De eerste keer dat ik hem zag vond ik het maar een raar ventje.
Ik begreep ook niets van wat ie aan het doen was.
Het was raar.
Maar wel grappig.
Het was vrolijk.
En byzar.
Het leek politiek.
En er zat een ondertoon in die ik niet begreep.
Maar naarmate ik meer over zijn achtergrond las, vielen de puzzelstukjes op z'n plek en elke keer als ik de clip zag begon ik het meer te waarderen.
Een lach en een traan.
En zeg nou zelf het blijft in je hoofd hangen, of je wilt of niet.
Kortom: ik sloot Joost in mijn hart.
En zo te zien, heel veel mensen met mij.
En toen ging het mis.
En heel de internetwereld gonst van de geruchten.
Deed ie werkelijk wat fout?
Was het echt heel erg?
En natuurlijk barsten de complottheorieën ook weer uit hun voegen.
Hij wordt afgebrand en de hemel in geprezen.
Over schuldig of onschuldig kan ik niet oordelen.
Maar bij al die berichten en reacties kan ik alleen maar denken aan dat Kleine jongetje, dat zijn verdriet op zijn eigen wijze vorm gaf
En er iets unieks mee deed.
Verdriet dat je in zijn ogen zag toen hij "on stage" de laatste woorden uit sprak.
Wat ie ook gedaan heeft, ik zou hem gewoon ff een knuffel willen geven.
