De chocoladefabriek

Om duistere redenen plaatst blogger mijn nieuwste blog naar een week geleden.

En ik was nou net zo trots om dit te laten zien.

Om te voorkomen dat lezers hem missen, hier dus maar even de link:

https://vanalleswatjetoe.blogspot.com/2024/08/steam-punk-chocolate-factory.html

West Coast Swing

Ik had er nog nooit van gehoord, tot ik een tijdje geleden op facebook een filmpje van John Lindo tegen kwam.

Ik was al gauw verslaafd aan zijn filmpjes.

John is meervoudig kampioen West Coast Swing.

WCS is improvisatiedansen.

Je weet niet van te voren wie je partner is.

En ook niet op welke muziek je gaat dansen.

Bij wedstrijden trek je een lootje.

En soms mag je een muziekstijl aangeven.

Het is grappig, een tikje ondeugend en vooral heel leuk om naar te kijken.

En vast ook heel leuk om te doen.

Steam Punk Chocolate Factory

Na het debakel met de vorige knikkerbaan, heb ik heel lang geaarzeld of ik dat nog wel opnieuw aandurfde.

Temeer omdat er wel een flink prijskaartje aan deze hing.

Maar ik vind hem zooooo leuk.

En hij is van hetzelfde merk als m'n eerste knikkerbaan, die het wel goed doet.

Waarom ie trouwens chocoladefabriek heet is me een raadsel.

Er zijn alleen een paar taartjes en heel veel toverballen.

Het is wel weer even overschakelen en erg heel geconcentreerd werken, want alles moet echt goed kloppen, anders draait ie straks niet.

Maar na  1,5 uur is de basis gelegd.

Ik schrijf deze bouwblogjes altijd in stukjes, direct nadat ik weer een poosje aan het bouwen ben geweest.

Dan zit het nog vers in m'n geheugen.

Met de Book Nooks probeerde ik altijd afgeronde onderwerpen te laten zien.

Dat is hiermee niet mogelijk.

Het blijft tijdens het bouwen lange tijd vaag waar het naar toe zal gaan.

Dus zie je nog even vage technische fotos op weg naar het eindresultaat.

De volgende dag, werk ik weer een uurtje verder.

Er komen heel wat radertjes aan te pas dus ik moet elke keer testen of het wel soepel loopt.

Een milimeter verschil in montage kan de boel al vast laten lopen.

In het midden valt de "robotkok" nu nog om, maar die zal straks dansen.

Een dag later is de eerste werknemer gearriveerd.

En de aandrijving voor de toverballenlift zit op z'n plek.

En dan begint het opeens al een beetje ergens op te lijken.

Toen was ik aan de reclamezuil toe.

Nu kan ik als voormalig technisch tekenaar best aardig tekening lezen.

Maar de beschrijving in vier talen is zo pietepeuterig, dat je een vergrootglas nodig hebt.

Dus moest het een paar keer opnieuw. 

De batterijhouder zit erin en de bedrading moest in een gleufje ernaast gevouwen worden.

Maar als je dat doet dan kun je dus nooit meer een batterij vervangen.

Op de foto hieronder hangen de draden er dan ook nog onderuit.

En ik legde dit probleem eerst maar eens voor aan de andere bouwers van de buildiy-club, voor ik verder ging.

Ik heb geen goede oplossing gekregen, dus volg ik de oplossing die ze ergens in Azie (ben vergeten waar) hanteren:

"Als je het niet verbergen kan, benadruk het dan".

Dus mogen de kabels gewoon goed zichtbaar blijven hangen.

In elke fabriek zijn immers wel kabels te vinden.

Tussendoor heb ik nog even de toverballenlift getest.

Ik had er een hard hoofd in, maar hij werkt als een tierelier.

Ik kon het niet laten om voor het slapen gaan nog even de lichtjes aan te doen.

Leuk he!

Inmiddels ben ik al ruim een week bezig.

Het assembleren van dit stuk was heel pittig.

Ik ben er toch wel 2 uur mee bezig geweest.

Ik verloor ook nog een klein onderdeeltje, dat ik uiteindelijk achter de tv-kast terug vond.

Was nog een hele toer om dat te pakken te krijgen, want ik was nog mega stijf van die gekke val van 3 dagen ervoor, dus de knietjes wilden niet buigen.

De knikkerbaan begint  binnenin steeds meer vorm te krijgen.

Is niet te fotograferen.

Aan de achterzijde is de begane grond nu klaar.

Werknemer 1 zit nu droog en veilig.

Werknemer 2 is ook gearriveerd.

Dat had nog wat voeten in de aarde, want ik had zijn werkplek wel in elkaar gezet, maar had over het hoofd gezien dat ik hem al kon plaatsen.

Daar kwam ik pas achter toen de achterzijde in elkaar zat.

Die moest dus weer deels losgepeuterd, waarbij het balkonnetje krak deed.

Gelukkig niet onherstelbaar en toen alles weer op z'n plek zat was het ook niet meer zichtbaar 

Ik kon het die dag niet laten om nog eventjes een half uurtje voor het eten te pakken, om de luifel te plaatsen.

De volgende dag weer een laag erop gemaakt.

Deze draait straks rond en duwt de toverballen naar het gat.

Het was nog een heel gemier om het ding op z'n plek te krijgen.

Want het moest door een hele nauwe doorgang.

Ik was als de dood dat er wat zou breken.

Hoe dichter de afronding nadert, hoe meer ik de neiging heb om te lang door te gaan.

Ik ben dan net een paard dat de stal ruikt.

Maar de laatste loodjes bleken zondag nog net even teveel.

Vierkante oogjes en stijve spieren van het te lang gekromd zitten.

De volgende dag plaatste ik de kap over de meter (foto linksonder) en de koepel.

Wat die meter meet?

Geen idee.😂

Zo, de laatste werknemer is ook gearriveerd, de eerste taartjes zijn gebakken, laat de bel maar luiden.

Nog even een blik op alle kanten.

Toen alles klaar was moest er natuurlijk eerst proef gedraaid worden.

Daarbij liep er nog hier en daar wat vast, maar dat heb ik kunnen verhelpen.

Al met al zit hier 15 uur werk in.

Hij is best pittig.

Ik vond het echt heel erg leuk om te doen.

Om zelf een filmpje te maken kwam ik handen tekort, maar Buildiy heeft een mooi filmpje op YouTube staan.

Ze denken dat ik niets meer kan

Afgelopen zomers heb ik afscheid moeten nemen van m'n luie tuinligbedden.

Van die lage modellen, waar ik door m'n nieuwe beperkingen met geen mogelijkheid meer uit overeind kon komen.

Zaterdag stond er op de weggeefhoek een hogere aangeboden.

Vandaag mocht ik hem ophalen.

Ik had het natuurlijk aan een vriendin die daar op de hoek woont kunnen vragen en dat had ze vast met liefde gedaan.

Maar Marlien zal Marlien niet zijn als ze het niet eerst zelf gaat proberen. 

Het was nog een hele toer om hem in m'n eentje achterop mijn trike te binden.

Ik had alle trekveren meegenomen die ik vinden kon.

Want ik laat me niet voor één gat vangen natuurlijk.

Toen ik wegreed kantelde hij een beetje naar achteren.

Dat zag er in mijn achteruitkijkspiegels veel erger uit dan het was.

Ik nam alle drempels onderweg dus uiterst voorzichtig.

En het ging helemaal goed.

GIRL POWER!!!

Hij bleek toch wat lager dan tuinstoel hoogte, maar met een paar extra kussens eronder kon ik toch goed gaan zitten en weer opstaan.

Maar dat opstaan verliep uiteindelijk toch een beetje anders.

Terwijl ik dit blogje aan het schrijven was, ging het opeens krak-boem.

En daar lag ik met mijn benen in de lucht tussen de brokstukken.

Dankzij de stapel kussens had ik me gelukkig niet bezeerd.

Na de eerste schrik, ging ik maar eens bedenken hoe ik overeind zou kunnen komen.

Dat is met mijn grote lijf, sinds die bacterie er in huis hield een stuk moeilijker geworden.

Ik besloot dus om eerst maar eens het ijsje dat ik nog in m'n hand had op te eten.

Mijn eerste zorg was: alle losgebroken onderdelen verwijderen, zodat ik me daar niet meer aan kon bezeren.

Toen moest ik ruimte zien te maken om me om te kunnen draaien.

Met mijn voeten duwde ik de zware houten tuinstoel  naast me zo ver mogelijk naar voren.

Maar de parasolstandaard stond in de weg.

En die was in deze positie te zwaar.

Ik wist dat mijn slechte knie gigantisch pijn zou doen, maar ik moest toch echt een manier vinden om op handen en knieën te draaien, anders zou ik nooit overeind kunnen komen.

Het lukte me om de blauwe kussens er tussenuit te trekken en naast me op de grond te leggen.

Maar de onderste steun van het ligbed stond nog overeind en ik was bang dat die alsnog zou breken als ik daar met heel m'n  gewicht op steunde.

Ondertussen trok ik ook m'n sandalen uit, want die zouden alleen maar tegenwerken.

Tussen elke stap zat een hele denkfase, waarin ik maar onkruid om me heen wegplukte om Zen te blijven, zodat ik me beter kon concentreren op de volgende stap.

Uiteindelijk besloot ik mezelf naar de blauwe kussens te verplaatsen en vandaar uit het ligbed op z'n kant te zetten.

Dat lukte.

Maar dan?

Ik had gehoopt te kunnen steunen op het gekantelde ligbed, maar durfde het toch niet aan.

Dus gele kussen losgemaakt en op de grond gelegd.

Mezelf daar weer opgehesen.

En toen had ik eindelijk genoeg ruimte om mezelf om te draaien.

Ik moest weer even moed verzamelen, maar het viel best mee.

Eenmaal op handen en knieën kon ik mezelf ophijsen aan de houten stoel en de stenen rand onder het raam.

Alles bij elkaar ben ik ruim een uur bezig geweest om overeind te komen.

Maar het is me toch maar mooi gelukt.

Ik neem het de gulle geefster absoluut niet kwalijk.

Tuin plastic wordt in de loop der tijd harder en brosser.

En ik ben nou eenmaal zwaar.

Ik heb er gelukkig helemaal niets aan overgehouden.

Nu moet ik alleen nog van de brokstukken af zien te komen.

Geen idee hoe ik dat bij de stort kan krijgen.

Op 't pontje

 Het was droog, en het leek niet te warm.

Ik moest nodig eens naar de flappentapper, dus ik besloot er een rondje Ommermars aan vast te knopen.

Daar was ik vorige maand ook al, maar het is net zo'n rondje voor als je weinig puf hebt en toch ff van de natuur wilt genieten.

Het leuke fietsbankje was al bezet, dus ik fietste een klein stukje door, naar het eerstvolgende bankje.

En daar had ik tot m'n verbazing een veel mooier uitzicht.

Terwijl ik daar zat, kwam die aardige man, die er voor gezorgd heeft dat ik dit voorjaar met Lolo en fiets op vakantie kon, langsfietsen met z'n vrouw op haar driewieler.

Die vertelden me dat het Varsener Pontje, wel makkelijk toegankelijk is voor mn trike.

Ik was daar vorig jaar al eens wezen kijken, maar toen was ie stuk.

Dus fietste ik lekker nog een stukje door.

En het bleek inderdaad heel makkelijk om het pontje op te komen.

Alleen het toegangspad is aan beide zijden erg smal.

Aan de overkant stond een lange rij vakantiegangers te wachten.

Die moesten met veel hilariteit een stukkie inschikken voor me, anders zou ik het smalle pad afgeduveld zijn.

De weg terug naar Ommen viel wel wat tegen.

Ik kwam nergens een bankje tegen en mijn spieren begonnen te protesteren.

Dus terug in Ommen zeeg ik toch nog maar een poosje neer op de grote bank op de brug, voordat ik de laatste loodjes aflegde.

Al met al 13 km gemaakt.

Dezelfde afstand als naar het stuw, maar daar zit ik dan een paar uur voordat ik weer terugfiets.

Internetvriendschap?

Ik kijk graag naar het programma catfish op MTV.

Dat programma vind ik heel leerzaam.

Daarin wordt onderzocht of bepaalde internetvriendschappen echt of nep zijn.

Je ziet er soms hele bizarre verhalen van mensen die zo opgaan in een internetrelatie dat ze oprecht denken dat ze binnenkort  gaan samenwonen of zelfs trouwen met iemand die ze nog nooit gezien hebben.

Dan blijkt de vrouw met wie ze al jaren praten een man te zijn.

Of blijkt achter die knappe kerel op de foto een ex te zitten met wie het in het echte leven niet meer klikte, maar on line dus blijkbaar wel.

En soms blijkt het ook gewoon degene te zijn die het al die tijd was en ontstaat er in de echte ontmoeting iets moois.

Of niet.

In het programma wordt de catfish niet automatisch aan de schandpaal genageld, maar probeert men ook om het waarom van iemands nepprofiel te achterhalen.

Vaak is dat onzekerheid, of een diep gekwetst zijn.

De meeste catfishen veranderen hun gedrag in positieve zin na hun deelname aan dit programma.

De meeste internetcontacten die ik heb blijven redelijk in de rubriek vage tot meer bekende kennissen zonder gezicht hangen.

En dat is ook prima.

Sommige internetcontacten noem ik vrienden, zelfs al spreek ik ze maar een paar keer per jaar.

Dat zijn van die mensen waarbij het voelt alsof het gisteren was dat je ze nog sprak.

Je ziet ze eens in de vijf jaar of zo en gaat dan gezellig uit eten.

Of ze komen tevoorschijn als je gaat verhuizen en helpen je  je megaklus te verlichten.

Soms zit er iemand tussen, met wie je veel intenser contact hebt.

Je deelt met zo iemand vele vele jaren, in honderden mailtjes per jaar, lief en leed.

Is het dan gek om dat echte vriendschap te noemen?

Net zoals je vroeger met je papieren penvriendinnetje toch ook echt een diepe vriendschap had.

Stippen

 Het werd weer eens tijd voor wat anders.

Dus gaven Girly en ondergetekende ons een paar weken geleden al op voor een workshop stippen.

We hadden niet kunnen bedenken dat het zo tropisch zou worden vandaag.

Maar we lieten ons natuurlijk niet kisten en vertrokken moedig richting Hoogeveen.

We werden er hartelijk ontvangen door Wilma van "de Bezigheid".

De tafel stond al gevuld, de ventilator aan.

En met voldoende drinken was het eigenlijk wel prima te doen.

Het werd een gezellige middag, waar we ook nog getrakteerd werden op een ijsje en chocolademoes.

Het zittende beeldje is van Girly, het staande vrouwtje van mij.

En zo heb ik nu een prachtig beeldje dat verdacht veel op mezelf lijkt.

Dit zelfportret krijgt een ereplaatsje in m'n pronkkast.

Toch eigenlijk raar dat wij dikke dames zo populair zijn in kunst en creativiteit, terwijl wij in de maatschappij zo vaak verguisd worden.

Book Nook: Garden House

Na een paar vrije dagen kon ik het toch niet laten om aan nr 10 te beginnen.

De doos bleef maar naar me lonken.

Deze is van dezelfde serie als de eerste drie die ik maakte.

Je kunt ze terugvinden als je op de woorden "Book Nook" onder dit blogje klikt.

Bij het derde onderdeeltje ging het al mis.

Maar met wat kunst en vliegwerk kreeg ik de flexibele delen aan elkaar gelijmd en met alle traptreden op z'n plek bleef het gelukkig goed zitten.

De ingang zit boven aan de trap.

Ik vermoed dat het tuinhuis tegen een heuvel staat. 😉

Dit is niet de moeilijkste Book Nook van de tien, maar ik word blij van de vrolijke kleurtjes en al die kleine details.

En toen zat er een gaatje te weinig in.

Die voor het middelste plankje links ontbreekt.

Er rest me dus niets anders dan het nokje van het plankje te slopen.

Dat ging niet helemaal vlekkeloos, maar een beetje lijm doet wonderen.

Nog even een palm gefabriceerd.

Ik werk nu in halve uurtjes.

Als ik nog even de schemerlamp en de schommelstoel in elkaar zet kom ik er te laat achter dat ik eerst het vloerkleed had moeten opplakken voordat ik de lamp installeerde.

De lamp zit inmiddels al onwrikbaar vast.

Dus snij ik het kleed maar voorzichtig om de voet van de lamp weg.

Mocht je hem niet zien: de lamp staat rechts achter het gele kastje, naast de schommelstoel

Als ik nog even een kistje in elkaar wil zetten, voor ik naar bed ga, laat ik een piepklein latje vallen.

Bij kunstlicht  natuurlijk nergens meer te vinden.

Het eerste wat ik de volgende dag zie is dit:

Ja logisch dat ik dat bij kunstlicht niet zag. 😂

Zie jij het?

En zo kon ik het bakje op het plantentafeltje toch nog keurig in elkaar zetten en vullen met plantjes.

En toen liep ik weer tegen iets aan.

Op de tekening zie je duidelijk dat er op de lampenkap een schijfje zit, waar de bedrading doorheen gaat.

Maar nergens staat een code van dat schijfje en er is ook helemaal niet zo'n schijfje.

Nu heb ik alle onderdeeltjes die overbleven van de vorige projectjes bewaard.

Dus zoek, zoek, zoek, ja hoor, ik vind nog een passend schijfje.

Zie je links hoe mooi de bedrading straks weggewerkt wordt?

Het hangt er nu nog een beetje bij.

De eerste ruit zit er ook al in.

Het inhangen van de paarse regen was een hele klus.

Op de fotos hierboven ziet het er nogal chaotisch uit.

Daarom maar even een closeup gemaakt

De linker en rechter wand plaatsen is nog best wel lastig.

Omdat het zo open is is het allemaal best wel fragiel.

Het raam kan open, maar ik laat het dicht, dat is praktischer.

Er komt nog wat extra paarse regen bij.

En dan zijn de voor en achterkant aan de beurt.

Ik was als de dood dat ik iets kapot zou drukken, maar met veel geduld ging het allemaal goed.

Het dak komt er op.

De electra wordt verder aangesloten.

En dan zie ik dat ik nog twee takken van de paarse regen over heb.

Ze staan nergens op de foto en ook nergens in de beschrijving, maar al gauw wordt me duidelijk dat ze echt alleen maar voor en achter de  boog  passen.

Dus moet ik heel voorzichtig de voorkant weer loshalen.

Grrrr.

(Nb, later zag ik toch nog een foto waar het wel op staat, maar daar zit de rank, die ik nu aan de buitenkant opgehangen heb, aan de binnenkant. 

Ik vind mijn variant mooier 😉)

Nu nog het bordes en de laatste plant.

En dan krijgt de spade ook nog een plekje.

En dan is de tiende Book Nook ook al klaar.

6,5 uur gewerkt, ik ben er te bedreven in geworden, het gaat veel te snel.

Ik had mezelf er tien beloofd, dus dat wordt afkicken.

Zal het me lukken? 😇😈