Soms loopt iets gewoon even anders

Ik kreeg laatst een berichtje van de uitbus, dat er nog plaatsen vrij waren voor een chocolade workshop bij Twente Decadente.

Daar had ik me deze keer nog niet voor opgegeven omdat ik vorig jaar al geweest was en ik een ander ook wat gun.

Maar als er dan toch nog plaats is, dan wilde ik nog wel een keertje.

Bij aankomst stond er echter iets anders voor ons klaar.

We stonden geboekt voor chocoladefondue ipv een workshop.

Ergens was iets misgegaan.

Dat was niet meer om te zetten.

Na de eerste teleurstelling besloten we er toch gewoon het leukste van te maken.

Toen de chocolatier van onze teleurstelling hoorde was ze zo lief om het eea te komen vertellen over chocolade.

Op de foto zie je een replica van de cacaopeul.

Daarin zitten de cacaobonen waar cacaopoeder en cacaoboter van gemaakt wordt.

Ondertussen werden er allerlei lekkernijen op tafel gezet.

We kregen warme chocolademelk.

Er stonden brandertjes met gesmolten chocolade op tafel.

Daarin konden we koekjes en fruit dopen.

Verder waren er nog huisgemaakte bonbons, chocolaatjes, platte mergpijpjes, versierde bitterkoekjes en voor de afwisseling een schaaltje hartige hapjes.

Chocoladefondue is heerlijk, maar ook erg machtig.

Je bent heel erg snel verzadigd.

Al met al werd het toch een gezellige middag.

Thuisgekomen bleken mijn fotos nogal mislukt.

Ik had m'n oudste tablet bij me en die begint het nu toch wel te begeven.

Daar komt binnenkort een betere oplossing voor.

Ruimen en rusten

Op mijn inmiddels opgeheven huishoudblog heb ik een tijdje bijgehouden wat ik allemaal weg deed.

Terugkijkend schrik ik er best van.

Wat verzamelt een mens in een mensenleven.

Zo zijn er inmiddels al twintig zakken textiel weg.

En heb ik zes kasten, een bureautje, vier grote bedlades, een dekenkist, en het grootste gedeelte van hun inhoud minder.

Nou ja eigenlijk zelfs 8 kasten.

Er staan er nl nu nog 2 vrijwel leeg, een buffetkast en een laag kastje.

Dus die inhoud is er ook niet meer.

Maar daar kunnen mooi dingen in die nu nog ergens bovenop of achter liggen zoals m'n  koffer en  weekendtas en beddegoed van het logeerbed.

En toch lijkt er nog steeds geen eind aan te komen.

Paar maanden geleden had ik on line een goed gesprek met een personal organizer.

We kwamen al snel tot de conclusie  dat ik geen hoarder ben.

Dat ik ook best makkelijk afstand van spullen kan doen.

En best goed overzie waar ik mee bezig ben

Maar dat het momenteel vooral lastig is om letterlijk van m'n spullen af te komen.

Beperkte energie, geen auto, weinig op de trike mee kunnen nemen, maakt dat ik iedere keer maar enkele dingen tegelijk op marktplaats of Facebook market place kan zetten.

Ook het plaatsen van kleine dingen op weggeefhoeken neemt veel tijd in beslag.

Daardoor stagneert het steeds.

En heb ik vaak het gevoel niet verder te komen.

Er staat bv al een tijd een stapel kratten met spullen, voornamelijk stoffen, waarvan ik nog moet bepalen of ik ze verkoop of weg geef.

Ik zoek dus naar een andere aanpak.

Inmiddels heb ik dan ook meerdere dozen met spulletjes voor de kringloop staan.

Kringloop haalt nl wel op als het meer is.

Dat scheelt mij een hoop werk met fotograferen en on line zetten en (te vaak tevergeefs) op mensen wachten die wat op komen halen.

Hoewel ik de laatste maanden niet echt veel heb kunnen doen, door ziekte en blessures, zie ik toch dat er ruimte komt.

Inmiddels is ook bijna alles van Lolo weg en ook dat geeft rust.

Het aangebroken voer en krabpaalonderdelen ging naar de opvang.

De grote reisbench en de voorraden voedsel en grit, die ik net voor haar dood aangeschaft had, heb ik een nette prijs voor gekregen.

Het vintage reismandje bewaar ik nog.

Ik heb er een ideetje met hangplanten voor.

Deze week zal ik zeker niets doen.

Ik maakte de laatste tijd weer een spurt vooruit met trainen bij de fysifit.

Met een ander trainingsschema, verdeeld over vier dagen kan ik meer doen, en toch meer energie overhouden voor de rest van de dag.

Zo is bv mijn slechtste been, dat al 40 jaar problemen geeft, toch in korte tijd nog een heel stuk sterker geworden.

Maar ja bij elke vooruitgang komen ook weer oude blessures opspelen en dus ging ik dit weekend door m'n rug en strompel ik weer eens rond als Quasimodo.

In memoriam

Vorig weekend kwam ik er bij toeval achter dat iemand, met wie ik heel erg lang een intensief mailcontact had, een paar maanden geleden is overleden.

De hele week heb ik lopen dubben of ik er iets over zou schrijven.

Onze vriendschap eindigde niet leuk en dat maakt een in memoriam schrijven lastig.

En toch vind ik dat ik het moet proberen.

Jaren lang schreven we vele honderden, misschien wel duizenden mails naar elkaar.

Ze was iemand die altijd een hartelijk woord voor anderen had, mensen die het moeilijk hadden een hart onder de riem stak, maar veel moeite had om mensen te vertrouwen en in haar leven toe te laten.

Het duurde tien jaar voor ik wist hoe ze er uit zag, doordat ik online  een krantenfoto tegenkwam.

Een jaar later daagde ik haar uit om elkaar eens te ontmoeten.

En zowaar ze zei ja en het werd een leuke middag.

En dat hebben we daarna nog een paar keer gedaan.

Maar altijd weer gingen de luikjes dicht.

Om dan ineens weer even open te gaan en weer heel snel dicht.

Mijn leven veranderde, maar daarin wilde ik absoluut  plaats voor haar houden, maar ze duwde me steeds weer weg.

Om dan toch op een keer opeens te besluiten om me thuis te bezoeken.

Luikjes open, luikjes dicht.

De pandemie kwam en daar keken we zo verschillend tegen aan en gingen we zo verschillend mee om, dat we steeds verder van elkaar verwijderd raakten.

In ons beider leven gebeurden een paar ernstige dingen en dan kom je er op een dag achter dat het niet meer werkt.

Dat er geen ingang meer is.

En nu is ze dan, veel te jong, overleden.

Ze was haar hele leven eenzaam, en ik hoop oprecht dat ze niet eenzaam gestorven is.

Dat er iemand bij haar was die haar hand vast hield.

Oude nieuwe lamp

Meestal zet ik overbodige spullen op de weggeefhoek, maar af en toe reageer ik ook weleens op een aanbod.

Zo reageerde ik vorige week op dit  lampje, met plateel voet uit het begin van de vorige eeuw, waar ik gelijk helemaal verliefd op werd.

En laat ik nou de gelukkige zijn die hem mocht hebben.

Vandaag werd het bij me afgegeven.

Wat een mooi cadeautje!

Echte Engelse High Tea

Vanmiddag reed de uitbus naar Tea Time in Echten.

In een statig landhuis, dat geheel ingericht is in Engelse stijl van rond 1914 kregen we een echte Engelse High Tea geserveerd, door dames die ook gekleed zijn in de kleding zoals die toen gedragen werd.

Je voelt je even terug in de tijd van Downton Abbey.

We starten met  een kop Engelse Thee, heel sterk, maar op z'n engels met melk wel goed te drinken.

Daarna kreeg de rest een stuk quiche.

Met tomaat, dus kreeg ik een heerlijke mok pompoensoep.

Vervolgens kwam er een keur aan lekkernijen op tafel.

Scones met jam en clotted cream (= tussen boter en slagroom in).

Die heb ik al heel veel jaren niet meer gegeten, heel machtig, maar zooooo lekker.

Sandwiches met allerlei soorten beleg.

Piepkleine gebakjes.

En een heerlijke kruidige winterthee.

Er was zoveel, dat we het met geen mogenlijkheid allemaal.op kregen.

Dus kregen we Doggy Bags en wie wilde kon het eea mee naar huis nemen.

Er was ook een winkeltje met allerlei echt engelse dingen.

Helaas mislukte mijn foto compleet en dat ontdekte ik pas op weg naar huis.

Hier vind je een betere foto.

Ik kocht er een doos cranberry & blueberry fudge.

On line vond ik dit filmpje dat een leuke impressie van de sfeer geeft:

Filmpje doet het soms niet.

Klik dan hier.

Al met al dus weer een zeer geslaagd uitje van Uitbus Vechtdal.

Zuurkoolvloppen

 

Bijgerecht voor 4 personen, 

of hoofdgerecht voor 2 personen:

8 plakjes bladerdeeg
250 gram zuurkool
Klein blikje ananasstukjes
Halve rookworst
Handje rozijnen
Gemalen beschuitje of wat kant en klare paneermeel

Wel de rozijnen in warm water.
Laat de zuurkool en de ananas goed uitlekken.
Knijp daarna de zuurkool goed uit en dep 

de ananas met keukenpapier of een 

schone theedoek om zoveel mogelijk 

vocht kwijt te raken.

Snij de rookworst in smalle plakjes.
Leg vier plakjes bladerdeeg op een stuk bakpapier.
Bestrooi ze met paneelmeel.
Meng de zuurkool, ananas, rozijnen en rookworst  door elkaar en verdeel het 

mengsel  over de plakjes bladerdeeg.

Leg de andere 4 plakjes bladerdeeg nog bevroren hier bovenop.

Je kunt nu kiezen of je ze eerst laat ontdooien en aan de onderste plakjes

plakt met een beetje water of dat je ze

zo in de oven zet.

15 min op 225 bakken.
Dan keren en nog eens 10 min.

Box Theatre: Sweet dreams among blooms

Drie blogjes op een dag, dat gebeurt niet vaak.

Maar vanmiddag kwam er weer een blikje af.

Dat wil ik natuurlijk ook even showen.

 Harry & Bella blijken in goede doen te zijn, want ook het landhuis in de Provence in blikje 4 is van hen.

En dan, oh schrik, blijkt er een stukje van de zijmuur te ontbreken.

Zie je het rechts op de bovenste 2 fotos?

De punt boven het raam zit er niet aan.

Hopelijk kan ik tzt wat verzinnen zodat het niet opvalt.

Als ik een paar dagel later verder ga, gaat het even helemaal verkeerd.

Ik heb het gras allemaal spiegelbeeldig uitgeknipt.

Heel even grote schrik, maar Marlien zou Marlien niet zijn als ze het niet kan oplossen.

Met kunst en vliegwerk knipte en plakte ik stukjes als een puzzeltje naast elkaar.

De onvolkomenheden werk ik wel weg met extra bloemetjes of zo.

Tja en als je dan nog een keer flink verkouden wordt, dan moet je weer even een paar dagen stoppen, want niezen en proesten met van die piepkleine onderdeeltjes, dat is niet slim.

Linksboven was het balkonnetje een heel gedoe.

Het dak van de toren staat op de foto nog scheef, maar is inmiddels gerestaureerd.

Rechtsboven zie je de kant waar een stukje ontbrak.

Valt niet meer op he.

De minidakkapellen waren ook nog een ware strijd.

Probeer de minimale papieren muurtjes maar eens overeind te houden als je ze er tussen moet plakken.

En zo komt er steeds weer een pieterpeuterdingetje bij.

En soms laat ik ook weer wat weg.

Kussentjes voor op de bank van 2x2mm bv.

Dat lukt me gewoon niet.

Als het nieuwe jaar een paar dagen oud is priegel ik weer wat verder.

Ook nu laat ik soms wat weg, zoals een kroonluchter op zolder die uit allemaal piepkleine metaaldraadjes bestaat, die in nog kleinere bochtjes moeten worden gebogen.

Dat lukt me zelfs met m'n kleinste gereedschap niet.

En soms voeg ik wat toe.

In dit geval wat extra bomen links, omdat ik nog wat materiaal over had.

Op het deksel komt nog een priegelig bosje lavendel, met een nog priegeliger strikje.

Daar werd ik echt even kriegel van, maar hij is toch aardig gelukt.

Het tuinpad plavei ik met grijze platte steentjes die ik uit een vorig pakketje over had.

Die vond ik er mooier bij dan de meegeleverde lichte steentjes.

En de laatste foto is moeilijk te zien.

Maar in de slaapkamer staat een mandje lavendel.

Die zou ik niet in mijn slaapkamer willen hebben, want daar moet ik enorm van niezen.

Op de tafel beneden een schaaltje met onooglijk kleine stukjes watermeloen.

Die moest ik snijden uit een fimoschijfje.

Dan ben ik toch heel blij dat ik een loeplamp heb.

Voor de finishing touch ging ik een beetje mijn eigen gang.

Er kon nog veel meer bij, maar ik vind een beetje ruimte toch ook wel aardig.

Nog even een kerstavondimpressie

 Hier vind je het filmpje met een leuke impressie.

Kan het helaas niet naar m'n blog uploaden.

Maar aangezien het openbaar op facebook staat, zou je het ook moeten kunnen zien als je niet lid bent.

En hier voor wie te facebookallergisch is twee screenshotjes

Tis nie veul

 Maar het is wel wit:

Sokken tip

Busy Bessy's uitdaging om elke maand een tip te plaatsen is afgelopen, maar ik ga nog even door.

Ik heb jaren een sokkentik gehad en heb dus echt een enorme la vol sokken.

Daar schreef ik hier al eens over.

Ik vond vorige maand een foto die ik een jaar eerder maakte van mijn weessokken.

Ik heb er vaak veel en dat terwijl ik geen sokkenvretende wasmachine heb.

Die sokken blijf ik altijd een eeuwigheid bewaren hopende dat de andere helft nog tevoorschijn komt.

Af en toe vis ik de stapel onderuit de kast en dan blijkt dat ik er inderdaad wel weer een paar kan verenigen.

Maar er blijven ook mysterieuze enkelingen over.

En dan heb ik geen idee meer of die er al heel lang of kort liggen.

Nu kwam ik op het idee om die stapel te vergelijken met de foto van een jaar eerder.

Als er sokken op staan die er toen ook al op stonden, dan kunnen die weg.

Uitzondering zijn de sokken waar ik meerdere paren van heb, zoals de gestreepte exemplaren.

Die kan ik verenigen als er van een ander paar eentje stuk gaat of zoek raakt.

Afgelopen december lag dit onderin de kast

En inderdaad staan er een aantal sokken op die er minstens al een jaar eenzaam liggen te zijn.

In het afgelopen jaar is het aantal nogal eens gewisseld.

Sommige sokken vonden hun maatje, anderen raakte ze weer kwijt.

De teller stond toen op 30.

In december op 22, waarvan er 7 weg konden, 6 op de reservebank liggen en die stapel groenen kom ik even niet uit.

Heb ooit een hele lading groene sokken van een tuincentrum gekocht, 3 paar voor een euro of zo.

Die lijken veel op elkaar, maar zijn allemaal net weer even anders van tint of boord of lengte.

Is dus goed mogelijk dat ik de verkeerde bij de verkeerde gevoegd heb.

Kom ik vanzelf weer tegen, of niet, en dan gaan ze er over een poosje alsnog uit.

Zoiets geldt ook voor de roze.

Dus die krijgen nog even het voordeel van de twijfel.

En zo ziet het er nu uit.

Links 4 sokken waarvan ik meerdere paren heb en die dus op de reservebank mogen blijven.

En rechts nog maar 5 weessokken.

Oh ja, de tip is dus: "maak af en toe een foto van je weessokken, dan kun je zien wat er steeds overblijft".

Natuurlijk alleen handig als je net zo'n sokkenchaos hebt als ik.