Vanalleswatjetoe

De randjes van deze week waren weer iets ingewikkelder.

Het bovenste randje moest ik in het midden weer aanpassen om symetrie te krijgen.

Ik heb een bloemetje weggelaten en het steeltje wat korter gemaakt.

Bij het onderste randje heb ik de uiteinden wat aangepast om een mooie afronding te krijgen.

Met een breivork een koordje breien is supersimpel.

Ik heb een vermoeden dat dit erg verslavend is.

Het is net als punniken en kumihimo super Zen.

Het zeepje dat maar niet wilde vilten heb ik bewerkt met een viltnaald.

Dat was wel even lastig, want ik wilde natuurlijk niet dwars door de zeep steken.

Maar toen ik eenmaal de slag te pakken had, lukte het toch nog om er iets moois van te maken. 

De col, die ik vorige week voor 50 cent bij de kringloop kocht, heb ik losgemaakt en dubbel dicht genaaid.

Op zolder vond ik nog een binnenkussentje van onbekende herkomst, dat precies de goede maat heeft.

En natuurlijk moest er ook nodig weer eens wat in het dagboek getekend worden.

Het portret wilde niet erg lukken, maar dat mag hem de pret niet drukken.

Een man met een passie

Als kind heb ik eens een vlieger gemaakt.

Ik kan niet meer herinneren waar of hoe, maar ik heb een vage herinnering aan groen vliegerpapier dat om touwtjes gelijmd werd.

Ik ging met mijn vader naar een veld in de buurt, maar we kregen de vlieger niet de lucht in.

Mijn vader kreeg een enorme driftaanval en de vlieger verdween.

In de zomervakantie was er bij de kinderactiviteiten in het dorp ook een ochtend vliegers maken, maar het was de enige activiteit waar ik niet heen mocht.

Dus maakte ik stiekem in de schuur een piepklein vliegertje, dat met geen mogenlijkheid vliegen kon.

Als kind begreep ik er niets van, maar nu ik een dagje ouder wordt denk ik, dat mijn vader, die al vroeg wees was, gewoon niet wist hoe het moest.

En in die tijd had je nog geen YouTube.

Afgelopen dinsdag bracht ik een bezoek aan het vliegermuseum in Ommen.

Ik kreeg een boeiende rondleiding met veel verhalen over techniek, materialen, beschilderingen, aerodynamica, vliegerevenementen.

Mocht in het atelier kijken en materialen voelen.

Tot mijn verbazing voelde ik me helemaal in m'n element.
Want hoewel ik echt niets van vliegeren weet (wist), buitelden er overal puzzelstukjes uit mijn creatief, grafisch, werktuigbouwkundig, vrijwilligers en onderwijs verleden over en door elkaar.

Als er iets is waar ik van kan genieten dan is het van mensen met een passie.
De gedrevenheid waarmee mijn gastheer mij verhaalde over de bouw en werking van zijn vliegers, over elke nieuwe ontdekking, elk stapje dat ie weer verder kwam in het ontwikkelen van een vlieger.
De liefde voor wat ie maakt en aan anderen leert en laat zien, zorgde er voor dat ik twee uur aan zijn lippen bleef hangen.

Hij wordt er niet rijk van Riks Siemons, maar hij heeft een prachtige passie.
Ik heb een byzonder mens ontmoet en ik hoop dat ik ooit een keer in de gelegenheid zal zijn om zijn vliegers te zien vliegen.

De twee rommelige fotos zijn van mij, de andere heb ik, met toestemming van Riks van de website gehaald, waar je ook echt even moet gaan kijken naar de andere fotos.

Riks en zijn vliegers, waren afgelopen najaar ook te zien in het programma Geloof en een hoop liefde van de EO.

Even naar Ommen

In mijn vakantiepotje zat weer net genoeg om een paar dagen de hort op te gaan.
Mijn oppas wilde met liefde weer op mijn dametjes passen.
De weersvoorspellingen waren goed.
Dus boekte ik nogmaals het garagehuisje in Ommen, waar ik afgelopen september ook al was.

Via Treinreiziger.nl ontdekte ik dat de goedkoopste treinkaartjes dit keer bij vakantieveilingen te koop waren en zo bespaarde ik nog bijna 6€ op twee enkele reizen.
Ik besloot dit keer geen fiets te huren, maar in Ommen aangekomen bood mijn   gastvrouw me een oude degelijke fiets te leen aan.
Daar zei ik natuurlijke geen nee tegen.

Maandag avond at ik weer bij de Paraplu, waar ik als een oude bekende begroet werd.
Het was er weer erg gezellig en bij vertrek werd me gevraagd of ik die vrijdag weer kwam.
Helaas kon ik dat niet.

Dinsdagochtend liep ik een rondje over de markt en kocht er een taartje dat bestond uit de droogste cake die ik ooit geproeft heb.
Alleen de vulling van slagroom en vruchtenjam, maakte het nog eetbaar.
Maar ja, voor een euro mag je niet zeuren he?

's Middags bezocht ik het vliegermuseum, daar wijdt ik een volgend blogje aan.

En ter afsluiting at ik voor het eerst van mijn leven bij de Kwalitaria.
Ik verwachtte een gewone snackbar, maar het is net even meer.
Geen eten uit de muur in plastic bakjes, maar een leuk opgediende plank met eten.

Woensdagochtend bezocht ik de twee grote kringlopen, mijn aankopen konden jullie al bewonderen in mijn vorige blogje.
Bij het uitpakken van alle borduurpakketjes ontdekte ik dat de lapjes grootdeels plastic of lakenkatoen waren.
Maar door de grote hoeveelheid garen en de 27 borduurnaalden is het toch absoluut geen miskoop.

En 's avonds at ik weer bij het Vlierhuis, waar ik ook al weer oude bekenden tegen kwam en nieuwe bekenden maakte.

Donderdagochtend heb ik een uur baantjes getrokken in het binnenbad.
Daarna dook ik het bubbelbad in, waar verder niemand in zat.
Veel later pas kwam een badjuffrouw me vertellen dat dat deel van het zwembad niet toegankelijk is als er baby uurtje in het ondiepe bad is.
Maar ze had me voor één keertje laten zitten.
Lief he!

Tussen de middag at ik broodjes leverworst.
Daarna had ik naar het streekmuseum gewild, maar dat is helaas 's winters dicht, net als het nieuwe fietsmuseum.
Dus was ik maar weer zo brutaal om, net als vorig jaar, bij het handwerkgroepje binnen te stappen.
Ook daar werd ik hartelijk begroet en mocht weer gezellig aanschuiven.
En toen werd ik acuut ziek.
De broodjes leverworst vielen totaal verkeerd en ik zal jullie verdere details besparen.

Vrijdag had ik mijn bezoek willen afsluiten met warme chocolademelk en appelgebak bij de HEMA, maar dat durfde ik nog niet aan.
Dus kocht ik er een breivork, die al een tijdje op mijn wensenlijstje stond en een aantekenboekje dat me aanmaant tot grote dromen.

Ik zat nog een tijdje op de enorme brug van het mistige uitzicht te genieten.

En toen begon de lange reis naar huis weer.
Waar twee blije dametjes me op stonden te wachten.
En ik ziek onder een dekentje met ze op de bank kroop.

Maar je was toch aan het ruimen?

Een paar jaar geleden kocht ik bij de school om de hoek een voorraad plastic viltbordletters om mee te sjabloneren.
Een deel zat in een mooie houten doos, die ik bewaarde ook al wist ik niet zo gauw wat ik er mee zou doen.

Vorig jaar werd ik lid van een faceboekgroep die kleine borduurwerkjes in letterbakken maakt.
Dat vond ik een goed idee voor mijn doos.

Vandaag vond ik in een kringloopwinkel 27 miniborduurpakketjes die bij een lecturama serie hoorden.
Voor 5,40€ ben ik 27 borduurlapjes, strengen splitzijde en 27 borduurnaalden rijker.
Een perfecte aankoop voor mijn letterdoos.

Deze kon ik ook niet laten liggen.

Bij een andere kringloop kocht ik een deegrollertje om mee te drukken, een bakje om mijn flessen textielverf in op te slaan, een zakje roosjes en een rolletje band.
De gestreepte potjes zijn een aanvulling bij een vaas die al voor mijn keukenraam staat, daarvoor gaan een aantal andere dingen weer weg.
En dat mooie handgebreide ding is een soort sjaalkraag, maar ik maak er een kussen van.
Het lag in de 50cent bak.
Ik vind het zo'n mooi breiwerkje, dat gewoon een tweede leven verdiend.
Vulling heb ik nog op zolder liggen.

En ja nu verwacht ik natuurlijk de vraag:
"maar Marlien, je was toch aan het ruimen?".
Klopt en de afgelopen weken heb ik weer heel veel uitgezocht.
Komende weken ga ik  veel kleding en stoffen op Marktplaats zetten.
Bij elkaar wel een kast vol.

Nijdige vrouwen

Zo lang als ik me herinneren kan, kon ik beter opschieten met jongens dan met meisjes.
En later met mannen dan met vrouwen.
Niet dat ik nou zo jongensachtig was hoor.
Ik was gewoon een verlegen meisje dat met poppen speelde en graag sprookjesboeken las.
Maar ik begreep niet zoveel van meisjes en hun behoefte aan strijd om wat dan ook.
Met jongens had ik dat probleem niet, die waren veel directer.

Op de kleuterschool had ik een indianenjurk met een vlechtjespruik én een sherrifpak met klapperpistool.
En op de lagere school een ridderpak én een saartjesoutfit.
In de jaren 60 was dat best byzonder denk ik.
Maakte mijn moeder ze in het kader van de opkomende emancipatie?
Ik weet het niet, ik dacht daar niet eens over na.
Waarom zou ik niet net zo goed vader als moeder mogen spelen als dat zo uit kwam?

Was het toeval dat ik meestal in een mannenwereld werkte?
Ik dacht van wel, want ik zocht het niet.
Het beviel me lange tijd prima.
Gewoon jongens én meisje onder elkaar.
Totdat er meer vrouwen bij kwamen.
Dan ontstond er binnen de kortste keren een pikkerij van jewelste en was de sfeer op de afdeling al gauw zoek.
Ik begreep die behoefte om de populairste te willen zijn nooit zo en werkte gewoon liever goed samen.

Ik ben vrijstaand en voel me daar prima bij.
Maar waar ik me niet prima bij voel is het leger van getrouwde vrouwen dat me behandeld als oud vuil.
Vooral als ik goed kan opschieten met hun man.
In mijn beleving maakt het in vriendschap helemaal niet uit of iemand man of vrouw is.
Of iemand getrouwd of ongetrouwd is.
Als je een klik hebt heb je een klik.
En als je oprecht en eerlijk bent en geen dubbele agenda hebt dan is daar niets mis mee.

Ik ben niet op zoek naar een man.
En zeker niet naar de man van een ander.
Daar ben ik heel principieel in.
Ik stook niet in een andermans huwelijk.
Maar ik word zo moe en verdrietig van vrouwen die mij als vrijstaande al bij voorbaat als gevaarlijk zien en gaan pikken.
Of waar ik alleen maar welkom ben als de man van huis is.

Over randjes en zeep

De randjes van deze week zijn supersimpel.
Toch lukte het me nog om me te vertellen. :-)

Zeep omvilten stond ook al en tijdje op mijn to-do lijstje.

Maar het wilde niet zo best lukken.

Na het drogen zag ik dat de zeep er nog hier en daar doorheen stak.
Ook bleef de wol op sommige plaatsen, ondanks langdurig wrijven los zitten.

Dus deed ik na een paar dagen een tweede poging, voegde nog wat wol toe en schuimde en wreef weer dat het een lieve lust was.

Maar ook nu wilde sommige delen gewoon niet pakken.
Ligt het aan de wol?
Aan de zeep?
Of doe ik iets verkeerd?

Mooi van lelijkheid

Ik kon het ondanks de aanhoudende grieperigheid niet laten om nog even met Tyvek te gaan frutselen.
Vond die ene kraal van zondag zo leuk.
Supersimpel, maar wel helemaal op z'n Marliens.
Mooi van lelijkheid.

Vanmiddag bekladde ik een velletje Tyvek met verf waarbij ik een rand zwart maakte en de rest in drie kleuren.
Maar de verf wilde niet drogen.
Dus kon ik pas halfverwege de avond de stroken knippen, om de breinaald rollen en de heatgun erop zetten.

Het is spannend om de laagjes weg te zien smelten.
Je weet immers niet wat er tevoorschijn komt.
Maar het lukte deze keer aardig.

Niets om aan te trekken

Nou zo erg is het niet.
Maar de laatste twee decennia is mijn garderobe verzand in een rij spijkerbroeken en een oneindige stapel T-shirts.
Ik heb ze in alle kleuren, met lange mouw, met driekwart-, halve- en korte mouw en zonder mouw.
Vorig jaar besloot ik dat het tijd werd dat mijn kleerkast meer identiteit kreeg.
Maar met een kleine beurs stap je niet zomaar even een winkel binnen.
Dus is het een kwestie van geduldig dag in dag uit Marktplaats afstruinen naar tweedehands.
Dat resulteerde in twee "nieuwe" jurken en een blouse, waar ik nog steeds heel blij mee ben.
En toen werd het weer geduldig afwachten.
Soms zag ik wat moois, maar zat er niet genoeg geld in het potje.
Soms zat er geld in het potje, maar kwam er niets leuks langs.
Maar dit weekend vielen dan eindelijk aanbod en potje samen.
En kon ik mezelf verblijden met een builige tuniek.

Een puntig jasje, dat perfect past bij de grijze builenjurk die ik vorig jaar kocht.

En, na enig aarzelen, ook nog deze, net even anders, spijkerbroek.

En nu ga ik weer hard sparen.

Randje

Randje 2 in aangepaste versie.
De zigzag wat verbreed en de bloemen gespiegeld.

Aan het werk met Tyvek

Vandaag kwam Debby langs om een middagje samen te experimenteren.
Ze was nieuwsgierig naar Tyvek en ik had er ook al heel lang niets meer mee gedaan.
Ik moest ook wel heel diep in mijn geheugen graven.

Debby houd van donkere kleuren.

En ik koos voor rasta kleuren

Debby vond de resultaten met de heatgun het leukste

Ik vind strijken spannend.
Het bovenste rijtje kun je zo aan een waslijntje hangen.
En de middelste waan je je in Toscane.

Het filegraanstrijken was knap lastig.
En de laatste 3 zijn met de heatgun verfrommeld.

Debby maakte grote lange kralen.

Ze rolde ze omgekeerd, beginnende met de punt om een breinaald.

Mijn naar de punt gerolde kralen werden niet zo daverend, dus ik ging verder met rechte stroken en dat is beter geslaagd.

That's the spirit

Ik had er vorig jaar even helemaal geen zin meer in.
Voor elke tien cm 15 bladzijden informatie doorworstelen.
En het dan nog niet snappen.

Maar in het nieuwe jaar heb ik de moed weer opgepakt en ik ga er verder mijn eigen draai aangegeven.

Ik had even niet genoeg plek om hem uit te leggen.
Hij ligt nu half tegen de rugleuning, half over de zitting, vandaar dat ie wat ongelijk lijkt, maar dat is ie niet hoor.

Moeizame start

Randje per week 2018 is vandaag begonnen.
Ik heb gekozen voor een kleurrijke versie op het mooie band dat ik afgelopen voorjaar tijdens de garageverkoop op de kop tikte.
Het band is half zo breed als het voorgeschreven band en heeft ook nog een even aantal steken terwijl het patroon oneven is.
Dat werd dus een zaterdag van zoeken en puzzelen en heeeeeeeeel veel uithalen en opnieuw beginnen.
Toen ik eindelijk een goede verdeling van de bovenrand had, bleek ik het op de achterkant geborduurd te hebben, dus kon ik weer opnieuw beginnen.
Het middengedeelte is heel anders geworden dan het originele patroon.
Meer op z'n Marliens dus weer.