Wij willen leverworst.
We hebben de bodem uit de zak met voer gescheurd vannacht.
En we hebben stinkpoep.
En het vrouwtje is heel erg moe.
Dus krijgen we leverworst.
donderdag 31 mei 2018
Leverworst
Wij willen leverworst.
We hebben de bodem uit de zak met voer gescheurd vannacht.
En we hebben stinkpoep.
En het vrouwtje is heel erg moe.
Dus krijgen we leverworst.
dinsdag 29 mei 2018
als je communicatiemiddel weigert
De vorige keren dat ik verhuisde begaf mijn telefoon het beide malen.
Mega onhandig.
Vandaag begaf mijn modem het, hij was al een tijdje traag, maar ik dacht dat het mijn tablet was.
Er komt een nieuwe aan met tante pos.
Gelukkig heeft mijn computer nog wel internet, want niet draadloos.
Maar ik ben al mijn paswoorden vergeten en heb mijn mailadressen nog niet aan mijn computer gehangen omdat ik die toch bijna nooit meer gebruik.
Dus komt er nu geen enkele mail meer aan, of af en toe als de boel weer aanknippert op mijn tablet.
En nu maar hopen dat die modem er net zo snel is als laatst mijn digitale kastje.
Die was er binnen één nacht.
En ondertussen ga ik maar gewoon weer door met pakken.
Heb de afgelopen dagen veel hulp gehad uit onverwachte hoeken.
Een deel van mijn spullen staat zelfs al verspreid in het Vechtdal opgeslagen.
Maar er is nog erg veel te doen.
oh ja het enige maildadres dat wel werkt op de computer is DEZE .
Dus als je me nog mailen wilt Christine of wie dan ook.
Daar ligt nu de enige kans.
🙋🙋🙋
Maar vanmorgen ff qualitytime gehad met mijn Piepelotje.
Na het wegen, nog in het weegtasje, samen gevloerd op de bank
Mega onhandig.
Vandaag begaf mijn modem het, hij was al een tijdje traag, maar ik dacht dat het mijn tablet was.
Er komt een nieuwe aan met tante pos.
Gelukkig heeft mijn computer nog wel internet, want niet draadloos.
Maar ik ben al mijn paswoorden vergeten en heb mijn mailadressen nog niet aan mijn computer gehangen omdat ik die toch bijna nooit meer gebruik.
Dus komt er nu geen enkele mail meer aan, of af en toe als de boel weer aanknippert op mijn tablet.
En nu maar hopen dat die modem er net zo snel is als laatst mijn digitale kastje.
Die was er binnen één nacht.
En ondertussen ga ik maar gewoon weer door met pakken.
Heb de afgelopen dagen veel hulp gehad uit onverwachte hoeken.
Een deel van mijn spullen staat zelfs al verspreid in het Vechtdal opgeslagen.
Maar er is nog erg veel te doen.
oh ja het enige maildadres dat wel werkt op de computer is DEZE .
Dus als je me nog mailen wilt Christine of wie dan ook.
Daar ligt nu de enige kans.
🙋🙋🙋
Maar vanmorgen ff qualitytime gehad met mijn Piepelotje.
Na het wegen, nog in het weegtasje, samen gevloerd op de bank
vrijdag 25 mei 2018
We hebben het niet geweten
Als ik voor de laatste keer het zwembad in stap en vertel dat ik weg ga, krijg ik de vraag: "waarom dan?".
En voor ik het weet zeg ik in tranen dat ik hier meer dan tien rotjaren achter de rug heb, met vooroordelen en scheldpartijen en bedreigingen.
En een vrouw zegt verschrikt: "Dat zijn dan geen echte puntjepuntje geweest, want echte puntjepuntje doen zoiets niet, dat is import" en ze vind het heel erg voor me.
Ik kan het niet opbrengen om te zeggen dat het toch meestal echt echte puntjepuntjes waren die het me zo moeilijk maakten.
Ze zijn ontdaan omdat ze het niet geweten hebben.
Mijn oude grijze zwemmaatje, ook import, met wie ik altijd pret heb, feliciteerd me uitbundig.
En langzaam schuift het verhaal door de hele groep.
Aan het einde van de les stapt één vrouw op me af en omhelst me stevig.
Mijn eerste knuffel sinds ik hier woon.
Het raakt me, had ik die maar veel eerder gehad.
En eenmaal op de kant krijst een vrouw, daar ben je zelluf bij hoor of zo iets.
En ik loop weg met de woorden dat ik daar geen energie meer in ga steken.
In het bubbelbad heb ik een goed gesprek, met een vrouw die van elders komt, over mijn nieuwe huisje.
En met gemengde gevoelens ga ik naar huis.
Blij met de knuffel en het goede gesprek.
En toch ook een kater.
Als je tien jaar elke week samen komt.
Hoe kan het dan dat ze het niet hebben geweten.
Hoe kon ik zo onzichtbaar zijn.
Terwijl ik er voor mijn gevoel eerder te veel dan te weinig over gesproken heb.
En voor ik het weet zeg ik in tranen dat ik hier meer dan tien rotjaren achter de rug heb, met vooroordelen en scheldpartijen en bedreigingen.
En een vrouw zegt verschrikt: "Dat zijn dan geen echte puntjepuntje geweest, want echte puntjepuntje doen zoiets niet, dat is import" en ze vind het heel erg voor me.
Ik kan het niet opbrengen om te zeggen dat het toch meestal echt echte puntjepuntjes waren die het me zo moeilijk maakten.
Ze zijn ontdaan omdat ze het niet geweten hebben.
Mijn oude grijze zwemmaatje, ook import, met wie ik altijd pret heb, feliciteerd me uitbundig.
En langzaam schuift het verhaal door de hele groep.
Aan het einde van de les stapt één vrouw op me af en omhelst me stevig.
Mijn eerste knuffel sinds ik hier woon.
Het raakt me, had ik die maar veel eerder gehad.
En eenmaal op de kant krijst een vrouw, daar ben je zelluf bij hoor of zo iets.
En ik loop weg met de woorden dat ik daar geen energie meer in ga steken.
In het bubbelbad heb ik een goed gesprek, met een vrouw die van elders komt, over mijn nieuwe huisje.
En met gemengde gevoelens ga ik naar huis.
Blij met de knuffel en het goede gesprek.
En toch ook een kater.
Als je tien jaar elke week samen komt.
Hoe kan het dan dat ze het niet hebben geweten.
Hoe kon ik zo onzichtbaar zijn.
Terwijl ik er voor mijn gevoel eerder te veel dan te weinig over gesproken heb.
woensdag 23 mei 2018
Het kan ook anders
Als ik het huuropzeggingsformulier inlever bij de receptioniste krijg ik te horen dat ik een hele maand extra moet voorschieten omdat ik per 2 juli opzeg.
Dat krijg ik dan pas een maand later terug.
Als ik vriendelijk vraag of dat niet anders kan, omdat ik in het weekend hulp krijg om de woning opleverklaar te maken en dat even 580€ voorschieten met mijn inkomen niet eenvoudig is, snibt ze dat ik dan maar moet vragen of ze snipperdagen op nemen.
Ze kijkt me niet eens aan als ze bekt dat het mijn keus is.
Voor het weekend opzeggen of na het weekend.
Grauw snauw, grauw snauw.
Het gaat maar door.
Daar hebben zij nix mee te maken, zo werkt het nou eenmaal etc etc.
Geen seconde begrip.
Als ik huilend thuis komt ligt er een mailtje van de woonconsulent van mijn nieuwe huis.
Gisteren kreeg ik een uitnodiging om op 1 juni de sleutel op te halen op vrijdagochtend om 10 uur.
Vanwege de reisafstand en gezondheidsredenen ( een paar uur in de ochtendspits hangen) was dat voor mij niet haalbaar.
En toen ik het waarom uit legde kreeg ik een lieve begrijpende mail terug, dat ik dan op de 5de smiddags mag komen.
De tranen liggen hoog vandaag.
Zeker als ik lees dat ik ook nog eens de eerste vier dagen niet hoef te betalen.
Dat hadden ze niet hoeven doen.
Maar ze doen het gewoon.
Dat krijg ik dan pas een maand later terug.
Als ik vriendelijk vraag of dat niet anders kan, omdat ik in het weekend hulp krijg om de woning opleverklaar te maken en dat even 580€ voorschieten met mijn inkomen niet eenvoudig is, snibt ze dat ik dan maar moet vragen of ze snipperdagen op nemen.
Ze kijkt me niet eens aan als ze bekt dat het mijn keus is.
Voor het weekend opzeggen of na het weekend.
Grauw snauw, grauw snauw.
Het gaat maar door.
Daar hebben zij nix mee te maken, zo werkt het nou eenmaal etc etc.
Geen seconde begrip.
Als ik huilend thuis komt ligt er een mailtje van de woonconsulent van mijn nieuwe huis.
Gisteren kreeg ik een uitnodiging om op 1 juni de sleutel op te halen op vrijdagochtend om 10 uur.
Vanwege de reisafstand en gezondheidsredenen ( een paar uur in de ochtendspits hangen) was dat voor mij niet haalbaar.
En toen ik het waarom uit legde kreeg ik een lieve begrijpende mail terug, dat ik dan op de 5de smiddags mag komen.
De tranen liggen hoog vandaag.
Zeker als ik lees dat ik ook nog eens de eerste vier dagen niet hoef te betalen.
Dat hadden ze niet hoeven doen.
Maar ze doen het gewoon.
dinsdag 22 mei 2018
Ik vraag het gewoon
Verhuizen is iets verschrikkelijks, zelfs als het eindstation leuk is.
Ik krijg al hulp van een paar mensen.
Van sommigen zelfs veel.
Maar het blijven kamikaze weken.
Zeker met een beperkte gezondheid.
Is het gek als ik om hulp vraag van trouwe of minder trouwe lezers?
Je kunt mijn hulpvragen vinden op www.wehelpen.nl
Of me mailen
Al kun je maar een paar uurtjes.
Verder moet ik helaas afscheid nemen van mijn mooie lundiameubel.
Met z'n 2,4m is ie te hoog voor mijn nieuwe huis.
Alle info kun je vinden via mijn marktplaats in de rechterkolom.
Ik krijg al hulp van een paar mensen.
Van sommigen zelfs veel.
Maar het blijven kamikaze weken.
Zeker met een beperkte gezondheid.
Is het gek als ik om hulp vraag van trouwe of minder trouwe lezers?
Je kunt mijn hulpvragen vinden op www.wehelpen.nl
Of me mailen
Al kun je maar een paar uurtjes.
Verder moet ik helaas afscheid nemen van mijn mooie lundiameubel.
Met z'n 2,4m is ie te hoog voor mijn nieuwe huis.
Alle info kun je vinden via mijn marktplaats in de rechterkolom.
Piep had er vandaag even helemaal genoeg van.
Ze klom veilig op de muur
vrijdag 18 mei 2018
Tranen
(vanmorgen)
Langzaam biggelen ze over mijn wangen.
Hooikoorts mompel ik geluidloos tegen de studenten, die in de overvolle trein hun blik niet van hun mobieltje heffen.
En ze blijven biggelen, de hele lange weg, naar mijn nieuwe toekomst.
Hooikoorts mompel ik geluidloos tegen de studenten, die in de overvolle trein hun blik niet van hun mobieltje heffen.
En ze blijven biggelen, de hele lange weg, naar mijn nieuwe toekomst.
Hoe anders was het tienenhalf jaar geleden, toen ik intens gelukkig in een andere trein een andere kant op reed.
Hunkerend naar een nieuw begin op een plek die beroemd is om z'n spreekwoordelijke gastvrijheid.
Wat was ik toen gelukkig.
Hunkerend naar een nieuw begin op een plek die beroemd is om z'n spreekwoordelijke gastvrijheid.
Wat was ik toen gelukkig.
Even.
Wat viel het tegen.
Ik had geen extreem hoge verwachtingen.
Was realistisch.
Wilde alleen maar een eerlijke kans.
Hoe kon ik weten dat chauvinisme op sommige plekken staat voor klinkklare haat en ziekelijke vooroordelen die helemaal niets met jou als persoon te maken hebben, maar met iets wat al generaties lang zo diep geworteld zit , dat men niet eens meer beseft waar het nog over gaat, laat staan wat ze anderen er mee aan doen.
Hoe kon ik weten dat die gastvrijheid alleen maar een oppervlakkig vernisje is?
Ik had geen extreem hoge verwachtingen.
Was realistisch.
Wilde alleen maar een eerlijke kans.
Hoe kon ik weten dat chauvinisme op sommige plekken staat voor klinkklare haat en ziekelijke vooroordelen die helemaal niets met jou als persoon te maken hebben, maar met iets wat al generaties lang zo diep geworteld zit , dat men niet eens meer beseft waar het nog over gaat, laat staan wat ze anderen er mee aan doen.
Hoe kon ik weten dat die gastvrijheid alleen maar een oppervlakkig vernisje is?
En nu ik nog een keer de grote sprong ga wagen, kan ik geen vreugde voelen, alleen nog maar verdriet.
Om meer dan tien verloren jaren.
Om al dat zinloos investeren in mensen die het zo weinig kan schelen.
Om al dat geven wat niet aangenomen werd.
Om meer dan tien verloren jaren.
Om al dat zinloos investeren in mensen die het zo weinig kan schelen.
Om al dat geven wat niet aangenomen werd.
En om die enkeling die ik heel erg ga missen.
(vanmiddag)
De voortuin staat vol met vrolijke kleine viooltjes.
Een vriendelijk oud echtpaar laat ons binnen.
Het huisje is piekfijn onderhouden.
Trots laten ze ons elke ruimte in huis zien.
We krijgen alle tijd om alles in ons op te nemen.
Hij wijst, wil je dit, wil je dat?
En dat ook?
Het uitzicht is zo leuk, en ik heb altijd al een zijraampje willen hebben.
En als we bij een kopje thee de details bespreken en de overnamekosten op tellen kijken we elkaar aan en knikken enthousiast ja.
Ik maak kennis met de vriendelijke buurman, die me verteld dat niemand er problemen heeft met katten.
En als ik weer op de bank zit bij M2A en R2A, klik ik op het "ja, ik wil het" knopje op de website.
Het voelt nog steeds niet echt, maar ik heb toch echt ja gezegd.
Echt, echt, ja.
We praten over dozen en vrachtbusjes en langzaam begint het te dagen.
Ik heb ja gezegd.
(vanavond)
Een beetje wezenloos hang ik in de trein en zit de lange reis naar huis uit
Ik heb de afgelopen nacht maar twee uurtjes geslapen.
Ik heb de afgelopen nacht maar twee uurtjes geslapen.
En heel langzaam siepelt er een beetje blijdschap naar binnen.
En ze biggelen weer over mijn wangen
En ze biggelen weer over mijn wangen
Ik ga verhuizen.
woensdag 16 mei 2018
Wandelen in het buitenland
Nu woon ik al een dikke tien jaar in het zuiden, maar van de grens oversteken is het nog nooit gekomen.
Vandaag ging ik met Debby en haar zoon en hond naar
Beekdal het Merkske.
Een prachtig gebied zo'n tien km links van Baarle Hertog/Nassau.
Ook al deels in Nederland deels in Belgie.
De Merkske zelf hebben we niet gezien, maar wel een prachtig weids landschap, met meertjes en bos en opvallend veel vogels.
Maar het was zo weids dat het eigenlijk niet te fotograferen valt.
Je moet het gewoon zelf gaan zien.
zondag 13 mei 2018
Droomdekentjes
Een paar jaar geleden had ik eens contact met iemand die stoffen van me wilde kopen.
Ze vertelde me dat ze dekentjes maakte voor zieke kinderen.
Dus deed ik er nog wat extra lapjes bij.
Een tijdje later stuurde ze me fotos van het eindresultaat.
Ze vertelde me dat ze dekentjes maakte voor zieke kinderen.
Dus deed ik er nog wat extra lapjes bij.
Een tijdje later stuurde ze me fotos van het eindresultaat.
Ze maakte deze droomdekentjes voor de Regenboogboom, die deze dekentjes geeft aan zieke kinderen.
De afgelopen tijd ben ik af en toe bezig met het uitzoeken van mijn lappenkasten.
Daar komt maar geen end aan.
De stapelstoffen die ik niet meer denk te gebruiken werd steeds groter.
En toen ik dit weekend aan de slag ging met fotograferen en op diverse facebookgroepen plaatsen, sloeg na een tijdje de wanhoop toe:
Zoveel werk.
En het schoot maar niet op.
Vanmorgen dacht ik opeens aan de dekentjes van die dame.
Ik zocht de katoentjes uit de stapel.
En ik ging op facebook zoeken of ik haar nog kon vinden.
Ik had geen idee meer hoe ze heette.
Maar via via vond ik haar terug.
Ze heeft nu twee groepen in Vleuten - de Meern die dekentjes maken.
Morgen ga ik met een doos vol lapjes naar het postkantoor.
Weer en stapje verder.
dinsdag 8 mei 2018
Planten in potten
Vroeger, toen ik nog drie hoog op een flat woonde had ik groene vensterbankvingers.
Maar ik moet tot mijn schande bekennen dat ik mijn binnenplanten schromelijk verwaarloos sinds ik een tuin heb.
Dus besloot ik twee weken geleden dat ik daar toch maar eens wat aan moest doen.
Ik haalde een grote zak potgrond, sleepte alle potten naar buiten en toen was ik een beetje moe.
Dus bleven ze staan.
Na een flinke stortbui goot ik de potten leeg, sleepte alles weer naar binnen omdat er nog meer regen verwacht werd en zette alles bij mijn achterdeur.
Vandaag sleepte ik alles weer moedig naar buiten en zocht alle potjes op die ik kon vinden.
Ik scheurde zieltogende plantjes en potte de goede stukken weer op.
En na enige tijd zat ik tot aan mijn kruin onder de potaarde.
De grote cactus, waar de katten hele lagen haar op achter gelaten hebben, wikkelde ik in een dikke laag poetsdoeken, zodat ik me niet zou prikken als ik hem uit de pot klopte.
Ik kocht hem lang geleden op de potjesmarkt in Haarlem.
Toen was ie een cm of 15, nu wel een halve meter zowat.
Toen ik de vrouwentongen wilde splitsen was de aarde op, dus moet ik weer een keertje op de fiets naar de andere kant van het dorp.
En daar heb ik vandaag even geen puf meer voor.
Mijn twee dikbladen zijn hard aan een grotere pot toe, maar die heb ik niet.
Dat wordt dus zoeken op mp of de rommelmarkt.
De linker heb ik al een jaar of 20, de rechter al meer dan 40 jaar.
Die kreeg ik als stekje en hij overleefde verwaarlozing, natte voeten, en vrieskou.
Nu moet ik alles weer naar binnen sjouwen.
Maar eerst is het tijd voor een glaasje melk en een knäckebrödje met leverworst.
Maar ik moet tot mijn schande bekennen dat ik mijn binnenplanten schromelijk verwaarloos sinds ik een tuin heb.
Dus besloot ik twee weken geleden dat ik daar toch maar eens wat aan moest doen.
Ik haalde een grote zak potgrond, sleepte alle potten naar buiten en toen was ik een beetje moe.
Dus bleven ze staan.
Na een flinke stortbui goot ik de potten leeg, sleepte alles weer naar binnen omdat er nog meer regen verwacht werd en zette alles bij mijn achterdeur.
Vandaag sleepte ik alles weer moedig naar buiten en zocht alle potjes op die ik kon vinden.
Ik scheurde zieltogende plantjes en potte de goede stukken weer op.
En na enige tijd zat ik tot aan mijn kruin onder de potaarde.
De grote cactus, waar de katten hele lagen haar op achter gelaten hebben, wikkelde ik in een dikke laag poetsdoeken, zodat ik me niet zou prikken als ik hem uit de pot klopte.
Ik kocht hem lang geleden op de potjesmarkt in Haarlem.
Toen was ie een cm of 15, nu wel een halve meter zowat.
Toen ik de vrouwentongen wilde splitsen was de aarde op, dus moet ik weer een keertje op de fiets naar de andere kant van het dorp.
En daar heb ik vandaag even geen puf meer voor.
Dat wordt dus zoeken op mp of de rommelmarkt.
De linker heb ik al een jaar of 20, de rechter al meer dan 40 jaar.
Die kreeg ik als stekje en hij overleefde verwaarlozing, natte voeten, en vrieskou.
Nu moet ik alles weer naar binnen sjouwen.
Maar eerst is het tijd voor een glaasje melk en een knäckebrödje met leverworst.
maandag 7 mei 2018
Over lijntjes en randjes en verandering van smaak
Na een uurtje takken in stukjes knippen zodat ze in de kliko passen en een beginnetje gemaakt te hebben met onkruid wieden, gebood mijn lijf me te gaan zitten.
En goed moment om het eea in te halen.
Zo had ik al een tijdje geen dagboektekeningen meer gemaakt.
Dus ging ik op papier nog even terug naar Vlissingen.
Naar de Efteling.
En, in zwart wit, naar Ommen.
Lolo hield me gezelschap terwijl ik de randjes van deze week op de stof zette.
De post bracht een (bijna) nieuwe aanwinst voor mijn garderobe.
Vorige week verkocht ik aan een buurvrouw een zak vol garens die al jaren in de kast op een bestemming lagen te wachten.
Buurvrouw blij en ik weer een stapje verder in het vervullen van mijn kledingwensen.
Het is mijn tweede "moonshine".
Ik had nooit gedacht dat ik nog eens en merkjesmens zou worden. 😎
zaterdag 5 mei 2018
Ommentje gemaakt
Ik had nog een treinkaartje dat op moest.
Na lang wikken en wegen besloot ik een dagje naar Ommen te gaan.
Er zou vandaag een koetsenoptocht zijn.
Met de nieuwe dienstregeling nog maar ruim 2,5 uur, dus goed te doen.
Dus ging de wekker vanmorgen al erg vroeg.
Toen ik naar de trein fietste realiseerde ik me dat ik mijn portemonnee niet bij me had.
En ik racete weer terug naar huis om hem op te halen.
Eenmaal op het station drong het tot me door dat ik mijn telefoon en mijn fototoestel ook niet bij me had.
Die eerste kan ik wel missen, maar een dagje uit zonder foto's te maken?
Gelukkig zat m'n tablet wel in mijn tas.
De reis verliep voorspoedig.
Het station van Ommen ligt ruim een km buiten de stad.
Een heerlijk stukje lopen na de lange zit.
Onderweg kocht ik bij het vermaarde Ekkelenkamp een mokkasoftijsje.
Die zijn me toch lekker.
Van R2A aldaar had ik een routebeschrijving gekregen, volgens welke de stoet om half één over de brug zou komen.
Ik was wat vroeg en de grote bank op de brug was nog bijna leeg.
En ik raakte in een geanimeerd gesprek met een oudere dame die naast me kwam zitten.
Maar na een uur was er nog geen koets in zicht.
We vroegen aan een man die er stond of ie wist wat er aan de hand was.
En toen bleek dat de routebeschrijving van R2A een oude van vorig jaar was.
De dame ging weg en ik raakte met de man in gesprek over Ommen en Ommer zijn.
Pas toen ik er twee uur zat kwam de stoet van een heel andere kant aan rijden.
Fotograferen met een tablet blijkt erg lastig met de zon in de rug.
Ik zag helemaal niets, dus klikte ik maar lukraak wat.
Dan krijg je dus dit:
En dit:
Maar gelukkig ook nog deze:
En deze:
Ook het nieuwe fietsmuseum was van de partij:
Als ik na de korte optocht verbaast uitroep:"is dit alles?", raak ik in gesprek met een jong gezin dat naast me zit.
We hebben het over de spreekwoordelijke brabantse gastvrijheid, waar ik in mijn dorp zo weinig van merk en dat Ommers bekend staan als stug, waar ik bij mijn bezoeken ook weinig van merk.
Ja ze zijn er wel, maar ik kom toch meestal wel erg makkelijk in gesprek met mensen.
Als ik me even later met een broodje gezond bij de HEMA zit te beraden wat ik de rest van de middag zou gaan doen, kreeg ik een berichtje van R2A, of ik zin had in thee met gebak.
En zo eindigde mijn dagje uit gezellig in de tuin bij hem en zijn vrouw.
Nb de hemel was vandaag echt zo hemelsblauw.
Na lang wikken en wegen besloot ik een dagje naar Ommen te gaan.
Er zou vandaag een koetsenoptocht zijn.
Met de nieuwe dienstregeling nog maar ruim 2,5 uur, dus goed te doen.
Dus ging de wekker vanmorgen al erg vroeg.
Toen ik naar de trein fietste realiseerde ik me dat ik mijn portemonnee niet bij me had.
En ik racete weer terug naar huis om hem op te halen.
Eenmaal op het station drong het tot me door dat ik mijn telefoon en mijn fototoestel ook niet bij me had.
Die eerste kan ik wel missen, maar een dagje uit zonder foto's te maken?
Gelukkig zat m'n tablet wel in mijn tas.
De reis verliep voorspoedig.
Het station van Ommen ligt ruim een km buiten de stad.
Een heerlijk stukje lopen na de lange zit.
Onderweg kocht ik bij het vermaarde Ekkelenkamp een mokkasoftijsje.
Die zijn me toch lekker.
Van R2A aldaar had ik een routebeschrijving gekregen, volgens welke de stoet om half één over de brug zou komen.
Ik was wat vroeg en de grote bank op de brug was nog bijna leeg.
En ik raakte in een geanimeerd gesprek met een oudere dame die naast me kwam zitten.
Maar na een uur was er nog geen koets in zicht.
We vroegen aan een man die er stond of ie wist wat er aan de hand was.
En toen bleek dat de routebeschrijving van R2A een oude van vorig jaar was.
De dame ging weg en ik raakte met de man in gesprek over Ommen en Ommer zijn.
Pas toen ik er twee uur zat kwam de stoet van een heel andere kant aan rijden.
Fotograferen met een tablet blijkt erg lastig met de zon in de rug.
Ik zag helemaal niets, dus klikte ik maar lukraak wat.
Dan krijg je dus dit:
En dit:
Maar gelukkig ook nog deze:
En deze:
Ook het nieuwe fietsmuseum was van de partij:
Als ik na de korte optocht verbaast uitroep:"is dit alles?", raak ik in gesprek met een jong gezin dat naast me zit.
We hebben het over de spreekwoordelijke brabantse gastvrijheid, waar ik in mijn dorp zo weinig van merk en dat Ommers bekend staan als stug, waar ik bij mijn bezoeken ook weinig van merk.
Ja ze zijn er wel, maar ik kom toch meestal wel erg makkelijk in gesprek met mensen.
Als ik me even later met een broodje gezond bij de HEMA zit te beraden wat ik de rest van de middag zou gaan doen, kreeg ik een berichtje van R2A, of ik zin had in thee met gebak.
En zo eindigde mijn dagje uit gezellig in de tuin bij hem en zijn vrouw.
Nb de hemel was vandaag echt zo hemelsblauw.
donderdag 3 mei 2018
Tuinieren en tranen
Net als ik, met veel inspanning, mijn door buxusmotten vermoordde buxusjes tot klikoformaat heb weten te zagen, hoor ik een snibbige stem, die verklaart dat ik met mijn tuin vol onkruid vast niet meer met de open tuinendag mee kan doen.
Ik antwoord dat ik daar inderdaad niet meer aan mee kan doen omdat ik na dat ongeluk lange tijd niet heb kunnen tuinieren en de achterstand maar niet in kan halen.
Als ik zeg dat ik weinig hulp in dit dorp te verwachten heb is ze snel vertrokken.
Kort daarna komt nummer twee met opmerkingen over het onkruid.
En voor ik het weet druppen de tranen over mijn wangen.
Dit keer wel begrip gelukkig.
Ze kan zelf helemaal niet meer tuinieren.
En snapt mijn frustratie.
Ze is ook import hier.
Op mijn fotos valt het onkruid gelukkig niet op en weet ik de schoonheid van mijn tuin te vangen.
Alle fotos vind je in mijn tuinalbum
dinsdag 1 mei 2018
Abonneren op:
Posts (Atom)