woensdag 31 mei 2023

AH overblijvers

 Een paar jaar geleden kocht ik al eens een voedselbox bij de Lidl via to good to go.
Laatst las ik dat AH het ook doet,maar via de eigen app.
Je kunt bij hen uit drie opties kiezen: vegan, verrassing of brood.
Dat wilde ik dus ook een keertje proberen.
Ik kon vandaag een verrassingspakket reserveren á € 4,95 met een normale winkelwaarde van ongeveer € 14,95.
Daarin zat dit:


 
In eerste instantie viel het me een beetje tegen.
Maar toen ik in de app ging kijken naar de prijzen veranderde dat.


Totaalprijs € 15,32.
Totaalprijs afgeprijsd € 9,96
Totaal betaald € 4,95
Waarbij ik er bij de bovenste 2 op gok dat ze ook 35% afgeprijsd waren.

Dit soort dingen koop ik dus zelden.
Veel te duur.
Maar op deze manier is het wel een keertje leuk.

De stoommaaltijd moet in de magnetron, die ik niet heb, dus gaat het maar gewoon in de koekenpan.
De fruitsalade komt vanavond bij de tv vast ook wel op.
De rosbief heeft nog een tht tot 3 juni.
En de sla bewaar ik tot morgen.



Het smaakte prima.

zondag 28 mei 2023

Rondje andersom

 Ik heb eindelijk ontdekt hoe ik op google maps navigatie een rondje kan uitzetten.
Dat maakt de mogenlijkheden weer een klein beetje groter.
Gisteren maakte ik daarmee via een andere kant een 15km tochtje naar mijn plekje bij het stuw.
Dan moet ik dwars door de stad.
Je kunt goed merken dat het toeristenseizoen begonnen is.
Op de smalle weg door het centrum was het razend druk.
Ik had een niet ondersteunde bakfiets voor me, die traag ging, maar niet in te halen viel omdat er geen ruimte was.
Achter me een file autos.
Maar niemand die zich druk maakte.

Bij de enige brug die Ommen-stad rijk is was het echt een gekkenhuis.
Het is daar altijd al een ramp, ondanks de vele (tonnen verslindende) aanpassingen die de gemeente er al gedaan heeft in een poging het op te lossen.
Van zes kanten moet het verkeer zich in elkaar voegen.
En ik was ook even vergeten dat er pinksterfair is op het Laer.
Daardoor was het nog drukker.


Voordeel van op een driewieler rijden is dat je best wel vaak voorrang krijgt, ook als je het niet hebt.
De verkeerschaos kon ik dus al snel achter me laten.


Bij deze foto moet je even sterk inzoomen op het blauw een klein beetje rechts van het midden, dan kun je zien wat ik zag.😄🪂


Via een mooie route kwam ik uiteindelijk bij het stuw terecht.
Waar in het naastgelegen sluisje net bootjes geschut werden.
Altijd leuk om even te bekijken.

Toen ik de brug over het stuw op reed kwam me een stoere motorrijder tegemoet.
Ik boog me even even stoer over mijn stuur.
Ellebogen in de lucht.
Met helm en polaroid overbril lijk ik net zo'n motorrijder van een eeuw geleden.
De man moest er net zo hard om lachen als ik.


Het bankje aan de overkant was inmiddels vrij.
En met een hapje en een drankje genoot ik de rest van de middag van het bruisende water en het mooie uitzicht.
Over niet al te lange tijd kan dat voorlopig niet meer.
Er komt een nieuwe brug 15 m naast het stuw.


De boeren van Junne moeten al meer dan tien jaar een omweg van 15 km maken met hun landbouwwerktuigen, dwars door een wijk van Ommen en over de chaosbrug bij het centrum.
De huidige brug op het stuw is te slecht geworden voor zwaar verkeer.
Er is heel veel heibel over deze nieuwe brug.
Enkele omwonenden (nieuwkomers) strijden er al jaren uit alle macht tegen.
Maar ik snap wel dat het echt noodzakelijk is.
Als de brug er eenmaal ligt, zal het vast wel weer mooi worden en hopelijk krijgt Annes bankje dan een goede vervanger.
( Bankje op de foto is overigens het bankje ernaast)



Nb wat de helm betreft:
Het is nu nog niet verplicht, maar het zit er wel aan te komen voor fietsen die harder dan 20km per uur gaan.
Na wat bijna aanrijdingen en een keer op 2 wielen door de bocht gevlogen te zijn, ben ik toch gaan nadenken.
Een gesprek met een man die na een val met de fiets ernstige hersenschade heeft (of eigenlijk met zijn vrouw, want hij kon niet meer praten) heeft me over de streep getrokken.
Ik wil nog ff langer mee.

En de overbril is een cadeautje voor mezelf.
Ik had wel zo'n opklapbaar ding, maar erg handig is dat niet.
En deze geeft zo'n mooi zicht.

vrijdag 26 mei 2023

Wat gaat het opeens hard

 

In de achtertuin begint de akelei alweer wat uitgebloeid te raken, nu is het vingerhoedskruid aan de beurt.
Ik heb er een nieuwe zachtroze variant bijgekregen.
En tot m'n verbazing een gele.
In de knop zijn ze allemaal geel, maar deze is open nog steeds geel


De voortuin is gewoon niet op foto te vangen, veel paars/roze, natuurlijk mijn favoriete slaapmutsjes en de irissen, waar ik een keer een stek van kreeg, beginnen een flinke bos te worden.
Maar ook een vervelende nieuwe pestkop in de vorm van een grassoort die enorm snel groeit.
Alweer werk aan de winkel dus.

Na 1,5 maand individuele fysio heb ik het (voor mij toch wel moedige) besluit genomen tot een abonnement fysifit.
Vind ik het leuk?
Nog steeds niet echt, of misschien wel echt niet.
Vind mijn lijf het fijn?
Ja, het zijn kleine vooruitgangetjes, maar ze zijn er.
En ik begin ze op te merken.
Alle reden dus om  stug door te gaan.
Alleen zal ik weer moeten leren om vroeg op te staan.
Want ik kan alleen terecht tussen 9 en 10.

zaterdag 20 mei 2023

Vooruitgang

 Heel langzaam merk ik, dat ik een ietsjepietje meer conditie krijg.
Al voelde dat de afgelopen weken, met alle spierpijn, die ik natuurlijk, door het weer opstarten, bij de fysiosport kreeg, wel even anders.
Ik was gewaarschuwd, ik zou eerst achteruit gaan.
Dus hees ik mezelf, de dagen na dat half uurtje bewegen, manmoedig 's avonds de trap op, rolde 's ochtends zo stijf als een plank m'n bed weer uit, en plande m'n fietstochtjes en ommetjes met m'n wandelmaatje zo dat niet alles vlak achter elkaar kwam.
En dan na weken is er opeens een stapje vooruit.
De rare grote stappen die ik moest leren maken om meer balans te krijgen beginnen aan te slaan.
Ik heb nu momenten dat ik niet meer als Pinokkio loop.
Dat het gewoon af en toe eventjes vanzelf gaat.
Elke stap bewust moeten zetten is mega vermoeiend.
Minpuntje van bewust worden van je vooruitgang is dat je je ook stevig bewust wordt van wat er (nog) niet goed is.
Zo speelt mijn linkerbeen, die ik op m'n 22ste al verdraaide, en waar een jaar of 7 geleden een tweede blessure bij kwam, hevig op.
Hij wil niet recht, dan weer niet krom, en doet verrekte zeer.
En ik maak me daar best wel zorgen over.
Want op een geven moment is zo'n been ook een keertje op.


Wandelmaatje heeft vorige week alle klein weegbree uit m'n voortuin getrokken.
Dat vind ik megalief van haar.
Vorig jaar had ik een enorme invasie van weegbree.
Gelukkig was het nu nog flink wat minder, maar voorkomen is beter dan overwoekeren.

Gelukkig komt er steeds meer leuks tevoorschijn en doen de meeste krijgertjes en aanwaaiertjes het ook goed en breiden zich uit.
Het begint steeds meer een "op z'n Marliens" voortuin te worden.
 
En ik ben dapper het gevecht met een grote woekeraar in het grote vak in de achtertuin aangegaan.
Geen idee wat het was, twee jaar geleden stond er een fraai bosje met lange gele bloemen.
Vorig jaar was dat verzesvoudigd en ben ik al hevig aan het wegtrekken geweest voor zover dat lukte toen.
En nu stond werkelijk het hele perk vol.
Niet leuk meer.
Zie de linker twee fotos.
Ik kon het eerst niet wegtrekken omdat de stengels nog te zwak waren.
Aangezien ik niet ver genoeg kan bukken kreeg ik dan de wortels niet mee.
Maar een week later waren ze sterk genoeg.
Dus trok ik elke dag een beetje weg.
En zie je rechts het eindresultaat.
Ben best wel trots dat ik dat weer kan.
Het is nog niet de tuin die ik wil, maar wel weer een kliko vol eruit.


En dan vond ik ook nog iemand die betaalbaar mijn terrassen van onkruid wilde ontdoen.
De man sprak 3 woorden Nederlands en had bij kennismaking een tolk mee.
En met het wonder dat google translate heet konden we ook vandaag goed communiceren.
Vandaag heeft ie echt keihard gewerkt.
En hij heeft enorm goed begrepen wat ik wilde.
Zo mag van mij het mos blijven, en sommige mooie aanwaaiers langs de kant, maar gras en frambozenstruiken en dergelijke horen niet midden op het terras.



Het kleine perkje bij de schuur ben ik echt echt echt helemaal blij mee.
Die is al echt "op z'n Marliens".
Niks meer aan doen.
(Foto is genomen voordat de tuinman kwam, dus nog met onkruid tussen de tegels)

De kliko zit boordevol en er staan nog vier manden met groenafval.
Gelukkig wordt ie maandag geleegd, dan kan ik hem gelijk weer vullen.

vrijdag 19 mei 2023

Het is hier erg druk

Niet alleen de toeristen zijn alweer in grote getalen gearriveerd, ook zo ongeveer de hele Nederlandse Scouting zit hier ter voorbereiding van de Wereld Jamboree.
Neemt niet weg dat er nog genoeg rustige plekjes te vinden zijn.


Ik fietste naar Nieuwebrug (die allang weer oud is).
Bij het restaurant, waar ik alweer dik 1,5 jaar geleden met een vriendin gegeten heb, zou ik volgens Google maps rechtsaf een fietspad langs de Regge kunnen nemen.


Het was een pad dat in zo slechte staat verkeerde, dat ik besloot om maar een stukje verder via Giethmen te gaan.
Dat bleek (natuurlijk) ook een mooie route.


Vandaar ging ik dan toch weer naar het Giethemerkerkbrugje, alwaar ik een pauze inlaste.
 Die uiteindelijk heel wat langer duurde dan gepland, omdat ik in gesprek raakte met een gezellige vakantieganger.


Wij zaten op de tafel, want niet alleen staat de boel zo scheef dat je je benen er niet meer onder krijgt.
Ook zit je dan met je rug naar het fraaie uitzicht en alleen kijk op een bosje.
Het was druk en toch rustig, daar aan de Regge.
Badende koeien, een ooievaar, een eenzame zwaan, scoopers, roeiers, wandelaars en fietsers.
Veel te zien, maar niet storend druk.


Op de terugweg moest ik natuurlijk nog even genieten bij de brug.
Helaas wordt het uitzicht nu toch wel wat verpest door de nieuwe nogal massale camperplaats net voorbij de molen.

Al met al toch weer 14km afgelegd.

zondag 14 mei 2023

Jeugdsentiment

 


Bij mijn geboorte kreeg ik, van de vroegere hospitaas van mijn vader, een geboortebekertje met bruintje beer erop.
Waar zo'n bekertje voor diende weet ik niet.
Om uit te drinken lijkt me voor zo'n kleintje niet erg handig.
Vermoedelijk alleen voor de sier?

Mijn ouders kochten er een bestekje bij.
Een schuifje, vorkje en dwarse lepel
En toen ik op mezelf ging wonen kreeg ik alles mee.
Alleen de lepel was al jaren geleden verdwenen.
M'n moeder zei toen dat ie bij Sola nog wel bij te bestellen was, maar daar maalde ik in die tijd niet zo om.

Het bleef jaren in de kast liggen.
Het bekertje kwam hier uiteindelijk in de pronkkast terecht.
Omdat ik geen kinderen heb en dus ook geen kleinkinderen zal hebben, en zo'n dwarse lepel ook nog eens onbruikbaar is voor een linkshandige, ben ik nooit meer achter de lepel aan gegaan

Zou het m'n leeftijd zijn, dat ik opeens toch het setje weer compleet wilde hebben, toen ik er op marktplaats toevallig een paar langs zag komen?
Nu ligt het bestekje niet meer ergens in een la, maar bij de beker in de pronkkast.

Wat me echter opeens op viel is dat het vorkje een ander plaatje heeft.
Zou die ook al eens zoekgeraakt zijn en vervangen?
Of heeft de lepel die er bij hoorde ook nog een ander plaatje gehad?
Ik zal het nooit weten.

vrijdag 12 mei 2023

Naar het pontje ...... en weer terug

 Ik had al een poosje in mijn hoofd om een keer naar het fietspontje bij Varsen te fietsen.
Niet om over te steken, want ik verwachtte niet dat mijn trike er op zou passen.
Maar omdat het een behapbare afstand is en ik dan een zg doel heb.


Het was vandaag zulk prachtig weer, en er was geen reden om thuis te blijven.
Ik kwam weer langs het nieuwe recreatiegebied in wording.
En kon dus de mislukte fotos van een paar weken geleden vervangen.
Het ei op de eerste foto is niet alleen een kunstwerk.
Je kunt er in om vogels te spotten.
Net voor het pontje staat de boom op foto 2.
Het is niet zo goed te zien, maar om de boom is een trap gebouwd met een uitzichtpunt.
Het pontje was uit de vaart, anders was ik wel even zonder fiets heen en weer gegaan.
Maar ik genoot op het bankje van het uitzicht en fungeerde als wegwijzer voor toeristen die er stranden.
Je raakt hier echt overal met mensen in gesprek.


De luchten zijn hier altijd zo mooi he.
Er viel wel nog even wat onverwacht water uit.


De terugweg nam ik bijna dezelfde route.
Dan zie je toch weer heel andere dingen.
Overal in het Vechtdal vind je informatiepaaltjes.
Die werken op voetkracht.
Je moet de pedaal op en neer blijven bewegen om het verhaal af te kunnen luisteren.
Ooievaars nestelen hier op de vreemdste plekken.
Op de laatste foto een mini buitenmuseum van oude trekkers.



donderdag 11 mei 2023

Rondje tuin

 
Ik begin na 5 jaar eindelijk wat blijer te worden met m'n tuinen.
Hoewel er voor nog wel stukken zijn waar het onkruid te veel z'n gang kan gaan, breiden al de krijgertjes van de afgelopen jaren zich duidelijk steeds meer uit, waardoor op den duur er hopelijk steeds minder ruimte voor het onkruid komt en dus ook minder werk.
Grote verrassing is dat ik spontaan een kardinaalsmuts struik erbij heb.
In mijn kindertijd genoot ik daar al zo van als we, in het najaar, in het duingebied, over een smal paadje tussen de hagen vol mutsjes door liepen.
En ik heb er altijd al eentje in de tuin willen hebben 


De slaapmutsjes zijn laat dit jaar.
De laurier uit Annes tuin, heeft voor het eerst gebloeid.
En er blijven hardnekkig planten onder mijn drempel vandaan groeien.


De zijtuin vraagt steeds minder werk.
Alleen de coniveertjes van mijn voorgangers zijn zo zieltogend dat ik ze er nu toch echt uit zal moeten zien te krijgen.


En dan de achtertuin.
Met het perkje bij de schuur ben ik ronduit blij.
Daar heb ik nauwelijks meer werk aan en er gebeurt tussen de boterbloemen vanalles.


Ook de zonnige zithoek met fruit valt weinig over te klagen.
Al groeit de framboos wel erg graag tussen de klinkers door.
Ik ben nog naarstig op zoek naar een betaalbare hulpkracht om de terrassen weer eens van ongewenst groeisel te ontdoen.
Een echte tuinman kan ik me niet steeds veroorloven.
Van wat ik daarvoor in één ochtend moet neer leggen leef ik een maand.
Omdat bukken nog steeds moeizaam gaat lukt me dat zelf echt niet.


Bij mijn schaduwzithoek gaat het ook steeds beter.
De struik die ik een paar jaar geleden kocht is wel groot geworden, maar groeit nog niet storend naar voren.
En de krijgertjes vullen het randje ook steeds beter.


En dan het grote perk.
Ik heb de afgelopen weken de vlinderstruiken gesnoeid daardoor kijk je nu even heel erg tegen de schutting aan.
Met de sering ben ik erg blij.
Ik heb hem 1,5 jaar geleden afgezaagd omdat een hoge boom op die plek niet zo handig was.
De uitlopers liet ik staan.
Vorig jaar zag het er nog niet uit, maar nu is het een mooie volle struik geworden.
In de rest van het vak voltrekt zich een drama.
Een woekeraar heeft zich door het hele vak gezet.
Vorig jaar had ik er al heel veel van weggetrokken zo goed en zo kwaad als het ging.
Maar nu staat werkelijk het hele perk vol en zie je de andere planten niet meer.
Weghalen lukt nog niet, de plantjes knappen boven de grond af.
Wat verder in het jaar zijn de stelen steviger en lukt het me hopelijk,net als vorig jaar, zelf om ze weg te kunnen trekken.


vrijdag 5 mei 2023

Bakken met de buurvrouw

 
We waren het al eens eerder van plan, maar het kwam er  niet van.
Dus vorige week besloten we dan toch maar eens een datum te prikken.
En dat werd vandaag.
Ik had nog het eea in huis en spelletjesbuurvrouw haalde de ontbrekende ingredienten. 


We begonnen met een sinaasappelkwarktaart.
Buurvrouw maakte de bodem.
En ik klopte de rest.
Fluitje van een cent.
Toen het geklopte mengsel op de bodem gestort was, bleek alleen dat de slagroom nog op het aanrecht stond. 😱😁
Die had er ook doorheen gemoeten.
We besloten het er op te wagen en zette de taart dan maar zonder slagroom in de koeling om op te stijven.
 De taart kwam 2,5 uur later toch mooi strak uit de springvorm.
Met een dot  stijfgeslagen room erop smaakte hij prima.
Juist de combinatie van de wat zurige taart, de speculaasachtige bodem en de ongezoete slagroom er los bovenop maakte het tot een ware smaaksensatie.
(Wat klinkt dat he? 😂😂😂)


Terwijl de taart stond op te stijven  maakten we ook nog een lekker notenrozijnenbroodje.
En dat ging in één keer goed.
Al deed mijn retro hete lucht oven er wel iets langer over dan op de verpakking stond.



donderdag 4 mei 2023

Reeën spotten in de Weerribben

 Het werd weer eens tijd voor een uitje, dus ging ik gisteren met de uitbus mee voor een avondtochtje op de weerribben.
Daar ging een "eenvoudig" etentje aan vooraf bij een cafetaria in Oldemarkt.


Nou ja eenvoudig?
Het was een enorm bord vol, ook onder de schnitzel lag nog patat en ik heb m'n buikje rond gegeten.
Er was zelfs geen plaats meer voor een toetje.

Daarna vertrokken we naar het bezoekerscentrum bij Blokzijl waar de rondvaartboot op ons wachtte.

Een paar jaar geleden maakte we ook al eens een lunchtocht.
Daar was Anne ook bij.
Het plekje waar hij vorige keer zat was nog vrij en toen ik daar ging zitten had ik de rare gewaarwording dat het leek alsof ik op z'n schoot ging zitten.



We gingen dus reeën spotten en de één na de andere ree werd gezien.
Maar ik zag ze dus echt niet.
Nu had ik de pech dat ze ook net allemaal aan de andere kant van de boot liepen en dan ook nog helemaal aan de horizon, tegen een donkere bosrand.
Daarbij zat er iemand met zo'n enorme toeter van een camera in de weg.


Maar de tocht was prachtig en ik zag wel zwanen en ganzen en ooievaars en zilverreigers en van heel dichtbij een aalscholver.


En toen we al weer bijna terug waren stond daar opeens veel dichterbij dan toch nog een ree die ik wel kon zien.
Niet te fotograferen natuurlijk.
Maar bij het pijltje stond ze toch echt😄.


Uiteindelijk werd het zo donker dat er niets meer te fotograferen viel, maar de weerribben bij nacht is ook een byzondere ervaring.


Onderweg naar huis zong ik nog luidkeels "que sera sera" met de chauffeur.
En een solo over de vlooien van vrouw Lelie.
En even na middernacht werd ik weer thuis afgezet, waar Lolo achter de huiskamerdeur haar verontwaardiging kenbaar maakte.


**********

Ziet vrouw Lelie in haar hemd.
Ziet haar vloo-hoo-hooien zoeken.
Kijk daar heeft ze er weer één.
Hoort haar razen, tieren, vloeken.
Oh jou kleine dondersteen.
Morgen breek ik jou je been.
En dan zal ik je verblij-hij-hijden.
Door je in de po te laten glijden.