Tears in heaven

 

Soms knalt het er opeens weer zo heftig in.

Vanavond kregen we tijdens de koorrepetie een mooi nieuw lied.

Het kwam me in eerste instantie totaal niet bekend voor.

Toen we het gingen instuderen bleek het me wel heel vaag bekend.

Dus ik had het te druk met noten en tekst om op gevoelens te letten.

Maar eenmaal in het donker op de fiets kwamen de niet te stuiten tranen, 

Zou dat ooit nog minder worden?

Pubquiz

 Toen ik me een paar weken geleden last minute op gaf voor het dagje Zandvoort, kreeg ik nog een mailtje van de altijd energieke enthousiaste vrijwilligster die de aanmeldingen regisseert.

Of ik niet mee wilde doen met de Pubquiz.

Daar had ik eigenlijk niet zo'n zin in, maar na een hele dag heen en weer mailen gaf ik me over. 😂😂😂

Ach ja waarom zou ik me niet eens een keertje buiten m'n comfortzone wagen?

Dus zo komt het dat ik vanmiddag alweer op pad ging met de Uitbus.

Deze keer werd ik opgehaald met een personenauto.

Want er gingen natuurlijk meer mensen mee dan normaal.

Dus reden er een paar chauffeurs met eigen auto.

Na een mooie, per ongeluk ontstane, omrit door het prachtige Overijsselse landschap (ook hier problemen met de navigatie) kwamen we aan bij de theeschenkerij van camping de Huttert.

Waar we, na een kopje koffie of thee met Arretjecake, ingedeeld werden in groepjes.

Elke chauffeur nam de leiding over drie dames.

In vijf rondes moesten we vragen beantwoorden en het viel me mee hoeveel ik wist.

Een dier voor driekwart wol bv.

 (Nee ik verklap het niet 😂😂😂)

Ondertussen ging de schaal met lekkere hapjes keer op keer rond.

(De mooie foto ervan is miraculeus van m'n tablet verdwenen)

En de glaasjes werden gevuld.

Ons groepje werd tweede.

Al klopte dat volgend ons niet, maar dat mag hem de pret niet drukken.

(4x8)+9 is geen 33 toch?

Al met al weer een gezellig middagje met de Uitbus Vechtdal.

Ik zou het wat rustiger aan gaan doen

 Maar ja, vorige week kwam er weer eens een berichtje dat er nog wat plaatsen vrij waren en aangezien ik mijn hoedenmakersspullen verkocht heb, zit mijn uitjespotje weer goed vol.

Dus ging ik vandaag toch maar weer gezellig uit eten bij de Barones, waar we in augustus ook al met de Uitbus geweest waren.

Een ander verrassingsmenu, maar weer even lekker.

De foto van de amuse is mislukt.

Jammer want het zag er zo schattig uit en smaakte ook lekker.

Daarna waren er broodjes.

Gevolgd door zalm.

Ik heb zalm nooit lekker gevonden, maar dit smaakte me tot mijn verbazing uitstekend.

Het hoofdgerecht waren kalfsmedaillions met patat en koolsla.

En we besloten met een verrukkelijk toetje: aarbeienbavoirois met ijs, bonbon en fruit.

Ik ben niet zo culinair onderlegd, maar ik ga deze verrasingsetentjes steeds leuker vinden.

*****

De volgende ochtend:

Ps gisteravond was de amusefoto verdwenen, vanmorgen stond iet opeens weer bij.

Dus bij deze alsnog een ereplaatsje voor het eerste hapje.

Waarom ....

 ..... Sleep ik dit al veertig jaar mee?

Toen ik net op kamers woonde droeg ik voornamelijk geitenharen sokken.

Die ik keurig in alle kleuren van de regenboog stopte als er weer een stukkie doorgesleten was.

Maar ik wilde graag lange kousen.

Sokken breien was toen niet hip.

En de keus aan sokkenwol was nihil.

Dus toen ik een paar gele knotten op de kop tikte ging ik enthousiast aan de slag.

Zo enthousiast dat ik door breide tot de wol op was.

Om vervolgens te ontdekken dat mijn kuiten, die toen toch nog lang niet zo riant waren als tegenwoordig, er met geen mogenlijkheid in pasten.

Ik had geen idee hoe ik dat op kon lossen.

De kousen verdwenen in de kast en uiteindelijk in een doos, om veertig jaar later en 6 huizen verder weer te voorschijn te komen.

Nooit heb ik me meer aan sokken breien gewaagd.

Maar ja wat doe ik nu met mijn mislukte kousen?

Zou het nog lukken om er sokken van te maken?

Afknippen en nieuwe boord aan breien?

Tuinverrassing

 

Mijn tuin is een puinhoop, daarom heb ik dit jaar ook niet zo veel laten zien als anders.

Maar als ik dan aan kom fietsen en de stekjes, die ik vorig jaar kreeg, zo uitbundig het onkruid overstemmen, dan word ik er toch weer een beetje blij van.

Vliegeren

 

Vandaag maakte ik maar een klein fietsommetje, het was te fris om ergens te gaan zitten, jaja herfst.

Maar ik bleef wel even kijken bij de vliegerdag van het vliegermuseum van Riks Simons.

Ik schreef er al vaker over, hier en hier.

Bij aankomst zag ik een man achter in het veld vliegeren.

Uit de verte was het net Anne, zelfde kleding, wit baardje en zelfs zijn manier van bewegen.

Laatst had ik dat ook al eens bij zijn favoriete plekje bij het stuw.

Daar liep een man over de brug op me af.

Zo gek, dat dan je hart dan een sprongetje maakt, terwijl je verstand toch echt wel beter weet.

Het vliegermuseum moet helaas weer sluiten, eind deze maand moeten ze hun tijdelijke lokatie alweer verlaten.

En een nieuwe betaalbare lokatie is nog niet gevonden.

Zou zo verschrikkelijk zonde zijn als deze unieke verzameling zou verdwijnen voor het grote publiek.

Dus mocht je nog iets weten, ook al is het maar voor tijdelijk, neem contact op met Riks Simons.

Afscheid nemen doet soms zeer

 Een half leven geleden begon ik workshops hoeden maken te volgen.

Pas toen hoorde ik dat mijn oma, begin vorige eeuw, ook hoedenmaakster was geweest.

Wat zou het leuk zijn geweest als ik haar op had kunnen volgen.

Maar het bleek eenveel  te kostbare hobby, waar ik mijn beroep niet van maken kon.

De spoeling was te dun, er werden nog maar weinig hoeden gedragen.

En de investering was te groot.

Toen ik ook nog het onderste botje van mijn duim brak, waardoor ik niet meer genoeg kracht had om het vilt over de mallen te trekken, verdwenen alle mooie pas aangeschafte materialen voorgoed in de kast.

Nu 3 verhuizingen verder heb ik eindelijk de moed om er afscheid van te nemen.

De hele bubs staat te koop op een hoedenmakersgroep.

Met pijn in het hart, dat wel.

Één van de vele vervlogen dromen in mijn leven.

Grote opruiming houden is knap confronterend.

Maar deze totaal vergeten hoed ga ik afmaken.

Hij is al gevormd en moet alleen nog in elkaar genaaid.

En in de doos zitten nog genoeg zonnehoeden voor de rest van m'n leven.

Hibiscus

 Een paar jaar geleden kreeg ik van iemand tien hibiscus takken.

Gewoon in de grond steken en bewateren zei ze.

Anne nam er vijf mee en ik hield de andere vijf.

Ze gingen alle tien dood.

Één dode tak bleef in een hoekje waar de zon niet kwam staan.

En tot mijn verbazing kwam daar vorig jaar een nieuw takje met drie blaadjes aan.

Dit jaar is het al een flinke tak met bladeren.

En dan opeens staat ie toch nog in bloei.

Soms moet je gewoon erg lang geduld hebben. 

Wat doe je als ......

 ......... je op vrijdagochtend wakker wordt van de wekker op je tablet en je bij het uitzetten een ver na middernacht geschreven mail van de secretaris van Uitbus op ziet poppen?

Gelijk even lezen natuurlijk.

Er was een uitvaller voor een dagje Zandvoort dus werd met spoed nog iemand gezocht die mee wilde.

Nu wil ik altijd wel mee naar zee.

Maar omdat ik al een keer de kans gehad had en ook vorige week naar Ameland ging had ik me voor deze keer niet aangemeld.

Ik vond dat een ander aan de beurt was.

Maar als je dan last minute opeens alsnog de vraag gesteld krijgt om mee te gaan, wat doe je dan?

Alsnog aanmelden natuurlijk.

En zo werd ik om 8 uur vanmorgen alweer opgehaald voor de lange rit naar de kust.

We werden net als de vorige keer ontvangen met koffie/thee/chocolademelk met gebak.

Door omstandigheden waren we dit keer de enige groep.

Petje af voor het Ouderenfonds dat ze het toch voor ons door lieten gaan.

Zo werd het een intiem feestje voor 14.

7 giebelende vrouwen, 1 mannelijke deelnemer, 1 chauffeur, 2 medewerkers van het fonds, 2 EHBOers, 1 accordeonist  en eigenlijk ook wel voor het bedienend personeel van het restaurant.

Dan krijg je een heel andere sfeer dan de vorige keer.

Ook leuk!

Na de koffie maakten we een wandelingetje over het strand.

En toen was het alweer tijd voor de driegangen lunch.

De anderen kregen tomatensoep en ik een kopje bouillon met verse kruiden.

Daarna een broodje gezond en een broodje kroket.

En een glas met verse vruchten toe.

De anderen maakten nog een tweede wandeling, maar omdat ik nogal last van m'n rug had bleef ik lekker op het terras genieten van het uitzicht.

En toen was het al gauw weer tijd om de reis naar huis te aanvaarden.

Alweer zo'n fijne dag met dank aan het Nationaal Ouderenfonds en de Uitbus Vechtdal.

En nu ga ik het toch echt weer wat rustiger aan doen met de uitjes.

Alhoewel?

Je weet het maar nooit he.