En dat is 3.
Ik had de zijkant aan de verkeerde kant beplakt.
Gelukkig ontdekte ik dat al snel en kon het nog loshalen en goed plakken.
De lijm droogt kleurloos op, dus ik was niet echt bezorgd.
Maar de lijm had kleur van het papier opgenomen en nu blijft het dus wit.
En als klap op de vuurpijl heb ik de rug er verkeerd om in gezet.
Bij alle kabinetjes waren de plankjes één kleur.
En laat er nu bij deze twee kleuren op zitten.
Aangezien het bostafereel al muurvast geplakt zat moet ik het zo laten.
"Aan de achterkant wonen geen mensen"; zou mijn vader gezegd hebben.
Hij past zo ook veel beter bij de andere twee, dan als ik die wel erg overdadige vulling allemaal gebruikt had.
Ik doe weer alles door elkaar.
Zie je links onder het afdakje die steentjes?
Dat wordt een put.
Elk steentje moet vastgelijmd worden.
Na elke laag moet de lijm een hele tijd drogen, anders zakt de boel in.
In de tussentijd hing ik de trossen op, plakte het dakje van de put op de staanders, knipte het picknickkleedje en maakte het allerkleinste boekje ooit.
Je kunt het nauwelijks zien, maar het ligt echt in het midden, linksachter het geruite kleedje.
Op de foto is de put pas halverwege "gemetseld".
In de put moet een dotje blauwe watten, om water uit te beelden.
Dat staat zo dom, dus dat blijft lekker weg.
Close up boekje
Dit kabinetje leek me het leukst om te maken, dus bewaarde ik hem voor het laatst.
Maar er zit zoveel bij dat gewoon onmogelijk is.
Te byzar klein, of materiaal dat niet te verwerken is.
Ook ontbreken er bessentakken en kun je de takken van de goudenregen niet alleen niet buigen, maar zijn ze ook nog eens veel te groot.
Na wat stevig wanhopen besluit ik er een eigen draai aan te geven.
Er zit zoveel materiaal bij, wat er onmogelijk allemaal in past.
Daar moet ik toch wel iets mee uit kunnen vogelen om er toch wat van te maken.
Dus bleef ik steentjes metselen.
Zat, omdat de lijm maar niet drogen wilde, een uur met een piepklein mandje van touw tussen duim en wijsvinger.
En vulde het mandje met appels zonder steeltjes, omdat ik echt niet in staat was om papieren steeltjes aan appeltjes van 2 mm te maken.
En zo worstelde ik de volgende dag weer verder.
De emmer moest eigenlijk van piepkleine stukjes tandenstoker aan elkaar gelijmd worden, maar dat was ook weer zoiets onmogelijks.
Dus verving ik het door opgerold goudpapier.
De bodem van het kabinetje moest beplakt worden met iets groens dat gras moest voorstellen, maar ik gebruikte een zakje met onduidelijke inhoud, groen met gekleurde spikkels, zodat het meer een bloemetjesveldje lijkt.
En dan is het tijd om te gaan nadenken wat ik in plaats daarvan in de rechterhoek zal maken.
Uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat de uitdrukking "less is more" niet voor niets bestaat en liet de helft weg.
En zo vind ik hem eigenlijk heel prima.
Het touw van het schommeltje bleef maar draaien, dus heb ik de zitting onopvallend tegen de achterkant gelijmd.
Ik heb er uiteindelijk toch nog bijna 6 uur werk in zitten.
