er zijn vier ondersteuningsopties die dan elk ook nog 3 instellingen kennen.

De ondersteuning was ingesteld op hele slechte benen.

En dat had ik eerst echt nodig.

Maar al gauw reed ik alleen nog in z'n 1.

3 Gebruikte ik alleen als ik ff lekker wilde crossen (of tegen de Hellendoornseberg op moest).

En de laatste maanden ging ik steeds meer freewheelen.

Dat betekent dat de weerstand bij het trappen wegvalt doordat de ondersteuning te veel overneemt.

Dan schieten je benen steeds door.

Maar je gaat niet harder.

Dat is niet goed voor je spieren.

Nu de ondersteuning verzet is voelde het gisteravond alsof ik veel harder ging.

Weet niet of dat echt zo is, dat zal ik wel merken als ik weer eens een toertje ga maken.

Maar in elk geval weer een stapje vooruit.

Ook heb kan ik nu eindelijk de van Raam app gebruiken.

Die geeft oa aan hoeveel kilometer je gereden hebt.

En allerlei gegevens over je fiets en accu

En er is nu een RSR app met noodfunctie.

Dan kunnen ze je met één klik traceren en naar je toe komen en hoef je niet meer uitgebreide telefoongesprekken te voeren.

Is toch wel een veilig idee, voor als ik weer eens verdwaal.

Niet bang voor de tandarts?

Een paar weken geleden had ik een afspraak voor contrôle.

Ik heb alwéér een andere tandarts.

Een man met een niet uit te spreken naam.

In de wachtkamer hoorde ik gemopper over die nieuwe "rasta".

Als ik de jongeman wil vertellen wat mijn klachten zijn, snoert ie me de mond, want dat kan ie zelf wel zien.

Er volgt een chaotische toestand, waarbij tandarts  aan één stuk door praat en assistente  daar dwars doorheen vragen aan me stelt.

Over elke tand of kies heeft ie wel iets negatiefs te melden 

Al gauw ben ik volledig de kluts kwijt.

Er worden fotos gemaakt.

En vanuit een andere ruimte blijkt de man tegen me te praten, wat ik niet hoor.

Met zijn rug naar me toe blijft ie doorpraten.

Terwijl bekend is dat ik lastig hoor.

En ik dat ook nog eens zeg.

Er zijn afspraken over duidelijk praten en rust in de behandelkamer gemaakt.

Ik kan de helft niet volgen, maar als ie over kiezen trekken en een brug plaatsen begint ga ik steigeren en raak vervolgens nog verder op slot.

Op een gegeven moment hoor ik hem nog zeggen: "je kunt weer lopen dus nu kunnen wij aan de slag".

Ik ben totaal verbijsterd.

Met de verzekering dat we "het" stapje voor stapje zullen doen  en de vraag of ik wil nadenken over een brug verlaat ik compleet leeggezogen de praktijk.

Freepik.com

Een week later ligt er een mail in de bus.

Of ik de bijlage ondertekend terug wil sturen.

Als ik hem open ben ik totaal verbijsterd.

Het blijkt een contract te zijn.

Een lange waslijst met steeds hoger oplopende bedragen tot een totaal van bijna 1600€

Ik raak in straal paniek.

De volgende dag stuur ik een nette mail terug, dat dit niet de afspraak is.

Dat dit zo niet kan en dat ik dit niet onderteken.

Ik ben een minima en geen melkkoe.

Ik besluit om tijdens mijn vakantie geen mails te lezen.

Maar eenmaal weer thuis moet ik dat toch wel weer doen.

Een mail van een secretaresse, dat meneer zegt dat ie alles met mij  zo afgesproken heeft.

Ik laat nogmaals weten  dat dat niet zo afgesproken is, en dat ik dit niet onderteken.

(Ik heb sowieso nog nooit een contract van een tandarts gehad.)

Ook leg ik nog maar weer eens uit dat ik in het verleden een paar hele nare ervaringen met tandartsen gehad heb en dat me hier in deze praktijk een veilige omgeving beloofd is.

(Die er bij de eerste tandarts ook was.

De opvolger heb ik nooit te zien gekregen)

Ik wil me bij een tandarts op m'n gemak kunnen voelen.

En dat voel ik me bij deze jongen dus niet.

**********

Wat de bewuste kies betreft:

In het verleden heb ik daar veel problemen mee gehad.

 45 Jaar geleden is er een wortelkanaalbehandeling gedaan.

30 Jaar geleden is er een wortel uitgebrand.

Er is ooit een stukje afgehaald omdat ie wrikte met de kies erboven.

En de vulling is 5 jaar geleden vervangen 

Maar sindsdien heb ik er totaal geen last meer van.

Hij functioneert gewoon goed.

Er zit op de fotos al jaren een plekje onder een wortel.

Maar elke tandarts heeft daar een andere mening over.

Deze tandarts zei dat dat plekje niet gegroeid is.

(Dat doet het dus al vele jaren niet.)

Toch wil ie hem trekken en een brug plaatsen.

Z'n voorganger wilde het plekje door een kaakchirurg laten wegschrapen.

Die daarvoor wilde er een kroon op zetten.

Die daarvoor zei dat er niets aan de hand was, dat het een littekentje was.

Die daarvoor wilde trekken.

Kun je voorstellen dat ik de weg kwijt ben met al die verschillende meningen?

 

Zelfstandig op vakantie, deel 5 van 5

De laatste ochtend  deed ik in alle vroegte de afwas.

Het was lang geleden dat ik voor het laatst met de hand afgewassen had.

Ook moest er nog wat schoongemaakt worden.

Dat zit hier niet bij de prijs in begrepen.

Wat je niet vies maakt hoef je ook niet schoon te maken.

Daar let ik gewoon goed op.

Dat scheelt veel werk dat ik niet kan.

En toen moest alles weer op de fiets geladen worden.

Ik besloot ook om nog even naar de Haarplas te gaan. 

Daar kwam ik op de terugweg  toch al zowat  langs.

Kon ik nog even genieten en uitrusten.

Dat liep even anders.

Opnieuw snapte de navigatie er niets van en werd ik naar onbegaanbare spoortjes gestuurd.

Toen ik uiteindelijk met hulp van diverse mensen toch bij het Zwanenmeer aan kwam bleek ik er helemaal niet bij te kunnen komen.

Ik had naar het bruggetje gewild, maar daarvoor moest ik nog een stukkie door rul zand.

En ik wilde mijn benen sparen omdat ik nog een rit voor de boeg had.

Afijn, toen moest ik de weg naar huis weer zien te vinden.

En opnieuw ging het mis.

Met vragen en navigatie kwam ik uiteindelijk op een verhard fietspad terecht.

Maar dat bleek een toeristische route die zich door het bos slingerde.

Vast prachtig als je daar voor komt.

En ik hoop het nog eens een keertje in alle rust over te doen.

Maar bij mij begon de paniek toch wel een beetje toe te slaan toen het tweede stipje van mijn ondersteuning al uit ging.

Na vele kilometers kwam ik dan toch bij het fietstunneltje uit.

En ik wist dat ik van daar nog 10 km te gaan had.

Halfverwege begonnen mijn benen te verzuren.

M'n stuitspieren vonden het ook niet fijn meer.

En m'n  voeten waren zo pijnlijk dat ik wel kon huilen.

Nu ik dit typ zit ik 3,5 km van huis op een bankje bij te komen met een fles water en een proteine reep.

Langzaam begint het gevoel in m'n voeten weer wat normaler te worden.

Thuisgekomen ontdekte ik dat mijn lunch aldaar nog in de koelkast lag.

Met twee koelkastdoosjes en m'n reiskaasraspje.

Ik heb het even naar het park doorgemaild.

Zonde om te laten bederven.

Ze boden aan om het op te sturen, maar de waarde weegt niet op tegen de kosten.

En ik betwijfel of een halve komkommer nog eetbaar is dan. 

Dus vroeg ik of ze er iemand blij mee wilde maken en dat zou ze doen.

Zeker meer dan 20km op de trappers.

En ooh wat was ik moe.

Zelfstandig op vakantie deel 4 van 5

 En dan was het opeens al weer donderdag en ging ik voor de laatste keer zwemmen.

Ik nam er afscheid van de vriendelijke vaste bezoekers.

Het weer was gelukkig wat milder dan de hitte van de eerste dagen.

In zo'n stacaravannetje wordt het al snel knap heet.

's Middags fietste ik naar de Oldemeyer plas.

Daar was ik in het begin van de Pandemie al eens met Anne.

En ik wilde het graag nog eens terug zien.

Vanuit Ommen is het nog te ver voor me om even op en neer te gaan.

Het was heerlijk weer voor een fietstochtje en al gauw reed ik onder de bomen van  Boswachterij Hardenberg.

Bij de plas aangekomen moest ik twee van deze bruggen over.

De balken waren bij de bouten behoorlijk uitgesleten, dus het maakte flink kabaal.

Brrrr niet fijn.

Het waren ook nog hoge smalle bruggen en daar ben ik nooit zo'n held mee.

Er is een smal betonnen pad in het zand rondom de plas.

Voor wandelaars, maar aangezien mijn fiets onder de regels voor scootmobielen valt mag ik daar ook op.

Er waren niet veel mensen, maar een constant gedreun dat van vlakbij leek te komen maakte dat ik het toch al gauw voor gezien hield.

Echt jammer, want het is er zo mooi.

 

Google navigatie raakte ook van slag en ik bleef maar rondjes rijden om vervolgens weer bij de plas te eindigen.

Uiteindelijk stuurde hij me via een langere route toch nog terug naar huis.

Een paar kilometer verderop kwam ik langs een serie vakantieparken.

Eén daarvan stond vorige week nog in m'n top drie.

Een klein familiepark, waarvan de buurparken opgeslokt zijn door Cap Fun.

Ik had al op internet gelezen dat Cap Fun veel herrie maakt.

Daarom schrapte ik dit park van mijn lijstje. 

En inderdaad, daar kwam nu ook het gedreun vandaan.

Horen en zien verging je toen ik er langs fietste.

Je zal er maar naast wonen.

Gelukkig kwam toen toch nog de Kleine Belties in het zicht en kon ik mijn vermoeide pootjes weer lui uitstrekken.

Mijn avondeten bestond uit gezonde en minder gezonde restjes.

In de loop van de avond pakte ik ook al het meeste weer in.

Naar schatting zeker 10km op de teller, die ik niet heb.

Zelfstandig op vakantie deel 3 van 5

 Ook deze dag begon weer met baantjes zwemmen en vierkantjes weven.

Ik probeer wat af te kikken van internet.

Want dat achter m'n schermpje hangen begint de spuigaten uit te lopen.

Het lukt nog niet erg.

Maar het weven helpt me wel een beetje.

Het is volkomen Zen.

De restjes die ik bij de kringloop mee nam waren al gauw weer op.

Dat hele kleine restje werd al een kunstwerkje op zich.

Daar ga ik iets mee doen in het kader van  Project 75

(Zie voor meer: klik)

Er begon zich eindelijk ook weer een idee te vormen over wat ik met mijn voorraad zou kunnen doen.

Maar dat moet ook al wachten tot er een huis gevonden is.

Het moet daar dan maar net kunnen.

Dus ik zeg er nog niets over.

Ik had wat plannen voor de middag, maar het was erg warm, ik had ook wat last van een oude blessure en ik besloot om lekker thuis te blijven.

Althans dat was de bedoeling.

Ik kwam er te laat achter dat het kampwinkeltje alleen 's ochtends open was.

Dus stapte ik toch maar weer op de fiets richting de Spar.

Waar ik me rot schrok van de prijzen.

2 plakken kaas voor €1,99.

Dat is toch niet normaal meer.

En dat deed ik dus niet.

Tweede huisje rechts zat ik

Later die middag maakte ik nog een rondje over het park.

Ik heb werkelijk nog nooit een park gezien dat zo vol gebouwd was.

Het is een grote mengeling van diverse generaties.

Op zich heeft dat ook wel weer wat.

Op de parken van de grote ketens is het allemaal eenheidsworst.

Maar ooh, je kunt hier in het hoogseizoen vast over de hoofden lopen.

3km op de teller 😁