Als het zomaar zomaar kan.

 

Ik moest een busje contactspray hebben.

Wat is dat vreemd dat ik dat zomaar kan gaan halen.

Hoe gauw raak je ontwend.

De bouwmarkt is zo'n 850m van mijn huis.

Een onoverbrugbare afstand dit jaar.

En nu sta ik daar zomaar opeens weer.

Terwijl ik bij de balie wacht dringt het tot me door dat de griep meer huisgehouden heeft dan ik dacht.

Ik had al gemerkt dat mijn onderbroeken afzakken en m'n BH 2 oogjes korter sluit.

Mijn conditie was natuurlijk al niet veel meer van over.

Maar het kon dus duidelijk nog minder.

M'n energie is nu echt 0,00001.

Ik moest me gewoon overeind houden aan de balie.

Maar ik sta daar toch maar mooi wel op eigen kracht.

Buiten hijs ik mezelf weer op de Easy Rider.

Ik merk nu pas goed dat het been waar de bacterie in huis hield nog steeds niet in orde is.

Ik kan hem niet over de fiets tillen dus stap ik aan de andere kant op.

Het andere been lukt het gelukkig wel.

Ook krijg ik hem met grootste moeite in en uit de trapper, met bandje.

Dat is best eng.

Vrijdag krijg ik trappers zonder bandje, dan zal het vast beter gaan.

Ik fiets een km verder naar de flappentapper.

Geld halen zonder dat ik iemand hoef te vragen me er langs te rijden.

Onderweg valt het me op dat er zoveel mensen vrolijk naar mij kijken.

Ik denk nog even dat het door de mooie fiets komt.

Maar dan dringt het tot me door dat mijn grijns zowat mijn oren raakt.

De Vecht is nog net even te ver voor me.

Daar maak ik binnenkort, als het weer lief wil doen, wel een keer een apart ritje zonder tussenklussen naar toe.

Op de terugweg kan ik het niet laten om de vernieuwde Lidl binnen te stappen.

Hij is in 2021 al verbouwd, maar ik had het nog niet af gezien.

Als ik binnen ben schiet ik even vol.

Dat ik zomaar op eigen kracht hier ben, is nog niet helemaal te bevatten.

Ik loop op mijn wenkbrauwen, maar de enorme winkelwagen houdt me overeind.

Wat is die winkel groot geworden.

Buiten staat een man met zijn handen als een kommetje uitgestrekt.

Hij spreekt de mensen aan.

Het lijkt of hij bedelt.

Maar hij vraagt niet om geld.

In het engels vraagt hij of je hem "a secret" wil vertellen.

Ik realiseer me dat ik geen geheimen heb.

En vertel hem dat ik "a lucky girl" ben.

Hij wenst me herstel van mijn gezondheid en ik vertel hem dat hij een mooi mens is.

Sommige mensen gniffelen, maar ik zie ook dat hij mensen raakt met zijn simpele vraag.

Het begint al aardig donker te worden als ik naar huis fiets.

Fietsen in het donker wordt nog afgeraden, maar gelukkig heeft het nieuwe extra brede fietspad ook betere verlichting gekregen.

Eenmaal thuis ben ik zo moe, dat ik de grootste moeite heb om de fiets op te bergen en de mand met boodschappen en de best wel zware accu met moeite naar binnen weet te brengen.

Ik zak voldaan, maar uitgeput in m'n luie stoel.

Zet de nieuwe tv  aan, die ik noodgedwongen tijdens Black Friday gekocht heb (met 50€ korting), omdat de vorige stuk ging.

Ik kan de Whats App vragen van m'n buurvrouw, die alles van mijn ritje wil weten niet eens beantwoorden, zo afgepeigerd ben ik.

Als ik een half uur later opsta om eten te maken, protesteren al mijn spieren.

Dat zal nog wel even duren voor die weer gewend zijn.

Grannies tellen

 Elke avond kom ik weer een stapje dichter bij de 400.

Inmiddels heb ik 288 grannies af en nog een stel in verschillende stadia van wording.

Ik heb de voorraad hele bollen al aardig aangesproken.

Eerlijk gezegd zal ik toch wel blij zijn als ie af is en ik weer eens iets anders kan gaan doen.

Blokjes om

 

Zaterdag m'n eerste blokje om gereden.

Klein stukje maar.

Want de griep heeft aardig huis gehouden en een hoop spieren, die al een jaar niet gebruikt zijn, gingen daarnaast ook in  protest.

Geoefend met bochten maken, fietsbruggetje over, niet alleen tegen de bult op, maar ook zo'n roodwit paaltje zien te ontwijken.

Stukje over het nieuwe fietspad dat langs mijn wijk richting centrum gaat en speciaal voor dit soort fietsen extra breed is gemaakt. (Dat fietst echt geweldig)

Stukje over klinkers.

Scherpe bocht over oud haveloos stuk fietspad weer het bruggetje op.

Dat is echt heel lastig, moet ik de volgende keer ruimer zien te nemen.

Zondag en maandag was het te slecht weer en ik barste van de spierpijn op de raarste plaatsen.

Maar vandaag maakte ik weer een klein ommetje.

Klein stukje buiten de bebouwde kom.

Op het smalle weggetje stonden twee grote gevaartes midden op de weg.

Ik denk dat ze een sloot aan het uitbaggeren waren of zo.

Toen ze me zagen startten beide heren gelijk de motor en maakte plaats voor me.

Er werd enthousiast heen en weer gezwaaid en geglimlacht.

Ik sloeg af de nieuwbouwwijk in, waar ik weer heerlijk bochtjes kon oefenen.

Toen nog even naar de supermarkt.

Maar oh wat was het van daar lastig om weer de weg op te komen.

De bocht vanaf de fietsenstalling was veel te krap.

Ik moest te stijl de stoep af en gelijk 90° draaien.

Volgende keer toch maar omrijden via de parkeerplaats of achterom.

Het plaveisel op mijn woonerf is niet alleen hobbelig.

De weg is erg bol en er zijn overal drempels.

Ga je te schuin zo'n drempel op of af, dan kun je gaan kantelen.

Ga je te snel over de hobbels dan veranderd je fiets in een botsautootje.

Je slingert alle kanten op en moet alle zeilen bij zetten om je stuur in het gareel te houden.

Dan komt als laatste nog de tocht naar de schuur.

De fiets past net door de schuttingdeur, mits je er goed recht voor staat.

Dat betekent overdwars op het straatje naast mijn huis fiets laten staan, deur open zetten en gauw fietst van de straat halen.

Dan moet ik door rijden tot achter de bijkeuken.

En vervolgens achteruit een draai van 90 graden maken.

Dan achteruit tussen de twee palen van de pergola door en de schuur in.

Dat doe ik overigens niet fietsend.

Dat is me een beetje te gortig.

Duwen gaat makkelijker

Voor ie de schuur in gaat, moet eerst de accu eraf.

Wat ook nog niet makkelijk is.

Hij zit erg laag en is duidelijk op rechtshandigen ontworpen.

Maar zittend op het ijskoude bankje bij de schuur wil het met wat kunst en vliegwerk wel lukken.

Vandaag heb ik ook een klein  stukje met trapondersteuning uitgeprobeerd.

In hoge versnelling en laagste ondersteuning voelde het al als vliegen.

En nu maar hopen dat het weer de komende dagen een beetje lief voor me wil zijn.

Hoog bezoek

 Het werd opeens erg druk voor mijn deur, in mijn anders zo stille straatje.

Op die fiets

 Naar verwachting zou de driewieler in januari komen.

Ik was dan ook stom verbaasd toen er vorige week een telefoontje kwam dat ie vandaag bezorgd zou worden.

Ik lag die dag met flinke griep en 38,9° koorts en de schuur moest nog uitgeruimd.

Spelletjesbuurvrouw bood gelijk aan om dat zaterdag te doen.

Ze bracht blijmoedig een lading vuilniszakken met vuil kattengrid, dat zich wat opgestapeld had, eerst doordat ik door mijn rug was gegaan, en toen door de griep er nog achteraan, naar de container.

Sleepte mijn en Annes oude stationsfietsen en het ligbed naar buiten.

Zette ook nog even de tuintafel naar binnen.

En maakte de indeling zo dat de driewieler erbij kan.

Intussen heb ik nog een paar tientjes voor de fietsen gekregen en staat het ligbed nog te koop.

Het is een prima ligbed, maar ik had voor ik die infectie op liep al grote moeite om er uit overeind te komen.

Nu lukt dat met onwillige benen echt niet meer.

Dus ik ga volgend jaar op zoek naar een hogere.

Affijn, alles leek dus op rolletjes te lopen.

De fiets zou vanmiddag tussen 12 en 17 uur bezorgd worden.

Na 3,5 uur gespannen wachten kreeg ik een SMSje: de chauffeur is onderweg.

Even later ging de telefoon.

Hij kan Zwolle niet uit.

Alles staat muurvast vanwege de boerenprotesten.

Dus moet ik nog een dagje wachten.

16.30 = half vier

 Wat dyslectie is weten de meeste mensen inmiddels wel.

Dyscalculie is minder bekend. 

Ik kwam er dan ook pas heel laat (zo rond m'n 32ste) achter dat ik een vorm van cijferblindheid heb.

Dat verwacht je ook niet zo gauw bij de dochter van een accountant.

Ik kreeg op school dan ook vaak op mijn kop omdat ik hulpcijfertjes gebruikte, want dat hoorde je op de Mavo niet meer te doen.

Maar ik doe het nog steeds hoor.

En dan nog raak ik onderweg toch nog wel eens een cijfertje kwijt.

Voor mijn eindexamen wiskunde haalde ik een 6.

Als je alles goed uitschreef en de methode goed toepaste dan had je die zes te pakken.

Maar ik had geen enkel goed antwoord.

Op de grafische school  hielp ik klasgenoten met rekenen en kon het nog goed uitleggen ook.

Dan haalden die knullen een vette voldoende voor hun tentamen en ik niet.

Kun je voorstellen hoe frustrerend dat was?

Vooral omdat mijn onvoldoende aan slordigheid geweten werd.

Toen ik op een bijscholingscursus met een wiskundeleraar, die ook in het speciaal onderwijs werkte, in gesprek raakte, die mij vertelde dat mijn fouten typisch een vorm van dyslectie  waren, had ik zo iets van "ja duh, ik lees drie dikke pillen in de week!".

Maar bij de test die daarna volgde kwam het er toch wel duidelijk uit.

En na de eerste teleurstelling ben ik toch wel heel blij dat ik nu weet hoe het zit.

Want dan kun je er beter mee omgaan.

Ik heb geen zware vorm en kan me met wat extra concentratie meestal wel redden.

Je moet me alleen geen cijfermatig beroep geven.

Maar dat zit er sowieso niet meer in.

De Nederlandse indeling van getallen is voor een cijferblinde best lastig.

Als je schrijft zoals je het zegt dan staat het verkeerd om.

Zesenvijftig is geen 65 maar 56.

Dat is eigenlijk best onhandig.

De engelsen met hun fifty six zijn veel logischer.

Zo heb ik ook moeite met de digitale klok.

Gisteren had ik een afspraak om 16.30.

Dus zat ik om kwart over drie al netjes klaar.

En dan duurt het wel erg lang 😂😂😂.

Hoe komt dat nou?

Mijn hersenen herkennen die 30 gelijk als half.

Over de 16 moeten ze iets langer denken.

Oh ja dat is 4.

Dus half vier.

In mijn agenda schrijf ik het daarom ook wel zo: ½5.