Elke keer als ik de supermarkt binnen loop zie ik hem weer.
Die ene bol.
Heel langzaam zakt ie in prijs.
Meerdere keren heb ik ermee in m'n handen gestaan en toch maar weer teruggelegd.
Vandaag was ie er nog steeds, met alweer een lager prijskaartje.
Je kunt er een vrolijk kussen van breien.
En dit keer kon ik de verleiding niet meer weerstaan.
Voor 2€ kan ik me geen buil vallen.
Thuisgekomen ontdek ik dat er ook nog een rondbreinaald bij zit.
Die dingen zijn funest voor m'n polsen.
Maar met af en toe een toertje breien zal het vast wel gaan.
Hoe kun je vertellen hoe het voelt om op een podium te zingen voor een volle zaal, met een compleet orkest achter je?
Ik weet niet eens waar ik moet beginnen.
200 mensen, die zich voor, achter en op het podium ten volle in gezet hebben om er zaterdag een feestje van te maken.
En een feestje was het.
Ik hou het maar bij de foto's en artikelen die ik verzameld heb en daar zal nog wel eea bij komen.
Anne zei gisteren dat ie een verrassing voor me had.
Hij deed er erg geheimzinnig over.
Had het over muziek en over dingen die ik vast goed kon gebruiken.
Maar echt wijs kon ik er niet uit.
Vandaag om 12 uur stond ie op de stoep.
Even later kwam er een colone wagens van Radio Continu de straat in rijden en stopt voor de deur.
Ik zie mannen uitstappen met van alles en nog wat bij zich.
Ik zie dozen, ik zie een man met een gitaar, ik zie microfoons.
Uit de laatste auto komt zelfs een kerstman.
Er staan overal buren te kijken.
En voor ik het weet lopen ze naar mijn voordeur, waar we stijf omarmd al in de deuropening staan.
We zitten in een life uitzending en voor de show wordt er nog even heel hard op de bel gedrukt.
Presentator Stefan Leur duwt een microfoon onder mijn neus en vraagt naar het verhaal van Anne en mij.
Ik verander ter plekke in een stamelende giegelende, blozende puber.
Er komt geen zinnig woord meer uit.
Ook Anne brengt er niet veel meer van terecht.
Blijkbaar zien wij er zo stralend uit, dat alle mannen voor mijn deur mee gaan stralen.
Ik krijg nog net piepend uit mijn keel dat ik nog maar net in Ommen woon en dat ik er alleen maar leuke dingen mee maak.
Een gelegenheidsduo, gevormd door Rene Karst en één van de Dikdakkers zingt " 't het nog nooit zo donker west" van Ede Staal, dat Anne speciaal voor me aangevraagd heeft.
En eindigt spontaan met : "da geft allemaol niks want wie holt van mekaar".
Daarna krijg ik een doos in mijn handen gedrukt die zo zwaar is dat ik hem bijna laat vallen.
En Santa zet er nog een doos gebak bovenop.
Dan verdwijnen de mannen weer met een stralende glimlach op hun gezicht.
En die lach krijgen we de hele middag niet meer van ons gezicht.
Hoe romantisch is dit?
Het is al weer zo'n 34 jaar geleden dat ik hem leerde kennen: Anne.
We hadden gelijk een klik.
Hij ging net samenwonen met z'n vriendin.
We schreven lange brieven.
En reisden af en toe naar elkaar toe.
Ze verhuisden naar Ommen.
Ik was eregast op hun huwelijk.
Er kwamen kinderen.
Ze kwamen logeren.
En, zoals dat wel vaker met penvriendjes gaat, we verloren elkaar uit het oog.
De site Vechtdaltips plaatste afgelopen voorjaar één van mijn fotos, met naamsvermelding op hun site.
En tot mijn verbazing kreeg ik kort daarna via facebook een berichtje van: Anne.
"Ben jij DE Marlien die lang geleden in Santpoort woonde?"
Eerlijk gezegd aarzelde ik wel even om de draad weer op te pakken.
Er waren immers alweer zo'n 26 jaar verstreken.
Maar natuurlijk raakten we toch aan de praat.
En de klik was er nog.
Een maand later kreeg ik een huis toegewezen in Ommen.
Wat moet Anne verbaast zijn geweest toen ik hem dat schreef.
Zelf woonde hij daar al lang niet meer en was inmiddels gescheiden.
En hoewel hij zelf midden in een verhuizing zat hielp hij tussendoor ook nog met de mijne.
En de klik was er nog.
(Dit is zo ongeveer de vreselijkste foto die ik heb van Anne en mij nogal uitgeput tijdens de verhuizing.)
Deze zomer liet hij mij de regio zien, we sprokkelde spullen voor elkaars huizen bij elkaar, gingen dagjes uit en praten en praten en praten en praten en praten.
En de klik is er nog.
Vorige week zei Anne: "We moeten nu echt eens praten over ons".
En ik zei: "dat is goed.'
En nu heb ik een hele echte adembenemende diepe klik.
Met Anne.
Als je alleenstaand bent gaat Sinterklaas meestal je huisje voorbij.
Maar aangezien alles dit jaar anders is dan anders, kwam ie nu wel langs.
Bij het eetcafé kregen alle bezoekers gisteren naast warme chocolademelk met slagroom en heel veel kruidnoten ook een cadeautje.
Ik kreeg een grappig lampje met LED-sterretjes.
En vandaag bracht de post een boek vol verhalen over en foto's van de (Overijsselse) Vecht.
In Nederland en Duitsland was een verhalenwedstrijd uitgeschreven.
Deze fictieve verhalen moesten zich afspelen rond de Vecht.
Daarnaast was er een fotowedstrijd.
De beste tien Nederlandse en tien Duitse verhalen zijn samen met de mooiste fotos gebundeld in dit boek.
Ik won het op facebook.
Via de plaatselijke weggeefhoek, mocht ik dit leuke kannetje ophalen.
Ik moest er wel 7,5km voor fietsen.
Maar dat deed ik binnen een uur.
Voor de meeste mensen zal dat een peulenschilletje zijn.
Voor mij was het weer een kleine mijlpaal.
En de dag werd besloten met een etentje bij nieuwe kennissen.
Een heerlijke bamischotel met ijs met warm fruit toe.
