Oud en (bijna) nieuw

Na tien jaar ben ik wel een beetje uitgekeken op mijn vrolijke doch steeds grauwer wordende  Ikea strepen.

Maar iets anders vinden dat bij mijn kleurrijke huisje past is nog best lastig.
Op marktplaats erg veel aanbod van grijs en zwart en bruin.
Maar vrijdagavond stond daar opeens dit kleurrijke kleed vlakbij huis aangeboden.

Vanmorgen heb ik het op de fiets opgehaald.
Opgerold met spanners aan het frame bevestigd.
En toen lopend weer op huis aan.

Het kleed  moest natuurlijk eerst grondig door de dames geïnspecteerd worden.
Maar ik geloof dat het goed gekeurd is.
Het is ook een slag groter dan het oude.
Ik ben erg erg blij mee.

Slaperig

En als ik dan weer eens niet slapen kan en ver na twaalven het lampje op mijn nachtkastje aan klik, kijken twee slaperige koppies me verbaast aan.
Ze lagen net zo lekker.

Het grootste gedeelte van het jaar ligt Lolo op de hocker tegen het voeteneinde van mijn bed.
En Piep ligt luidkeels te dromen in een la onder het bed.
Maar als het kouder wordt kruipen ze dicht tegen elkaar en uiteindelijk ook  lekker samen tegen mij aan.

Een luchtballon

Het zal je maar gebeuren.

Zit je rustig op de bank.

Scheert er opeens een ballon langs je raam.

Nee niet zo'n kleintje, maar een gigantische luchtballon.

Zoiets verwacht je misschien op een flat 11 hoog.

Maar in mijn achtertuintje midden in het dorp?

Op misschien 15m hoogte?

Voor ik van mijn verbazing bekomen ben schiet ie weer omhoog.

En tegen de tijd dat ik een foto kan schieten is ie alweer bijna verdwenen.

Dagboektekeningen

Ik liep een beetje achter met mijn dagboektekeningen, dus heb ik vanmiddag een inhaalslagje gemaakt.

Maar hoe teken je een witte wereld op papier?
Of een zee tot aan de horizon?

Het zeeaquarium gaf meer inspiratie.

Ik kan geen katten tekenen, ook mijn eigen kanjers niet, maar deze speelse rakker bood me een goede oplossing.

Het incident hoek Javastraat / Zeestraat

Panorama Mesdag is pakweg 100 meter van de plek waar mijn opa neergeschoten is.

Dus wilde ik daar toch eens gaan kijken en zijn pad volgen.

Er is daar weinig veranderd.

In de Bazarstraat stond de politiebus geparkeerd.

Op de hoek stonden ze te wachten.

Ik kon er de spanning bijna letterlijk voelen.

Één voor één gingen ze de hoek om.

Richting de Willemsparkflat.

Hier ergens moet het gebeurd zijn.

Naar mate ik verder kom op mijn zoektocht, wordt het verhaal steeds vreemder.
Waar ik mijn hele leven niets geweten heb, blijken er diverse verhalen in omloop.
Zelfs de bekende Loe de Jong schreef er over op pagina 227 in deel 3 van "Nederland in de tweede wereldoorlog.
Al had hij het per abuis over 3 agenten.

Zei mijn vader dat de schutters NSB ers waren, hoorde ik een paar maanden geleden dat het om duitse infiltranten zou gaan, nu is er het verhaal dat het friendly fire was.
Militairen zouden in paniek geschoten hebben toen ze uniformen zagen.

Soms vraag ik me af of ik wel verder wil zoeken.
Maar bij elke stap komt toch weer het verlangen naar meer weten.

Dagje Den Haag

Ik kreeg vorige week van iemand een code voor een gratis treinkaartje die nog maar een paar dagen geldig was.
Dus plande ik nog snel een uitje.
Als kind ben ik eens naar Panorama Mesdag geweest en dat wilde ik graag weer een keertje zien.
Dus sprak ik af met J. die in de buurt woont.

Het was nog net zoals ik me herinnerde.
Die typische diffuse dromerige lichtval die je alleen aan de kust vindt.

Het geluid van de golven en de meeuwen maakt het bijna echt.
Alleen de zilte lucht en de wind ontbreken nog.

Op de begane grond was een tentoonstelling van Pieter de Josselin de Jong.
Een vergeten meester.
Niet mijn smaak, wel knap werk, maar erg somber.
Een licht schilderij van drie scheveningse meisjes vond ik echt prachtig.

Daarna bezochten we Kattencafé Ditjes & Katjes, waar 6 asielkatten een prinsheerlijk leven leiden tussen de gasten.

Alle fotos vindt je hier.

Kietelen

Sinter Claus komt niet langs.

Dus heb ik mezelf maar verrast.

Kaarten

Ik heb een broertje dood aan kaarten maken.
Meestal versier ik gekochte kaarten om er een persoonlijke touch aan te geven.
Dit jaar besloot ik manmoedig om toch weer eens een stapje verder te gaan.
Maar oh wat een worsteling.
Uitgedroogde pritstiften, een lijmpen die de lijm eruit bulkte, een lijmfles die zo oud was dat ie spontaan brak, papiersnijder nergens te vinden dus scheef geknipte kaarten.
En m'n wolkige grieperigheid wilde ook al niet meewerken.

Mijn kaartjes zijn simpel en verre van perfect, maar wel vrolijk en erg ikke.

Wist je dat

........... dat er maandag in de trein een dame zat, die al uren in de trein zat.
En toen ze er bijna was, kreeg ze een telefoontje dat haar afspraak vanwege de sneeuw niet doorging.
Opgeruimd zei ze: "nou gelukkig ben ik er nog niet helemaal", en stapte in de volgende trein terug.

.......... het woensdagavond zo hard stormde dat de stoelen op het balkon de lucht in vlogen en voor de deur weer neer kwamen en ik de deur niet meer open kreeg.

........ in Bergen een oude man mij zijn levensverhaal vertelde.
Hoe hij als Alkmaarse jongen in Limburg in de mijnen werkte.
Hoe hij zijn hele leven spaarde.
En na het overlijden van zijn vrouw zijn spaarcentjes belegde en in de crisis alles kwijt raakte.

...........er twee giechelende dames bij me in het buurtbusje zaten, die al voor de vierde keer die dag in het verkeerde busje gestapt waren en maar rondjes bleven rijden.

.......... de verwarming in Post aan Zee het niet goed deed en we het zo koud kregen dat we eerder gestopt zijn met zingen.

.......... de verwarming in de Graaf van Egmont zo goed werkt dat het tien uur nadat je hem laag gezet hebt nog veel te warm is.

........ ik nog een stukje geborduurd heb aan mijn vakantieblackwork.

............ ik met zo'n enorme tegenzin weer naar huis ging dat ik er misselijk van was.

Zand, zee, zingen

Vanmiddag heb ik me dan toch nog even op het strand gewaagd.
In de straffe wind vloog het schuim me om de oren.
Ik maakte fotos zonder te kunnen zien wat ik deed.

Vervolgens liep ik door naar Post aan Zee.
Ik had gelezen dat daar een zangmiddag was waar iedereen aan mee kon doen.
Helaas waren er dit keer maar een paar mensen aanwezig, maar begeleidt door piano en accordeon zongen we vol vuur de liedjes mee.
Het was toch gewoon leuk.

Daarna ging ik net als elke middag nog een half uurtje zwemmen in het kleine warme badje in de kelder van "de Graaf van Egmont".
En natuurlijk  had ik het bad weer voor me alleen.

Morgen weer naar huis.
Ik ben moe.
Erg moe.
Te moe.
En dat baart me zo langzamerhand toch wel zorgen.

Alle foto's vind je hier en hier.

Zeeaquarium Bergen aan Zee

Het was geen wandelweer vandaag.
En ik had ook geen zin in een museum.
Dus toen ik zag dat er niet ver van hier een zeeaquarium was, stapte ik in het buurtbusje voor een fraaie duinrit.

De scan in het busje deed het niet dus ik mocht gratis mee.
Alweer een muntjesdag dus.

Als het ergens moeilijk fotograferen is, dan is het wel in zo'n zeeaquarium met veel aangepast licht.
Daarnaast hingen er hier ook nog overal blauwe lichtbakken met informatie.
Ik heb dan ook de meeste fotos zo weer kunnen wissen.

Veel vissen zijn ook gewoon veel te snel.
Zo heb ik heel wat plaatjes van de zeepaardjes geschoten voordat ik een paar goeie overhield.

 Anderen leken gewillig te poseren.

Mijn favorieten zijn toch wel de roggen.

Ze zijn nieuwsgierig en speels en laten zich graag aaien.

Baby rogjes zijn bijna doorzichtig.

Alle fotos zeeaquarium

Bergen aan zee is in de winter uitgestorven dus liep ik weer richting bushalte, waar net het buurtbusje weer aan kwam rijden en de chauffeur me al toezwaaide.
Hij liet me instappen met de woorden: " ik moet wel eerst nog naar Bergen, maar dat vind je vast niet erg".
Nee tuurlijk niet, het was koud en nat en een sightseeing tour in een warm busje zag ik wel zitten.
Ik besloot in Bergen uit te stappen en liep van het busplein naar "de Haaf".
Een conferentiecentrum waar ik als vakbondsjongere meerdere malen workshops bijwoonde.
Het leek me leuk om dat 30 jaar later nog eens terug te zien.

Maar ooh wat was het koud, na een korte wandeling door het winkelcentrum ging ik dan ook maar snel weer terug naar de bushalte.

Wat was ik blij toen ik weer in het aangenaam warme busje door het prachtige duingebied reed.

Plaatjes en muntjes

 Met dit licht kun je wel plaatjes blijven schieten.
Vorig jaar lukte het me niet om de Jan van Speijk echt mooi op de foto te krijgen.
Inmiddels heb ik toch wat bij geleerd en vond een betere hoek voor een mooi plaatje.

Vorig jaar had ik ze niet gezien.
Dus vanmorgen viel mijn mond open toen ik de vele windmolens tegen de horizon zag verschijnen.
Op de één of andere manier veroorzaken ze onrust in mijn brein.
Ze draaien nl niet gelijk en dat verstoord de rust die ik normaal van de zee krijg.
Met bril af, worden de draaiende wieken onzichtbaar en vind ik mijn rust weer terug.
Maar ze doen het wel weer heel mooi op een plaatje.

Ik heb niet veel gedaan vandaag.
De wind was snijdend koud en zelfs met een warm vest onder mijn van zichzelf al warme winterjas was het nog onaangenaam.
En ik was erg moe, ouderwets moe.
Dus werd het een klein rondje dorp, winkeltjes kijken, wat souvenirs kopen en heel dapper die leuke garens in de uitverkoopbak negeren.

Bij MIX een leuke winkel van sinkel kreeg ik de verdwaalde buitenlandse muntjes uit de kassa, toen ik vertelde hoe ik vroeger altijd muntjes van mijn vader kreeg.

Dat was de tweede keer al deze week.
Maandag kreeg ik bij de supermarkt ook al twee netjes met munten.
Weliswaar van chocola, maar toch.

Ik ben nooit zo van uit eten gaan in mijn eentje.
Zit dan niet echt op mijn gemak en het eten is ook veel te gauw naar binnen als er niemand om mee te praten is.
Maar vandaag kwam ik bijna in de verleiding.
Pannenkoeken met kersen en slagroom klonk wel erg lekker.
Dus deed ik het anders.
Ik kocht een pak pannenkoeken, een blik kersenvlaaivulling en een bus slagroom en ging thuis aan de slag.
En het werd me toch lekker.

Zo ontwaken

Wil ik wel elke dag.

Volgens de normen van onze maatschappij ben ik een kansloze armoedzaaier.

Maar zou het uitzicht in het vijfsterrenhotel aan de andere kant van het dorp veel verschillen met dat van mijn eenvoudige appartementje?

Wat een verschil met vorig jaar, toen alles in een (sprookjesachtige) dikke mist verhuld was.

En ondertussen slapen mijn twee meisjes lekker thuis in de vensterbank, goed verzorgd door twee lieve logees die in mijn afwezigheid in mijn huisje verblijven.

Wereldreisje

Vanmorgen ging ik om kwart over tien bepakt en bezakt op pad.
Ik heb deze week twee logés in huis en had dit keer de luxe dat ik naar het station gebracht werd.
De trein had een kwartier vertraging, maar omdat ik een ruime overstaptijd had  haalde ik op m'n gemak de aansluiting  in den Bosch.
In Utrecht ging de trein niet verder, maar ook hier een vlotte overstap op het aangrenzende perron op de trein naar Amsterdam.
Aldaar aangekomen werd omgeroepen dat de trein door zou gaan naar Alkmaar.
Er gebeurde echter niets.
Uiteindelijk ben ik toch maar de trein uitgegaan.
En toen bleek dat ie op het punt stond om naar Nijmegen te vertrekken.
In de hal vond ik gelukkig een medewerkster die me vertelde dat er een bovenleiding geknapt was bij Zaandam.
En dat de enige optie was om via Haarlem naar Beverwijk te reizen.
Dat bleek een boemeltje naar Hoorn te zijn.
Dus gelukkig kon ik blijven zitten tot Alkmaar.

De trein zat zo vol als de gemiddelde trein in Japan.
Maar het was gezellig.
En ook een beetje gek.
Ongepland reed ik langs mijn oude huis, langs het dorp van mijn jeugd, langs het dorp waar mijn middelbare school stond, langs de stad waar ik die ene echt leuke baan had.

In Alkmaar kon ik gelijk met een vertraagde bus mee, en na wat boodschappen gedaan te hebben, werd ik dan 5,5 uur later verrast door dit sprookje.