Het circus is in het dorp

Ik ben eigenlijk nooit zo'n circus mens geweest.
Als kind kan ik me vaag herinneren dat ik naar Circus Renz ging.
Ik weet niet meer met wie, maar wel dat het in Haarlem was.
Van het hele gebeuren kan ik me alleen herinneren dat die grote tent veel indruk op me maakte.

Als tiener ging ik nog eens met mijn zusje naar het kleinste circus van Europa.
Mijn zusje had zo met ze mee willen gaan.
Ik herinner me vooral hoe knap ik het vond dat ze met zo'n handje vol mensen een complete serie acts wisten neer te zetten.

Later heb ik nooit de behoefte gevoeld om weer eens te gaan.
Maar nu lag er  vorige week een hele stapel kortingskaartjes in de bus en ook een vrijkaartje voor de matinee van vandaag.
Van circus Belly Wien.
Een omstreden circus omdat ze met "wilde" dieren werken.
Maar mag je oordelen over iets wat je niet van dichtbij gezien hebt?

Dus vanmiddag ging ik met mijn kaartje op zak naar het plein hier vlakbij.
En toen ik in het donker mijn plekje bovenin de tribune zocht, bekroop me toch een beetje dat kriebelige gevoel dat je als kind had als er iets spannends stond te gebeuren.

Ik heb geen circusogen, dat werd me al gauw duidelijk.
Ik was vooral gefascineerd door de interactie tussen mens en dier, tussen de dieren onderling en door de ongelofelijke efficiente manier waarmee de tent gerund werd.
Er waren geen knallende zwepen, alleen plagende zwepen waarmee gespeeld werd en aanwijzingen werden gegeven.
Had een dier ergens geen zin in, dan werd het niet gedwongen en legde de stalmeester uit dat het dier gewoon vandaag even geen zin had.
Ik zag waarom sommige paarden aan de buitenrand liepen en anderen aan de binnenkant.
De buitenste hielpen de binnenste door ze de richting aan te geven.
Ik zag een dompteur en zijn tijgers elkaar plagen.
Ik zag hoe twee kamelen een derde die in een dwarse bui was in het gareel hielden.
En ik zag vooral heel veel liefde tussen mens en dier.
En het verdriet om de giraf die afgelopen donderdag nacht opeens dood ging en waarvoor een plekje bij de ingang ingeruimd was om hem te gedenken.

En dan zit je toch met een dubbel gevoel.
(wilde) Dieren horen niet in een circus thuis, maar we eten wel plofkippen en koeien die nooit het daglicht zien.
Kun je dan niet beter een goed verzorgde tijger in een circus zijn?
En waar ligt de grens?
Waarom mogen honden, katten en paarden wel?
En mag een kameel wel of toch weer niet?
Waarom een paard wel en een giraf niet?

Ik kom er niet uit.

En toen was het er opeens af

en ooooooh wat is dat lekker licht om m'n hoofd zeg
 zo zonder die vracht haar ;-)

Beekse Bergen

Ik was net 18 toen ik met het personeelsuitje van mijn werk naar het Safaripark  ging.
Het was toendertijd een grote desillusie.
We stonden een uur in de file en al die tijd zaten er 3 apen op het dak, verder was er niets te zien dan kale vlakte.
Pas aan het eind riep iemand: "kijk!!!! zijn dat geen leeuwen daar in de verte"
En inderdaad, daar lagen heeeeeel ver weg drie leeuwen te slapen.

Hoe anders was 34 jaar later mijn uitje van vandaag.
Die begon met een wandeling door het midden van het park, waar ik al veel verschillende dieren te zien kreeg, waaronder een familie stokstaartjes.
Ik vind die beesten zo prachtig he.
Daarom heb ik vandaag voor het eerst van mijn leven een filmpje op youtube geplaatst.

Grappig om nu die commentaren erachter te horen 
die heb ik niet opgemerkt toen ik aan het filmen was.

Het eten was duur en niet daverend, ik heb nog nooit mayonaise met patat gegeten, maar weet nu hoe het smaakt als je patat werkelijk verdrinkt in de mayo en de bij het menu horende kroket en fricadel waren zowat koud.

Na de lunch ben ik in de boot gestapt voor een vaartochtje.

Dat was wel even lekker relaxed.

Vervolgens met de bus weer langs een andere route om na een pauze via weer een andere route met de bus terug te gaan.

Ik weet niet wat het is met dit park, maar het gaf me echt zo'n ouderwetsvakantiegevoel.
Misschien was het de geur van de dennenbomen die me deed denken aan de vakanties uit mijn jeugd.
Maar ik hoorde ook andere mensen hetzelfde zeggen.

De fotos kun je hier bewonderen

Boekdrukken 2

kreeg een tip om het met inkt te doen.
Heb Stazon inkt gebruikt.
Dat heeft wel als nadeel dat ik het boek niet meer schoon krijg
links droog met het boek op de stof gedrukt.
Is al een stuk beter maar nog wel erg vaag.
Rechts op vochtige doek gedrukt is niet zo'n succes.

Boekdrukken

Laatst kreeg ik van iemand een heel oud boek met een relief van draken op de kaft.
Ik dacht dat ik een lumineus idee had en wilde de kaft afdrukken.
Het liep alleen een beetje anders dan ik in mijn hoofd had.

Op zich heb ik best spannende afdrukken gekregen, waar ik best wel wat mee doen kan, maar er is geen draak te zien.
Toch geloof ik dat mijn plan uitvoerbaar zou moeten kunnen zijn.
Ik weet alleen nog niet hoe.








Dunnere verf?
Dikkere verf?
Ander soort verf?

ff naar Vlissingen

Vorige week tikte ik onverwacht nog een kortingskaartje voor de trein op de kop.

Mijn inzet was om afgelopen vrijdag naar Vlissingen te gaan, maar het water kwam toen met bakken uit de hemel.

Dus werd het uitgesteld tot het weer droog was en dat was dus vandaag.

Met de vaste fotografen van Zeegat.nl had ik afgesproken dat ik om 12 uur zou poseren voor de camera.

Elke dag om 12 uur maakt de camera automatisch een foto die opgeslagen wordt in het calendarium van de site.

Maar de hele dag door kunnen sitebezoekers fotos op afstand maken en vandaag waren 4 vaste langeafstands fotografen zo lief om me via hun computer op te wachten en te vereeuwigen.

Het was niet de eerste keer, maar het voelt nog altijd een beetje raar om daar te gaan staan zwaaien naar een gebouw.

Mensen kijken dan best wel vreemd naar je en vandaag had ik een heel gesprek met een oudere man die zich al vaker verwonderd had afgevraagd wat mensen daar toch doen op de hoek van de Coosje Buskenstraat.

Toch wel leuk om nu eindelijk eens een keer op fotos van een uitje te staan. ;-)

En de rest van de middag heb ik lekker gesjopt en weer leuke materialen gevonden om te gebruiken bij mijn nieuwste hobbies.

Robbin Williams

Een byzonder mens is heen gegaan.

 

 

 

 

the unauthorized story of "Mork & Mindy"

Mussen

Ik zag ze in geen jaren, hier in Brabant zelfs nog nooit, maar de laatste tijd zitten ze tot mijn verbazing regelmatig met een hele zwerm in mijn tuintje.
Op de takken van mijn jonge knotwilgje of met z'n allen hangend aan de stelen van de rode zonnehoed, gezellig kwetterend alsof ze van geen kat bewust zijn.

Mallen maken met het lijmpistool

Ik zag van de week een filmpje op internet waarin uitgelegd werd hoe je heel eenvoudig mallen kon maken voor de Gelli Plate met een lijmppistool op een silicone bakmatje.

Dat moest ik natuurlijk gelijk even uitproberen.
Het gaat nog best lastig omdat de lijm niet regelmatig uit de tuut komt.
Maar met wat oefenen krijg je toch lekker spontane vormen.




Ik heb eerst een paar kleuren op het doek gedrukt gewoon met de roller wat grof op de GP gezet.
Daarna heb ik de mal erop gelegd en de stof er voorzichtig overheen gedrukt met mijn vingertoppen.
ik vind het resultaat al best aardig voor de eerste keer.

Gelli Plate deel drie

Vandaag met de stencils aan de slag geweest.
Links eerst weer een ondergrondje met noppenfolie en oranje verf gemaakt.
Daarna met blauw en baksteentjes-stencil erover heen.
Rechts een tegendruk van de noppen en van de baksteentjes.
En er overheen rozen met stencil van de Gelli Plate een afdruk gemaakt.
Jammer dat ik geen gele katoen meer heb, want de kleuren doen het er zo goed op.

Gelli Plate tweede poging

Het is verslavend die gelliplate.
Maar het is wel een heel gedoe.
Telkens vanuit mijn atelier naar de keuken lopen om de verf er weer af te spoelen.
Op zo'n moment wilde ik dat ik de deur naar de badkamer vrij gelaten had ipv van er kasten voor te zetten.
Maar ja of ik in staat ben zoveel op te ruimen dat die kasten weg kunnen?
Vast niet ;-)

bij de eerste foto heb ik eerst verf op de Plate uitgerold en er daarna noppenfolie in gedrukt.
het gele lapje heb ik op de Plate gedrukt en de noppenfolie op het blauwe lapje.
Eerst met oranje en daarna met kobaltblauw.
Ik vind vooral het gele lapje erg mooi geworden.

Vervolgens heb ik eerst verf uitgerold op de plate en daar een uien-netje in gedrukt voor ik de stof erover legde.

Bij het tweede en derde lapje heb ik gebruik gemaakt van een stencil.
Dat ging de eerste keer niet helemaal goed daarom heb ik er nog een keer met zwart overheen gedrukt waardoor het lapje nu weer abstract is.
Bij het paard ging het al een stuk beter.
Het laatste lapje is een proefje op ruitjesstof.
ik weet nog niet wat ik daarvan vind.
Er moet in elk geval nog iets meer mee gebeuren.

En terwijl ik zit te typen valt er een envelop met een heleboel stencils in de bus die ik voor een habbekrats op facebook gekocht heb.
Kan ik de volgende keer nog heel wat meer mee gaan spelen.

Treinreiziger met hoogtevrees

Ben ik de enige treinreiziger die steeds meer moeite heeft met overstappen op grotere moderne stations?
Steeds meer stations gaan over op overbruggingen ipv onderdoorgangen.
Die overbruggingen zijn dan van plafond tot aan de bodem van glas.
Ook de nieuwe liften zijn aan vier kanten van glas.
De hoge best wel steile trappen hebben vaak een open structuur.
En als je van boven naar beneden moet op roltrap of trap kijk je me toch een diepte in.

Ik heb hoogtevrees en niet zo'n klein beetje ook, ik heb er zelfs last van als ik TV kijk.
Als kind kon ik volslagen in paniek raken bij steile plekken.
Gek genoeg groeide ik er over heen en klom ik als tiener zo achter mijn pa het dak op.
Maar op mijn 34ste stond ik op een huishoudtrap naast een dubbeltrapgat van twee verdiepingen en toen ik naar beneden keek overviel het me weer.
En sindsdien blijf ik er last van hebben.

Ik blijf er ook tegen vechten.
Zo liep ik handje in handje stapje voor stapje over het Aquaduct over de Loire bij Briare.

 Maar soms brengt me het toch in de problemen.

Zo raakte ik eens volkomen verstard midden op de sluizen van Vlissingen.
Voor mijn gevoel heeft het echt uuuuuuuuuuuren geduurd voor ik mezelf over het smalle paadje weer terug naar de wal had gesleept.

En in een kasteel in Duitsland moest ik mijn poging om boven in de toren te komen staken om vervolgens op handen en voeten terug te kruipen naar de veilige aarde.

Op Stations zoals Utrecht en Den Bosch stapte ik al jaren met bibberende knieen in de lift.
Die is nog het minst enge van de drie want daar kan ik mij vastklemmen aan de leuning en mijn ogen dicht doen.
Maar ik kom steeds meer gerenoveerde stations tegen, met prachtige open overkappingen.
Station Arnhem bv is echt heel mooi geworden, maar je had me moeten zien schuiven over het midden van de brede overgang.
En de lift van Alphen aan de Rijn die toch niet eens zo hoog is, maar wel erg snel gaat werd ik ook al niet vrolijk van.

Ik moet er niet aan denken dat er op een dag een punt komt dat ik de trein niet meer in durf vanwege die lastige hoogtevrees van me.

En toch, ik ben er eerder vanaf gekomen, dan moet het me toch weer kunnen lukken?